Οι νεοέλληνες σπάνια στεκόμαστε στο μυαλό μας. Εχουμε μια άγρια τάση στα θαύματα. Γι’ αυτό, στον τόπο μας έχουν πέραση οι θαυματοποιοί, μια και μας λείπουν οι θαυματουργοί. Οι πρώτοι είναι δανεισμένοι από τα τσίρκα και πάντα είχαν απήχηση στο κοινό τους, γιατί δημιουργούσαν το φαντασμαγορικό κόσμο, που θεράπευε “πάσαν νόσον”, όσο βέβαια κρατούσε η παράσταση. Το θαύμα είναι πράξη. Ο θαυματουργός είναι πρακτικός.
του Στέλιου Συρμόγλου
Η πολιτική της φαντασμαγορίας είναι η πολιτική της παράστασης, της απάτης και του σωρευμένου ψέματος. Τέτοιοι πολιτικοί δεν φροντίζουν την πράξη, αλλά την παράσταση. Αν μπορούν να “παριστάνουν” μια ζωή, μια ζωή θα κυβερνούν λαούς σαν τους Ελληνες. Αυτό εννοούσαν και εν πολλοίς εννοούν οι Ελληνες όταν λένε “χαρισματικός”. Καλός, δηλαδή, παίχτης, παραστατικός, παραστασιακός, όχι οπωσδήποτε δημιουργικός. Η πιάτσα τον αποκαλεί ο “εφετζής”. Και μ’ αυτό το κριτήριο κυρίως απαντούν και στις “παραπλανητικές” ερωτήσεις των “πληρωμένων” δημοσκόπων και διαπιστώνουμε “αλλοπρόσαλλα” δημοσκοπικά ευρήματα, που σοβαροί κοινωνιολόγοι και ειδικοί επιστήμονες της πολιτικής ψυχολογίας, βρίσκονται μπροστά σε αδιέξοδο σχετικά με την ψυχοτροπία των διαφόρων κοινωνικών ομάδων…
Αλίμονο σε όποιον πολιτικό παίξει κακή παράσταση, μικρή παράσταση. Είναι χαμένος. Δύο φορές αλίμονο σ’ όποιον πολιτικό πει τέρμα η παράσταση. Ειναι χαμένος από χέρι. Τέτοιοι πολιτικοί συνήθως εξαφανίζονται από το πολιτικό προσκήνιο. Οι άλλοι, οι επιμένοντες στην “παράσταση” αποκομίζουν πολιτικά κέρδη άμεσα ή έστω μεσοπρόσθεσμα. Ετσι, η”σοσιαλιστική μοναρχία” του Ανδρέα Παπανδρέου, με το σχέδιο των παραμορφωτικών κατόπτρων, κατάφερε να μπερδέψει τα πάντα και τους πάντες. Μετά μας προέκυψε το “φαινόμενο” Κώστας Σημίτης, με την “εκσυγχρονιστική λογική”, ο αλχημιστής των στατιστών και δημοσιονομικών αριθμών και “ρυθμιστής” της μελλοντικής
“κατάντιας” της ελληνικής κοινωνίας…
Με το σύνθημα περί “επανίδρυσης του κράτους” τον διαδέχεται ο πολλά υποσχόμενος Κώστας καραμανλής, δίνοντας παραστάσεις βραχείας διάρκειας, λόγω και μιας φυγόπονης τάσης που πάντα τον διέκρινε, με αποτέλεσμα τον “κουρασμένο” παντοιοτρόπως Καραμανλή, να τον διαδεχθεί με δημοκρατικές διαδικασίες, ο πρώτος “μνημονιακός” πρωθυπουργός, ο Γώργος Παπανδρέου, πολυπράγμων εν τη ευήθειά του, ο κατέχων το προνόμιο οδεύοντας πρός την πρωθυπουργία να διατρανώνει ότι “λεφτά υπάρχουν”. Και δεν έλεγε ψέματα. Λεφτά υπήρχαν για τους εκφραστές του πολιτικού κατεστημένου. Λεφτά δεν υπήρχαν για την καταπονημένη κοινωνία. Υπήρχε ωστόσο ο ΟΑΕΔ, ο οποίος άρχισε να μετατρέπεται σε χώρο της συνωστισμένης αγωνίας και της αναξιοπρέπειας εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων για το βραχύχρονο επίδομα ανεργίας, που “εξελίχθηκε” εντός διετίας, σε επίδομα πενίας και ντροπής!..
Και με “καλοστημένες” πολιτικές παραστάσεις, με guest star τον “ερασιτέχνη” της πολιτικής υποκριτικής, αλλά πεπειραμένο στην αλλοίωση της “αλήθειας” των δημοσιονομικών μεγεθών, τον Λουκά Παπαδήμο, φτάσαμε στην καλά “δουλεμένη” παράσταση της τρικομματικής κυβέρνησης, για να καταλήξουμε στην αποχώρηση ενός εκ των “πρωταγωνιστών” της και στην αλλαγή του σκηνικού, με το ίδιο όμως έργο “ιλαροτραγωδία” και με δύο πλέον “πρωταγωνιστές”, τους κορυφαίους στην πολιτική παχυδερμία και κοροιδία. Με τον Αντώνη Σαμαρά , βέβαια, να προσπαθεί να επικρατήσει επί της πολιτικής σκηνής, δίνοντας ρεσιτάλ υποκρισίας και ψευδολογίας και επιβεβαιώνοντας εν μέρει και εν τη αγνοία του, πως η δυναμική της κοινωνίας ωθείται από τις ψυχικές κατηγορίες που ανακάλυψε ο Φρόυντ και όχι από τις κοινωνικές κατηγορίες του Μάρξ.
Και το συνέδριο της ΝΔ που τελείωσε χθές, απετέλεσε μια ακόμη ευκαιρία για τον πρωθυπουργό να κάνει επέιδειξη της πολιτικής του θρασύτητας, μιλώντας με αναισχυντία για την ελληνική σημαία, για την “ενότητα” του λαού και περί “εθνικού σχεδίου, αλλά και για τους “κολλημένους” και τους “λαικιστές” που δεν έχουν θέση στην Νέα Ελλάδα που “οραματίζεται” ως..μωρά κεφαλή και αχύρινος πολιτικός νους!..
Ενα συνέδριο, μια ακόμα “παράσταση” μνημειώδους πολιτικής βλακείας, με λίγο “καρύκευμα” από τις δηλώσεις Βορίδη για την πρόκληση των αναμενόμενων αντιδράσεων και τον αποπροσανατολισμό των ολίγων έστω ενδιαφερομένων για το “περιεχόμενο” των εργασιών του συνεδρίου. Μια κομματική “παράσταση” απευθυνόμενη κυρίως στη στείρα και άγονη πολιτική σκέψη, στις αποχαυνωμένες κοινωνικές ομάδες, στη “μακαριότητα” των κομματικών εγκάθετων και στον κρετινισμό των “βολεμένων” ή στην “προσδοκία” όσων νηπιάζουν και διαθέτουν χήνεια πολιτική κρίση. Και στους άλλους όμως, τους “αφοσιωμένους” στην κομματική λογική, με το “βλακόμετρο” να αδυνατεί να προσμετρήσει τη μωρία τους, που ωστόσο γίνονται ανοιχτή πληγή για την κοινωνία και τον πολίτη.
Σ’ όλα αυτά τα κομματικά συνέδρια, με αυτό του ΣΥΡΙΖΑ που ακολουθεί, απλώς αναδεικνύονται οι διάφορες ανάξιες και καταγέλαστες κομματικές νομενκλατούρες και η ερημία ιδεών του πολιτικού συστήματος. Και είναι συχνά στα “μέτρα” της εθισμένης κοινωνικής λογικής, που “επιβραβεύει” τους θαυματοποιούς. Αλλωστε, οι συμμετέχοντες ως θεατές σ’ αυτές τις παραστάσεις-συνέδρια, δεν μπορούν ως επί το πλείστον να διακρίνουν τι είναι παράσταση και τι πράξη. Ετσι “γοητεύονται” από τα ψευδοοράματα παθολογικών συνειδήσεων και γίνονται ταυτόχρονα θεατές εκτροπών και προκλήσεων…
Και συμβάλλουν στον “υδροκεφαλισμό” της πολιτικής απάτης. Το αποτέλεσμα; Ολος ο πλούτος του Ελληνισμού να σέρνεται στις διεθνείς αγορές και να εκποιείται. Και μάλιστα πολύ φθηνά, επειδή πρώτα φρόντισαν να τον ατιμάσουν. Η αξιοπρέπεια του Ελληνα να κονιορτοποιείται και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας να “σκουριάζει” στα συρτάρια της ευρωπαικής γραφειοκρατίας και της υστεροβουλίας, με τους εγχώριους εκφραστές τους να μας μιλούν για την “Νέα Ελλάδα”, υποβαθμίζοντας την κοινωνική διάσταση της δημοκρατίας και επιδεικνύοντας το ήθος της πολιτικής ολιγαρχίας…
Με άλλα λόγια ο “ευδαίμων” αφανισμός της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζεται…Και στο πολιτικό προσκήνιο συνωστισμός από κεκράκτες της πολιτικής θηριωδίας, της κοινωνικής εξαθλίωσης, αναρριχητές με ημερομηνία λήξης, χρυσοκάνθαροι πολιτικοί σταυλίτες, θερναδιέροι, Μυνχάουζεν αγκαλιά με τους Ταρτούφους, καζανοκέφαλοι κομματικοί σκυλογύφτες, “σαλαμιασμένοι” σέρνουν τη δυσώδη ανάσα τους… Και επιμένουν οι “ξεβράκωτοι” από κάθε αιδημοσύνη και “μαγνητισμένοι” από τα ξόανα των συμφερόντων στη “διάσωση” της χώρας, οι ίδιοι αμετανόητοι για το “έγκλημα” που προκάλεσαν στην ελληνική κοινωνία, ως αντίνομες πολιτικές ετερότητες. Και των οποίων θερσιτών ο πολιτικός μηδενισμός στη θέση της όποιας κοινωνικής αμφιβολίας βάζει την απελπισία και την απόγνωση, που καταλύουν κάθε έννοια αξιοκρατίας και ελπίδας…
Πόσοι άραγε από τους παρατρεχάμενους στα συνέδρια και στους κομματικούς διαδρόμους ακούνε τον ήχο της επερχόμενης καταστροφής, τη δραματική κατάληξη ενός επώδυνα σαρκαστικού πανοράματος της ελληνικής κοινωνίας; Κι όσοι τον ακούνε τύλιξαν τη γλώσσα τους μ’ ένα πατσαβούρι, αφήνοντας τον κάθε ουτιδανό της πολιτικής, τον “οραματιστή” της “Νέας Ελλάδας” σαν περιοδεύουσα απάτη, με τη στυφή ευχαρίστηση της μνησικακίας, να εκστομίζει απίθανα ψέματα με αυταρέσκεια σύμφυτη πρός τη “λιγδιάρα” και “λεκιασμένη” συνείδησή του, ως ένα πολιτικά ανάπηρο πλάσμα και ανθρωπόμορφο πολιτικά ρομπότ στην υπηρεσία ευκαιριακών ή και μακροπρόθεσμων συμφερόντων….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου