Είναι αδιανόητο Ελληνική κυβέρνηση ενσυνείδητα να εμποδίζει την ανάπτυξη βυθίζοντας την χώρα όλο και περισσότερο στο τέλμα της ύφεσης. Οι λανθασμένες κινήσεις, παραλήψεις και διαρροές του 2009 της τότε νέας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ υποτιμήθηκαν από πολλούς και δεν τους δόθηκε η δέουσα προσοχή. Ωστόσο ήσαν ο προάγγελος των λανθασμένων πολιτικών που εφαρμόζονται μέχρι σήμερα με θύματα την Ελληνική Οικονομία, την πραγματική οικονομία, το εισόδημα των πολιτών, τον Εθνικό υπέργειο και ορυκτό πλούτο και την κρατική περιουσία με παράπλευρες απώλειες την διαστρέβλωση των άρθρων του Συντάγματος, τον επερχόμενο περιορισμό Δημοκρατικών Ελευθεριών την διαμόρφωση πολιτικής ελίτ κ.α.Η συνέχεια το 2010 ήταν ακόμη χειρότερη με την καταστροφή της Ελληνικής Οικονομίας μέσω της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου εντελώς απογυμνωμένου από αναπτυξιακή λογική.
Εξάλλου η εμμονή σε μέτρα μόνον εισπρακτικού χαρακτήρα, δεν δικαιολογούνται ούτε από ενδεχόμενη απειρία ούτε από ανικανότητα υπουργών. Άλλωστε, οι υπουργοί στο σύνολό τους περιστοιχίζονται από εισαγόμενους ή ντόπιους ειδικούς συμβούλους. Ως εκ τούτου η κατά γενική ομολογία οικονομικών αναλυτών απ’όλον τον κόσμο συμπεριλαμβανομένων και Ευρωπαίων, περί λανθασμένης «αντι-αναπτυξιακής συνταγής» για την μείωση των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού, επρόκειτο για ενσυνείδητη επιλογή της Κυβέρνησης και της τρόϊκας. Ως μόνα θετικά αποτελέσματα αυτής της συνταγής καταγράφεται ο συνεχής ανά τρίμηνο δανεισμός της Ελληνικής Κυβέρνησης – πέραν των πακέτων «διάσωσης»- με υψηλοτατα επιτόκια, με μοναδικούς ωφελούμενους τους δανειστές και όσους λαμβάνουν παχυλή προμήθεια από τους δανειστές. Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα επιτόκια έχουν φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη μετά από «συμπτωματικές» ενέργειες ή δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων που ανεβάζουν ταspreads και την πίεσή μας στα ύψη.
Ωστόσο, η άρνηση για ανάπτυξη παρά τις κατά καιρούς μεγαλοστομίες των καθ’ ύλην υπουργών, είναι τόσο κραυγαλέα που ακόμη και οι Τροϊκανοί μόλις πριν την αποχώρησή τους αναγκάστηκαν να ψελλίσουν για ανάπτυξη.Ενδεχόμενα αυτός να είναι ο λόγος που ανεκλήθησαν από την Ελλάδα, γιατί ούτε η Ευρώπη επιθυμεί να κινηθεί η χώρα μας σε ρυθμούς ανάπτυξης τουλάχιστον έως ότου γίνει ο διαμοιρασμός των ιματίων μας δηλαδή του ορυκτού μας και λοιπού εθνικού πλούτου. Και βεβαίως πρέπει να μας απασχολήσουν σοβαρά οι κραυγές πολέμου της Τουρκίας για την Ισραηλινο-κυπριακή συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων αερίου, γιατί μάλλον την Ελλάδα έχουν στόχο -μια και οι Ισραηλινοί δεν αστειεύονται- όπως πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν και κάποιες «συμπτωματικές» πυρκαγιές κατά μήκος της Ελληνικής γραμμής άμυνας της Θράκης.
Ωστόσο είναι αδιανόητο Έλληνες πολιτικοί, όσο και αν πιέζονται από τους ισχυρούς τους «φίλους» να υποχωρούν σε παράλογες, σχεδόν κατοχικές απαιτήσεις για μη ανάπτυξη.
Είναι περισσότερο από σαφές ότι εάν μειωθεί ο ΦΠΑ και οι συντελεστές φορολογίας στο 15%, αν περιοριστεί η σπατάλη στο Δημόσιο, αν αποκατασταθούν συντάξεις και μισθοί και εξαγγελθούν όπου χρειάζονται μειώσεις επιδομάτων υψηλόμισθων σε βάθος πενταετίας –συμπεριλαμβανομένων και των βουλευτικών αποζημιώσεων και των προκλητικών μισθών των υπαλλήλων της Βουλής και άλλων ευνοημένων- , εάν διοχετευθούν στοχευμένα τα κονδύλια του ΕΣΠΑ σε συνεννόηση με την Ε.Ε., και ιδρυθεί η πολυσυζητημένη και μηδέποτε ιδρυθείσα Ελληνική Τράπεζα Επενδύσεων, τότε η χώρα θα κινηθεί σε ρυθμούς ανάπτυξης, ενώ και τα κρατικά έσοδα θα ανθίσουν τόσο από την νέα φορολογητέα ύλη που θα προκύψει όσο και από την διαμόρφωση φορολογικής συνείδησης στους πολίτες.
Τέλος εάν η Κυβέρνηση είχε ακολουθηθεί εξ αρχής αναπτυξιακού χαρακτήρα οικονομική πολιτική, το τέλος του 2011 θα εύρισκε τον προϋπολογισμό σχεδόν ισοσκελισμένο και την πραγματική οικονομία σε ανάκαμψη και ίσως εκτός μνημονίου. Υπάρχει ωστόσο έκδηλη η αίσθηση ότι η ανάπτυξη δεν ήταν και δεν είναι μέσα στις προτεραιότητες της.
Το κρίσιμο ερώτημα που προκύπτει είναι αν θα βρεθεί σύντομα πολιτικός με Ελληνικό Ανάστημα ο οποίος θα προτάξει το συμφέρον της Ελλάδος απέναντι στο συμφέρον των «συμμάχων φίλων μας».
Εξάλλου, το δικό μας συμφέρον τελικά είναι και δικό τους συμφέρον, αρκεί να σκεφθούν με γνώμονα την ευρωστία της Ευρώπης και απαλλαγούν από το επικίνδυνο αγκάλιασμα των εκπροσώπων-συνεργατών των διεθνών τραπεζιτών που επιβάλλουν τα μέτρα εισπρακτικού χαρακτήρα, αδιαφορώντας για τις τύχες της Ευρώπης, των κρατών και των λαών.
Ιωάννης Δέμος, οἰκονομολόγος
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου