του Θεόδωρου Ζαρέτου
Γνωρίζουμε ότι η δανειοδότηση του ελληνικού δημοσίου (που χρεοκόπησε), από την Ε.Ε. το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, δεν θα μπορούσε παρά να συνοδεύεται από μία συμφωνία υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους (του δανειζόμενου) απέναντι στους δανειστές μας, εκτός και αν στον κόσμο που ζούμε δεν έχει ο δανειζόμενος υποχρέωση να γυρίσει πίσω τα δανεικά του. Όσοι έχουμε μνήμη θυμόμαστε την ψευτοπατριωτική μπουρδολογία των λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων περί επαχθούς χρέους, στάσης πληρωμών κλπ εδώ και τρία χρόνια.
Η πραγματικότητα διαστρεβλώνεται με την ακατάσχετη δημαγωγία σύσσωμης της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης που μαζί με την άρνηση των κυβερνήσεων της περιόδου της κρίσης να πουν όλη την αλήθεια, δημιουργούν στους πολίτες μία εντελώς ψευδή εικόνα της.
Ας επιχειρήσουμε να αποκαταστήσουμε τουλάχιστον ένα μικρό μέρος της.
Οι σημερινοί δανειστές μας είναι:
1. Η Ε.Ε. και η ΕΚΤ. δηλαδή Ευρωπαίοι πολίτες που μέσω των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεών τους αποφάσισαν να μας δανείσουν ένα μέρος του κοινωνικού πλούτου που δημιούργησαν με τη δουλειά τους, ένα τεράστιο δάνειο, σε μεγάλο βάθος χρόνου, με ασύγκριτα χαμηλότερα επιτόκια από τα απολύτως απαγορευτικά της ιδιωτικής αγοράς χρήματος.
2. Το ΔΝΤ. Δηλαδή πολίτες και άλλων κρατών που από τους φόρους τους και μέσω των εθνικών τους προϋπολογισμών, συνεισφέρουν στο ΔΝΤ ώστε η παγκόσμια κοινότητα να μπορεί να διευκολύνει κράτη με αξεπέραστα δημοσιονομικά προβλήματα, όπως υποανάπτυκτες χώρες του πρώην σοσιαλιστικού μπλόκ αλλά και αναπτυγμένα κράτη όπως π.χ. η Αγγλία και η Σουηδία που έχουν στο παρελθόν καταφύγει στους δανειστές που και το κράτος μας κατέφυγε το 2010.
3. Tο τελευταίο καταφύγιο του κράτους μας, για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει τα ελλείμματά του για όσο καιρό η συμφωνία που ονομάστηκε μνημόνιο προβλέπει, ώστε να αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία, που σημαίνει δραματικά και αξεπέραστα προβλήματα για τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας μας.
Κατά συνέπεια δύο μόνο σενάρια υπάρχουν στο άμεσο μέλλον:
1. Νέος δανεισμός από την Τρόικα συνοδευόμενος προφανώς από νέα συμφωνία αποπληρωμής (νέο μνημόνιο).
2. Επιτυχής έξοδός μας στην διεθνή τραπεζική αγορά χρήματος με επιτόκια που θα κριθούν από τους ιδιώτες δανειστές λογικά, που σε σχέση με τους προβλεπόμενους ρυθμούς μεταβολής του ΑΕΠ και άλλους παράγοντες θα «δείχνουν» ότι στον συμφωνημένο χρόνο θα πάρουν πίσω κεφάλαιο και κέρδος με το λογικό ρίσκο που πάντα υπάρχει σε κάθε επένδυση, αλλά σε καμιά περίπτωση με το ταυτόχρονο ενδεχόμενο να ξεπεταχτεί στην πολιτική σκηνή κάποιος επαναστάτης φιρδιμίρτζουλας φωνάζοντας δεν πληρώνω-δεν πληρώνω!
Θα μπορούσαμε ως τρίτο να θεωρήσουμε την συνύπαρξη των δύο τρόπων άντλησης ρευστότητας για ένα σύντομο διάστημα.
Προϋπόθεση όλων είναι προφανώς η τήρηση των συμφωνιών δανεισμού, ανεξάρτητα αν η μία θα λέγεται μνημόνιο και η άλλη θα λέγεται συμβόλαιο τραπεζικού δανεισμού!
Που είναι η διαφορά;
Τέταρτο ενδεχόμενο είναι η επιλογή να γίνουμε Βόρειος Κορέα.
Χωρίς ιδιωτική ιδιοκτησία, χωρίς καπιταλισμό και καπιταλιστικές κρίσεις, χωρίς αντιπαραγωγικά χρηματιστηριακά κυκλώματα, χωρίς αστική δημοκρατία και αμαρτωλά κόμματα αλλά και χωρίς τρόφιμα.
Κατά τη διαδικασία τήρησης των υποχρεώσεών μας προς τους δανειστές της Τρόικα μπήκαμε σε έναν σκληρό υφεσιακό δρόμο τον οποίο κάθε πολιτική δύναμη εξηγεί με τον δικό της τρόπο.
Στην ουσία πρόκειται για δύο κυρίως βασικές πολιτικές:
Η πρώτη θέτει ένα και μόνο ερώτημα:
Ποιος φταίει;
Και απαντά δημαγωγικά:
Οι άλλοι.
Η δεύτερη θέτει δύο εντελώς διαφορετικής ποιότητας και προοπτικής ερωτήματα:
1. Τι έχει φταίξει;
2. Τι επιλογές έχουμε;
Η πρώτη πολιτική εκμεταλλεύεται την λιτότητα που υπάρχει σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας και συγκαλύπτοντας τις πραγματικές και μακροχρόνιες αιτίες της λέει ότι θα μπορούσε να αποφευχθεί με «άλλες πολιτικές».
Αλλά στην προσπάθεια να περιγράψει αυτές τις «άλλες πολιτικές» καταλήγει σε αντιφάσεις και θολούρα που δεν προτείνει κάτι συγκεκριμένο γι αυτό μεταθέτει αυθαίρετα το πρόβλημα στην αναζήτηση ενόχων.
Όσους θεωρεί πολιτικούς αντιπάλους τους χαρακτηρίζει με ανιστόρητο τρόπο, πιστεύοντας ότι όσο πιο πολλά προσβλητικά επίθετα τους προσάψει τόσο περισσότερο θα πείσει για την «ορθότητά» της.
Δεν είναι δηλαδή παρά δημαγωγία.
Η δεύτερη πολιτική παρ’ όλο που ζητά από τον πολίτη να σκεφτεί λογικά δεν του λέει όλη την αλήθεια σχετικά με την λιτότητα. Δεν του λέει ξεκάθαρα ότι δεν υπήρχε και δεν υπάρχει τρόπος να αποφευχθεί μία σχετικά μεγάλη περίοδος λιτότητας, μέχρι να αποκτήσει το κράτος την δυνατότητα:
1. Να πληρώνει τα προηγούμενα χρέη του.
2. Να μην δημιουργεί νέα.
3. Αν δημιουργεί να είναι για υποδομές και ανάπτυξη που θα φέρουν περισσότερο πλούτο (αύξηση του ΑΕΠ) για να μπορούμε να τα αποπληρώσουμε από το περίσσευμά μας και όχι από νέα δάνεια για να πληρώσουμε τα παλιά!
Ο συνεχής υπέρογκος κρατικός δανεισμός που έφερε την λιτότητα δεν είναι φαινόμενο των χρόνων της μεταπολίτευσης μόνο.
Είναι αντίθετα φαινόμενο που υπάρχει σε όλη την περίοδο λειτουργίας του νεοελληνικού κράτους, που οδήγησε και άλλες φορές στην χρεοκοπία του και σε Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο με σκληρά μέτρα λιτότητας.
Η διαφορά είναι ότι στην μεταπολίτευση για πρώτη φορά στην ιστορία μας τα δανεικά χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν αποκλειστικά για κατανάλωση. Μία κατανάλωση μάλιστα υπερφίαλη, με πρόσημο υπανάπτυξης και επαρχιωτισμού που ως κατεστημένο μοντέλο οδήγησε στη γρήγορη συρρίκνωση της παραγωγής, στην βύθιση της παραγωγικότητας στις τελευταίες θέσεις των διεθνών συγκριτικών πινάκων, σε πτώση των εξαγωγών και αλματώδη αύξηση των εισαγωγών, μέσα σε έναν όλο και πιο ανταγωνιστικό κόσμο.
Σε έναν κόσμο όπου οι δικοί μας «πλούσιοι» φορούσαν Armani, κάπνιζαν cohiba esplendido, έλουζαν με γαρύφαλλα αποκαλυπτικές νυχτερινές σαντέζες και δεν πλήρωναν φόρους, ενώ οι «άλλοι» πλούσιοι πήγαιναν στη δουλειά τους με τζήν, αναζητούσαν νέες ιδέες, τις έβαζαν στην παραγωγή, έκαναν λάθη και διόρθωναν, επιτύγχαναν ή και αποτύγχαναν και οι επιτυχίες τους ήταν το διαβατήριο για την ιδιωτική χρηματοδότηση των επόμενων ιδεών τους.
Έτσι, ο Bill Gage έγινε για τους Αμερικανούς το δάχτυλο που τους δείχνει το φεγγάρι και ο Λαυρεντιάδης έγινε για μας το δάχτυλο που βλέπουμε για να χάνουμε το φεγγάρι.
Αλλά οι πολίτες χρειάζεται να καταλάβουν με στοιχεία που υπάρχουν ότι τα δανεικά δεν πήγαν σε κατανάλωση των πιο πλούσιων στρωμάτων αλλά των πιο φτωχών. Και αφού αυτή η κατανάλωση με δανεικά γινόταν σε προϊόντα εισαγωγής πως ήταν δυνατό να μην υπάρξει λιτότητα όταν κόπηκαν τα δανεικά;
Και η λιτότητα αυτή πως είναι δυνατόν να σταματήσει όσο δεν θα μπορούμε να παράγουμε εδώ τα δικά μας προϊόντα και τις δικές μας υπηρεσίες, ώστε να μειώσουμε τις εισαγωγές μας και ταυτόχρονα να ισοφαρίζουμε τις αναγκαίες, με αντίστοιχες εξαγωγές;
Αυτή όμως δεν είναι μία εύκολη αλλαγή επειδή:
1. Χρειάζεται χρόνο χρήμα σχέδιο και πολιτική σταθερότητα.
2. Για να γίνει με δίκαιο και βιώσιμο τρόπο πρέπει όχι μόνο να πιαστεί η μεγάλη φοροδιαφυγή όπως ορισμένοι υποστηρίζουν, αλλά να υπάρξουν συνθήκες ευνοϊκές για την μικρή μεσαία και μεγάλη επιχειρηματικότητα σε όλους τους τομείς.
3. Εμείς μπορούμε να βάλουμε το σχέδιο και την σταθερότητα. Το χρήμα έρχεται εκεί που υπάρχουν αυτά
4. Χρειαζόμαστε (ειδικά οι πραγματικά μη προνομιούχοι πολίτες, δηλαδή ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας) ένα κράτος ριζικά διαφορετικό, πολύ μικρότερο, όσο το δυνατόν λιγότερο παρόν εκεί όπου λειτουργεί ως τροχοπέδη ανάπτυξης και όσο το δυνατόν περισσότερο παρών εκεί όπου υπάρχει πραγματική ανάγκη και όχι όπου η μεγάλη πολιτική ή εκλογική πελατεία πιέζει για απόσπαση περισσότερου πλούτου, συνήθως με λιγότερη εργασία.
Αυτό ακριβώς το καθεστώς έχει επιβληθεί από το κομματικό και το κρατικοσυνδικαλιστικό κατεστημένο.
5. Αυτό το κατεστημένο πολεμά και ευνουχίζει ή και ματαιώνει μέχρι σήμερα τις παραπάνω αναγκαστικές αλλαγές, μεγαλώνοντας το διάστημα της προσαρμογής και προφανώς και το διάστημα της υψηλής ανεργίας και της λιτότητας.
Υπάρχει τρόπος να δημιουργήσουμε συνθήκες πολιτικής σταθερότητας;
Μόνο ένας:
1. Να υπάρξει νέο κόμμα που θα πει με πειστικό τρόπο όλη την αλήθεια στους πολίτες.
2. Να στηριχθεί αυτό εκλογικά ώστε να γίνει ο αποφασιστικός παράγοντας πολιτικής σταθερότητας.
3. Να υποχρεώσει με τις προγραμματικές του προτάσεις και τον ιδεολογικό του «λόγο» τα δημοκρατικά κόμματα, να υιοθετήσουν την συναίνεση, την διαλλακτικότητα και τον διάλογο.
Προς το παρόν δεν φαίνεται πολύ πιθανό ένα τέτοιο ενδεχόμενο γιατί οι δυνάμεις που θέλουν πραγματικά να βγει η χώρα μας από τον κίνδυνο άτακτης χρεοκοπίας δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν ή να αποδέχονται ότι αυτό προϋποθέτει την φιλελευθεροποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας μας.
Ο φιλελευθερισμός είναι το αντίθετο του κρατισμού που διακονώντας τον αριστεροί και δεξιοί συντηρητικοί, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι μας έφεραν στο σημερινό χάλι.
Γνωρίζουμε ότι η δανειοδότηση του ελληνικού δημοσίου (που χρεοκόπησε), από την Ε.Ε. το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, δεν θα μπορούσε παρά να συνοδεύεται από μία συμφωνία υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους (του δανειζόμενου) απέναντι στους δανειστές μας, εκτός και αν στον κόσμο που ζούμε δεν έχει ο δανειζόμενος υποχρέωση να γυρίσει πίσω τα δανεικά του. Όσοι έχουμε μνήμη θυμόμαστε την ψευτοπατριωτική μπουρδολογία των λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων περί επαχθούς χρέους, στάσης πληρωμών κλπ εδώ και τρία χρόνια.
Η πραγματικότητα διαστρεβλώνεται με την ακατάσχετη δημαγωγία σύσσωμης της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης που μαζί με την άρνηση των κυβερνήσεων της περιόδου της κρίσης να πουν όλη την αλήθεια, δημιουργούν στους πολίτες μία εντελώς ψευδή εικόνα της.
Ας επιχειρήσουμε να αποκαταστήσουμε τουλάχιστον ένα μικρό μέρος της.
Οι σημερινοί δανειστές μας είναι:
1. Η Ε.Ε. και η ΕΚΤ. δηλαδή Ευρωπαίοι πολίτες που μέσω των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεών τους αποφάσισαν να μας δανείσουν ένα μέρος του κοινωνικού πλούτου που δημιούργησαν με τη δουλειά τους, ένα τεράστιο δάνειο, σε μεγάλο βάθος χρόνου, με ασύγκριτα χαμηλότερα επιτόκια από τα απολύτως απαγορευτικά της ιδιωτικής αγοράς χρήματος.
2. Το ΔΝΤ. Δηλαδή πολίτες και άλλων κρατών που από τους φόρους τους και μέσω των εθνικών τους προϋπολογισμών, συνεισφέρουν στο ΔΝΤ ώστε η παγκόσμια κοινότητα να μπορεί να διευκολύνει κράτη με αξεπέραστα δημοσιονομικά προβλήματα, όπως υποανάπτυκτες χώρες του πρώην σοσιαλιστικού μπλόκ αλλά και αναπτυγμένα κράτη όπως π.χ. η Αγγλία και η Σουηδία που έχουν στο παρελθόν καταφύγει στους δανειστές που και το κράτος μας κατέφυγε το 2010.
3. Tο τελευταίο καταφύγιο του κράτους μας, για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει τα ελλείμματά του για όσο καιρό η συμφωνία που ονομάστηκε μνημόνιο προβλέπει, ώστε να αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία, που σημαίνει δραματικά και αξεπέραστα προβλήματα για τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας μας.
Κατά συνέπεια δύο μόνο σενάρια υπάρχουν στο άμεσο μέλλον:
1. Νέος δανεισμός από την Τρόικα συνοδευόμενος προφανώς από νέα συμφωνία αποπληρωμής (νέο μνημόνιο).
2. Επιτυχής έξοδός μας στην διεθνή τραπεζική αγορά χρήματος με επιτόκια που θα κριθούν από τους ιδιώτες δανειστές λογικά, που σε σχέση με τους προβλεπόμενους ρυθμούς μεταβολής του ΑΕΠ και άλλους παράγοντες θα «δείχνουν» ότι στον συμφωνημένο χρόνο θα πάρουν πίσω κεφάλαιο και κέρδος με το λογικό ρίσκο που πάντα υπάρχει σε κάθε επένδυση, αλλά σε καμιά περίπτωση με το ταυτόχρονο ενδεχόμενο να ξεπεταχτεί στην πολιτική σκηνή κάποιος επαναστάτης φιρδιμίρτζουλας φωνάζοντας δεν πληρώνω-δεν πληρώνω!
Θα μπορούσαμε ως τρίτο να θεωρήσουμε την συνύπαρξη των δύο τρόπων άντλησης ρευστότητας για ένα σύντομο διάστημα.
Προϋπόθεση όλων είναι προφανώς η τήρηση των συμφωνιών δανεισμού, ανεξάρτητα αν η μία θα λέγεται μνημόνιο και η άλλη θα λέγεται συμβόλαιο τραπεζικού δανεισμού!
Που είναι η διαφορά;
Τέταρτο ενδεχόμενο είναι η επιλογή να γίνουμε Βόρειος Κορέα.
Χωρίς ιδιωτική ιδιοκτησία, χωρίς καπιταλισμό και καπιταλιστικές κρίσεις, χωρίς αντιπαραγωγικά χρηματιστηριακά κυκλώματα, χωρίς αστική δημοκρατία και αμαρτωλά κόμματα αλλά και χωρίς τρόφιμα.
Κατά τη διαδικασία τήρησης των υποχρεώσεών μας προς τους δανειστές της Τρόικα μπήκαμε σε έναν σκληρό υφεσιακό δρόμο τον οποίο κάθε πολιτική δύναμη εξηγεί με τον δικό της τρόπο.
Στην ουσία πρόκειται για δύο κυρίως βασικές πολιτικές:
Η πρώτη θέτει ένα και μόνο ερώτημα:
Ποιος φταίει;
Και απαντά δημαγωγικά:
Οι άλλοι.
Η δεύτερη θέτει δύο εντελώς διαφορετικής ποιότητας και προοπτικής ερωτήματα:
1. Τι έχει φταίξει;
2. Τι επιλογές έχουμε;
Η πρώτη πολιτική εκμεταλλεύεται την λιτότητα που υπάρχει σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας και συγκαλύπτοντας τις πραγματικές και μακροχρόνιες αιτίες της λέει ότι θα μπορούσε να αποφευχθεί με «άλλες πολιτικές».
Αλλά στην προσπάθεια να περιγράψει αυτές τις «άλλες πολιτικές» καταλήγει σε αντιφάσεις και θολούρα που δεν προτείνει κάτι συγκεκριμένο γι αυτό μεταθέτει αυθαίρετα το πρόβλημα στην αναζήτηση ενόχων.
Όσους θεωρεί πολιτικούς αντιπάλους τους χαρακτηρίζει με ανιστόρητο τρόπο, πιστεύοντας ότι όσο πιο πολλά προσβλητικά επίθετα τους προσάψει τόσο περισσότερο θα πείσει για την «ορθότητά» της.
Δεν είναι δηλαδή παρά δημαγωγία.
Η δεύτερη πολιτική παρ’ όλο που ζητά από τον πολίτη να σκεφτεί λογικά δεν του λέει όλη την αλήθεια σχετικά με την λιτότητα. Δεν του λέει ξεκάθαρα ότι δεν υπήρχε και δεν υπάρχει τρόπος να αποφευχθεί μία σχετικά μεγάλη περίοδος λιτότητας, μέχρι να αποκτήσει το κράτος την δυνατότητα:
1. Να πληρώνει τα προηγούμενα χρέη του.
2. Να μην δημιουργεί νέα.
3. Αν δημιουργεί να είναι για υποδομές και ανάπτυξη που θα φέρουν περισσότερο πλούτο (αύξηση του ΑΕΠ) για να μπορούμε να τα αποπληρώσουμε από το περίσσευμά μας και όχι από νέα δάνεια για να πληρώσουμε τα παλιά!
Ο συνεχής υπέρογκος κρατικός δανεισμός που έφερε την λιτότητα δεν είναι φαινόμενο των χρόνων της μεταπολίτευσης μόνο.
Είναι αντίθετα φαινόμενο που υπάρχει σε όλη την περίοδο λειτουργίας του νεοελληνικού κράτους, που οδήγησε και άλλες φορές στην χρεοκοπία του και σε Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο με σκληρά μέτρα λιτότητας.
Η διαφορά είναι ότι στην μεταπολίτευση για πρώτη φορά στην ιστορία μας τα δανεικά χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν αποκλειστικά για κατανάλωση. Μία κατανάλωση μάλιστα υπερφίαλη, με πρόσημο υπανάπτυξης και επαρχιωτισμού που ως κατεστημένο μοντέλο οδήγησε στη γρήγορη συρρίκνωση της παραγωγής, στην βύθιση της παραγωγικότητας στις τελευταίες θέσεις των διεθνών συγκριτικών πινάκων, σε πτώση των εξαγωγών και αλματώδη αύξηση των εισαγωγών, μέσα σε έναν όλο και πιο ανταγωνιστικό κόσμο.
Σε έναν κόσμο όπου οι δικοί μας «πλούσιοι» φορούσαν Armani, κάπνιζαν cohiba esplendido, έλουζαν με γαρύφαλλα αποκαλυπτικές νυχτερινές σαντέζες και δεν πλήρωναν φόρους, ενώ οι «άλλοι» πλούσιοι πήγαιναν στη δουλειά τους με τζήν, αναζητούσαν νέες ιδέες, τις έβαζαν στην παραγωγή, έκαναν λάθη και διόρθωναν, επιτύγχαναν ή και αποτύγχαναν και οι επιτυχίες τους ήταν το διαβατήριο για την ιδιωτική χρηματοδότηση των επόμενων ιδεών τους.
Έτσι, ο Bill Gage έγινε για τους Αμερικανούς το δάχτυλο που τους δείχνει το φεγγάρι και ο Λαυρεντιάδης έγινε για μας το δάχτυλο που βλέπουμε για να χάνουμε το φεγγάρι.
Αλλά οι πολίτες χρειάζεται να καταλάβουν με στοιχεία που υπάρχουν ότι τα δανεικά δεν πήγαν σε κατανάλωση των πιο πλούσιων στρωμάτων αλλά των πιο φτωχών. Και αφού αυτή η κατανάλωση με δανεικά γινόταν σε προϊόντα εισαγωγής πως ήταν δυνατό να μην υπάρξει λιτότητα όταν κόπηκαν τα δανεικά;
Και η λιτότητα αυτή πως είναι δυνατόν να σταματήσει όσο δεν θα μπορούμε να παράγουμε εδώ τα δικά μας προϊόντα και τις δικές μας υπηρεσίες, ώστε να μειώσουμε τις εισαγωγές μας και ταυτόχρονα να ισοφαρίζουμε τις αναγκαίες, με αντίστοιχες εξαγωγές;
Αυτή όμως δεν είναι μία εύκολη αλλαγή επειδή:
1. Χρειάζεται χρόνο χρήμα σχέδιο και πολιτική σταθερότητα.
2. Για να γίνει με δίκαιο και βιώσιμο τρόπο πρέπει όχι μόνο να πιαστεί η μεγάλη φοροδιαφυγή όπως ορισμένοι υποστηρίζουν, αλλά να υπάρξουν συνθήκες ευνοϊκές για την μικρή μεσαία και μεγάλη επιχειρηματικότητα σε όλους τους τομείς.
3. Εμείς μπορούμε να βάλουμε το σχέδιο και την σταθερότητα. Το χρήμα έρχεται εκεί που υπάρχουν αυτά
4. Χρειαζόμαστε (ειδικά οι πραγματικά μη προνομιούχοι πολίτες, δηλαδή ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας) ένα κράτος ριζικά διαφορετικό, πολύ μικρότερο, όσο το δυνατόν λιγότερο παρόν εκεί όπου λειτουργεί ως τροχοπέδη ανάπτυξης και όσο το δυνατόν περισσότερο παρών εκεί όπου υπάρχει πραγματική ανάγκη και όχι όπου η μεγάλη πολιτική ή εκλογική πελατεία πιέζει για απόσπαση περισσότερου πλούτου, συνήθως με λιγότερη εργασία.
Αυτό ακριβώς το καθεστώς έχει επιβληθεί από το κομματικό και το κρατικοσυνδικαλιστικό κατεστημένο.
5. Αυτό το κατεστημένο πολεμά και ευνουχίζει ή και ματαιώνει μέχρι σήμερα τις παραπάνω αναγκαστικές αλλαγές, μεγαλώνοντας το διάστημα της προσαρμογής και προφανώς και το διάστημα της υψηλής ανεργίας και της λιτότητας.
Υπάρχει τρόπος να δημιουργήσουμε συνθήκες πολιτικής σταθερότητας;
Μόνο ένας:
1. Να υπάρξει νέο κόμμα που θα πει με πειστικό τρόπο όλη την αλήθεια στους πολίτες.
2. Να στηριχθεί αυτό εκλογικά ώστε να γίνει ο αποφασιστικός παράγοντας πολιτικής σταθερότητας.
3. Να υποχρεώσει με τις προγραμματικές του προτάσεις και τον ιδεολογικό του «λόγο» τα δημοκρατικά κόμματα, να υιοθετήσουν την συναίνεση, την διαλλακτικότητα και τον διάλογο.
Προς το παρόν δεν φαίνεται πολύ πιθανό ένα τέτοιο ενδεχόμενο γιατί οι δυνάμεις που θέλουν πραγματικά να βγει η χώρα μας από τον κίνδυνο άτακτης χρεοκοπίας δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν ή να αποδέχονται ότι αυτό προϋποθέτει την φιλελευθεροποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας μας.
Ο φιλελευθερισμός είναι το αντίθετο του κρατισμού που διακονώντας τον αριστεροί και δεξιοί συντηρητικοί, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι μας έφεραν στο σημερινό χάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου