Οι «συμμορίες» - συντεχνίες του χθες, της ακινησίας, του ραχατιού και της ασυδοσίας, δεν λένε ν’ αφήσουν αυτόν τον τόπο να βρει τον βηματισμό του και να προχωρήσει σ’ ένα μέλλον που δεν θα εξαρτάται απ’ αυτές. Οι περισσότερες άμεσα εξαρτώμενες από τον κρατικό κορβανά και τις πολιτικές τους αγκυλώσεις.
Πότε οι δημόσιοι υπάλληλοι, πότε η
ΓΕΝΟΠ –ΔΕΗ, πότε όσοι εργάζονται στα Μέσα Μεταφοράς, πότε οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, επιχειρούν να κρατούν όμηρο την υπόλοιπη κοινωνία.
Στην προκειμένη περίπτωση οι καθηγητές.
Οι άνθρωποι που ανέχονται να έχουν 7,5 χιλιάδες συναδέλφους τους εκτός διδακτικών καθηκόντων για… «ψυχολογικούς λόγους», που ανέχονται 5,5 χιλιάδες άλλους να διδάσκουν λιγότερες από 12 ώρες την εβδομάδα (αλλά να αμείβονται κανονικά), που ανέχονται άλλους να εισπράττουν μαύρα κι αφορολόγητα χρήματα από τα περίφημα φροντιστήρια, που ανέχονται ένα διδακτικό σύστημα κομμένο και ραμμένα στα μέτρα τους….
Μπορεί κάποιος να γράψει ουκ ολίγα, αλλά φοβόμαστε ότι θα πάνε στον βρόντο, όπως κάθε ίχνος λογικής και ρεαλισμού σ’ αυτόν τον τόπο.
Οι καθηγητές επιχειρούν μετά την πολιτική επιστράτευσή τους, να προσεγγίσουν με διάφορα τεχνάσματα την κοινωνία, κατανοώντας προφανώς ότι με τις πράξεις και τις
μεθοδεύσεις τους την έχουν απέναντί τους.
Το παραμυθάκι πάει σύννεφο, τα κροκοδείλια δάκρυα ρέουν ποτάμια, μήπως και συγκινηθούν οι μάζες που κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να θρέψουν κι εκείνους και τις άλλες κρατικοδίαιτες συντεχνίες.
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Ναι, πράγματι οι καθηγητές δεν αμείβονται αναλόγως του ρόλου τους.
Όμως:
Αποκρύπτουν ότι οι ίδιοι διδάσκουν τις λιγότερες ώρες απ’ όλους τους συναδέλφους τους των χωρών του ΟΟΣΑ.
Αποκρύπτουν ότι ο μέσος όρος διδασκαλίας τους στις τάξεις είναι 415 ώρες ετησίως, όταν οι συνάδελφοί τους στις ΗΠΑ διδάσκουν με μέσους όρους που υπερβαίνουν τις 1.050 ώρες κι όταν ο μέσος όρος διδασκαλίας των συναδέλφων τους στις 34 χώρες του ΟΟΣΑ είναι 704 ώρες.
Ακόμη κι αν προστεθούν οι δυο ώρες που αποφάσισε το υπουργείο Παιδείας, πάλι στον βυθό της λίστας θα είναι οι Έλληνες καθηγητές, με συνολικό χρόνο διδασκαλίας 477 ωρών ετησίως (OECD, EDUCATION AT ACHANCE 2012).
Αποκρύπτουν ότι η Ελλάδα, έχει τις λιγότερες εκπαιδευτικές εβδομάδες ετησίως!
Ο μέσος όρος διδασκαλίας στις χώρες του ΟΟΣΑ είναι 38 εβδομάδες, στη μακρινή Αυστραλία 40, στην Δανία (που κάποιοι φέρνουν ως παράδειγμα για την Παιδεία της) είναι 42, την ώρα που στην Ελλάδα ο διδακτικός χρόνος είναι 31 εβδομάδες!
Είπατε τίποτα;
Αποκρύπτουν ότι μόνο στην Ελλάδα, πλέον των διορισμένων εκπαιδευτικών, υπάρχει και το φαινόμενο των αναπληρωτών τους!
Δηλαδή, των συμβασιούχων που προσλαμβάνονται για να καλύπτονται τα κενά (των 7,5 χιλιάδων που λέγαμε ότι έχουν… «ψυχολογικά προβλήματα» και απέχουν αμειβόμενοι) κι όταν λήγει η σύμβαση έργου τους…φωνάζουν ότι…απολύονται!
Απίστευτα πράγματα!
Στην Ελλάδα της δημόσιας (τύποις) εκπαίδευσης, οι καθηγητές και οι συνδικαλιστές τους της ΟΛΜΕ, αρνούνται να υπηρετήσουν όπου έχει ανάγκη η Πολιτεία.
Παρατηρούμε, έτσι, το φαινόμενο ένα σχολείο στην μια περιοχή ενός Δήμου να έχει τρεις καθηγητές Μαθηματικών κι ένα άλλο σε άλλο γεωγραφικό σημείο του ίδιου δήμου ή στον διπλανό νομό να μη έχει κανέναν.
Κι όμως, για τις υποχρεωτικές μεταθέσεις που επιχειρεί να επιβάλλει το υπουργείο Παιδείας, οι συνδικαλιστές του υπουργείου υποστηρίζουν ότι «μεταβάλλονται σε περιπλανώμενους φαντάρους».
Αλήθεια;
Δηλαδή, με την ίδια λογική ο στρατιωτικός αύριο θα πει «δεν πάω να δουλέψω στον Έβρο», ο παπάς «δεν πάω να λειτουργήσω στο Καστελόριζο», ο κάθε δημόσιος υπάλληλος θα απαιτεί να δουλεύει όπου γουστάρει.
Πέραν του αστείου της υπόθεσης και όσων υποστηρίζουν οι βολεμένοι (σημειώνουμε ότι με το νομοσχέδιο προβλέπεται να μετατίθενται οι υπεράριθμοι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν λιγότερες από 12 ώρες την εβδομάδα), στην επιστολή της ΟΛΜΕ στον υπουργό Παιδείας αναφέρουν με περίσσειο θράσος ότι «δεν είναι δυνατόν να θεωρείται υπεράριθμος κάποιος εκπαιδευτικός επειδή έτυχε να μειωθούν τα τμήματα στο σχολείο του ή να έγιναν συγχωνεύσεις κ.λπ.».
Αλήθεια;
Κι αν ένα σχολείο δεν έχει μαθητές θα συνεχίσει να έχει καθηγητές να διδάσκουν τους τοίχους;
Κι αν ένα σχολείο ή μια περιοχή πρέπει να εξορθολογιστεί από άποψη προσωπικού και δεδομένων, από πού κι ως που πρέπει να έχει την σύμφωνη γνώμη του δημοσίου υπαλλήλου;
Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό.
Η αξιολόγηση είναι για τους καθηγητές και την οπισθοδρομική κομπανία των συνδικαλιστών τους, «γεγονός πολέμου».
Δηλαδή, αυτοί που διδάσκουν στα σχολεία, είναι άγνωστο αν έχουν τη δυνατότητα να το πράττουν.
Τι ψάχνουμε, λοιπόν, να βρούμε;
Καθόμαστε, λοιπόν, να ακούμε τα παραμύθια και τα κλαψουρίσματα στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, να βλέπουμε τον Τράγκα να φιλοξενεί μαζί με τους εργατολόγους, τον υπόδικο Φωτόπουλο και το σύνολο της κρατικοδίαιτης οπισθοδρομικής συντεχνίας και δεν μπορούμε καν να πούμε «ο θεός να βάλει το χέρι του».
Ακόμη κι αν υπάρχει θεός, ασφαλώς δεν μπορεί να διδάξει λογική…
Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Πότε οι δημόσιοι υπάλληλοι, πότε η
ΓΕΝΟΠ –ΔΕΗ, πότε όσοι εργάζονται στα Μέσα Μεταφοράς, πότε οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, επιχειρούν να κρατούν όμηρο την υπόλοιπη κοινωνία.
Στην προκειμένη περίπτωση οι καθηγητές.
Οι άνθρωποι που ανέχονται να έχουν 7,5 χιλιάδες συναδέλφους τους εκτός διδακτικών καθηκόντων για… «ψυχολογικούς λόγους», που ανέχονται 5,5 χιλιάδες άλλους να διδάσκουν λιγότερες από 12 ώρες την εβδομάδα (αλλά να αμείβονται κανονικά), που ανέχονται άλλους να εισπράττουν μαύρα κι αφορολόγητα χρήματα από τα περίφημα φροντιστήρια, που ανέχονται ένα διδακτικό σύστημα κομμένο και ραμμένα στα μέτρα τους….
Μπορεί κάποιος να γράψει ουκ ολίγα, αλλά φοβόμαστε ότι θα πάνε στον βρόντο, όπως κάθε ίχνος λογικής και ρεαλισμού σ’ αυτόν τον τόπο.
Οι καθηγητές επιχειρούν μετά την πολιτική επιστράτευσή τους, να προσεγγίσουν με διάφορα τεχνάσματα την κοινωνία, κατανοώντας προφανώς ότι με τις πράξεις και τις
μεθοδεύσεις τους την έχουν απέναντί τους.
Το παραμυθάκι πάει σύννεφο, τα κροκοδείλια δάκρυα ρέουν ποτάμια, μήπως και συγκινηθούν οι μάζες που κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να θρέψουν κι εκείνους και τις άλλες κρατικοδίαιτες συντεχνίες.
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Ναι, πράγματι οι καθηγητές δεν αμείβονται αναλόγως του ρόλου τους.
Όμως:
Αποκρύπτουν ότι οι ίδιοι διδάσκουν τις λιγότερες ώρες απ’ όλους τους συναδέλφους τους των χωρών του ΟΟΣΑ.
Αποκρύπτουν ότι ο μέσος όρος διδασκαλίας τους στις τάξεις είναι 415 ώρες ετησίως, όταν οι συνάδελφοί τους στις ΗΠΑ διδάσκουν με μέσους όρους που υπερβαίνουν τις 1.050 ώρες κι όταν ο μέσος όρος διδασκαλίας των συναδέλφων τους στις 34 χώρες του ΟΟΣΑ είναι 704 ώρες.
Ακόμη κι αν προστεθούν οι δυο ώρες που αποφάσισε το υπουργείο Παιδείας, πάλι στον βυθό της λίστας θα είναι οι Έλληνες καθηγητές, με συνολικό χρόνο διδασκαλίας 477 ωρών ετησίως (OECD, EDUCATION AT ACHANCE 2012).
Αποκρύπτουν ότι η Ελλάδα, έχει τις λιγότερες εκπαιδευτικές εβδομάδες ετησίως!
Ο μέσος όρος διδασκαλίας στις χώρες του ΟΟΣΑ είναι 38 εβδομάδες, στη μακρινή Αυστραλία 40, στην Δανία (που κάποιοι φέρνουν ως παράδειγμα για την Παιδεία της) είναι 42, την ώρα που στην Ελλάδα ο διδακτικός χρόνος είναι 31 εβδομάδες!
Είπατε τίποτα;
Αποκρύπτουν ότι μόνο στην Ελλάδα, πλέον των διορισμένων εκπαιδευτικών, υπάρχει και το φαινόμενο των αναπληρωτών τους!
Δηλαδή, των συμβασιούχων που προσλαμβάνονται για να καλύπτονται τα κενά (των 7,5 χιλιάδων που λέγαμε ότι έχουν… «ψυχολογικά προβλήματα» και απέχουν αμειβόμενοι) κι όταν λήγει η σύμβαση έργου τους…φωνάζουν ότι…απολύονται!
Απίστευτα πράγματα!
Στην Ελλάδα της δημόσιας (τύποις) εκπαίδευσης, οι καθηγητές και οι συνδικαλιστές τους της ΟΛΜΕ, αρνούνται να υπηρετήσουν όπου έχει ανάγκη η Πολιτεία.
Παρατηρούμε, έτσι, το φαινόμενο ένα σχολείο στην μια περιοχή ενός Δήμου να έχει τρεις καθηγητές Μαθηματικών κι ένα άλλο σε άλλο γεωγραφικό σημείο του ίδιου δήμου ή στον διπλανό νομό να μη έχει κανέναν.
Κι όμως, για τις υποχρεωτικές μεταθέσεις που επιχειρεί να επιβάλλει το υπουργείο Παιδείας, οι συνδικαλιστές του υπουργείου υποστηρίζουν ότι «μεταβάλλονται σε περιπλανώμενους φαντάρους».
Αλήθεια;
Δηλαδή, με την ίδια λογική ο στρατιωτικός αύριο θα πει «δεν πάω να δουλέψω στον Έβρο», ο παπάς «δεν πάω να λειτουργήσω στο Καστελόριζο», ο κάθε δημόσιος υπάλληλος θα απαιτεί να δουλεύει όπου γουστάρει.
Πέραν του αστείου της υπόθεσης και όσων υποστηρίζουν οι βολεμένοι (σημειώνουμε ότι με το νομοσχέδιο προβλέπεται να μετατίθενται οι υπεράριθμοι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν λιγότερες από 12 ώρες την εβδομάδα), στην επιστολή της ΟΛΜΕ στον υπουργό Παιδείας αναφέρουν με περίσσειο θράσος ότι «δεν είναι δυνατόν να θεωρείται υπεράριθμος κάποιος εκπαιδευτικός επειδή έτυχε να μειωθούν τα τμήματα στο σχολείο του ή να έγιναν συγχωνεύσεις κ.λπ.».
Αλήθεια;
Κι αν ένα σχολείο δεν έχει μαθητές θα συνεχίσει να έχει καθηγητές να διδάσκουν τους τοίχους;
Κι αν ένα σχολείο ή μια περιοχή πρέπει να εξορθολογιστεί από άποψη προσωπικού και δεδομένων, από πού κι ως που πρέπει να έχει την σύμφωνη γνώμη του δημοσίου υπαλλήλου;
Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό.
Η αξιολόγηση είναι για τους καθηγητές και την οπισθοδρομική κομπανία των συνδικαλιστών τους, «γεγονός πολέμου».
Δηλαδή, αυτοί που διδάσκουν στα σχολεία, είναι άγνωστο αν έχουν τη δυνατότητα να το πράττουν.
Τι ψάχνουμε, λοιπόν, να βρούμε;
Καθόμαστε, λοιπόν, να ακούμε τα παραμύθια και τα κλαψουρίσματα στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, να βλέπουμε τον Τράγκα να φιλοξενεί μαζί με τους εργατολόγους, τον υπόδικο Φωτόπουλο και το σύνολο της κρατικοδίαιτης οπισθοδρομικής συντεχνίας και δεν μπορούμε καν να πούμε «ο θεός να βάλει το χέρι του».
Ακόμη κι αν υπάρχει θεός, ασφαλώς δεν μπορεί να διδάξει λογική…
Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου