Μπορεί οι Κύπριοι να έλεγαν μαυρούδες, αλλά ο χαρακτηρισμός ήτανε τις πιο πολλές φορές χαϊδευτικός χωρίς καμιά ρατσιστική υπόνοια. Μπορεί πολλές φορές να παραπονιούνταν πως «γέμισε ο τόπος ξένους», αλλά δεν ήταν παρά μια διαπίστωση όπως δυο άνθρωποι που συναντιούνται στη στάση του λεωφορείου κι ανοίγουν συζήτηση για τον καιρό.
Εκτός από τις πολύ λίγες περιπτώσεις που πραγματικά τα κίνητρα ήταν ρατσιστικά, στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι Κύπριοι δεν ήταν ρατσιστές. Ακόμα και φιλόξενος και συμπονετικός λαός να μην είμαστε πια, είμαστε ανεχτικοί. Ή ακόμα και αδιάφοροι. Ωστόσο πλέον, όπου βρεθείς θα ακούσεις μια συζήτηση για «αυτούς τους ξένους». Και τα συναισθήματα δεν είναι πια τα ίδια.
Πλέον, η πεποίθηση που επικρατεί είναι να πάει ο καθένας στον τόπο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες κι ότι θέλει ας του συμβεί. Και για το κλίμα αυτό που δημιουργήθηκε τη μεγαλύτερη ευθύνη την φέρει η κυβέρνηση. Δεν είναι δυνατόν μια γυναίκα που έζησε όλη τη ζωή της σε αυτό τον τόπο, συνεπής στις υποχρεώσεις της, νομοταγής, να πιάνει μια σύνταξη 500 ευρώ όσο και κάποιος που δεν πρόσφερε ποτέ τίποτα και να λέει «χαλάλι», να μην νιώθει πρόκληση. Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που δεν τα βγάζει πια πέρα, που δυσκολεύεται να βρει δουλειά, να ακούει πως κάποιος άλλος άνεργος πιάνει 1000 και βάλε ευρώ για να ζει την οικογένεια του απλά και μόνο επειδή έχει ξένη ιθαγένεια και ζητεί άσυλο στην Κύπρο και να μην νιώθει πως αυτό είναι άδικο.
Με μια μεταναστευτική πολιτική που έρχεται σε αντίθεση με την κοινωνική πολιτική για τους ιθαγενείς, η κυβέρνηση κατάφερε να μετατρέψει τους πολίτες της σε ρατσιστές και ταυτόχρονα έδωσε το μήνυμα στους ξένους πως μπορούν να απολαμβάνουν δικαιώματα χωρίς καμία υποχρέωση. Και κάποιοι το εκμεταλλεύτηκαν.
Με αποτέλεσμα τα πράγματα να ξεφύγουν και να δημιουργηθεί ένας φαύλος κύκλος. Όσο ο ντόπιος ακούει για κάποιο επεισόδιο που δημιούργησαν αλλοδαποί, τόσο μεγαλύτερη πρόκληση νιώθει και χρειάζεται πια πολλή προσπάθεια να διαχωρίσει τους ανθρώπους σε «καλούς» και «κακούς». Στη γενική αντίληψη είναι πια οι ξένοι που τα θέλουν όλα δικά τους χωρίς να επιδεικνύουν οποιοδήποτε σεβασμό.
Εκτός από τις πολύ λίγες περιπτώσεις που πραγματικά τα κίνητρα ήταν ρατσιστικά, στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι Κύπριοι δεν ήταν ρατσιστές. Ακόμα και φιλόξενος και συμπονετικός λαός να μην είμαστε πια, είμαστε ανεχτικοί. Ή ακόμα και αδιάφοροι. Ωστόσο πλέον, όπου βρεθείς θα ακούσεις μια συζήτηση για «αυτούς τους ξένους». Και τα συναισθήματα δεν είναι πια τα ίδια.
Πλέον, η πεποίθηση που επικρατεί είναι να πάει ο καθένας στον τόπο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες κι ότι θέλει ας του συμβεί. Και για το κλίμα αυτό που δημιουργήθηκε τη μεγαλύτερη ευθύνη την φέρει η κυβέρνηση. Δεν είναι δυνατόν μια γυναίκα που έζησε όλη τη ζωή της σε αυτό τον τόπο, συνεπής στις υποχρεώσεις της, νομοταγής, να πιάνει μια σύνταξη 500 ευρώ όσο και κάποιος που δεν πρόσφερε ποτέ τίποτα και να λέει «χαλάλι», να μην νιώθει πρόκληση. Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που δεν τα βγάζει πια πέρα, που δυσκολεύεται να βρει δουλειά, να ακούει πως κάποιος άλλος άνεργος πιάνει 1000 και βάλε ευρώ για να ζει την οικογένεια του απλά και μόνο επειδή έχει ξένη ιθαγένεια και ζητεί άσυλο στην Κύπρο και να μην νιώθει πως αυτό είναι άδικο.
Με μια μεταναστευτική πολιτική που έρχεται σε αντίθεση με την κοινωνική πολιτική για τους ιθαγενείς, η κυβέρνηση κατάφερε να μετατρέψει τους πολίτες της σε ρατσιστές και ταυτόχρονα έδωσε το μήνυμα στους ξένους πως μπορούν να απολαμβάνουν δικαιώματα χωρίς καμία υποχρέωση. Και κάποιοι το εκμεταλλεύτηκαν.
Με αποτέλεσμα τα πράγματα να ξεφύγουν και να δημιουργηθεί ένας φαύλος κύκλος. Όσο ο ντόπιος ακούει για κάποιο επεισόδιο που δημιούργησαν αλλοδαποί, τόσο μεγαλύτερη πρόκληση νιώθει και χρειάζεται πια πολλή προσπάθεια να διαχωρίσει τους ανθρώπους σε «καλούς» και «κακούς». Στη γενική αντίληψη είναι πια οι ξένοι που τα θέλουν όλα δικά τους χωρίς να επιδεικνύουν οποιοδήποτε σεβασμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου