Δημήτρης Καλουδιώτης
Πυκνώνει ένα κλίμα αισιοδοξίας πάνω στη χώρα. Για πρώτη φορά από το 2010. Έρχονται καλές ειδήσεις τόσες, που μερικοί κοιταζόμαστε να μην ματιαστούμε… Παράλληλα, καθημερινά δημιουργούνται αδιέξοδα του καθ’ ημάς πολιτικού συστήματος και σε -πολλές φορές- δευτερεύοντα ζητήματα.
Οι δυνάμεις του μηδενιστικού λαϊκισμού, από την άλλη πλευρά, κηρύσσουν πόλεμο ενάντια στους «εμπόρους» αισιοδοξίας. Οι καλές ειδήσεις κινδυνεύουν να αποτελέσουν το πεδίο της νέας σύγχυσης.Τι άραγε συμβαίνει; Κανένας δεν μπορεί να προ- αναγνώσει «τας δέλτους» της ιστορίας. Εκείνο που κατά την γνώμη μας συμβαίνει, είναι ότι αχνοφαίνεται μια δυνατότητα ομαλής εξόδου από το βαθύ τούνελ. Η δυνατότητα αυτή μπορεί να αναγνωσθεί ως πιθανότητα ομαλής μετεξέλιξης των βασικών πυλώνων που ευθύνονται για την παραλίγο ανοικτή χρεοκοπία της χώρας. Δηλαδή το πολιτικό (συνδικαλιστικό), το παραγωγικό και το διοικητικό σύστημα.
Πριν καν εκδηλωθεί ανοικτά η κρίση, είχαμε επιχειρηματολογήσει ότι: Έμπειρες κοινωνίες είναι εκείνες που η διαχείριση μιας εθνικής κρίσης δεν τις οδηγεί σε πλήρη κατάρρευση, σε πολιτικές εκτροπές, σε ανοικτούς εμφυλίους της όποιας μορφής και εθνικές καταστροφές, αλλά βρίσκουν τη δύναμη να αλλάξουν κατεύθυνση χωρίς να καταρρεύσουν. Μάλιστα, ισχυριζόμαστε ότι σχεδόν σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις εθνικής κρίσης, μερικές από τις οποίες ήταν πιο ήπιες από την τωρινή, η χώρα μας δεν κατάφερε να επανέλθει χωρίς να περάσει από κάποιου είδους καταστροφή, σαν αυτές που
αναφέρουμε παραπάνω.
Η τωρινή εθνική κρίση, παρά το πρωτοφανές εύρος της, έρχεται μετά από την μακρότερη περίοδο αδιατάρακτου κοινοβουλευτικού βίου της χώρας και ενώ έχουν συμπληρωθεί τριάντα χρόνια συμμετοχής της στην πιο εξελιγμένη ένωση εθνών και λαών της ιστορίας, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπήρχαν αυτή τη φορά, ισχυριζόμαστε, κάποιες προϋποθέσεις ομαλής διαχείρισης της κρίσης και αποφυγής μιας ακόμα εθνικής καταστροφής. Η κοινωνία μας, άλλωστε, η οποία δεν είναι κι αυτή άμοιρη ευθυνών, φαίνεται, μετά την τριετή δοκιμασία, να διαισθάνεται ότι η επανάληψη των προηγουμένων καταστάσεων είναι η χειρότερη διέξοδος. Τη διαίσθησή της αυτή φρόντισαν να την τροφοδοτήσουν οι κήρυκες του καταστροφικού λαϊκισμού, που στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι χειρότεροι από εκείνους που ευθύνονται ευθέως για την κατάσταση της χώρας. Έγινε κατανοητό σε μεγάλη έκταση ότι μια χρεοκοπία δεν θα είναι μια μικρής διάρκειας καθαρτήρια πράξη, αλλά το πέρασμα από μια νέα τυραννία αγνώστου διαρκείας και μορφής.
Διαφαίνεται λοιπόν η πιθανότητα ομαλής εξόδου από την κρίση. Αλλά δεν έχει σκιαγραφηθεί έστω ο οδικός χάρτης αυτής της διόδου, ώστε να οικοδομηθεί στη συνέχεια μια εγερτήρια εθνική αφήγηση. Δηλαδή δεν σκιαγραφούνται έστω οι ελάχιστες αναγκαίες αλλαγές στο πολιτικό, στο διοικητικό και το παραγωγικό σύστημα, ώστε η χώρα να βαδίσει σε πιο στέρεους δρόμους. Δεν διαμορφώνεται ακόμα ένα ρεύμα αφύπνισης εκείνων των πολιτικών κοινωνικών και παραγωγικών δυνάμεων της χώρας που έδειξαν απίστευτη υπομονή, που άντεξαν την πίεση των λαϊκιστών και των δημαγωγών. Και το κυριότερο: Μερικοί βιάζονται να «σφυρίξουν» λήξη του συναγερμού και να επιστρέψουν, παρασύροντας την κοινωνία στις γνωστές καταστροφικές πρακτικές. Θα ήταν η έσχατη πλάνη που θα οδηγήσει στην διάλυση, εκ του ασφαλούς.
Αλλά για να μην μηδενίζουμε τα πράγματα, οι καλές ειδήσεις μπορούν να είναι απαρχή πρωτοβουλιών από κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που διαισθάνονται τις εξελίξεις, αλλά και καλών αποφάσεων συνέχισης της προσπάθειας σε ένα στοιχειωδώς αισιόδοξο κλίμα. Μας λείπει άλλωστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου