Θα πρέπει να με καταλαβαίνουν οι σημερινοί γονείς. Δεν είναι μόνον οι χιλιάδες που αυτοκτόνησαν από εφαρμογής των μνημονίων την τελευταία τριετία αλλά και οι πολλοί περισσότεροι θάνατοι καθημερινών ανθρώπων που η αιτία θανάτου τους αποδίδεται πότε σε οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και άλλοτε σε «βαρύ εγκεφαλικό». Μια νεκροψία γνωματεύει απλά το αποτέλεσμα χωρίς όμως να εξηγεί, δεν είναι άλλωστε της αρμοδιότητάς της, την αιτία που προκάλεσε το έμφραγμα ή το εγκεφαλικό.
Όλοι μας, όσοι δεν είχαμε την δυνατότητα να σπουδάσουμε τα παιδιά μας πρωθυπουργούς ή να τους εξασφαλίσουμε δύο - τρία ξενοδοχεία και καμιά δεκαριά βαπόρια, μια αλυσίδα σούπερ μάρκετ βρε αδελφέ, χύσαμε ιδρώτα, δάκρυα και ίσως-ίσως και αίμα για να μπορέσουμε να τους εξασφαλίσουμε πετυχημένες σπουδές ώστε να έχουν ένα μέλλον καλύτερο από το δικό μας. Ξοδευτήκαμε σε φροντιστήρια, απομονωθήκαμε από φίλους και συγγενείς και ξεχάσαμε κάθε είδους διασκέδαση για να μην μας λείψει και η δεκάρα που θα επενδύαμε στο μέλλον των παιδιών μας.
Ξέρετε από πρώτο χέρι και δεν χρειάζεται να σας το θυμίσω εγώ, την πίκρα και την αγωνία που κατατρώει τα σωθικά μας βλέποντας τα ένα, δύο ή τρία παιδιά μας -δεν έχει σημασία ο αριθμός γιατί κάθε γονιός έχει τον δικό του πόνο-που είναι άνεργοι πτυχιούχοι να «σκοτώνουν» τον χρόνο
τους μεταξύ κρεββατοκάμαρας, κουζίνας και μπαλκονιού με το λαπτοπ ανά χείρας να ψάχνουν μάταια να βρουν δουλειά ή να διασκεδάζουν με τον τρόπο τους μια και εμείς δεν έχουμε να τους δώσουμε ένα πεντάευρω για να πιούν έναν καφέ στην καφετέρια της γειτονιάς μας.
Ένα ψωρο-πεντάευρω στο εικοσιπεντάχρονο ή τριαντάχρονο παλικάρι ή την κορούλα μας!!!!
Κι εμείς να καταπίνουμε την πίκρα με κάθε μας ανάσα και να ντρεπόμαστε για την «κατάντια» μας ζώντας, μέσα στην μιζέρια και την απόγνωση, το βασανιστικό μαρτύριο να θεωρούμε τον εαυτό μας έναν αποτυχημένο που καταδίκασε τα παιδιά του στην δυστυχία του γεγονότος να μην ζουν την ζωή τους, να μην ερωτεύονται και να μην σκέφτονται, πώς θα μπορούσαν άλλωστε, να κάνουν οικογένεια και να αποκτήσουν δικά τους παιδιά.
Το κακό είναι μεγάλο και οι υπαίτιοι πολιτικάντηδες εγκληματούν συνειδητά κατά της ίδιας της ζωής. Τους ακούμε πόσο εύκολα και χωρίς ντροπή μιλάνε για μια ή δυο γενιές «χαμένες» ώσπου «να δούμε φως στο τούνελ» - ήμουν νιος και γέρασα- ώστε τα τρισέγγονα που δυστυχώς δεν θα αποκτήσουμε, να τρώνε με χρυσά κουτάλια. Πόσο εύκολα και χωρίς ντροπή (δείτε την πεοηγούμενη ανάρτηση) ο ανθρωπιστής Ρουπακιώτης, υπακούντας στην συντεχνιακή και πελατειακή του νοοτροπία, βυθίζει ακόμη περισσότερο τον πνιγμένο στα χρέη Έλληνα, αναγκάζοντάς τον να πληρώνει περισσότερα στους δικηγόρους απ' ότι στις τράπεζες ενώ κατά τα άλλα, ο «αντιρατσισμός» τον μάρανε!
Για να αναπαυθεί η ψυχούλα όσων αυτοκτόνησαν αλλά και όσων «τους εκτέλεσε» το πανάθλιο, πανάσχετο, ανεπαρκές και εγκληματικό πολιτικό κατεστημένο πρέπει να κάνουμε τους εγκληματίες πολιτικάντηδες να πληρώσουν ακριβά. Με την ζωή τους ίσως; Είναι πολύ μικρή η εκδίκηση για να ξεπληρώσουν τόσα εγκλήματα και πρέπει να σκεφθούμε κάτι πιο επώδυνο γι αυτούς.
Όλοι μαζί κάτι θα σκεφτούμε...
«Ήπειρος, η πατρίδα μας»
Όλοι μας, όσοι δεν είχαμε την δυνατότητα να σπουδάσουμε τα παιδιά μας πρωθυπουργούς ή να τους εξασφαλίσουμε δύο - τρία ξενοδοχεία και καμιά δεκαριά βαπόρια, μια αλυσίδα σούπερ μάρκετ βρε αδελφέ, χύσαμε ιδρώτα, δάκρυα και ίσως-ίσως και αίμα για να μπορέσουμε να τους εξασφαλίσουμε πετυχημένες σπουδές ώστε να έχουν ένα μέλλον καλύτερο από το δικό μας. Ξοδευτήκαμε σε φροντιστήρια, απομονωθήκαμε από φίλους και συγγενείς και ξεχάσαμε κάθε είδους διασκέδαση για να μην μας λείψει και η δεκάρα που θα επενδύαμε στο μέλλον των παιδιών μας.
Ξέρετε από πρώτο χέρι και δεν χρειάζεται να σας το θυμίσω εγώ, την πίκρα και την αγωνία που κατατρώει τα σωθικά μας βλέποντας τα ένα, δύο ή τρία παιδιά μας -δεν έχει σημασία ο αριθμός γιατί κάθε γονιός έχει τον δικό του πόνο-που είναι άνεργοι πτυχιούχοι να «σκοτώνουν» τον χρόνο
τους μεταξύ κρεββατοκάμαρας, κουζίνας και μπαλκονιού με το λαπτοπ ανά χείρας να ψάχνουν μάταια να βρουν δουλειά ή να διασκεδάζουν με τον τρόπο τους μια και εμείς δεν έχουμε να τους δώσουμε ένα πεντάευρω για να πιούν έναν καφέ στην καφετέρια της γειτονιάς μας.
Ένα ψωρο-πεντάευρω στο εικοσιπεντάχρονο ή τριαντάχρονο παλικάρι ή την κορούλα μας!!!!
Κι εμείς να καταπίνουμε την πίκρα με κάθε μας ανάσα και να ντρεπόμαστε για την «κατάντια» μας ζώντας, μέσα στην μιζέρια και την απόγνωση, το βασανιστικό μαρτύριο να θεωρούμε τον εαυτό μας έναν αποτυχημένο που καταδίκασε τα παιδιά του στην δυστυχία του γεγονότος να μην ζουν την ζωή τους, να μην ερωτεύονται και να μην σκέφτονται, πώς θα μπορούσαν άλλωστε, να κάνουν οικογένεια και να αποκτήσουν δικά τους παιδιά.
Το κακό είναι μεγάλο και οι υπαίτιοι πολιτικάντηδες εγκληματούν συνειδητά κατά της ίδιας της ζωής. Τους ακούμε πόσο εύκολα και χωρίς ντροπή μιλάνε για μια ή δυο γενιές «χαμένες» ώσπου «να δούμε φως στο τούνελ» - ήμουν νιος και γέρασα- ώστε τα τρισέγγονα που δυστυχώς δεν θα αποκτήσουμε, να τρώνε με χρυσά κουτάλια. Πόσο εύκολα και χωρίς ντροπή (δείτε την πεοηγούμενη ανάρτηση) ο ανθρωπιστής Ρουπακιώτης, υπακούντας στην συντεχνιακή και πελατειακή του νοοτροπία, βυθίζει ακόμη περισσότερο τον πνιγμένο στα χρέη Έλληνα, αναγκάζοντάς τον να πληρώνει περισσότερα στους δικηγόρους απ' ότι στις τράπεζες ενώ κατά τα άλλα, ο «αντιρατσισμός» τον μάρανε!
Για να αναπαυθεί η ψυχούλα όσων αυτοκτόνησαν αλλά και όσων «τους εκτέλεσε» το πανάθλιο, πανάσχετο, ανεπαρκές και εγκληματικό πολιτικό κατεστημένο πρέπει να κάνουμε τους εγκληματίες πολιτικάντηδες να πληρώσουν ακριβά. Με την ζωή τους ίσως; Είναι πολύ μικρή η εκδίκηση για να ξεπληρώσουν τόσα εγκλήματα και πρέπει να σκεφθούμε κάτι πιο επώδυνο γι αυτούς.
Όλοι μαζί κάτι θα σκεφτούμε...
«Ήπειρος, η πατρίδα μας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου