Η Ελλάδα της αυτοχειρίας

Την ώρα που οι επίδοξοι κομματάρχες, στήνουν «κοινωνικές συμφωνίες» και «συμμαχίες», τη μία πίσω από την άλλη, ως σωτήρες ..όχι της χώρας, αλλά του εγωισμού και της υστεροφημίας τους, την ίδια ώρα, άνθρωποι, απελπισμένοι, από την ανεργία και τα χρέη, όλοι τους εξαθλιωμένοι κι απογοητευμένοι, αυτοκτονούν.

Τα περιστατικά, καθημερινά πια. Η Ελλάδα πρώτη στην Ευρώπη. Η άλλοτε χώρα του ήλιου, που μετά έγινε του πράσινου και στη συνέχεια του γκρίζου, έχει πλέον μόνο σύννεφα.

Οι φόροι και η ύφεση, ως οδοστρωτήρες, συνθλίβουν ότι βρουν μπροστά τους. Περιουσίες και ανθρώπους. Όλοι στον αναδευτήρα με...

τις λεπίδες.

Η κοινωνική πρόνοια της χώρας, ανύπαρκτη, γι αυτή την τεράστια κοινωνική πληγή της λυτρωτικής «ευθανασίας».

Πόσο ακόμη μεγαλύτερο (αριθμητικά), θα ήταν το πρόβλημα, αν η Ελλάδα δεν είχε ένα παραδοσιακά δυνατό οικογενειακό ιστό, ικανό να απορροφά χαράτσια και αδικίες. Αλλά ως πότε;

Οι άνθρωποι πλέον, για μία καλύτερη τύχη δραπετεύουν, όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και στον άλλο κόσμο. Προτιμούν το άγνωστο, από αυτό που διαγράφεται μπροστά τους και είναι «γνωστό».

Και μέχρι η νέα υπουργός ανάπτυξης να «βρει» σε ποια γραφειοκρατικά και μιζαδόρικα κανάλια έχουν κολλήσει τα κονδύλια του ΕΣΠΑ, που θα έφερναν ανάκαμψη και θέσεις εργασίας.. όπως μας «απειλούν» κάθε τόσο, μέσω δελτίων τύπου,
ο τραγικός αυτόχειρας άνεργος της Κρήτης και όχι τελευταίος, «έβρισκε» μόνος του τον άλλο δρόμο, αφήνοντας μήνυμα που έλεγε:

«Μάνα έρχομαι να σε βρω»..

πηγή