Ο Άδωνις, η Ηθική, η Υποκρισία και η Πολιτική

Του Σάββα Καλεντερίδη

Τελικά, δεν είναι τυχαία η παρακμιακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πατρίδα μας, ούτε το γεγονός ότι η Τουρκία, μια χώρα χωρίς παράδοση στη βιομηχανική παραγωγή, την έρευνα και ανάπτυξη, το εμπόριο και τον τουρισμό, ξεπέρασε την Ελλάδα στους τομείς αυτούς, ενώ υπάρχει ο κίνδυνος να μας ξεπεράσει ακόμα και στον τομέα της εμπορικής ναυτιλίας! Και το λέμε αυτό γιατί η Άγκυρα εδώ και χρόνια έχει ασχοληθεί επισταμένως σε ανώτατο επίπεδο και έχει υιοθετήσει ιδιαίτερη στρατηγική στο ζήτημα αυτό, που θέτει σε εφαρμογή βήμα προς βήμα, αρχής γενομένης από τον ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα, που ήδη βρίσκεται … ένα έτος φωτός μπροστά από τον αντίστοιχο ελληνικό.

Κι αυτό τη στιγμή που λίγες δεκαετίες πριν, τότε που ανέτειλε ο ήλιος της …μεγάλης δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης (sic) και ξεκίνησε η μεγάλη παρακμή, η Ελλάδα έχτιζε δεξαμενόπλοια ενώ στην Τουρκία δεν μπορούσαν να κατασκευάσουν όχι βάρκα ούτε καν σχεδία… Ας όψονται οι συντεχνίες και η τυφλή υπεράσπιση των συμφερόντων τους από τους εργατοπατέρες συνδικαλιστές και η μυωπική αλλά και υποκριτική στάση των πολιτικών, που περιόρισαν τον
εκσυγχρονισμό της χώρας σε βαρύγδουπα συνθήματα κενά περιεχομένου!

Και μια που μιλάμε για υποκρισία και για την κατάσταση στον ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα, δεν είναι δυνατόν να μην αναφερθούμε στην περίπτωση του Άδωνι Γεωγιάδη, ο οποίος, ως Υπουργός Ναυτιλίας, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, έφθασε πολύ κοντά σε μια ιστορική συνεννόηση με τους εργαζομένους, μια συνεννόηση που θα ξαναζωντάνευε τον τομέα, θα έδινε δουλειά σε χιλιάδες εργαζομένους και θα εξασφάλιζε μερικά δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο στην χειμαζόμενη ελληνική οικονομία, που σήμερα τα έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε.

Μπορεί να αναρωτηθεί ο αναγνώστης πού βρίσκεται η υποκρισία. Παρ’ ότι με την υποκρισία και τον πρόσφατο ανασχηματισμό θα ασχοληθούμε πιο εκτενώς στο επόμενο άρθρο μας, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στο κύμα υποκρισίας που εμφανίστηκε στα ΜΜΕ, με την ανακοίνωση της τοποθέτησης του προαναφερθέντος πολιτικού στη θέση του Υπουργού Υγείας. Ο Άδωνις διοίκησε επί αρκετά χρόνια μια ιδιωτική εταιρεία (εκδοτικό οίκο), εργάστηκε σκληρά και πέτυχε στον ιδιωτικό τομέα, ως επαγγελματίας, χωρίς ποτέ να εμπλακεί στη νομή δημοσίου χρήματος. Δηλαδή, δεν συμμετείχε στο φαγοπότι των κονδυλίων του δημοσίου και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, που έγινε στην Ελλάδα τις προηγούμενες δεκαετίες, ένα φαγοπότι στο οποίο συμμετείχαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εκδότες και δημοσιογράφοι που λοιδορούν σήμερα τον προαναφερθέντα πολιτικό. Και για να μην παρεξηγούμεθα, ακόμα και εκείνοι που έβλεπαν τη διαφθορά να περνάει μπροστά τους, στο μέσο που εργάζονταν, ασχέτως αν έβαλαν ή όχι οι ίδιοι το δάχτυλο στο μέλι, συμμετείχαν στο φαγοπότι, γιατί η σιωπή, στην περίπτωση του δημοσιογράφου, που είναι ταγμένος να υπερασπίζεται αλλά και να αποκαλύπτει την αλήθεια, είναι συμμετοχή στο έγκλημα!

Δεν προσπαθούμε να κάνουμε την αγιογραφία κανενός, γιατί πιστεύουμε ότι ο καθένας φτιάχνει την εικόνα του μόνος του και αμείβεται ή πληρώνει αναλόγως, για τα καλά και τα κακά, τις σωστές και τις λάθος επιλογές. Ή να το πούμε λαϊκά, ο καθένας όπως στρώνει κοιμάται! Με άλλα λόγια, οι υπουργοί κρίνονται από το έργο τους. Όμως δεν μπορούμε να μην σημειώσουμε το περίσσευμα υποκρισίας των δημοσιογράφων και σχολιαστών που εξάντλησαν όλο το λεξιλόγιο αλλά και τους δυνατούς μορφασμούς της απαξίωσης για τη συγκεκριμένη τοποθέτηση, όταν δεν βρήκαν να πουν μια λέξη ή ένα υπονοούμενο βρε αδελφέ, για περιπτώσεις υπουργών της νεόκοπης κυβέρνησης που συνελήφθησαν να παίρνουν δώρα ή να έχουν …ξεχασμένα τιμολόγια πολλών δεκάδων χιλιάδων ευρώ από την αμαρτωλή SIEMENS, ή άλλων υπουργών που εκπαραθυρώθηκαν από τον Κώστα Καραμανλή μόλις πριν λίγα χρόνια, γιατί συνελήφθησαν να παίρνουν δώρα από εργολάβους κατοικιών που χρηματοδοτούσε κρατικός οργανισμός της εποπτείας τους. Δεν βρήκαν μια λέξη να πουν για παιδιά και γόνους οικογενειών που αποτελούν το αμαρτωλό κατεστημένο της ολιγαρχίας που βύθισε τη χώρα στη διαφθορά, την απαξίωση και το διεθνή διασυρμό! Ανθρώπους που δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους -ή μάλλον δούλεψαν και δουλεύουν τους Έλληνες πολίτες-, που ήταν βολεμένοι σε κάποια κρατική δουλειά με παχυλό μισθό, για να καταλάβουν στη συνέχεια, κληρονομικώ δικαίω, μια διακεκριμένη θέση στο πολιτικό σκηνικό, και τώρα στο Υπουργικό Συμβούλιο, σε ένα παιχνίδι που είναι στημένο και υπονομεύει την πορεία της χώρας μας προς το μέλλον.