07/12/2010
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δεν μπορείς να τα έχεις όλα σ’ αυτή τη ζωή. Είτε θα κερδίζεις στις εκλογές, είτε στην κοινωνία. Στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές ετέθη το γνωστό εκβιαστικό δίλημμα. Η κοινωνία – και κυρίως οι νέοι – απάντησαν με μια θηριώδη αποχή, που οδήγησε στο γνωστό αποτέλεσμα και στις θριαμβολογίες περί νίκης εκ μέρους της κυβερνητικής παράταξης, του ίδιου του κ. Παπανδρέου, αλλά και του κ. Στρος Καν και της κ. Μέρκελ.
Όλοι μαζί έβγαλαν τότε το συμπέρασμα, χωρίς βέβαια να λάβουν υπ’ όψη τους την αποχή, ότι οι Έλληνες στηρίζουν τα μέτρα του Μνημονίου και έχουν αντιληφθεί πως λαμβάνονται «για το καλό τους».
Όταν έγιναν γνωστά τα τεράστια ποσοστά της αποχής, είχα πει πως δεν πρόκειται για αποχή αμερικανικού τύπου, αλλά για εκδήλωση οργής, η οποία θα εκφραστεί οπωσδήποτε. Και είχα εκφράσει την ευχή να εκφραστεί σε εκλογές και όχι στον δρόμο.
Ο κ. Παπανδρέου, όμως, είχε διαφορετική γνώμη. Με την στάση του εμπόδισε την έκφραση της οργής στις κάλπες, για να μπορεί να κομπάζει στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Για να μπορεί να λέει στους δανειστές του – ενώ έπρεπε να επιδιώκει το αντίθετο – ότι οι Έλληνες εγκρίνουν την πολιτική του (και την πολιτική τους).
Δεν επέτρεψε να σηκωθεί λίγο το καπάκι της χύτρας και να βγει ο ατμός. Και τώρα πληρώνει – πληρώνουμε όλοι – τα επίχειρα. Η οργή εκφράζεται στους δρόμους. Με διάφορες ευκαιρίες – την επέτειο της δολοφονίας του άτυχου Αλέξη, την άφιξη του Στρος Καν και Κύριος οίδε με ποια άλλη αφορμή.
Κατόπιν αυτής της αψυχολόγητης συμπεριφοράς, είχαμε τις δηλώσεις Μέρκελ και Στρος Καν, ο οποίος αλλιώς φανταζόταν (με βάση τα εκλογικά δεδομένα) τον σημερινό περίπατό του στην Αθήνα. Σαν έναν γύρο θριάμβου συντροφιά με τον ομοϊδεάτη του, ένα πράμα. Τα χθεσινά επεισόδια τους έχουν διαψεύσει όλους.
Άλλωστε, με βάση αυτές τις εκλογικές θριαμβολογίες ο υπουργός των Οικονομικών ήλθε πρώτος στις εκτιμήσεις των επτά «κορυφαίων» οικονομολόγων όσον αφορά στην πολιτική ικανότητα επιβολής των σκληρών μέτρων.
Βέβαια, στην λίστα των Financial Times με τους καλύτερους υπουργούς Οικονομικών της ΕΕ, ο κ. Παπακωνσταντίνου καταλαμβάνει μια από τις τελευταίες θέσεις (17η) όσον αφορά στις οικονομικές επιδόσεις και τελευταίος (19ος) όσον αφορά στην εξασφάλιση της εμπιστοσύνης των αγορών. Αλλά από προπαγάνδα, τα πήγε καλά.
Και πήρε και τα εύσημα του οικονομολόγου της Goldman Sacks, ξέρετε της επενδυτικής τράπεζας που έκανε τα παιχνίδια με τα swaps με τον κ. Σημίτη και το επιτελείο του (στο οποίο ανήκε ο σημερινός υπουργός των Οικονομικών), μειώνοντας τεχνητά το έλλειμμα.
Τι έχουμε, λοιπόν, εδώ; Μια αποτυχημένη και διεφθαρμένη πολιτική ελίτ, υπεύθυνη για τις σημερινές εξεγέρσεις και καταστροφές και πάνω απ’ όλα υπεύθυνη για την οικονομική καταστροφή. Σε διακομματικό επίπεδο.
Τι δεν έχουμε; Δεν έχουμε Κάθαρση. Χθες πληροφορηθήκαμε ότι στην Κροατία έβαλαν στην φυλακή τον πρώην υπουργό Άμυνας, επειδή ακύρωσε (το 2004, προσέξτε) έναν διαγωνισμό αγοράς οχημάτων και προχώρησε σε απευθείας ανάθεση υπογράφοντας σύμβαση με εταιρία που είχε ζητήσει δύο εκ. δολάρια περισσότερα από τους μειοδότες.
Στην Ελλάδα, ό,τι συνέβη μέχρι και το 2007 έχει παραγραφεί και… προχωράμε. Δεν θα μείνει τίποτε που να μην παραγραφεί. Και βέβαια, δεν συζητάμε για τους εξοπλισμούς.
Αν συζητούσαμε για τους εξοπλισμούς, τότε πολλοί θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή για όσα συνέβησαν στην χώρα μας, όπου μέχρι το 2004 το 31% σε ποσοστό και το 54% σε αξία γίνονταν με απευθείας αναθέσεις…
elzoni
Όλοι μαζί έβγαλαν τότε το συμπέρασμα, χωρίς βέβαια να λάβουν υπ’ όψη τους την αποχή, ότι οι Έλληνες στηρίζουν τα μέτρα του Μνημονίου και έχουν αντιληφθεί πως λαμβάνονται «για το καλό τους».
Όταν έγιναν γνωστά τα τεράστια ποσοστά της αποχής, είχα πει πως δεν πρόκειται για αποχή αμερικανικού τύπου, αλλά για εκδήλωση οργής, η οποία θα εκφραστεί οπωσδήποτε. Και είχα εκφράσει την ευχή να εκφραστεί σε εκλογές και όχι στον δρόμο.
Ο κ. Παπανδρέου, όμως, είχε διαφορετική γνώμη. Με την στάση του εμπόδισε την έκφραση της οργής στις κάλπες, για να μπορεί να κομπάζει στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Για να μπορεί να λέει στους δανειστές του – ενώ έπρεπε να επιδιώκει το αντίθετο – ότι οι Έλληνες εγκρίνουν την πολιτική του (και την πολιτική τους).
Δεν επέτρεψε να σηκωθεί λίγο το καπάκι της χύτρας και να βγει ο ατμός. Και τώρα πληρώνει – πληρώνουμε όλοι – τα επίχειρα. Η οργή εκφράζεται στους δρόμους. Με διάφορες ευκαιρίες – την επέτειο της δολοφονίας του άτυχου Αλέξη, την άφιξη του Στρος Καν και Κύριος οίδε με ποια άλλη αφορμή.
Κατόπιν αυτής της αψυχολόγητης συμπεριφοράς, είχαμε τις δηλώσεις Μέρκελ και Στρος Καν, ο οποίος αλλιώς φανταζόταν (με βάση τα εκλογικά δεδομένα) τον σημερινό περίπατό του στην Αθήνα. Σαν έναν γύρο θριάμβου συντροφιά με τον ομοϊδεάτη του, ένα πράμα. Τα χθεσινά επεισόδια τους έχουν διαψεύσει όλους.
Άλλωστε, με βάση αυτές τις εκλογικές θριαμβολογίες ο υπουργός των Οικονομικών ήλθε πρώτος στις εκτιμήσεις των επτά «κορυφαίων» οικονομολόγων όσον αφορά στην πολιτική ικανότητα επιβολής των σκληρών μέτρων.
Βέβαια, στην λίστα των Financial Times με τους καλύτερους υπουργούς Οικονομικών της ΕΕ, ο κ. Παπακωνσταντίνου καταλαμβάνει μια από τις τελευταίες θέσεις (17η) όσον αφορά στις οικονομικές επιδόσεις και τελευταίος (19ος) όσον αφορά στην εξασφάλιση της εμπιστοσύνης των αγορών. Αλλά από προπαγάνδα, τα πήγε καλά.
Και πήρε και τα εύσημα του οικονομολόγου της Goldman Sacks, ξέρετε της επενδυτικής τράπεζας που έκανε τα παιχνίδια με τα swaps με τον κ. Σημίτη και το επιτελείο του (στο οποίο ανήκε ο σημερινός υπουργός των Οικονομικών), μειώνοντας τεχνητά το έλλειμμα.
Τι έχουμε, λοιπόν, εδώ; Μια αποτυχημένη και διεφθαρμένη πολιτική ελίτ, υπεύθυνη για τις σημερινές εξεγέρσεις και καταστροφές και πάνω απ’ όλα υπεύθυνη για την οικονομική καταστροφή. Σε διακομματικό επίπεδο.
Τι δεν έχουμε; Δεν έχουμε Κάθαρση. Χθες πληροφορηθήκαμε ότι στην Κροατία έβαλαν στην φυλακή τον πρώην υπουργό Άμυνας, επειδή ακύρωσε (το 2004, προσέξτε) έναν διαγωνισμό αγοράς οχημάτων και προχώρησε σε απευθείας ανάθεση υπογράφοντας σύμβαση με εταιρία που είχε ζητήσει δύο εκ. δολάρια περισσότερα από τους μειοδότες.
Στην Ελλάδα, ό,τι συνέβη μέχρι και το 2007 έχει παραγραφεί και… προχωράμε. Δεν θα μείνει τίποτε που να μην παραγραφεί. Και βέβαια, δεν συζητάμε για τους εξοπλισμούς.
Αν συζητούσαμε για τους εξοπλισμούς, τότε πολλοί θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή για όσα συνέβησαν στην χώρα μας, όπου μέχρι το 2004 το 31% σε ποσοστό και το 54% σε αξία γίνονταν με απευθείας αναθέσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου