Μου το έστειλε το «Στράβων Αμασεύς». Επειδή είμαι της άποψης ότι ένα κείμενο που «έχει κάτι να πει» συμπληρώνεται και ολοκληρώνεται με τις απόψεις των αναγνωστών του υπό μορφήν σχολίων μόνο στο μητρικό του ιστολόγιο, αφού το διαβάσετε, παρακαλώ τα σχόλιά σας να τα απευθύνετε στον Στράβωνα (πηγή, στο τέλος του κειμένου). Οδυσσεύς
Ἀναρτήθηκε: 16 Σεπτεμβρίου, 2011 ἀπὸ τὸν/τὴν Στράβων Αμασεύς στὸ Πατριωτισμός, Πολιτική
Ἐτικέττες:Αθήνα, Δημοκρατία, Σπάρτη, Σικελία
Σαν σήμερα, κατά το 3ο έτος της 91ης Ολυμπιάδος (16 Σεπτεμβρίου 413 πΧ) οι Αθηναίοι υπέστησαν μια καταστροφική ήττα στην Σικελία.
Ή ήττα ήταν κολοσσιαίας ιστορικής σημασίας δεδομένου ότι οι Αθηναίοι έχασαν την ναυτική ηγεμονία τους ενώ οι Λακεδαιμόνιοι, νικητές του Πελοποννησιακού πολέμου, δεν μπορούσαν να διατηρήσουν μια παντοκρατορία στον αρχαίο κόσμο, τόσο γιατί ήταν αντίθετο στο κλειστό τους πολιτικό σύστημα, όσο και γιατί το κλειστό σπαρτιατικό σύστημα δεν ήταν καθόλου ευχάριστο στους κατοίκους των άλλων πόλεων. Αυτή όμως η ταυτόχρονη αποδυνάμωση των δύο μεγαλυτέρων Ελληνικών πόλεων (Αθηνών και Σπάρτης) με την βοήθεια των Περσών που δωροδοκούσαν πότε την μία και πότε την άλλη πόλη, επέτρεψε μια σειρά από εξελίξεις στον χώρο της Σικελίας, προς την οποία δυστυχώς είτε δεν κατευθύνθηκε είτε δεν πρόλαβε να κατευθυνθεί ο Μέγας Αλέξανδρος. Δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα γινόταν εάν ο Αλέξανδρος κατακτούσε και την δύση.
Αντίστοιχοι όμως μεγάλοι στρατηλάτες προϋπήρξαν του Αλεξάνδρου, καθώς τόσο ο Αλκιβιάδης όσο και ο Αγησίλαος ήταν κορυφαίες στρατιωτικές προσωπικότητες. Και οι δύο θύματα της δημοκρατίας, ο ένας λόγω της χαμαιλεοντίου συμπεριφοράς του αλλά και του φθόνου των αντιπάλων του, ο άλλος λόγω του Περσικού στρατού που αγόραζε την Αθηναϊκή και την Θηβαϊκή δημοκρατία, αναγκάζοντας τον να επιστρέψει και να μην ολοκληρώσει ποτέ την αρχικώς επιτυχημένη εκστρατεία του στην Περσία.
Μετά την σικελική καταστροφή οι Αθηναίοι ορθοπόδησαν ξανά, υπήρξε μια κάποια σχετική ανάπτυξη όμως ποτέ δεν έφτασαν στα προηγούμενα επίπεδα τους. Θα λέγαμε επομένως ότι η σημερινή επέτειος είναι σημαδιακή ως η απαρχή της παρακμής της 1ης δημοκρατίας.
Η δημοκρατία έχει ένα τεράστιο πρόβλημα ως πολίτευμα, δεν μπορεί να διαχειριστεί τον κατήφορο διότι δεν πείθει παρά μονάχα όταν η ευημερία καλπάζει. Τουλάχιστον αυτό έχει δείξει στην ιστορία της ή τουλάχιστον αυτό συμπέρανα εγώ από τα όσα έχω διαβάσει. Γιαυτό και η δημοκρατία διαρκεί λίγο. Αφενός δεν διαθέτει το απαραίτητο βάθος για να διαχειριστεί μια καταστροφή, αφετέρου είναι ανύπαρκτο πολίτευμα αφού στην ουσία ουδέποτε υπήρξε.
Η δημοκρατία είναι συγκεκαλυμμένη αριστοκρατία η οποία δημιουργώντας ένα ανθρώπινο τείχος, αυτό του εκλογικού σώματος, συντηρεί την εξουσία έναντι των ολιγαρχικών και των τυραννικών δυνάμεων. Ουσιαστικώς δηλαδή η Δημοκρατία είναι αριστοκρατία, όχι με την έννοια των αρίστων αλλά με την έννοια των παραδοσιακών οικογενειών, οι οποίες καλλιεργούν στον δήμο την προσδοκία αναμίξεως του με την εξουσία, χωρίς όμως ποτέ κάποιος απλός πολίτης να φτάνει τα ανώτερα αξιώματα. Θα λέγαμε επομένως ότι η δημοκρατία δεν είναι πολίτευμα, είναι θρήσκευμα, αφού οι δημοκρατικοί πολίτες πιστεύουν σε έναν ανύπαρκτο θεσμό, χωρίς ποτέ να υπάρχει η ολοκλήρωση. Είναι γοητευτικό, γοητευτικότατο πολίτευμα, όμως οι πιστοί του πρέπει να γνωρίζουν τις αδυναμίες του συστήματος ώστε να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά στην ιστορία τέτοια καταστροφή, όπως αυτή της εκστρατείας στην Σικελία.
ΠΗΓΗ: Στράβων Αμασεύς
Ἐτικέττες:Αθήνα, Δημοκρατία, Σπάρτη, Σικελία
Σαν σήμερα, κατά το 3ο έτος της 91ης Ολυμπιάδος (16 Σεπτεμβρίου 413 πΧ) οι Αθηναίοι υπέστησαν μια καταστροφική ήττα στην Σικελία.
Ή ήττα ήταν κολοσσιαίας ιστορικής σημασίας δεδομένου ότι οι Αθηναίοι έχασαν την ναυτική ηγεμονία τους ενώ οι Λακεδαιμόνιοι, νικητές του Πελοποννησιακού πολέμου, δεν μπορούσαν να διατηρήσουν μια παντοκρατορία στον αρχαίο κόσμο, τόσο γιατί ήταν αντίθετο στο κλειστό τους πολιτικό σύστημα, όσο και γιατί το κλειστό σπαρτιατικό σύστημα δεν ήταν καθόλου ευχάριστο στους κατοίκους των άλλων πόλεων. Αυτή όμως η ταυτόχρονη αποδυνάμωση των δύο μεγαλυτέρων Ελληνικών πόλεων (Αθηνών και Σπάρτης) με την βοήθεια των Περσών που δωροδοκούσαν πότε την μία και πότε την άλλη πόλη, επέτρεψε μια σειρά από εξελίξεις στον χώρο της Σικελίας, προς την οποία δυστυχώς είτε δεν κατευθύνθηκε είτε δεν πρόλαβε να κατευθυνθεί ο Μέγας Αλέξανδρος. Δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα γινόταν εάν ο Αλέξανδρος κατακτούσε και την δύση.
Αντίστοιχοι όμως μεγάλοι στρατηλάτες προϋπήρξαν του Αλεξάνδρου, καθώς τόσο ο Αλκιβιάδης όσο και ο Αγησίλαος ήταν κορυφαίες στρατιωτικές προσωπικότητες. Και οι δύο θύματα της δημοκρατίας, ο ένας λόγω της χαμαιλεοντίου συμπεριφοράς του αλλά και του φθόνου των αντιπάλων του, ο άλλος λόγω του Περσικού στρατού που αγόραζε την Αθηναϊκή και την Θηβαϊκή δημοκρατία, αναγκάζοντας τον να επιστρέψει και να μην ολοκληρώσει ποτέ την αρχικώς επιτυχημένη εκστρατεία του στην Περσία.
Μετά την σικελική καταστροφή οι Αθηναίοι ορθοπόδησαν ξανά, υπήρξε μια κάποια σχετική ανάπτυξη όμως ποτέ δεν έφτασαν στα προηγούμενα επίπεδα τους. Θα λέγαμε επομένως ότι η σημερινή επέτειος είναι σημαδιακή ως η απαρχή της παρακμής της 1ης δημοκρατίας.
Η δημοκρατία έχει ένα τεράστιο πρόβλημα ως πολίτευμα, δεν μπορεί να διαχειριστεί τον κατήφορο διότι δεν πείθει παρά μονάχα όταν η ευημερία καλπάζει. Τουλάχιστον αυτό έχει δείξει στην ιστορία της ή τουλάχιστον αυτό συμπέρανα εγώ από τα όσα έχω διαβάσει. Γιαυτό και η δημοκρατία διαρκεί λίγο. Αφενός δεν διαθέτει το απαραίτητο βάθος για να διαχειριστεί μια καταστροφή, αφετέρου είναι ανύπαρκτο πολίτευμα αφού στην ουσία ουδέποτε υπήρξε.
Η δημοκρατία είναι συγκεκαλυμμένη αριστοκρατία η οποία δημιουργώντας ένα ανθρώπινο τείχος, αυτό του εκλογικού σώματος, συντηρεί την εξουσία έναντι των ολιγαρχικών και των τυραννικών δυνάμεων. Ουσιαστικώς δηλαδή η Δημοκρατία είναι αριστοκρατία, όχι με την έννοια των αρίστων αλλά με την έννοια των παραδοσιακών οικογενειών, οι οποίες καλλιεργούν στον δήμο την προσδοκία αναμίξεως του με την εξουσία, χωρίς όμως ποτέ κάποιος απλός πολίτης να φτάνει τα ανώτερα αξιώματα. Θα λέγαμε επομένως ότι η δημοκρατία δεν είναι πολίτευμα, είναι θρήσκευμα, αφού οι δημοκρατικοί πολίτες πιστεύουν σε έναν ανύπαρκτο θεσμό, χωρίς ποτέ να υπάρχει η ολοκλήρωση. Είναι γοητευτικό, γοητευτικότατο πολίτευμα, όμως οι πιστοί του πρέπει να γνωρίζουν τις αδυναμίες του συστήματος ώστε να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά στην ιστορία τέτοια καταστροφή, όπως αυτή της εκστρατείας στην Σικελία.
ΠΗΓΗ: Στράβων Αμασεύς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου