«Όταν ένα έθνος βρίσκεται σε πτώση, όταν μία κοινωνία καταρρέει, μία παράμετρος μπορεί πάντα να εντοπιστεί: Αυτός το έθνος, αυτή η κοινωνία έχουν ξεχάσει από πού έρχονται. Έχουν χάσει επαφή με αυτό που τους ένωσε στην αρχή» (Carl Sandburg).
Μέσα στον κυκεώνα των καταστάσεων που βιώνουμε και στον καθημερινό υπέρ επιβιώσεως αγώνα του Έθνους μας, επιβεβαιώνεται συνεχώς το ρητό του Αμερικανού ποιητού, καθώς ιστορικά γεγονότα υψίστης εθνικής σημασίας, θεωρούνται πλέον επουσιώδη ή είναι παντελώς λησμονημένα.
Αν και η επέτειος της εθνικής παλιγγενεσίας επισκιάζει ευλόγως κάθε ιστορική επέτειο, ο περασμένος μήνας περιελάμβανε ένα πολύ σημαντικό ιστορικό γεγονός, την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Μητέρα Ελλάδα. Βάσει του υπ’ αριθμόν 518 νόμου της Δ’ Αναθεωρητικής Βουλής (9-1-1948) «Αι νήσοι των Δωδεκανήσων Ρόδος, Κάλυμνος, Κάρπαθος, Αστυπάλαια, Νίσυρος, Πάτμος, Χάλκη, Κάσος, Σύμη, Κως, Λέρος, Τήλος και Καστελλόριζον, ως και αι παρακείμεναι νησίδες, προσαρτώνται εις το Ελληνικόν Κράτος από της 28ης Οκτωβρίου 1947», ως απόρροια της υπογραφής της Συνθήκης των Παρισίων (10-2-1947), όταν και έγινε δεκτή από τις συμμαχικές δυνάμεις η μοναδική εκ μέρους της Ελλάδος διεκδίκησίς της, για την σύμβολή της στην υπέρ αυτών έκβαση του Β’ Παγκοσμίου...