ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ

Κωνσταντίνος Βλαχοδήμος  στο «Διπλωματικό Περισκόπιο»

Δανειζόμενοι την σοφία των Κινέζων δια μέσω των δικών τους αιώνων μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς για την μοίρα της Ελληνικής κοινωνίας. Αλλά πέρα από αυτό η θλίψη περισσεύει.

Ας σημειώσουμε πρώτα αδρά τι συμβαίνει μέσα στη χώρα καθώς πορευόμαστε προς την 17 Ιουνίου.

Οι ταγοί του συνόλου του πολιτικού κατεστημένου με τις παραφυάδες του, κρυμμένοι πίσω από μια ανήμπορη και άπορη υπηρεσιακή κυβέρνηση,  θεωρούν και σχολιάζουν τα τρομακτικής διάστασης ανθρώπινα προβλήματα της κοινωνίας σαν παρατηρητές, από την διογκουμένη εγκληματικότητα, τις ουρές των συσσιτίων στις εκκλησίες, το δράμα της πλήρους κατάρρευσης του συστήματος υγείας και συντάξεων μέχρι τόσα άλλα λες και είναι άμοιροι.

Αδιάφοροι, ξεδιάντροποι, επιδίδονται, με τη απλοχεριά των τηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης, μέσα από τα `παράθυρα` σε μια οχλαγωγία που ονομάζουν προεκλογικές ανταλλαγές απόψεων, τυφλωμένοι από τα κομματικά και προσωπικά τους συμφέροντα σε μια κούρσα έξαλλης εξουσιομανίας. Ο μοναδικός τους σκοπός να παραπλανήσουν τους πολίτες πείθοντας τους , ο κάθε ένα ς από αυτούς, ότι  προσφέρει την μοναδική λύση που δεν θα αλλάξει τίποτε, θα επανέλθουμε στην νιρβάνα των Ολυμπιακών και τα προνόμια του κάθε μισοβολεμένου θα επανακτηθούν. Η αναδόμηση της κοινωνίας και η επανίδρυση των βάσεων της ανταγωνιστικότητας της, που θα έπρεπε να είναι το μοναδικό...
αντικείμενο συζήτησης σε βάθος, θαμπώνουν με την απουσία τους πίσω από τους προβολείς των ευχολογίων της ανάπτυξης. Και το χειρότερο, οι δημοσκοπήσεις με το δικό τους δυναμικό να επηρεάσουν, δείχνουν το εκλογικό σώμα να πείθεται, να πολώνεται, να ετοιμάζεται για μια βίαιη επόμενη μέρα.

Η τοποθέτηση των ηγετικών στελεχών των άλλων κρατών μελών και όχι μόνον σκληραίνουν με ουσία να τηρήσουμε τα υποσχόμενα. Διεξάγοντας τέσσερα χρόνια τώρα έναν υπαρξιακό πόλεμο για τις Δυτικές δημοκρατίες και τα κοινωνικά τους συστήματα κατά του γιγαντωνόμενου τέρατος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος που δεν δέχεται κανόνες. αντιμετωπίζουν τις αναδυόμενες εκβιαστικές τάσεις που πηγάζουν από τον Ελληνικό πολιτικό κατεστημένο σαν λιλιπούτειες ασύμμετρες απειλές και υψώνουν φραγμούς απομόνωσης ανάλογα, φραγμούς που θα έχουν μακροχρόνια εξόχως επιζήμιες επιπτώσεις σε ότι θα απομείνει από την σημερινή Ελληνική κοινωνία όταν θα αναδυθεί από την κρίση.  Οι εκτιμήσεις αξιόλογων αναλυτών από όλα τα φάσματα οικονομικών θεωριών αλλά και σημαινόντων κρατικών λειτουργών των χωρών αυτών συγκλίνουν πλέον σε προτάσεις  αντιμετώπισης της κρίσης που προβλέπουν την αποπομπή της χώρας μας από τις Ευρωπαϊκές εξελίξεις όσον και εάν τις διακοσμούν με διαδικασίες κομψής και στηριζόμενης εξόδου. Είναι εξόχως σημαντικό, ασυνήθιστο και ίσως μια σχισμή ελάχιστης ελπίδας ότι όλοι πλέον εν χορό διαχωρίζουν την Ελληνική κοινωνία από το πολιτικό κατεστημένο στο οποίον και καταλογίζουν ανεπιφύλακτα την ευθύνη της καταστροφής της χώρας μας.

Αλλά το χειρότερο για μας είναι ότι σχεδόν σε όλες τις χώρες μελή της ΕΕ το κοινό ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την Ελλάδα στην μοίρα της αν όχι την αυτοκαταστροφή  της. Παρακολουθεί τρία χρόνια τώρα τις προσπάθειες βοήθειας για ανάκαμψη αλλά έχει πλέον πιαθεί ότι δεν τηρούμε τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνομε, δεν προτιθέμεθα να κάνουμε απαραίτητες δομικές αλλαγές και καταλήγει στο ότι δεν υπάρχει ελπίδα διάσωσης.  Είναι τρομακτική η παρομοίωση που διαδίδεται και γίνεται ταχύτατα αποδεκτή ότι η Ελλάδα είναι ένα κακό σπυρί στο σώμα τις Ευρώπης που δεν δέχεται θεραπεία και επομένως για την υγεία της είναι λογικό να αποκοπεί και να απορριφθεί μακριά της. Έτσι φαίνεται ότι ακόμη και ο θεός της Ελλάδας μας εγκαταλείπει σε αυτή την φάση της ιστορίας μας.

Ξέρω ότι τέτοιες παρατηρήσεις δεν αρέσουν σε πολύ κόσμο. Θλίβομαι βαθύτατα βλέποντας την νεολαία μας εν αδράνεια η να παραστρατεί σε κατευθύνσεις που θα την βυθίσει στη εξαθλίωση για γενεές. Απελπισμένος που δεν μπορώ  να κάνω κάτι περισσότερο.

Απλές παρατηρήσεις ενός πολίτη που βρίσκεται στο τέλος της ζωής, που οδηγούν σε κατάθλιψη γιατί φαίνονται τόσο αληθινές και από τις οποίες κανείς καταλήγει ότι είναι πλέον πολύ αργά.

Εύχομαι ολόθερμα και ελπίζω για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας να κάνω ένα μεγάλο λάθος.