Η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης

 Με τον Ουράνιο Ιωαννίδη

Το παράδοξο είναι ότι την αποτυχία την αναγνωρίζει η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ενώ οι Ευρωπαίοι ηγέτες, σε μιαν ανεξήγητη εμμονή, επιμένουν σε ένα τραγικά αποτυχημένο μοντέλο
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην τελευταία έκθεσή της δεν κρύβεται. Αντίθετα, λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Η φτώχια, η ανεργία και η κοινωνική ανισότητα είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής που δοκιμάστηκε πρώτα στην Ελλάδα και οδήγησε στην εξαθλίωση, και σιγά-σιγά επεκτείνεται και σ' άλλες χώρες με τα ίδια τραγικά αποτελέσματα.

Η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης είναι το ορατό αποτέλεσμα που έφεραν τα φορομπηκτικά μέτρα λιτότητας που εφαρμόζει το Δ.Ν.Τ.

Για να γίνει κατανοητή η πραγματικότητα, πρέπει να πούμε ότι ο πληθυσμός κάθε χώρας, ανάλογα με τα εισοδήματά του, κατατάσσεται σε πέντε ομάδες. Το 1/5, δηλαδή το 20% είναι η κατώτερη οικονομική τάξη, η μη προνομιούχα, η τάξη που βρίσκεται στο όριο της φτώχιας. Το άλλο 1/5 ή 20% είναι η ανώτερη τάξη, η προνομιούχα...

οικονομική τάξη, την οποία καμιά φορομπηκτική πολιτική δεν την αγγίζει, αφού ό,τι και να αποκοπεί από τα κέρδη της, η ποιότητα ζωής της ή και η αγοραστική της δύναμη δεν επηρεάζεται.

Τα άλλα 3/5 ή το άλλο 60% αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, και λίγο ή πολύ είναι η μεσαία τάξη, όσο κι αν διαχωρίζεται με ανεπαίσθητες διαφορές σε 20% ανώτερη μεσαία τάξη, 20% τη μεσαία τάξη και 20% την κατώτερη μεσαία τάξη, είναι η μεσαία τάξη το κύριο μέρος του πληθυσμού, που τα τελευταία χρόνια πίστεψαν ότι είχαν την ελπίδα της ανόδου και ότι είχαν διαφύγει από τον φόβο της πτώσης. Η τάξη εκείνη που ήθελαν να μορφώσουν τα παιδιά τους και να τους εξασφαλίσουν ένα καλύτερο επίπεδο ζωής. Να πάρουν ένα διαμέρισμα και να ξεφύγουν από το νοίκι, και να έχουν και μια ή δυο το πολύ εξόδους τον μήνα σε χώρους που τους επέτρεπαν τα οικονομικά τους.

Αποτελείται από μισθοσυντήρητους, μικροεπιχειρηματίες, επιτηδευματίες που ζουν με μέτρο. Είναι όμως την ίδια ώρα οι μόνοι που μπορούν οι κυβερνήσεις να τους βάζουν φόρους και να τους εισπράττουν.

Τούτο όμως οδηγεί στην παρατεταμένη ύφεση και δεν έχει προοπτική ανάπτυξης. Τα golden bays της απληστίας, που οδήγησαν με την ανικανότητα και τη βλακεία τους και τα θεωρητικά μοντέλα οικονομίας, που τους μπόλιασαν πρώτα στις σχολές που σπούδασαν και αμέσως μετά στις άπληστες εταιρείες και τράπεζες που δούλεψαν, έμειναν στο απυρόβλητο για την καταστροφή στην οποία οδήγησαν την οικονομία και στην καταστροφή του κοινωνικού ιστού.

Τα συσσίτια είναι πια στην ημερησία διάταξη, οι λιποθυμίες παιδιών είναι καθημερινό φαινόμενο και η φορομπηκτική πολιτική φορολογεί όχι μόνο τα εισοδήματα αλλά και τα περιουσιακά στοιχεία, ανεξαρτήτως του ότι δεν είναι ιδιόκτητα των ιδιοκτητών τους, αλλά συνεταιρικά με τις τράπεζες που τους δάνεισαν τα χρήματα για 10, 20, 30 ή και 40 χρόνια. Με τους φόρους, χαράτσια επί της περιουσίας, το κράτος γίνεται ο τρίτος συνεταίρος του ιδιοκτήτη, που πολύ σύντομα θα πάψει να είναι ιδιοκτήτης, αφού με τη φορολογία που μειώνει τα εισοδήματά του θα αδυνατεί να αποπληρώσει τα χρέη του.

Αυτή είναι η αποτυχμένη συνταγή του ΔΝΤ και των ηγέτιδων δυνάμεων για να αντιμετωπισθεί η κρίση. Και αντί αντιμετώπιση, εδώ και τρία χρόνια έχουμε επιδείνωσή τους και εξαθλίωση των ανθρώπων.

Το παράδοξο, όμως, είναι ότι την αποτυχία την αναγνωρίζει η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ενώ οι Ευρωπαίοι ηγέτες, σε μιαν ανεξήγητη εμμονή, επιμένουν σε ένα τραγικά αποτυχημένο μοντέλο. Και ενώ ξέρουν πολύ καλά ότι δεν θα υπάρξει έξοδος από την κρίση για τους πολλούς, εντούτοις αγωνίζονται οι λίγοι να ξεζουμίσουν τους πολλούς, για να κυριαρχήσουν οικονομικά και να αφαιρέσουν ακόμα και την εθνική κυριαρχία των φτωχών, επιβάλλοντας προέδρους και πρωθυπουργούς που υπακούουν στις δικές τους εντολές. Γιατί θέλουν μια Ευρώπη των πολύ πλουσίων και των εξουθενωμένων. Sigma Live