Η ανυπαρξία εθνικής στρατηγικής αποτελεί την διαχρονική αχίλλειο πτέρνα του ελληνικού κράτους. Οι ακόλουθες σκέψεις και προτάσεις της «Ένωσης για την Ελλάδα» αποσκοπούν να συμβάλουν στην συνειδητοποίηση και κάλυψη του καίριου αυτού κενού.
Α. Μια ολοκληρωμένη ελληνική εθνική στρατηγική καλείται να καθορίσει και ιεραρχήσει τους στόχους της κρατικής μας πολιτικής και να προνοήσει για τα μέσα επίτευξής των. Ειδικότερα, οφείλει να πληροί κατ’ ελάχιστον τα ακόλουθα κριτήρια:
Καθοριστικός γνώμων για την δραστηριοποίηση της Πολιτείας εντός και εκτός ελληνικών συνόρων, συμπεριλαμβανομένων και των αποφάσεων για την συμμετοχή της χώρας σε διεθνείς θεσμούς και οργανισμούς και λοιπές διακρατικές συμπράξεις, πρέπει να είναι το εθνικό συμφέρον – ήτοι τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους και κοινωνίας και του ελληνισμού γενικότερα, τα οποία κατά κύριο λόγο συμπεριλαμβάνουν:Την κατοχύρωση της ασφάλειας της ελλαδικής και της κυπριακής επικράτειας
Την προστασία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού
Την διασφάλιση και προαγωγή των πνευματικών, κοινωνικών, και πολιτικών αξιών και θεσμών του ελληνικού έθνους και πολιτείας
Την υλική ευημερία του ελληνικού λαού
Την στήριξη της ανά τον κόσμο Ομογένειας
Και την προβολή της εθνικής μας επιρροής – πολιτικής, οικονομικής, πολιτισμικής, στρατιωτικής – στον διεθνή χώρο.
Οι στόχοι πρέπει να είναι εναρμονισμένοι με τα διαθέσιμα μέσα. Η αναντιστοιχία μεταξύ εθνικών φιλοδοξιών και επιδιώξεων, αφ’ ενός, και ανθρώπινων και υλικών κρατικών πόρων, αφ’ ετέρου, έχει επανειλημμένως οδηγήσει το νεότερο ελληνικό κράτος σε οδυνηρές αποτυχίες και ενίοτε σε τραγωδίες.
Πρέπει να διασφαλίζεται ο συντονισμός των κυβερνητικών δράσεων στους επί μέρους τομείς της εθνικής ζωής – Άμυνα, Διεθνείς Σχέσεις, Παιδεία, Οικονομία, Εσωτερική Ασφάλεια, Υγεία, Περιβάλλον – και καθορίζονται προτεραιότητες, τόσο μεταξύ των τομέων τούτων, όσο και εντός εκάστου εξ αυτών.
Πρέπει να επιδιώκεται η συναίνεση της κοινής γνώμης, και, στο μέτρο του δυνατού, της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, για τις προβλεπόμενες ενέργειες και για το κοινωνικό κόστος τους. Καθοριστική για την εξασφάλισή της ευρείας αυτής αποδοχής είναι η προσωπική αξιοπιστία των κυβερνώντων.
Β. Μια ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική θα στοχεύει ειδικότερα:
Εντός της χώρας: στην οικονομική ανασυγκρότηση, στην αναβάθμιση της παιδείας και της δημόσιας υγείας, στην τόνωση του εθνικού φρονήματος, στην ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων, στην διασφάλιση της έννομης τάξης, στην αντιμετώπιση του οξύτατου μεταναστευτικού προβλήματος της χώρας, και στην προστασία του περιβάλλοντος.
Εκτός δε συνόρων, στην αξιοποίηση, τόσο της στρατιωτικής, όσο και της «ήπιας» ισχύος μας.
Με τις ένοπλες δυνάμεις να αποτελούν τον κυριότερο παράγοντα αποτροπής στρατιωτικών απειλών, και, εάν η αποτροπή αποτύχει, άμυνας. Και συγχρόνως να επιτρέπουν την συμμετοχή της χώρας μας σε αμυντικές συμμαχίες και διεθνείς οργανισμούς, καθώς και σε ειρηνευτικές αποστολές, όπου και όταν συμβάλλουν στην ενίσχυση του διεθνούς μας βάρους και αξιοπιστίας.
Και με τις συνιστώσες της «ήπιας» ισχύος μας – την οικονομική, την πολιτισμική, και την διπλωματική – να συμβάλλουν αποφασιστικά στην υπεράσπιση των πολλαπλών και πολυσχιδών συμφερόντων μας στον διεθνή χώρο.
Γ. Βασική προϋπόθεση για την ευόδωση μιας τέτοιας ολοκληρωμένης εθνικής στρατηγικής είναι η, μέσω των αναγκαίων συνταγματικών, νομοθετικών, και διοικητικών μεταρρυθμίσεων, προσαρμογή των πολιτειακών και πολιτικών μας θεσμών στις πραγματικές συνθήκες και ανάγκες της χώρας και η συνακόλουθη ριζική βελτίωση της απόδοσης του τραγικά ανεπαρκούς κρατικού μας μηχανισμού.
Δ. Η χάραξη εθνικής στρατηγικής και ο έλεγχος της υλοποίησής της είναι καθήκον της εκτελεστικής εξουσίας. Ωστόσο, ως εκ της σύνθεσης και τρόπου λειτουργίας του, το υπουργικό συμβούλιο δεν είναι από μόνο του σε θέση να φέρει το έργο εις πέρας. Σημειωτέον δε, ότι το «Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας», το οποίο συνεστήθη το 1986 για να καλύψει το στενότερο, αλλά καίριας σημασίας διεθνο-αμυντικό σκέλος μιας εθνικής στρατηγικής – «για να αποφασίζει πάνω σε θέματα εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής…και να παρέχει κατευθύνσεις για την εφαρμογή των αποφάσεών του…» – έχει στην πράξη εκφυλισθεί σε όργανο νομιμοποίησης ειλημμένων κυβερνητικών αποφάσεων για την σύνθεση της ηγεσίας και τις προμήθειες των ενόπλων δυνάμεων. Ενδείκνυται συνεπώς η, κατά τα επιτυχή πρότυπα πλειόνων δυτικών δημοκρατιών, συγκρότηση υπό τον πρωθυπουργό, ή υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας σε περίπτωση ενίσχυσης των αρμοδιοτήτων του, ενός φορέα επιφορτισμένου με την διαμόρφωση και με την στενή παρακολούθηση της εφαρμογής μιας ολοκληρωμένης εθνικής στρατηγικής – ενός «Συμβουλίου Εθνικής Στρατηγικής» – με σύνθεση και γραμματειακή στήριξη ανάλογη προς την αποστολή του.
Α. Μια ολοκληρωμένη ελληνική εθνική στρατηγική καλείται να καθορίσει και ιεραρχήσει τους στόχους της κρατικής μας πολιτικής και να προνοήσει για τα μέσα επίτευξής των. Ειδικότερα, οφείλει να πληροί κατ’ ελάχιστον τα ακόλουθα κριτήρια:
Καθοριστικός γνώμων για την δραστηριοποίηση της Πολιτείας εντός και εκτός ελληνικών συνόρων, συμπεριλαμβανομένων και των αποφάσεων για την συμμετοχή της χώρας σε διεθνείς θεσμούς και οργανισμούς και λοιπές διακρατικές συμπράξεις, πρέπει να είναι το εθνικό συμφέρον – ήτοι τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους και κοινωνίας και του ελληνισμού γενικότερα, τα οποία κατά κύριο λόγο συμπεριλαμβάνουν:Την κατοχύρωση της ασφάλειας της ελλαδικής και της κυπριακής επικράτειας
Την προστασία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού
Την διασφάλιση και προαγωγή των πνευματικών, κοινωνικών, και πολιτικών αξιών και θεσμών του ελληνικού έθνους και πολιτείας
Την υλική ευημερία του ελληνικού λαού
Την στήριξη της ανά τον κόσμο Ομογένειας
Και την προβολή της εθνικής μας επιρροής – πολιτικής, οικονομικής, πολιτισμικής, στρατιωτικής – στον διεθνή χώρο.
Οι στόχοι πρέπει να είναι εναρμονισμένοι με τα διαθέσιμα μέσα. Η αναντιστοιχία μεταξύ εθνικών φιλοδοξιών και επιδιώξεων, αφ’ ενός, και ανθρώπινων και υλικών κρατικών πόρων, αφ’ ετέρου, έχει επανειλημμένως οδηγήσει το νεότερο ελληνικό κράτος σε οδυνηρές αποτυχίες και ενίοτε σε τραγωδίες.
Πρέπει να διασφαλίζεται ο συντονισμός των κυβερνητικών δράσεων στους επί μέρους τομείς της εθνικής ζωής – Άμυνα, Διεθνείς Σχέσεις, Παιδεία, Οικονομία, Εσωτερική Ασφάλεια, Υγεία, Περιβάλλον – και καθορίζονται προτεραιότητες, τόσο μεταξύ των τομέων τούτων, όσο και εντός εκάστου εξ αυτών.
Πρέπει να επιδιώκεται η συναίνεση της κοινής γνώμης, και, στο μέτρο του δυνατού, της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, για τις προβλεπόμενες ενέργειες και για το κοινωνικό κόστος τους. Καθοριστική για την εξασφάλισή της ευρείας αυτής αποδοχής είναι η προσωπική αξιοπιστία των κυβερνώντων.
Β. Μια ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική θα στοχεύει ειδικότερα:
Εντός της χώρας: στην οικονομική ανασυγκρότηση, στην αναβάθμιση της παιδείας και της δημόσιας υγείας, στην τόνωση του εθνικού φρονήματος, στην ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων, στην διασφάλιση της έννομης τάξης, στην αντιμετώπιση του οξύτατου μεταναστευτικού προβλήματος της χώρας, και στην προστασία του περιβάλλοντος.
Εκτός δε συνόρων, στην αξιοποίηση, τόσο της στρατιωτικής, όσο και της «ήπιας» ισχύος μας.
Με τις ένοπλες δυνάμεις να αποτελούν τον κυριότερο παράγοντα αποτροπής στρατιωτικών απειλών, και, εάν η αποτροπή αποτύχει, άμυνας. Και συγχρόνως να επιτρέπουν την συμμετοχή της χώρας μας σε αμυντικές συμμαχίες και διεθνείς οργανισμούς, καθώς και σε ειρηνευτικές αποστολές, όπου και όταν συμβάλλουν στην ενίσχυση του διεθνούς μας βάρους και αξιοπιστίας.
Και με τις συνιστώσες της «ήπιας» ισχύος μας – την οικονομική, την πολιτισμική, και την διπλωματική – να συμβάλλουν αποφασιστικά στην υπεράσπιση των πολλαπλών και πολυσχιδών συμφερόντων μας στον διεθνή χώρο.
Γ. Βασική προϋπόθεση για την ευόδωση μιας τέτοιας ολοκληρωμένης εθνικής στρατηγικής είναι η, μέσω των αναγκαίων συνταγματικών, νομοθετικών, και διοικητικών μεταρρυθμίσεων, προσαρμογή των πολιτειακών και πολιτικών μας θεσμών στις πραγματικές συνθήκες και ανάγκες της χώρας και η συνακόλουθη ριζική βελτίωση της απόδοσης του τραγικά ανεπαρκούς κρατικού μας μηχανισμού.
Δ. Η χάραξη εθνικής στρατηγικής και ο έλεγχος της υλοποίησής της είναι καθήκον της εκτελεστικής εξουσίας. Ωστόσο, ως εκ της σύνθεσης και τρόπου λειτουργίας του, το υπουργικό συμβούλιο δεν είναι από μόνο του σε θέση να φέρει το έργο εις πέρας. Σημειωτέον δε, ότι το «Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας», το οποίο συνεστήθη το 1986 για να καλύψει το στενότερο, αλλά καίριας σημασίας διεθνο-αμυντικό σκέλος μιας εθνικής στρατηγικής – «για να αποφασίζει πάνω σε θέματα εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής…και να παρέχει κατευθύνσεις για την εφαρμογή των αποφάσεών του…» – έχει στην πράξη εκφυλισθεί σε όργανο νομιμοποίησης ειλημμένων κυβερνητικών αποφάσεων για την σύνθεση της ηγεσίας και τις προμήθειες των ενόπλων δυνάμεων. Ενδείκνυται συνεπώς η, κατά τα επιτυχή πρότυπα πλειόνων δυτικών δημοκρατιών, συγκρότηση υπό τον πρωθυπουργό, ή υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας σε περίπτωση ενίσχυσης των αρμοδιοτήτων του, ενός φορέα επιφορτισμένου με την διαμόρφωση και με την στενή παρακολούθηση της εφαρμογής μιας ολοκληρωμένης εθνικής στρατηγικής – ενός «Συμβουλίου Εθνικής Στρατηγικής» – με σύνθεση και γραμματειακή στήριξη ανάλογη προς την αποστολή του.
Συντάκτες: K. Βλαχοδήμος, Σ. Γεωργιάδης, Κ. Παύλου, Γ. E. Σέκερης, Σπ. Ταπίνης, Ι. Τουλουμάκος. Γ. για το «Διπλωματικό Περισκόπιο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου