του Γιώργου Καισάριου
Το γενικότερο πρόβλημα στη χώρα μας είναι ότι η βία έχει νομιμοποιηθεί σαν πολιτική επιλογή, στο όνομα της "βίας της εξουσίας" και η ρητορική ορισμένων που κάνει λόγο ότι η βία είναι ένας νόμιμος τρόπος αντίδρασης απέναντι στα μνημόνια και στην φορολογία κτλ κτλ κτλ.
Εγώ τουλάχιστον αυτό έχω καταλάβει, ακούγοντας πάρα πολλούς πολιτικούς από πολλές παρατάξεις και κόμματα εδώ και πολύ καιρό. Μάλιστα, πάρα πολλοί κάνουν το λάθος και δικαιολογούν διάφορες πράξεις βίας, με μια επιείκεια τέτοια, που θεωρεί κανείς ότι αυτός που ασκεί βία είναι ουσιαστικά σε αυτοάμυνα.
Κάτι άλλο που τροφοδοτεί και νομιμοποιεί έως ένα βαθμό πράξεις βίας, είναι το γεγονός ότι μέχρι πρόσφατα, ελάχιστοι τα προηγούμενα χρόνια είχαν πληρώσει το τίμημα των πράξεών τους με την ποινή της φυλάκισης. Και δεν μιλάω μόνο για τη βία του τύπου που έχουμε δει αυτές τις μέρες. Η βία σε όλα τα επίπεδα είναι καταδικαστέα, άσχετα αν φτάνουμε στο σημείο να έχουμε θύματα ή όχι.
Πολύ μεγάλη ευθύνη, εκτός από τα ΜΜΕ, έχει και το πολιτικό σύστημα το ίδιο. Πέραν από την συγκάλυψη και την δικαιολόγηση πολλών μορφών βίας από ορισμένα πολιτικά κόμματα (στο όνομα της όποιας ιδεολογίας), έχουμε και το φαινόμενο του ότι ορισμένοι σε αυτή τη χώρα ενθαρρύνουν την οποιαδήποτε μορφή κινητοποίησης, διαμαρτυρίας, απεργίας και συλλαλητηρίου. Διαμαρτυρία να είναι και ότι να ΄ναι, είναι η καθοδήγηση ορισμένων πολιτικών κομμάτων. Και όταν παρατηρούμε βία σε αυτές τις διαμαρτυρίες, είναι η νόμιμη άμυνα του λαού.
Ακόμα περισσότερη τροφή για βία δίνει το ίδιο το πολιτικό σύστημα, όταν διαμηνύει ότι δεν θα εφαρμόσει τους νόμους.
Το 2010 η κ. Παπαρήγα είπε από το βήμα της βουλής (σχετικά με κάποιο νόμο περί της οικονομικής διαφάνειας των κομμάτων), ότι το κόμμα της δεν θα τον εφαρμόσει, όταν και αν
αυτός ψηφιστεί. Αυτό που μου έκανε εντύπωση τότε είναι ότι δεν είδα μαζικές διαμαρτυρίες από κανέναν σχετικά με αυτή τη δήλωση (από το βήμα της βουλής επαναλαμβάνω).
Για μένα, αυτό δίνει στίγμα στην κοινωνία ότι τα πάντα είναι επιτρεπτά και ότι οι πολίτες επίσης δεν χρειάζεται να εφαρμόσουν τους νόμους, αν δεν τους αρέσει. Επίσης, για ορισμένους ίσως να σημαίνει ότι μπορούν να κάνουν και χειρότερα και να μην τους κάνει κανείς τίποτα, όπως και δεν τους έχουν κάνει τίποτα στις περισσότερες περιπτώσεις την τελευταία δεκαετία.
Τώρα τι σόι κόμμα του συνταγματικού τόξου είναι το ΚΚΕ και ορισμένα αλλά κόμματα, που έχουν την ίδια αντίληψη για το νομοθετικό σώμα με το ΚΚΕ, δεν ξέρω. Αυτό όμως που πιστεύω είναι ότι βια δεν είναι μόνο αυτή που βλέπουμε και μπορούμε να μετρήσουμε με θύματα και ζημίες, βια είναι και οι λεκτικές παρεμβάσεις που οδηγούν άλλους στη βία, άσχετα αν οι ίδιοι δεν την διαπράττουν.
Και έμενα δεν μου αρέσει το ελληνικό σύνταγμα (και το έχω πει άπειρες φορές) και θα ήθελα πολλά να αλλάξουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή δεν μπορώ να τα αλλάξω και να τα κάνω όπως θέλω, θα πρέπει να ενθαρρύνω ορισμένους άλλους σε πράξεις πολιτικής ή άλλης μορφής βίας, ή ότι και ο ίδιος δεν θα σεβαστώ και δεν θα εφαρμόσω τον νόμο.
Και αν κάποιοι δεν μπορούν να σεβαστούν τους θεσμούς και τους κανόνες αυτού που ονομάζουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία, τότε δεν έχουν κανένα δικαίωμα να συμμετάσχουν σε αυτή.
Δεν είναι ανάγκη δηλαδή κάποιος να διαπράξει φόνο και σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης για να θεωρηθεί εχθρός του πολιτεύματος. Αν η πολιτική του συμπεριφορά είναι τέτοια που ενθαρρύνει την ανατροπή του καθεστώτος, για μένα αυτό αρκεί.
Το πρόβλημα είναι ότι έχω την αίσθηση ότι δεν έχουμε κανόνες τέτοιους εδραιωμένος ώστε να μπορεί το δικαστικό σύστημα να κάνει αυτή τη διαφοροποίηση, έτσι ώστε να μπορεί να κηρύξει κάποιο κόμμα ή οργάνωση αντισυνταγματική, ώστε να προχώρηση η διάλυσή της.
Και προκειμένου να τελειώνει αυτή η συζήτηση μια και για πάντα, θα πρέπει να αποφασίσει το νομοθετικό σώμα το επόμενο διάστημα ποιοι είναι οι κανόνες βάσει των οποίων κάποιος έχει το δικαίωμα να είναι στο κοινοβούλιο ή όχι και τι μπορεί να θεωρηθεί βία ή όχι, άσχετα αν θρηνούμε θύματα ή όχι.
Διότι αν δεν ξεκαθαρίσουν αυτοί οι κανόνες, πολύ φοβάμαι ότι όχι μόνο δεν θα τελειώσει η πολιτική βία που χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή αυτού του τόπου, πολλά χρόνια τώρα, αλλά θα μπορεί να νομιμοποιηθεί η βία, στο όνομα της όποιας ιδεολογίας, όπως πάρα πολλοί θα ήθελαν.
Το γενικότερο πρόβλημα στη χώρα μας είναι ότι η βία έχει νομιμοποιηθεί σαν πολιτική επιλογή, στο όνομα της "βίας της εξουσίας" και η ρητορική ορισμένων που κάνει λόγο ότι η βία είναι ένας νόμιμος τρόπος αντίδρασης απέναντι στα μνημόνια και στην φορολογία κτλ κτλ κτλ.
Εγώ τουλάχιστον αυτό έχω καταλάβει, ακούγοντας πάρα πολλούς πολιτικούς από πολλές παρατάξεις και κόμματα εδώ και πολύ καιρό. Μάλιστα, πάρα πολλοί κάνουν το λάθος και δικαιολογούν διάφορες πράξεις βίας, με μια επιείκεια τέτοια, που θεωρεί κανείς ότι αυτός που ασκεί βία είναι ουσιαστικά σε αυτοάμυνα.
Κάτι άλλο που τροφοδοτεί και νομιμοποιεί έως ένα βαθμό πράξεις βίας, είναι το γεγονός ότι μέχρι πρόσφατα, ελάχιστοι τα προηγούμενα χρόνια είχαν πληρώσει το τίμημα των πράξεών τους με την ποινή της φυλάκισης. Και δεν μιλάω μόνο για τη βία του τύπου που έχουμε δει αυτές τις μέρες. Η βία σε όλα τα επίπεδα είναι καταδικαστέα, άσχετα αν φτάνουμε στο σημείο να έχουμε θύματα ή όχι.
Πολύ μεγάλη ευθύνη, εκτός από τα ΜΜΕ, έχει και το πολιτικό σύστημα το ίδιο. Πέραν από την συγκάλυψη και την δικαιολόγηση πολλών μορφών βίας από ορισμένα πολιτικά κόμματα (στο όνομα της όποιας ιδεολογίας), έχουμε και το φαινόμενο του ότι ορισμένοι σε αυτή τη χώρα ενθαρρύνουν την οποιαδήποτε μορφή κινητοποίησης, διαμαρτυρίας, απεργίας και συλλαλητηρίου. Διαμαρτυρία να είναι και ότι να ΄ναι, είναι η καθοδήγηση ορισμένων πολιτικών κομμάτων. Και όταν παρατηρούμε βία σε αυτές τις διαμαρτυρίες, είναι η νόμιμη άμυνα του λαού.
Ακόμα περισσότερη τροφή για βία δίνει το ίδιο το πολιτικό σύστημα, όταν διαμηνύει ότι δεν θα εφαρμόσει τους νόμους.
Το 2010 η κ. Παπαρήγα είπε από το βήμα της βουλής (σχετικά με κάποιο νόμο περί της οικονομικής διαφάνειας των κομμάτων), ότι το κόμμα της δεν θα τον εφαρμόσει, όταν και αν
αυτός ψηφιστεί. Αυτό που μου έκανε εντύπωση τότε είναι ότι δεν είδα μαζικές διαμαρτυρίες από κανέναν σχετικά με αυτή τη δήλωση (από το βήμα της βουλής επαναλαμβάνω).
Για μένα, αυτό δίνει στίγμα στην κοινωνία ότι τα πάντα είναι επιτρεπτά και ότι οι πολίτες επίσης δεν χρειάζεται να εφαρμόσουν τους νόμους, αν δεν τους αρέσει. Επίσης, για ορισμένους ίσως να σημαίνει ότι μπορούν να κάνουν και χειρότερα και να μην τους κάνει κανείς τίποτα, όπως και δεν τους έχουν κάνει τίποτα στις περισσότερες περιπτώσεις την τελευταία δεκαετία.
Τώρα τι σόι κόμμα του συνταγματικού τόξου είναι το ΚΚΕ και ορισμένα αλλά κόμματα, που έχουν την ίδια αντίληψη για το νομοθετικό σώμα με το ΚΚΕ, δεν ξέρω. Αυτό όμως που πιστεύω είναι ότι βια δεν είναι μόνο αυτή που βλέπουμε και μπορούμε να μετρήσουμε με θύματα και ζημίες, βια είναι και οι λεκτικές παρεμβάσεις που οδηγούν άλλους στη βία, άσχετα αν οι ίδιοι δεν την διαπράττουν.
Και έμενα δεν μου αρέσει το ελληνικό σύνταγμα (και το έχω πει άπειρες φορές) και θα ήθελα πολλά να αλλάξουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή δεν μπορώ να τα αλλάξω και να τα κάνω όπως θέλω, θα πρέπει να ενθαρρύνω ορισμένους άλλους σε πράξεις πολιτικής ή άλλης μορφής βίας, ή ότι και ο ίδιος δεν θα σεβαστώ και δεν θα εφαρμόσω τον νόμο.
Και αν κάποιοι δεν μπορούν να σεβαστούν τους θεσμούς και τους κανόνες αυτού που ονομάζουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία, τότε δεν έχουν κανένα δικαίωμα να συμμετάσχουν σε αυτή.
Δεν είναι ανάγκη δηλαδή κάποιος να διαπράξει φόνο και σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης για να θεωρηθεί εχθρός του πολιτεύματος. Αν η πολιτική του συμπεριφορά είναι τέτοια που ενθαρρύνει την ανατροπή του καθεστώτος, για μένα αυτό αρκεί.
Το πρόβλημα είναι ότι έχω την αίσθηση ότι δεν έχουμε κανόνες τέτοιους εδραιωμένος ώστε να μπορεί το δικαστικό σύστημα να κάνει αυτή τη διαφοροποίηση, έτσι ώστε να μπορεί να κηρύξει κάποιο κόμμα ή οργάνωση αντισυνταγματική, ώστε να προχώρηση η διάλυσή της.
Και προκειμένου να τελειώνει αυτή η συζήτηση μια και για πάντα, θα πρέπει να αποφασίσει το νομοθετικό σώμα το επόμενο διάστημα ποιοι είναι οι κανόνες βάσει των οποίων κάποιος έχει το δικαίωμα να είναι στο κοινοβούλιο ή όχι και τι μπορεί να θεωρηθεί βία ή όχι, άσχετα αν θρηνούμε θύματα ή όχι.
Διότι αν δεν ξεκαθαρίσουν αυτοί οι κανόνες, πολύ φοβάμαι ότι όχι μόνο δεν θα τελειώσει η πολιτική βία που χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή αυτού του τόπου, πολλά χρόνια τώρα, αλλά θα μπορεί να νομιμοποιηθεί η βία, στο όνομα της όποιας ιδεολογίας, όπως πάρα πολλοί θα ήθελαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου