ΠΡΟΛΟΓΟΣ: Στις 19 Ιανουαρίου του 2010 είχα γράψει ένα άρθρο (ως συνδιαχειριστής τότε) για λογαριασμό του φιλικού blog σήμερα “Greek National Pride”. Ο τίτλος ήταν: Που μπορεί να φτάσει τελικά η Τουρκία; (Μέρος 1ο) με την επισήμανση: “Η Τουρκία εξελίσσεται σταδιακά σε …«κεφαλή» του Μουσουλμανικού κόσμου”. Το δεύτερο μέρος του άρθρου επικεντρώθηκε στις φοβίες των ίδιων των Τούρκων σχετικά με το ενδεχόμενο διαμελισμού τους. Ο τίτλος ήταν: Που μπορεί να φτάσει τελικά η Τουρκία; (Μέρος 2ο) με την επίσης επισήμανση: “Η δήθεν υπερδύναμη και ο πιθανός διαμελισμός της – Μία νέα υπερδύναμη ή όχι;”
Από τότε έχουν μεσολαβήσει πολλά. Ωστόσο οι εξελίξεις θα έλεγα πως δικαιώνουν τα δύο άρθρα που ακολουθούν. Ο διαμελισμός της Τουρκίας, δεν είναι κάτι εύκολο να αναλυθεί, πόσο μάλλον να
δοθεί με πειστικότητα αν πρωτίστως δεν “διαβάσεις” τα όσα οι ίδιοι οι Τούρκοι γράφουν ανησυχώντας για το μέλλον τους. Από εκεί και πέρα, σε ξεκάθαρη βάση η Νέα Τάξη Πραγμάτων (χρησιμοποιώντας τις ΗΠΑ για αρχή) έχει δρομοληγήσει τον διαμελισμό όλων των κρατών που γενικώς τείνουν ή και ιδεάζουν να εξελιχτούν σε υπερδυνάμεις, ενώ προσωπικά πιστεύω πως δεν πρέπει να ΜΗΝ ανησυχούμε στο ΜΕΓΙΣΤΟ βαθμό και για το δικό μας, ασχέτως αν δεν είμαστε και ούτε πρόκειται να γίνουμε υπερδύναμη! Και αυτό γιατί Ελληνικά εδάφη (Θράκη – Δωδεκάνησα) μπορούν να “χρησιμοποιηθούν” ως δεδομένα διαπραγμάτευσης στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα, για εμάς, χωρίς …εμάς!
19 Ιανουαρίου 2010: Που μπορεί να φτάσει τελικά η Τουρκία; (Μέρος 1ο)
Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρατηρείται μία διαρκής ανανεωτική ροή των γεωπολιτικών γεγονότων στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, όπως και σε αυτή της Μέσης Ανατολής, με κεντρικό άξονα πάντοτε τη Τουρκία.
Η Τουρκία εκμεταλλευόμενη τη γεωστρατηγική θέση, σε συνδυασμό με την ομολογουμένως ενεργητικότατη εξωτερική της πολιτική της, κλείνει ανοιχτά μέτωπα (Συρία, Αρμενία), εξελίσσεται σε ενεργειακό κόμβο, προσεγγίζει τον Αραβικό κόσμο χρησιμοποιώντας το θρησκευτικό συναίσθημα, ενώ στηρίζει ένθερμα με τάσεις ακόμα και …μητρικού ενστίκτου τις χώρες (Σκόπια, Αλβανία) που ανά τακτά χρονικά διαστήματα δεν ξεχνούν να κραυγάζουν «αλυτρωτικές κορώνες» εναντίον της χώρα μας.
Παράλληλα, η συντηρούμενη ψευτο-διαμάχη με το Ισραήλ συνεχίζει να συντηρείται αλλά και να αποδίδει στο Μουσουλμανικό κόσμο, ενώ το αρχικό «κλείσιμο» του ματιού στη Ρωσία, σήμερα έχει ευοδωθεί σε μια σχέση…εγκάρδια. Όσον αφορά τα συμφέροντα των ΗΠΑ…ούτε λόγος, ειδικά μετά τη τελευταία «αρχηγική» επίσκεψη του Ερντογάν στην Ουάσινγκτον.
Την ίδια ώρα δύο είναι τα «αγκάθια» που κωλυσιεργούν τη πρόοδο των διπλωματικών διαβουλεύσεων όσο και της αντίστοιχης διπλωματικής φρενίτιδας. Το θέμα με την Εργκένεκον που…ενοχλεί, και δημιουργεί εσωτερικές τριβές, αλλά και οι Κούρδοι που φέρουν δύο σημαντικά πλεονεκτήματα έναντι της Άγκυρας. Το πρώτο πως ποτέ τελικά δεν ηττήθηκαν επιχειρησιακά εδώ και πολλά χρόνια από τους τούρκους, όπως και το δεύτερο το ότι «κρατούν» σφιχτά το δικό τους σημαντικό χαρτί μέσα στο Ιράκ που εγείρει τις ορέξεις του Ισραήλ, όσο και των ΗΠΑ.
Μόλις προχθές, η Τουρκία πήρε μια νέα διπλωματική πρωτοβουλία που διευρύνει κατά πολύ το διπλωματικό της χάρτη και τον ξετυλίγει μέχρι τα βάθη της Ασίας. Ο διπλωματικός χάρτης της Τουρκίας αυτή τη στιγμή είναι μεγαλύτερος ίσως από ποτέ, ανακατεμένος όμως σε βαθιά συμφέροντα αλλά και σε αδιέξοδες καταστάσεις. Τα ως άνω αναφέρονται στη προσπάθεια να αναλάβει διαμεσολαβητικό ρόλο ανάμεσα στους Ταλιμπάν και τις εκεί συμμαχικές δυνάμεις.
Αντιμετωπίζοντας σαν χώρα, η Ελλάς, ένα διπλωματικό, ίσως και συντεχνιακό συμπλεγματικό παρασκήνιο που όλο και περισσότερο περιπλέκεται γύρω της, πρέπει να θέσει βάσεις, να πάρει μέτρα και να τοποθετηθεί όχι βασιζόμενη σε λεονταρισμούς που απλά θα καταναλωθούν μέσα στο κοινό αίσθημα, αλλά σε αλλαγές ουσίας. Πως όμως θα εκπονηθούν τέτοιου είδους μέτρα την ώρα που ποτέ δεν εκπονήθηκαν όταν η χώρα πήγαινε δήθεν …πρίμα;
Οθωμανικά Βαλκάνια και λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα.
«Οι δύο βραχυπρόθεσμοι και μεσοπρόθεσμοι στόχοι της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής στα Βαλκάνια είναι η ενίσχυση της Βοσνίας και της Αλβανίας, μέσα σε ένα πλαίσιο σταθερότητας, και η διαμόρφωση πλαισίου διεθνούς δικαίου για την ασφάλεια των εθνοτικών μειονοτήτων στην περιοχή. Στο νομικό αυτό πλαίσιο, η Τουρκία πρέπει να έχει συνεχώς για στόχο να εξασφαλίσει εγγυήσεις, οι οποίες θα της δώσουν τη δυνατότητα επέμβασης σε υποθέσεις που αφορούν τις μουσουλμανικές μειονότητες στα Βαλκάνια. Ως ένα εντυπωσιακό παράδειγμα στη σύγχρονη εποχή, η επέμβαση στην Κύπρο, κατέστη δυνατόν να νομιμοποιηθεί, εντός ενός τέτοιου νομικού πλαισίου».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Στρατηγικό Βάθος», (σελ. 122) του τωρινού Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου.
Ο συνδυασμός των επάνω δηλώσεων, με τα «κύματα» ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ λαθρομεταναστών που καταφτάνουν στη Βαλκανική, κυρίως μέσω της χώρας μας, φωνασκούν και αλαλάζουν όσο ποτέ άλλοτε όσον αφορά για τα μελλοντικά σχέδια της Τουρκίας.
Οι προκλητικές δηλώσεις του Νταβούτογλου στο Σεράγεβο το περασμένο Οκτώβριο, που έκανε λόγο για τα «Οθωμανικά Βαλκάνια» ως πρότυπο οικονομικής αλληλεξάρτησης συνεργασίας και πολιτιστικής αρμονίας, δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών, αλλά και φωτογραφίζουν τα μελλοντικά τους σχέδια που βασίστηκαν αμιγώς στο περιβόητο και δόγμα Οζάλ.
«Δεν χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο με τους Έλληνες, αφού αρκεί να τους στείλουμε μερικά εκατομμύρια από εδώ μεριά και να τελειώνουμε μ’ αυτούς».
Σύμφωνα με μελέτη του ΟΗΕ, το 2015 στην Ελλάδα θα υπάρχουν 15.000.000 άνθρωποι, εκ ‘των οποίων οι 3.500.000 με 4.000.000 θα είναι μετανάστες. Δηλαδή περίπου ο 1 στους 3 μετανάστης. Τελικά θα μπορέσει αυτή η χώρα να ανταπεξέλθει σε αυτές τις ιδιάζουσες συνθήκες ώστε να απορροφήσει 15.000.000 κόσμο σε χώρους εργασίας την ώρα που…η οικονομία βουλιάζει, οι ρυθμοί ανάπτυξης μειώνονται, και ενώ ποτέ δεν ήμασταν μια χώρα με εργασιακή υποδομή και βαριά βιομηχανία;
Οι ξένοι επενδυτές αποφεύγουν τη χώρα μας με κυριότερη αιτία τη γραφειοκρατία, ενώ κατέχουμε την αρνητική πρωτιά της πιο διεφθαρμένης χώρας της Ευρωζώνης.
Οι μετανάστες είναι ευπρόσδεκτοι όταν μπορούν να εργαστούν νόμιμα, όταν θα αποφασίσουν να τηρήσουν τα εδώ νομικά κριτήρια, όταν οι Έλληνες αυριανοί εργοδότες τους δεν θα τους αντιμετωπίσουν σαν «εισαγόμενους σκλάβους», και όταν η είσοδος τους στη χώρα δεν λάβει τη τροπή μιας πληθυσμιακής καταιγίδας ή καλύτερα ενός εποικισμού.
20 Ιανουαρίου 2010: Που μπορεί να φτάσει τελικά η Τουρκία; (Μέρος 2ο)
«Έχουμε πολλά να πούμε στη διεθνή σκηνή. Και υπάρχει μια πλειάδα μεγάλων εθνών που θα μας ακούσουν» δήλωσε πρόσφατα ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου. Και προχωρώντας ένα βήμα πέρα από τη θεωρία του «Στρατηγικού βάθους» που ο ίδιος έχει διατυπώσει, προσάρμοσε στη σημερινή εποχή μια φράση που είχε πει ο Κεμάλ πριν από τη μάχη του Σαγγαρίου το 1921 εναντίον των Ελλήνων, όταν πολλοί τον είχαν κατηγορήσει επειδή είχε επιλέξει να υποχωρήσει.
«Δεν υπάρχει γραμμική άμυνα, αλλά άμυνα της επιφάνειας. Αυτή η επιφάνεια είναι ολόκληρη η πατρίδα» είχε πει τότε ο Ατατούρκ. Η φράση του κ. Νταβούτογλου ήταν: «Δεν υπάρχει γραμμική διπλωματία, αλλά διπλωματία επιφανείας. Αυτή η επιφάνεια είναι ολόκληρη η υδρόγειος».
Μας λένε κάτι οι δηλώσεις;
Ίσως ναι, ωστόσο με τις δηλώσεις δεν γίνεσαι υπερδύναμη. Υπερδύναμη γίνεσαι όταν πέραν των φιλοδοξιών σου, στο επιτρέπει και η …στόφα σου να είσαι. Για να το επιτύχεις θα πρέπει ίσως να «δανειστείς» αυτό που έκανε η Κίνα που…ναι, ίσως να είναι υπερδύναμη, που συγκρούστηκε με όλους και όλα ώστε να επιτύχει το στόχο της.
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες η Κίνα καταγράφει μια έντονη και φιλόδοξη ανάπτυξη με ποσοστό που είναι τριπλάσιο από αυτό των ΗΠΑ και το οποίο το 2007 άγγιξε το ιστορικό 12%. Τα τελευταία χρόνια επιδίδεται στην ναυτιλιακή ανάπτυξη, γνωρίζοντας ότι ο ναυτικός τομέας υπήρξε ζωτικός για όλες τις υπερδυνάμεις που αναδύθηκαν στην ιστορία.
(Εδώ εγείρονται και δικά μας …ζητήματα…)
Έχοντας επίγνωση της ισχύος της, η Κίνα, εγείρει πολλές αξιώσεις στον χάρτη της Ανατολικής Ασίας, επιδιώκοντας προσάρτηση περιοχών και ανακατανομή των χωρικών υδάτων. Πολλοί αναφέρουν ότι η Κίνα ΘΑ γίνει η νέα υπερδύναμη του παγκόσμιου παιχνιδιού.
Η CIA τοποθετεί την Τουρκία στις ανεπτυγμένες χώρες. Συχνά, η χώρα κατηγοριοποιείται από τους οικονομολόγους και τους πολιτικούς επιστήμονες στις Νέες Βιομηχανικές Χώρες. Είναι ιδρυτικό μέλος του ΟΟΣΑ (1961) και της ομάδας των 20 βιομηχανικών κρατών G-20. Από τις 31 Δεκεμβρίου του 1995, η Τουρκία βρίσκεται σε εμπορική σύνδεση με την Ε.Ε άσχετα που δεν είναι μέλος.
Το κατά κεφαλήν εισόδημά της, την εντάσσει στις χώρες με ανώτερα μεσαία εισοδήματα. Σύμφωνα με το Forbes, στη Κωνσταντινούπολη διαμένουν περί τους 35 δισεκατομμυριούχους, νούμερο που την κατατάσσει 4η στον σχετικό πίνακα, στον οποίο προηγούνται η Μόσχα (74), η Νέα Υόρκη (71) και το Λονδίνο (36) και ξεπερνάει το Χονγκ Κoνγκ, το Λος Άντζελες, τη Βομβάη, το Τόκιο κ.λπ.
Διαμελισμός της Τουρκίας. Σενάριο υπαρκτό ή όνειρο …θερινή νυκτός; Τι λένε οι ίδιοι γι’ αυτό…
Σύμφωνα με τη τουρκική εφημερίδα “Hurriyet” σε δημοσίευμα της, ο έγκριτος Τούρκος δημοσιογράφος Mehmet Ali Birand σε άρθρο του στη Hurriyet στις 23 Νοεμβρίου 2009, σχολιάζει το φοβικό σύνδρομο μιας αρχικά επικείμενης διάσπασης της Τουρκίας, με τελικό αποτέλεσμα τον οριστικό διαμελισμό της.
Τα όσα ο ίδιος γράφει είναι πέρα για πέρα ενδιαφέρον, από την άποψη αφενός πως πρέπει να γνωρίζεις το γείτονα σου καλύτερα από τον…συγγενή σου, και αφετέρου μιας και μας φωτογραφίζει τη νοοτροπία των Τούρκων στρατιωτικών.
Σε ελεύθερη μετάφραση παραθέτω τα σημαντικότερα…
«Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης τους οι Τούρκοι αξιωματικοί, το περισσότερο χρόνο τον αφιερώνουν στα σενάρια διαμελισμού της Τουρκίας. Τελικά ξοδεύουνε τόσο πολύ χρόνο σε αυτά τα σενάρια, έτσι ώστε στο τέλος της εκπαίδευσης τους, έχουν την εντύπωση πως η Τουρκία είναι δυνατόν να διαμελιστεί με ένα απλό άγγιγμα.
Ερώτηση: Τελικά ποιος είναι αυτός που θα διαμελίσει τη Τουρκία;
Απάντηση: Οι εσωτερικοί αλλά και εξωτερικοί εχθροί της χώρας.
Ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε την εκδοχή αυτή είναι το να παραμείνουμε πιστοί στις αρχές του Κεμάλ Ατατούρκ.
Κατά τη διάρκεια του 1950 -1970, οι κυβερνήσεις είχαν επιφορτιστεί του καθήκοντος να προστατεύουν τη Τουρκία από τον Κομμουνισμό και να προλαμβάνουν τα όποια ανατρεπτικά σχέδια κατά των εκάστοτε κυβερνήσεων. Το 1980 όπου ήρθε και η κατάρρευση του Κομμουνισμού, η απειλή για τη διάσπαση της Τουρκίας εκφράστηκε κυρίως μέσω του Κουρδικού ζητήματος.
Αυτό που αποτελεί σημείο αναφοράς είναι πως ο φόβος της απειλής του κομμουνισμού, όπως και τα ανατρεπτικά σχέδια κατά των εκάστοτε κυβερνήσεων, δεν είναι πια ορατοί σαν κίνδυνοι, όσο άλλοτε.
Ωστόσο το μήνυμα που δίνεται σε κάποιον που αποφοίτησε από μια Στρατιωτική σχολή, ή Ακαδημία είναι πάντοτε το ίδιο:
Στη Τουρκία επικρατεί το απόλυτο χάος. Αυτοί που σχεδιάζουν την εσωτερική αποσταθεροποίηση, και την όποια ανατροπή είναι οι ίδιοι που σχεδιάζουν και τον οριστικό διαμελισμό της Τουρκίας. Αυτές οι δυνάμεις δρουν εσωτερικά αλλά και εξωτερικά της Τουρκίας και η μοναδική αποτρεπτική δύναμη, αλλά και ο μοναδικός παράγοντας σταθερότητας δεν είναι άλλος από το Τουρκικό Στρατό. Το σύνταγμα της χώρας εξουσιοδοτεί και ουσιαστικά «υποχρεώνει» το Στρατό να διατηρήσει τη συνοχή του κράτους, αλλά και να βαδίσει στις αρχές του Κεμάλ Ατατούρκ.
Είστε υποχρεωμένοι να σώσετε αυτή τη χώρα.
Ένας αξιωματικός που έχει ολοκληρώσει τη στρατιωτική του εκπαίδευση, την ώρα που επιστρέφει στο στρατόπεδο θεωρεί αυτομάτως τον εαυτό του, έντιμο, ανώτερης ποιότητας άνθρωπο, υψηλότερης κοινωνικής θέσης, ενώ αγαπά τη πατρίδα του περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο Τούρκο πολίτη. Η ιδέα του Κεμαλισμού είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα στο μυαλό του, που ποτέ δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να πει κάτι για αυτήν πόσο μάλλον να την υπονομεύσει. Οι Τούρκοι πολιτικοί για εκείνον είναι πάντοτε «απέναντι» μιας και έχουν παντελώς αγνοήσει τις αρχές του Ατατούρκ και δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης. Καρπώνονται προσωπικά οφέλη από τη πολιτική και ουδέποτε θα μπορέσουν να αγαπήσουν τη πατρίδα τους όσο ένας στρατιωτικός.
Τελικά πόσο πιθανό είναι το σενάριο του διαμελισμού της Τουρκίας;
Το συγκεκριμένο σενάριο μιας και συντηρείται, έχει φέρει κατά καιρούς «ταραχές» στη γείτονα χώρα.
Ο Morton Abramowitz, διετέλεσε πρέσβης στη Τουρκία κατά τη περίοδο 1989 – 1991.
Στο Αμερικανικό περιοδικό “Newsweek” είχε δηλώσει το 2007, πως προβλέπει μια μεγάλη σύγκρουση μεταξύ Κεμαλικών και Ισλαμιστών, παράλληλα με μία γενικευμένη εξέγερση των Κούρδων, μέσα σε ένα εκρηκτικό περιβάλλον η οποία θα οδηγήσει τη γειτονική χώρα σε επικίνδυνους κλυδωνισμούς και τέλος στην οριστική της διάσπαση.
Η συγκεκριμένη συνέντευξη δημιούργησε σάλο στη Τουρκία και ακολούθησαν πολλές αντιδράσεις.
Την ώρα της συνέντευξης δεν είχε προκύψει η υπόθεση “Εργκένεκον”, ενώ όσον αφορά το θέμα του Κουρδικού από τότε υπάρχουν εξελίξεις, όχι και πολύ ευοίωνες για τους Τούρκους. Θα πρέπει να παραδεχτούμε πως ο κύριος Morton Abramowitz προέβλεψε πολύ σωστά την επερχόμενη κρίση μεταξύ Κεμαλικών και Ισλαμιστών. Τελευταία ωστόσο γίνεται λόγος για εμπλοκή ακόμα και ξένων μυστικών υπηρεσιών στη περιβόητη υπόθεση.
Από την άλλη, ο κύριος Morton Abramowitz μετά τη πρώτη επίσκεψη του Ομπάμα στην Άγκυρα, τότε που ουσιαστικά αναβαθμίστηκε ο ρόλος της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη, είχε χαρακτηριστικά δηλώσει:
«Υπάρχουν δύο δρόμοι μεταξύ των χωρών ΗΠΑ και Τουρκίας, οι οποίοι είναι:
Αφενός η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε, με αντάλλαγμα ωστόσο πως οι ΗΠΑ θα πιέσουν την Ελληνοκυπριακή πλευρά να δεχτεί μια συμβιβαστική λύση ώστε να ανοίξει ο δρόμος προς την Ε.Ε, και αφετέρου το γεγονός πως η Τουρκία επιθυμεί να γίνει «κόμβος» της ενεργειακής μεταφοράς του φυσικού αερίου. Ωστόσο στον αντίποδα για να γίνει αυτό θα πρέπει οι ΗΠΑ να συνδράμουν στο ρόλο της που θα ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ε.Ε από την Ρωσία».
Η τελευταία αναφορά αν μη τι άλλο σήμερα είναι στο «κενό» μιας και έχουν προκύψει συναλλαγές αλλά και συμφωνίες μεταξύ Τουρκίας – Ρωσίας όσον αφορά το ενεργειακό.
Παράλληλα το γνωστό «αδιέξοδο» της Τουρκίας με το όνομα «Κουρδικό κράτος» είναι ένα σενάριο που ούτε οι ΗΠΑ, αλλά ούτε και το Ισραήλ έχουν ποτέ απορρίψει. Το Ισραήλ έχοντας παραδοσιακά τις καλύτερες των σχέσεων με τη Τουρκία έχει αποστασιοποιηθεί τελευταία, μετά τις Τουρκικές φραστικές «επιθέσεις» που δέχεται.
Μια επικείμενη επίθεση στο Ιράν από το Ισραήλ είναι πιο κοντά από ποτέ μιας και τα…τελεσίγραφα τελειώνουν, ωστόσο σε αυτό είναι ξεκάθαρα αντίθετη η Τουρκία και εμμέσως πλην σαφώς η Ρωσία.
Περιοδικό Commentary: Η Τουρκία παίζει με τη φωτιά – Κίνδυνος διαμελισμού της!
Πριν λίγους μήνες το περιοδικό “commendary” δημοσίευσε σε περίοπτη θέση άρθρο με τίτλο: “Η Τουρκία παίζει με η φωτιά”.
Ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δήλωσε πως προτίθεται να προχωρήσει σε ένα “σχέδιο Β” στη περίπτωση που το Ισραήλ δεν ζητήσει συγνώμη από τη Τουρκία. Το “σχέδιο Β” όπως αποκαλύφτηκε περιλαμβάνει και την επίσκεψή του στην ελεγχόμενη από τη Χαμάς, Λωρίδα της Γάζας. Την ώρα που ο Ερντογάν ονομάζει τους μαχητές της Χαμάς “αντιστασιακούς” και πως πολεμούν για το καλό της χώρας τους, οι ΗΠΑ, όπως και γενικότερα η Ευρώπη θεωρούν τη Χαμάς μια τρομοκρατική οργάνωση.
Ο Ερντογάν ζητά επίμονα από το Ισραήλ να ζητήσει συγνώμη από τη Τουρκία για το θάνατο εννέα τούρκων ακτιβιστών, ωστόσο ο ίδιος δεν κάνει το ίδιο για το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων, αν όχι ενός εκατομμυρίου Αρμενίων στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Την ίδια ώρα, ο τουρκικός στρατός από τη δεκαετία του 1980 ισοπεδώνει κυριολεκτικά ολόκληρα χωριά και συνοικισμούς Κούρδων στη νοτιοανατολική Τουρκία, ενώ προσπαθεί παράλληλα να δημιουργήσει ζώνες ασφαλείας στα σύνορά της Τουρκίας με το Ιράν και το Ιράκ.
Ο Ερντογάν δεν καταλαβαίνει πως με τη τακτική του θέτει σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας. Πρόσφατα οι Κούρδοι της νοτιοανατολικής Τουρκίας μίλησαν ανοιχτά για αυτονομία. Ναι μεν, η κάθε συζήτηση περί Κουρδικής αυτονομίας θεωρείται τη δεδομένη στιγμή και ως πιθανόν …άκαιρη αλλά αν το δει κάποιος μακροπρόθεσμα μοιάζει με την υπόθεση των Παλαιστινίων. Και αυτό γιατί μια μέρα θα κληθεί να απαντήσει ο Ερντογάν το γιατί οι μαχητές της Χαμάς είναι μαχητές αντίστασης και δεν είναι το ίδιο οι μαχητές του κουρδικού PKK;
Σκέφτηκε ο Ερντογάν και η Τουρκία το τι μέλλει γενέσθαι αν μετά την ενδεχόμενη επίσκεψή του στη Λωρίδα της Γάζας, κάποιος άλλος, ξένος ομόλογός του, επισκεφτεί το Ντιγιάρμπακιρ της νοτιοανατολικής Τουρκίας με σκοπό να συναντηθεί με τις εκεί Κουρδικές αρχές;
Μπορεί η Τουρκία να διασκεδάζει στην ιδέα της φιλίας με τη Χαμάς, αλλά χάνει συμμάχους και συμπάθειες σε Ανατολή και Δύση. Οι Κούρδοι έχουν αρχίσει και έχουν επιρροή σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η λογική Ερντογάν απέναντι στο Ισραήλ μπορεί να γίνει η αιτία του διαμελισμού της Τουρκίας!
Ο χάρτης του Κενάν Εβρέν!
Ο πρώην Αρχηγός του τουρκικού Γενικού Επιτελείου Στρατού, Κενάν Εβρέν, ηγήθηκε του πραξικοπήματος της 12ης Σεπτεμβρίου 1980 ενώ είχε λάβει και μέρος στην εισβολή στη Κύπρο. Στις 2 Μαρτίου του 2007, ο Κενάν Εβρέν, τάραξε τα νερά στη πολιτική ζωή της Τουρκίας όταν υποστήριξε ανοιχτά την είσοδο του φιλοκουρδικού κόμματος στο τουρκικό κοινοβούλιο. Όταν ρωτήθηκε σχετικά με το ενδεχόμενο να θελήσουν/επιδιώξουν μελλοντικά ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν οι βουλευτές του φιλοκουρδικού κόμματος, εκείνος απάντησε πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί μονάχα στη περίπτωση που αντιμετωπιστούν ως ισότιμοι Τούρκοι πολίτες.
Οι αντιδράσεις τότε από την αντιπολίτευση ήταν πολλές και σφοδρές. Το ίδιο το κόμμα του Ερντογάν απόφυγε να σχολιάσει τις δηλώσεις του Κενάν Εβρέν που “έβλεπε” τη λύση του Κουρδικού μέσω του εκδημοκρατισμού της Τουρκίας.
Και ενώ όλοι περίμεναν τον Κενάν Εβρέν να ανασκευάσει τα όσα δήλωσε, ο ίδιος επανήλθε δηλώνοντας κατηγορηματικά πως αν την επόμενη δεκαετία (αυτή που διανύουμε) η Τουρκία δεν χωριστεί σε οχτώ διαφορετικά διαμερίσματα δεν πρόκειται να βρει …γαλήνη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου