Τρίζει… η καρέκλα Βενιζέλου, το μήνυμα της αμφισβήτησης είναι σαφέστατο: ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ.

                   

  

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Α. Μία στρατηγική ήττα που προκλήθηκε από λάθη και παραλείψεις

Οι εκλογές της 6^ης Μαίου 2012 πέρασαν ήδη στην ιστορία. Αφήνοντας όμως ως αποτέλεσμά τους μία σεισμική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού.

Το ΠΑΣΟΚ, συμπαρασύρθηκε σε μια εκλογική κατάρρευση από τα λάθη και τις παραλείψεις της τελευταίας κυβερνητικής του θητείας, αλλά και από την εγκατάλειψη των αρχών και των αξιών που διαχρονικά εξέφρασε. Ο Ελληνικός Λαός δεν πείσθηκε από το πρόγραμμα και τις θέσεις μας, γιατί απλά δεν μας άκουσε. Δεν ήθελε να μας ακούσει.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μέχρι το Νοέμβριο του 2011, αλλά και η κυβέρνηση Παπαδήμου ( ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΛΑ0Σ) εμφάνισαν συγκεκριμένες και εγγενείς αδυναμίες :

1)     Υπήρξε μία μονοσήμαντη διαπραγμάτευση επί του χρέους, η οποία αγνοεί ότι ο δημοσιονομικός χειρισμός, είναι μεν...
σημαντικός αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Η δημοσιονομική πολιτική αποτελεί εργαλείο για τις Αλλαγές που θέλεις να κάνεις. Η δε διαπραγμάτευση έγινε υπό το βάρος μίας διαλυμένης οικονομίας, που βρισκόταν ήδη σε ύφεση και αναπτυξιακό τέλμα και με μια δημόσια διοίκηση αδύναμη να ανταποκριθεί στις ανάγκες.

2)     Δεν προβλήθηκε ένα δομημένο και συνεκτικό σχέδιο πολιτικών αλλαγών, το οποίο θα άλλαζε την Ελληνική Κοινωνία και την προοπτική της. Αντίθετα θεωρήθηκε, ότι οι Δημοκρατικοί Θεσμοί είναι η αιτία του προβλήματος και όχι η στρεβλή λειτουργία τους, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε λύσεις που υιοθετούνται, χωρίς συλλογική συμμετοχή. Σε λύσεις που καταργούν τη Δημοκρατία στην καθημερινότητά της.

3)     Ελλείψει εποπτικών και ελεγκτικών μηχανισμών, το βαρύ φορτίο της Κρίσης το σήκωναν τα συνήθη υποζύγια, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι καθώς και οι ελεύθεροι επαγγελματίες με εμφανή εισοδήματα. Αντίθετα, όσοι φοροδιέφευγαν και εισφοροδιέφευγαν εξακολουθούν να το κάνουν. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Παρατεταμένη ύφεση και αδυναμία επίτευξης των όποιων στόχων.

4)     Η διαπραγμάτευση και η πολιτική της Πατρίδας μας αναλώθηκαν  στην αντιμετώπιση του άγχους εκτόξευσης του κόστους του δανεισμού και του Ελληνικού Χρέους. Αυτό όμως δεν είναι Πολιτική. Πολιτική, σήμερα,  είναι να διαπραγματευτείς εξ’ αρχής τη θέση της Ελλάδας στο Διεθνές σύστημα, τη διασφάλιση των Δικαιωμάτων της και την κατοχύρωση της Προοπτικής της. Αυτό όμως απαιτεί Σχέδιο και Κεφάλαιο Αξιοπιστίας. Αυτό απαιτεί Όραμα για την Ελλάδα του 2020.

5)     Μολονότι είναι ήσσονος σημασίας, πρέπει να σημειωθεί και κάτι ακόμη. Δυστυχώς, στη δύσκολη περίοδο που είχαμε μπροστά μας, αποφασίστηκε ο εξοβελισμός του ΠΑΣΟΚ, ως συλλογικού υποκειμένου, από την προσπάθεια εξόδου από την Κρίση. Επιλέχθηκε η  περαιτέρω απονεύρωσή του, με αποτέλεσμα την προσπάθεια να την κάνει μία κεντρική κυβερνητική γραφειοκρατία,  η οποία φάνταζε  απομονωμένη από την Κοινωνία και το Λαό. Πολλές φορές μάλιστα, απέναντι από το Λαό, χωρίς συλλογικό υποκείμενο να υπερασπίζεται την πολιτική αυτή.

6)     Συνέπεια της έλλειψης παραγωγής πολιτικής από ένα συλλογικό υποκείμενο, ήταν η ανάδειξη δύο καταστροφικών ρευμάτων στην Ελληνική Κοινωνία, που οριζόντια διαπερνούν το πολιτικό σκηνικό. Από τη μία των φανατικών οπαδών της πολιτικής που επέβαλλε η Τρόικα. Αναδείκνυαν μάλιστα τον εαυτόν τους, ενδυόμενοι την τήβεννο της σοβαρότητας και  υπευθυνότητας, σε απηνείς διώκτες του Ελληνικού Λαού. Από την άλλη των Λαϊκιστών, που ούτε λίγο είτε πολύ, υποστήριζαν ότι καλώς συνέβαινε ό,τι συνέβαινε. Αυτών που δεν αντιλαμβάνονταν την ανάγκη να υπάρξουν βαθιές δομικές Αλλαγές, προς το συμφέρον του Ελληνικού Λαού.

Οι παραπάνω εγγενείς αδυναμίες δεν επέτρεψαν στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, να απαντήσει με πειστικό τρόπο σε σωρευμένα και δομικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν καθ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Γιατί η κρίση, την οποία βιώνει η Ελληνική Κοινωνία, δεν είναι μόνο οικονομική αλλά κυρίως είναι ηθική και εν τέλει πολιτική και έχει εν πολλοίς τις παρακάτω ρίζες και αιτίες,  που δημιουργήθηκαν καθ όλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου και συγκεκριμένα:      

1)   Δημιουργήθηκε ένα συγκεντρωτικό και σπάταλο κράτος. Ένα κράτος, που εξελίχθηκε σε εχθρό κάθε παραγωγικής προσπάθειας της Χώρας. Ένα κρατικό τομέα στην οικονομία, που ενώ διαθέτει τεράστιες δυνατότητες και απεριόριστους ανθρώπινους πόρους, δεν μπορεί να συμβάλλει στην παραγωγική προσπάθεια του Έθνους.

2)   Διαστρεβλώθηκε  το νόημα ύπαρξης συλλογικοτήτων, απαραίτητων για τη λειτουργία της Δημοκρατίας στην καθημερινότητα της, όπως ο Συνδικαλισμός. Έτσι, θεσμοί που δημιουργήθηκαν για να διασφαλίζουν τη συμμετοχή των πολιτών στο σύστημα λήψης αποφάσεων, στην καθημερινή και ομαλή λειτουργίας της Δημοκρατίας, μετατράπηκαν, σταδιακά και κατά τη λειτουργία τους, σε κατεστημένα ιερατεία, διακρινόμενα από έναν αυτισμό, που  διευκολύνει σήμερα τον ευτελισμό και εν τέλει την κατάργησή τους.

3)   Η προσπάθεια δημιουργίας ενός αποκεντρωμένου κράτους, ευτελίστηκε στη δημιουργία δομών αποκέντρωσης, που λαμβάνουν αρμοδιότητες χωρίς αντίστοιχα έσοδα. Δομών, που μέσα σε ένα καθεστώς αδιαφάνειας, με την εξαίρεση λαμπρών παραδειγμάτων, παράγουν χρέη, ελλείμματα και πολλές φορές σκάνδαλα. Πρόσφατο και χαρακτηριστικό παράδειγμα ο νόμος «Καλλικράτης» και η αδυναμία εφαρμογής του στην καθημερινότητα, λόγω του πρόχειρου σχεδιασμού και της μη πρόβλεψης πόρων.

4)   Το δικαίωμα στην εργασία, που έχει υποχρέωση η Πολιτεία να διασφαλίζει για τις επόμενες γενιές, μετατράπηκε, στην πορεία, σε ένα πλέγμα πελατειακών σχέσεων, που διασφάλιζε την πρόσβαση στο σπάταλο δημόσιο, για τους πολίτες, αφού η Μεταπολιτευτική Ελλάδα έχασε κάθε στοίχημα ανταγωνιστικότητας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ακόμη και οι λαμπρές προσπάθειες εφαρμογής ενός συστήματος αξιοκρατικών προσλήψεων στο Δημόσιο τομέα, όπως ο νόμος «Πεπονή», στην πράξη φαλκιδεύτηκαν και υπονομεύτηκαν.

5)     Το κομματικό σύστημα, και τα ελπιδοφόρα με τη λαϊκή συμμετοχή μαζικά κόμματα και κινήματα, μετατράπηκαν, από τη δεκαετία του 90’ και έπειτα, σε γραφειοκρατικές δομές, που υποτάσσονται  είτε στον εκάστοτε  αρχηγό, είτε σε χρεοκοπημένα και ξεπερασμένα ιερατεία, χωρίς καμία εξαίρεση.

Το συμπέρασμα που εύκολα εξάγεται από τα παραπάνω είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις και κυρίως το ΠΑΣΟΚ, προσπάθησαν με ελλιπή ανάλυση, μέσα, πολιτικές και εργαλεία να αντιμετωπίσουν μία δομική κρίση της Ελληνικής Κοινωνίας. Γιατί πάρα πολύ απλά το ΠΑΣΟΚ έχασε την ικμάδα της ανανέωσης, που προσφέρει μία διαλεκτική διαδικασία επαναπροσδιορισμού στόχων και πολιτικών  αλλά και ανάδειξης νέων προσώπων.  Αυτό δεν ήταν μία διαδικασία προφανώς στιγμιαία αλλά διαρκής. Με μακροχρόνια αίτια.

Εξοβελίσθηκε δηλαδή από την πρακτική μας, η προσπάθεια αναζήτησης μία προοδευτικής απάντησης στην Κρίση.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, την ενίσχυση ακραίων και λαϊκίστικων φωνών και τη μετατροπή τους σε εκλογικό ρεύμα διαμαρτυρίας, το οποίο ήρθε να εκφράσει τις κοινωνικές δυνάμεις, που εμείς πάψαμε να υπηρετούμε.

Β. Η αδήριτη ανάγκη για την προβολή μίας αξιόπιστης εναλλακτικής προοδευτικής πρότασης από την Κεντροαριστερά

Ακριβώς αυτή η εκλογική πρακτική, είναι που επιβάλλει από εμάς, να υπερβούμε τις δυσκολίες και να διατυπώσουμε την ανάγκη για ένα νέο ξεκίνημα της δημοκρατικής παράταξης.

Να αναζητήσουμε και πάλι την προοδευτική απάντηση στην κρίση που μαστίζει τη χώρα και βαίνει προς επιδείνωση.

Να ανασυνθέσουμε τις δυνάμεις της Δημοκρατικής Παράταξης μέσα από ένα σχήμα, το οποίο θα εκφράζει τις πατριωτικές δυνάμεις, που θέλουν μία χώρα υπερήφανη, ανεξάρτητη που να συμμετέχει ισότιμα στην Ευρώπη.

Μέσα από ένα νέο σχήμα, που θα εκφράζει τις δυνάμεις της παραγωγικότητας και τη συμμαχία τους με τις δυνάμεις της εργασίας.

Μέσα από νέο σχήμα που θα εκφράσει ένα συνεκτικό προγραμματικό πλαίσιο για τη Νέα Ελλάδα με τους παρακάτω κύριους άξονες :

1)     Πολιτική Αλλαγή του τρόπου διεύθυνσης της χώρας. Χρειαζόμαστε ενδυνάμωση της Πολιτικής μας Δημοκρατίας. Αναβάθμιση του ρόλου της Βουλής. Σταθερό Εκλογικό Νόμο. Ανάδειξη και ενδυνάμωση των βάθρων καθημερινής άσκησης της Δημοκρατίας, όπως ο Συνδικαλισμός. Αλλαγή του τρόπου λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων, ώστε να είναι σύγχρονοι συλλογικοί πολιτικοί θεσμοί και όχι αρχηγικοί σχηματισμοί. Αποδυνάμωση των αρμοδιοτήτων της Εκτελεστικής Εξουσίας. Θεσμοθέτηση της δεσμευτικής νομικής ισχύος των προεκλογικών προγραμμάτων, ώστε να πάψουμε άλλα να λέμε πριν τις εκλογές και άλλα να πράττουμε μετά. Ενίσχυση της ισονομίας και της αποτελεσματικής και γρήγορης απονομής της Δικαιοσύνης.

2)     Εκσυγχρονισμός και επανίδρυση του Δημόσιου Τομέα. Ένα σύγχρονο οργανόγραμμα, το οποίο θα ικανοποιεί την ανάγκη ενός παραγωγικού δημόσιου τομέα. Αποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση που θα είναι το εργαλείο υποστήριξης της παραγωγικής Αναδιάρθρωσης και Ανάπτυξης της Ελλάδας. Ένας σχεδιασμός που θα περιορίζει την γραφειοκρατία και την αδιαφάνεια. Θα δημιουργεί ένα κράτος Στρατηγείο, απελευθερώνοντας δυνάμεις και πόρους προς την Περιφέρεια.

3)     Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Η χώρα πρέπει να παράγει πλούτο. Πρέπει να είναι παραγωγική και συνάμα ανταγωνιστική. Αυτό απαιτεί από την Πολιτεία να εκπονήσει ένα σχέδιο αξιοποίησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και των πόρων της Ελλάδας. Να επενδυθούν κεφάλαια για να δημιουργηθούν βιώσιμες και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, σε διεθνές επίπεδο. Απαιτείται πρωταγωνιστής της προσπάθειας να είναι οι ιδιωτικές επενδύσεις, με όρους και κανόνες για την αποφυγή μονοπωλίων ή ολιγοπωλίων. Κίνητρα, ώστε τα κεφάλαια διαρκώς να επενδύονται. Ένα σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα.  Προφανές είναι, ότι χρειάζεται να αναδείξουμε και έναν κοινωνικό τομέα της οικονομίας, δίπλα στον ιδιωτικό. Χρειάζονται, επίσης, Δημόσιες επιχειρήσεις, σε στρατηγικούς τομείς της Οικονομίας, οι οποίες θα ρυθμίζουν όπου είναι αναγκαίο την Αγορά, διασφαλίζοντας πρόσβαση όλων στα δημόσια και κοινωνικά αγαθά, χωρίς όμως να παράγουν ελλείμματα.

4)     Διασφάλιση της συμμετοχής της Ελλάδας στο Διεθνές Σκηνικό, αξιοποιώντας και την γεωπολιτική θέση της . Η προσπάθειά μας δεν πρέπει να σπρώξει την Ελλάδα στο περιθώριο της Διεθνούς Κοινότητας και στην έξοδό της από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό όμως απαιτεί αξιοπιστία. Να αποδείξουμε ότι αλλάζουμε, ότι γινόμαστε ανταγωνιστικοί, ότι αντιμετωπίζουμε λάθη και παθογένειες. Απαιτεί όμως και διαπραγμάτευση, στην οποία να είναι κάποιος διατεθειμένος να πει και ΟΧΙ. Και το όχι να είναι σεβαστό. Και σεβαστό γίνεται, όταν έχουν οι πολιτικές αποφάσεις την εμφανή στήριξη του Λαού. Απαιτείται διαπραγμάτευση για γενναία στήριξη της προσπάθειάς μας για παραγωγική αναδιάρθρωση και ανασυγκρότηση. Πρέπει όμως εμείς να έχουμε αντίστοιχο Σχέδιο. Δεν μπορείς να ζητάς από κανέναν να σε σώσει. Δικαιούσαι όμως, στο πλαίσιο συνδεδεμένων οικονομιών να απαιτείς να σε στηρίξουν, ιδίως όταν τα δικά σου ελλείμματα έχουν διασφαλίσει τα πλεονάσματα άλλων χωρών. Δικαιούσαι να ζητάς κανόνες,  που θα διασφαλίζουν την ισόρροπη ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οφείλουμε να διατυπώσουμε προτάσεις, που θα θωρακίζουν και ενισχύουν την πραγματική οικονομία και θα τιθασεύουν την αχαλίνωτη αγορά. Είναι η ώρα να συζητήσουμε το παραγωγικό μας σχέδιο και όχι τα δανεικά τα οποία θα λάβουμε.

5)     Όλα τα παραπάνω απαιτούν ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Μία συμφωνία της Πολιτείας, με τις παραγωγικές δυνάμεις και τις δυνάμεις της Εργασίας. Ένα Εθνικό σχέδιο συλλογικής ευθύνης, με επιμερισμένες τις ευθύνες και δίκαιη κατανομή των θυσιών της κάθε πλευράς, ώστε να δημιουργήσουμε την Αναγεννημένη Ελλάδα. Ένα διαφανές εθνικό σχέδιο, μακριά από εξαρτήσεις και άνομα συμφέροντα. Μια συμφωνία, όπου ο Λαός και οι κοινωνικές ομάδες που διαμόρφωσαν και στήριξαν το ΠΑΣΟΚ, θα νιώθουν ότι «το μέλλον» τους αφορά και δικαιώνει τις θυσίες, τους κόπους και τους αγώνες τους.

6)     Τα παραπάνω επίσης απαιτούν και προϋποθέτουν την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Την Ελλάδα δύο χρόνια τώρα την κράτησαν όρθια τα συνήθη «θύματα». Είναι η ώρα να αναζητηθούν πόροι και από αυτούς που συστηματικά φοροδιαφεύγουν. Από τα κεφάλαια που έχουν διαφύγει στο εξωτερικό, ώστε να αντιμετωπιστούν οι τρέχουσες ανάγκες της Ελλάδας. Άμεσα επίσης, πρέπει να δημιουργηθούν δομές στήριξης των ομάδων που θίχτηκαν από την πολιτική που έχει εφαρμοστεί, ώστε να μη βρεθούν ευρείες ομάδες του πληθυσμού ανυποστήρικτες στο περιθώριο. Σύγχρονος και αποδοτικός δημόσιος τομέας, σημαίνει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες κοινωνικής υποστήριξης και συνοχής και όχι απλά μείωση προσωπικού ή μείωση κόστους.

Όλα όμως αυτά θα μείνουν στα χαρτιά, ως πολύ ωραία λόγια, αν δεν κάνουμε ένα γενναίο βήμα υπέρβασης. Αν δεν δημιουργήσουμε ενόψει των επερχόμενων εξελίξεων μία νέα συλλογικότητα, που θα εκφράσει το χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού στην Ελλάδα. Μία μεγάλη κεντροαριστερή πλειοψηφική δύναμη που θα καταστήσει και πάλι τη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη, πλειοψηφική δύναμη στην Ελληνική Κοινωνία.

Είναι προφανές το αίτημα των καιρών η νέα κεντροαριστερά, να εκφραστεί από νέες δυνάμεις, νέα πρόσωπα και να προτείνει νέες πολιτικές.

Γ. Η απαίτηση μιας Νέας Κεντροαριστεράς είναι εδώ

Η Ελλάδα και οι κατακτήσεις της έχουν ταυτιστεί διαχρονικά με την ιστορία της Δημοκρατικής μας Παράταξης.Σήμερα όμως, η Παράταξη αυτή δεν μπορεί να επιτελέσει τον ιστορικό της ρόλο.

Για αυτό και πιστεύουμε, ότι με κύριο άξονα το ΠΑΣΟΚ, πρέπει να προχωρήσουμε στην Ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς. Με στόχο να γίνει  και πάλι  κυρίαρχη και πλειοψηφική δύναμη στην Ελληνική Κοινωνία. Να εκφράσει και πάλι  μία πλατειά πολιτική και κοινωνική συμμαχία. Μία συμμαχία των Μεσαίων στρωμάτων και της Εργατικής τάξης. Μία συμμαχία των δυνάμεων της Δημιουργίας και της Προόδου της Κοινωνίας.

Η ανασύνθεση της Δημοκρατικής Παράταξης είναι μία πολιτική διαδικασία. Μία διαδικασία που περνάει από μία πορεία στο Λαό, με αυτοκριτική και αυτοκάθαρση. Με το οριστικό κλείσιμο των λογαριασμών μας με τη διετία 2009-2011.

Μία διαδικασία που θα στηριχθεί στην προβολή του προτάγματος της Νέας Ελλάδας. Της Ελλάδας της Ανάπτυξης, της Ευημερίας και της Εθνικής Αξιοπρέπειας.

Μία διαδικασία, στην οποία θα πρέπει να συμμετάσχουν  όσοι απομακρύνθηκαν με δικές τους ή δικές μας ευθύνες από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, μέχρι και σήμερα, και θέλουν να συμβάλλουν σε μία διαδικασία αναγέννησης της παράταξής μας.

Ο στόχος μας είναι απλός. Θέλουμε ένα Κόμμα της Κεντροαριστεράς, του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, με πατριωτικές αναφορές και εσωτερική δημοκρατική λειτουργία.

Στην ηγεσία του αναγεννημένου χώρου πρέπει να κυριαρχούν νέα πρόσωπα και νέες ιδέες.

Η Δημοκρατική Παράταξη πρέπει να αλλάξει εποχή.

Δεν μπορεί η γενιά της Αλλαγής, που έγινε γενιά του Εκσυγχρονισμού το 1996, γενιά της νέας Αλλαγής το 2004, για να καταλήξει σε γενιά της χρεοκοπίας του 2012, να εγγυηθεί τίποτα σήμερα ούτε στον Τόπο ούτε στην Παράταξη.

Γι’ αυτό, πρέπει οι κήρυκες του παρελθόντος, οι δυνάμεις του καθεστώτος ΠΑΣΟΚ, να σταματήσουν να οραματίζονται τη διατήρηση των αξιωμάτων τους, μέσα από συμφωνίες σιωπής , και να αντιληφθούν ότι η ιστορία τους ξεπέρασε.

Είναι η ώρα της αναζήτησης του διαδόχου σχήματος της Δημοκρατικής Παράταξης, της νέας Κεντροαριστεράς, που θα οδηγήσει την Ελλάδα στις προκλήσεις του μέλλοντος, όπως το έπραξε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.

Για τους λόγους αυτούς απαντάμε ΟΧΙ σε μία ψευδεπίγραφη και επίπλαστη ενότητα στελεχών στην κορυφή. Αναζητούμε την αποκατάσταση της ενότητας με τη βάση της Παράταξης, με τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στο ΠΑΣΟΚ και διαψεύστηκαν.

Δ. Ο Ρόλος του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ

Στις 18 Μαρτίου 2012, Πρόεδρος του Κινήματος αναδείχθηκε ο σύντροφος Βαγγέλης Βενιζέλος. Σε μία κρίσιμη καμπή και με ελάχιστο χρόνο προετοιμασίας, κλήθηκε να δώσει την κρισιμότερη ίσως στην ιστορία της Παράταξης Εκλογική Αναμέτρηση. Σίγουρα κλήθηκε να δώσει το δικό του στίγμα στις κρισιμότερες κατά την τελευταία τριακονταετία εξελίξεις στην Ελλάδα.

Είχαμε εκφράσει τις επιφυλάξεις μας στη διαδικασία που ακολουθήθηκε στην εκλογή Προέδρου. Στις διευθετήσεις κορυφής. Στην έλλειψή πολιτικού διαλόγου. Είχαμε προβλέψει ότι ήταν κακές προϋποθέσεις για ένα νέο ξεκίνημα. Και προφανώς από το εκλογικό αποτέλεσμα δικαιωθήκαμε. Και δικαιωθήκαμε δυσάρεστα.

Πιστεύουμε ότι ο ρόλος του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ θα είναι κρίσιμος και ιστορικός . Θα διαμορφώσει ή θα ακυρώσει τους όρους μίας αναγκαίας επανίδρυσης της Παράταξης.

Σε ιστορικές στιγμές κρίσης, οι προτάσεις πρέπει να είναι καθαρές αλλά και οι απαντήσεις που δίνουν οι ηγεσίες και οι ηγετικές ομάδες ξεκάθαρες.

Με συναίσθηση της ιστορικότητας των στιγμών εμείς προτείνουμε στον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ:

1.     Να απευθύνει ανοιχτό κάλεσμα σε όσους απομακρύνθηκαν από εμάς με δική τους ή δική μας ευθύνη, για να συγκροτήσουμε και πάλι τη μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη.

2.     Να καταθέσει τις διακηρυκτικές  αρχές που θα διέπουν στο εξής την πολιτική αντίληψη, τη λειτουργία και τη δράση της Δημοκρατικής Παράταξης.

3.     Να προχωρήσει σε έναν γενναίο απολογισμό της κυβερνητικής θητείας του ΠΑΣΟΚ 2009-2011, αλλά και των εν γένει παθογενειών που ανέδειξε η Παράταξη σε αυτή την ιστορική περίοδο της λειτουργίας της ( 1974-2012)

4.     Να προχωρήσει σε συνέδριο επανίδρυσης της παράταξης, όπου θα τεθούν όλα από την αρχή. Να επαναδιατυπώσουμε τους βασικούς κανόνες λειτουργίας και δράσεις ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού προοδευτικού κόμματος με συγκεκριμένη δομή και δημοκρατική λειτουργία.

5.     Μέσα από τις δυνάμεις που διαθέτει το κίνημα να προχωρήσει σε αλλαγή Προσώπων, Γενιάς και Πολιτικής.

6.     Σε περίπτωση επαναληπτικών εκλογών το επόμενο Ιούνιο, να μην συμπεριλάβει στις εκλογικές λίστες του ΠΑΣΟΚ, κυβερνητικά στελέχη που σαφώς αποδοκιμάστηκαν, καθώς και βουλευτές που δεν επανεξελέγησαν μετά από μακρά κοινοβουλευτική θητεία και να εμπλουτίσει τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ με νέα πρόσωπα, με κοινωνική και επαγγελματική διαδρομή.

7.     Να χαράξει σαφή διαχωριστική γραμμή με τις δυνάμεις του λαϊκισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Το ΠΑΣΟΚ είναι μεγάλη πλειοψηφική παράταξη, που πάντα πρέπει να έχει στους κόλπους του δυνάμεις που να ξεκινούν από τις παρυφές της δεξιάς και να συμπεριλαμβάνουν και την Αριστερά. Δεν μπορεί όμως να ενσωματώνει αποκλίσεις όπως αυτές του λαϊκισμού  και του νεοφιλελευθερισμού.

8.     Να λειτουργήσει ως Επικεφαλής όλης της παράταξης χωρίς διευθετήσεις κορυφής και χωρίς εύνοιες σε στενούς πολιτικούς του φίλους και υποστηρικτές.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Θεωρήσαμε χρέος μας με αυτή την παρέμβαση να καταθέσουμε συμπυκνωμένα τις θέσεις που διαχρονικά έχουμε εκφράσει, τις αγωνίες μας και τις απόψεις μας για την Παράταξη και το μέλλον της σε μία δύσκολη στιγμή.

Επιλέξαμε χωρίς ταλαντεύσεις και διαπραγματεύσεις να στηρίξουμε τη Δημοκρατική Παράταξη και θα το κάνουμε και στο μέλλον. Προσδοκούμε όμως σε μια ριζική διαδικασία αλλαγής, που θα αναδείξει και θα απελευθερώσει δυνάμεις και θα μας καταστήσει και πάλι κυρίαρχη δύναμη στην Ελληνική Κοινωνία.

1.	ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΘΩΜΑΣ	ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Ν.Ε. ΠΑΣΟΚ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ
2.	ΒΟΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ	ΜΕΛΟΣ Ε.Σ. ΠΑΣΟΚ, πρ. ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ
3.	ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ	ΔΗΜ. ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ
4.	ΔΟΛΙΩΤΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ	ΜΕΛΟΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΠΑΣΟΚ ΗΠΕΙΡΟΥ
5.	ΚΑΜΑΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ	ΜΕΛΟΣ Ε.Σ. ΠΑΣΟΚ
6.	ΚΑΤΣΙΚΑΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ	ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΝΗΣΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ
7.	ΚΙΤΡΟΥ ΜΙΧΑΛΗΣ	ΜΕΛΟΣ Ε.Σ. ΠΑΣΟΚ
8.	ΚΟΥΔΑΡΑ ΕΛΕΝΗ	ΜΕΛΟΣ Ε.Σ. ΠΑΣΟΚ
9.	ΠΑΝΤΑΖΗΣ ΚΩΣΤΑΣ	ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΠΑΣΟΚ, ΜΕΛΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΠΑΣΟΚ
10.	ΠΑΠΠΟΥ ΜΙΧΑΛΗΣ	ΜΕΛΟΣ Ν.Ε. ΠΑΣΟΚ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ, ΔΗΜ. ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΔΗΜΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ - ΣΥΚΕΩΝ
11.	ΠΕΤΡΑΚΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ	ΜΕΛΟΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΠΑΣΟΚ ΝΟΜΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
12.	ΣΙΩΚΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ	ΜΕΛΟΣ Ε.Α. ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΠΑΣΟΚ.  ΜΕΛΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΠΑΣΟΚ
13.	ΧΡΗΣΤΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ	ΜΕΛΟΣ Ε.Α. ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΠΑΣΟΚ