Πρέπει να ισορροπήσουμε ανάμεσα σε δύο τάσεις: στο ένστικτο και στην λογική… Οι δυνάστες μας, χρησιμοποιούν την διαστρέβλωση της λογικής, προκειμένου να ελέγξουν το ένστικτό μας. Εμείς, οφείλουμε να κάνουμε το ακριβώς αντίθετο, για να ξεγυμνώσουμε τους ανήθικους ηγέτες...

Για να φύγουν οι ληστοσυμμορίτες απαιτείται η πολιτική ενηλικίωση των Ελλήνων

Posted by ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ στο 28/02/2011

 

 

Rate This

Tελικά, μετά από όλες αυτές τις εξελίξεις στην χώρα μας (που κάποιοι προσπαθούν να δωρίσουν), πρέπει να κατανοήσουμε πως είμαστε μόνοι. Μόνοι οι πολίτες απέναντι σε επιστημονικές μεθόδους άλωσης της ίδιας μας της ψυχής. Μόνοι μας, όλοι εμείς που γνωρίσαμε μία πατρίδα ως χώρα και όχι ως χώρο, στα χώματα της οποίας γελάσαμε, πονέσαμε, κλάψαμε, ερωτευτήκαμε…
Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε πως ήδη «έχει χωριστεί η ήρα από το στάρι», τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε στα βήματα που απαιτούνται. Όμως, πρώτα, θα πρέπει να συμφωνήσουμε σε μία σειρά από ζητήματα, θα πρέπει να ομοφωνήσουμε και να ομονοήσουμε σε έναν κοινό στόχο.
Από τα πρώτα που οφείλουμε να κάνουμε ως λαός, είναι να ξεχάσουμε αυτά που μας χωρίζουν και να επικεντρωθούμε σε αυτά...

που μας ενώνουν. Πολύ εύκολα διακρίνονται οι έριδες που προσπαθούν οι υποπρακτορίσκοι του σημερινού καθεστώτος να τοποθετήσουν ανάμεσα στους πολίτες. Έριδες που αναγείρουν μίση του παρελθόντος και επαναφέρουν στη μνήμη τον κακό μας εαυτό… Οι εμφυλιοπολεμικές παρόλες που «αφήνονται» αριστερά – δεξιά, σκοπό έχουν να πλήξουν την αλληλοκατανόηση μεταξύ των πολιτών. Έντεχνα, επαναφέρουν και τοποθετούν μπροστά μας -οι σύγχρονοι εφιάλτες- όλα εκείνα που μας θέλουν χώρια, για να μπορέσουν τα αφεντικά τους να «εργαστούν» στο γνώριμο –και φιλικό για τους ίδιους- περιβάλλον του «διαίρει και βασίλευε».
Πολύ σωστά, ακούγεται το σύνθημα: «δεν υπάρχει αριστερά, δεν υπάρχει δεξιά, μόνο κόκαλα υπάρχουν των Ελλήνων τα ιερά»… Κι επιχειρώντας να τονίσω την σημασία του συνθήματος, θα τολμήσω να αναφέρω πως τα «κόκαλα» είναι τα δικά μας και όχι των προγόνων μας. Και αν θέλουμε να γίνουν ιερά, τότε οφείλουμε, σε εκείνους που ίσως ακόμη να μην έχουν γεννηθεί, να σταθούμε άξιοι και όχι δειλά ανθρωπάκια και υποχείρια διεθνών ή εγχωρίων κλεπτών και κλεπτοκρατών. Εξάλλου, η δύναμη βρίσκεται στους πολλούς και την τρέμουν πάντα οι εξουσίες… Αυτό είναι και το «όπλο», που η σημερινή οικονομική δικτατορία και τα στρατιωτάκια της που κυβερνούν την χώρα μας, δεν θέλουν να ανακαλύψουμε εμείς οι πολίτες.
Είμαστε πλέον μόνοι απέναντι σε μία ορδή, από ανθρώπινες ακρίδες, από ανθρωποειδή που παρασιτικά τριγυρνούν ανά τον πλανήτη προσπαθώντας να βρούνε το επόμενο ιδανικό τους θύμα. Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε πως τα «ζόμπι της πολιτικής ζωής» δίνουν τον ύστατο αγώνα για την επιβίωσή τους, βασιζόμενα στους μικροεγωϊσμούς μας, στον υπέρμετρο ενθουσιασμό μας, αλλά και στα μικροσυμφέροντα (που λειτουργούν ως χάντρες και καθρεφτάκια) που έχουν γεμίσει την καθημερινότητά μας, τόσο πιο σύντομο θα είναι το τέλος τους.
Σήμερα πρέπει να μπορέσουμε ως λαός να «ζυγίσουμε» και να ισορροπήσουμε ανάμεσα σε δύο τάσεις: στο ένστικτο και στην λογική… Οι δυνάστες μας, χρησιμοποιούν την διαστρέβλωση της λογικής, προκειμένου να ελέγξουν το ένστικτό μας. Εμείς, οφείλουμε να κάνουμε το ακριβώς αντίθετο, για να ξεγυμνώσουμε τους ανήθικους ηγέτες, για να σπάσουμε τα γυάλινα πόδια εκείνων που επιδεικνύουν την δύναμή τους βασιζόμενοι στην τόνωση των δικών μας αδυναμιών…
Ας τολμήσουμε, λοιπόν, να μαζευτούμε σε μικρές παρέες. Χωρίς κόμματα, χωρίς χρώματα, αλλά μόνο με οράματα. Ας ακούσουμε τι έχει να μας πει η «παρέα» και μετά ας πούμε τις δικές μας σκέψεις. Ας ζυμωθούμε, μεταξύ μας και ας κάνουμε δικά μας εκείνα που θα μας προσφέρει ο διπλανός μας. Ας γίνουμε λοιπόν φίλοι μεταξύ μας. Ας τολμήσουμε να μεγαλώσουμε αυτή την παρέα, εισάγοντας νέες ιδέες, ζυμώνοντας ακόμη περισσότερο το «σχέδιο»… Και δεν χρειάζονται πολλά για να γίνει κάτι τέτοιο. Αρκεί να μάθουμε να ακούμε, αρκεί να μάθουμε να μιλάμε, αρκεί να μάθουμε να μεγαλώνουμε πολιτικά, για να ανδρωθούμε απέναντι στα κτήνη που απειλούν ευθέως όλα τα δικαιώματά μας… Τότε δεν θα είμαστε μόνοι. Τότε θα είμαστε πολλοί. Αρκεί να διατηρήσουμε την διάθεση «εμπλουτισμού» της «παρέας»…
Αν και αυτά θα έπρεπε ήδη να είναι μέρος της ζωής μας, αν και θα έπρεπε να έχουμε ήδη ενηλικιωθεί πολιτικά, σήμερα οφείλουμε να προχωρήσουμε, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Δεν έχουμε άλλο χρόνο μπροστά μας… Τα αρπακτικά μας περιτριγυρίζουν. Οι «κυνηγοί» (που ονομάζονται «αγορές» ή «δάνειες δυνάμεις») μας δείχνουν χωρίς ηθικές αναστολές τα δόντια τους. Κι εμείς, έχουμε ένα δίλημμα: Να αγωνιστούμε ή να παραδοθούμε χωρίς να προσπαθήσουμε καν…;
Είμαστε μόνοι μας απέναντι σε μία ανάλγητη κυβέρνηση, που μεταχειρίζεται το ψέμα ως «αγαθό» και το έχει μόνιμο σύντροφό της. Είμαστε μόνοι μας απέναντι σε μία πολιτική σκηνή, που συνένοχα σιωπά στην επικείμενη εξολόθρευσή μας ως χώρας και ως έθνους. Είμαστε μόνοι μας, απέναντι σε οικονομικούς μεγαλοκαρχαρίες και τους κοιτάζουμε με απάθεια, ενώ αυτοί είναι έτοιμοι να μας ξεσκίσουν και να μας κατασπαράξουν. Κατά το σύνηθες λεγόμενο του Τσολάκογλου – Παπανδρέου, είναι έτοιμοι να κάνουν την κρίση (που έστησαν οι ίδιοι με τα υποχείριά τους) ευκαιρία είσπραξης αμύθητων ποσών, πραγματοποιώντας μία κλοπή σε ένα ολόκληρο κράτος…
Είμαστε μόνοι μας απέναντι στην οργή μας που κι εμείς φοβόμαστε, αγνοώντας πως αυτή η οργή αποτελεί τον κόλαφο των εκβιαστών μας και. Είμαστε μόνοι μας απέναντι σε όλους, αλλά συνεχίζουμε να αισθανόμαστε τη γη που πατάμε. Κι αυτό αρκεί… Επειδή αυτή η γη μεγάλωσε και ανδρείεψε μικρούς ανθρώπους που έγιναν μεγάλοι σε όλο τον κόσμο. Και όσο νιώθουμε πως την πατούμε, τόσο θα μας φοβούνται εκείνοι που σήμερα μας απειλούν.
Ας πάψουμε, λοιπόν, να είμαστε μόνοι. Ας ενωθούμε γρήγορα, ας πιαστούμε από τα χέρια και ας βαδίσουμε τον δρόμο που η ιστορία έχει χαράξει για εμάς. Τη δική μας δύναμη (όταν είμαστε ενωμένοι), την δική μας φωνή (όταν είναι αληθινή), την δική μας οργή (όταν είναι δίκαιη) την τρέμουν τα μορμολύκεια του διεθνούς φασισμού. Αγωνιούν και βιάζονται, τρέχουν κυριολεκτικά, για να μην προλάβουμε να ενωθούμε. Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά οι τραγικοί κυβερνώντες –αλλά και τα αφεντικά τους- πως όταν οι λαοί σηκώνονται, τότε οι εξουσίες τους απογυμνώνονται. Και τότε, οι ισχυροί, προσπαθούν απλώς να επιζήσουν. Τότε «μηδενίζουν» τις απαιτήσεις τους, τότε ξεχνάνε τα πάντα, αρκεί να ζήσουν από την οργή του αγανακτισμένου λαού.
Είμαστε μόνοι μας, απέναντι σε ένα σύστημα που ζει από το αίμα μας και που πληρώθηκε αδρά για να μας ξεπουλήσει σαν δούλους…
Η Γερμανία μας θέλει (την Ελλάδα και ολόκληρα τα Βαλκάνια) ως μία βιομηχανική ζώνη που θα της παρέχει φτηνά εργατικά χέρια. Βλέπετε, ακόμη και οι Κινέζοι εργάτες άρχισαν να ζητάνε δικαιώματα και αυξήσεις. Οπότε… η Ελλάδα δεν μπορεί να διαφέρει από τα υπόλοιπα Βαλκάνια. Δεν μπορεί να είναι ίση στην άνιση Ευρώπη. Πρέπει να μεταβληθεί άμεσα σε ένα απέραντο εργοστάσιο φτηνής παραγωγής ευρωπαϊκών προϊόντων. Ταυτόχρονα, πρέπει να παραδώσει «γη και ύδωρ», νησιά δηλαδή, για να κάνουν ικανοποιημένοι και φτηνά τις διακοπές τους οι Ευρωπαίοι πολίτες. Επίσης, η Ελλάδα πρέπει να δώσει τον πλούτο που κρύβει στα σπλάχνα της. Να τα δώσει στους «μεγάλους», στους «ισχυρούς» που ψάχνουν εναγωνίως για να κατασπαράξουν κι άλλα κέρδη από την ενέργεια… Μέρος του πλούτου δόθηκε στις ΗΠΑ, ένα άλλο μικρό μέρος διεκδικεί η Γερμανία, ενώ στο παιχνίδι μπήκε και το Ισραήλ, ενώ παρακολουθεί από κοντά η Τουρκία για να αρπάξει (ως ύαινα) όποιο κομμάτι μπορέσει…
Το σχέδιο των «δυνατών» είναι απλό: Τους παίρνουμε τα πάντα, επειδή χρωστάνε (κοιτάξτε γύρω σας πόσα κράτη χρωστάνε και τι ποσά και μετά αναρωτηθείτε γιατί ζητάνε από την Ελλάδα να ξεχρεώσει και όχι από άλλους…) και τους βάζουμε να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, για να έχουμε μεγάλο κέρδος. Στο σχέδιο αυτό χρειαζόντουσαν έναν «εφιάλτη», αλλά βρήκαν περισσότερους πρόθυμους για την εκτέλεση ενός λαού… για να μπορέσουν να κλέψουν την “πίτα” και να την μοιράσουν μεταξύ τους οι κλέφτες…
Το όλο ζητούμενο, πριν βάλουν χέρι στο σπίτι μας, στην πατρίδα μας, στις ζωές μας και στο μέλλον μας, είναι ένα: Να μην αντισταθούμε. Γιατί, εάν αντισταθούμε, τότε το σχέδιο χαλάει… και αν χαλάσει το σχέδιό τους, σε ένα παγκόσμιο μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό, ενεργειακό και οικονομικό σκηνικό, τότε, οι σημερινοί έχοντες μπορεί να καταλήξουν στην ψάθα ή στην… κρεμάλα.
Αυτοί, λοιπόν, βιάζονται να μας υποδουλώσουν. Εμείς ως πότε θα τους κοιτάζουμε απαθείς; Ως πότε θα είμαστε κλεισμένοι στην μοναξιά που μας δίδαξαν να ζούμε;

Κωνσταντίνος Μιχαήλ

ΥΓ: Αν διώξουμε τους επικείμενους δυνάστες μας, θα έχουμε πολύ καιρό για να συζητήσουμε τις διαφορές μας. Αν μείνουμε στις διαφορές μας, τότε θα τις συζητάμε πάντα, επειδή θα μας το επιβάλουν οι παντοτινοί δυνάστες μας…

.

Ας μιλήσουμε επιτέλους,  τόνοι και πνεύματα