Οι λαοί, οι κοινωνίες που δεν έχουν οράματα, δεν έχουν μακρόπνοα σχέδια για το μέλλον, αργά ή γρήγορα εκφυλίζονται. Αυτός είναι ο κίνδυνος που παραμονεύει τον ευρύτερο ελληνισμό, αλλά και αυτόν της Κύπρου. Αυτός είναι ο κίνδυνος που παραμονεύει τον λαό της Κύπρου ως σύνολο, Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους και λοιπές συνιστώσες ομάδες του. Είναι γι’ αυτό που μας εκπλήσσει ευχάριστα κάθε φορά που εκδηλώνεται μια αναπάντεχη αντίδραση, ένα σκίρτημα, ένα ξεστράτημα από την πεπατημένη. Κάτι τέτοιο συνέβηκε και με τις τελευταίες διαδηλώσεις των Τουρκοκυπρίων. Το ίδιο συνέβη και το 2004 όταν οι Έλληνες της Κύπρου είπαν όχι στις τοπικές κομματικές ολιγαρχίες, στις πολιτικές ελίτ της Αθήνας και στον ξένο παράγοντα που ήθελαν να τους επιβάλουν το σχέδιο Ανάν. Κάθε φορά όμως που οι λαϊκές μάζες ορθώνουν το ανάστημά τους, η αντίδραση των διαφόρων κατεστημένων και των μεγάλων συμφερόντων δεν αργεί. Το βλέπουμε καθημερινά σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Το είδαμε και το 2004 με το δημοψήφισμα στην Κύπρο, το βλέπουμε και σήμερα με τον ξεσηκωμό των Τουρκοκυπρίων. Βλέπουμε σήμερα την αντίδραση της Άγκυρας και ειδικά του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν που για κάποιους και στην Αθήνα και στη Λευκωσία έγινε εικόνισμα. Και βλέπουμε την αντίδραση του Ερντογάν, βίαιη, ωμή και σκαιά, όταν επαναλαμβάνει τη διαχρονική τουρκική πολιτική, ότι η Άγκυρα έχει στρατηγικά συμφέροντα στην Κύπρο τα οποία προασπίζει. Και να επιβεβαιώνει επίσης τη διαχρονική τουρκική θέση που ο Νταβούτογλου την έκανε σημαία, πως και να μην υπήρχε ούτε ένας Τούρκος στην Κύπρο, για την Τουρκία θα υπήρχε πάντα το ίδιο στρατηγικό ενδιαφέρον για το νησί. Το τραγικό είναι που βρίσκονται άνθρωποι μεταξύ των Ελληνοκυπρίων αλλά και των αθηναϊκών ελίτ που βρίσκουν δικαιολογημένο αυτό το ενδιαφέρον της Άγκυρας και δικαιολογούν την ωμή αντίδραση του Ερντογάν. Νομιμοποιούν εν ολίγοις τη νεο-οθωμανική τουρκική επεκτατική πολιτική.
Η συμπεριφορά του Ερντογάν πάντως μας επιτρέπει να δούμε και πώς θα μας αντιμετωπίσει η Άγκυρα στο μέλλον αν ποτέ δεχτούμε μια λύση που θα διατηρεί τα εγγυητικά και επεμβατικά της δικαιώματα. Όπως απειλεί σήμερα τους Τουρκοκυπρίους με τον ίδιο τρόπο θα απειλεί αύριο και μια προτεκτοροποιημένη Κύπρο, αλυσοδεμένη μέσα σε ένα συνομοσπονδιακό διζωνικό θεσμικό πλαίσιο. Είναι τραγικό πως οι κυπριακές πολιτικές ελίτ αλλά και αυτές του αθηναϊκού κράτους έχουν στερέψει από οράματα και μένουν προσκολλημένες σ’ ένα σχέδιο λύσης όπως αυτό της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Ένα σχέδιο όμως που δεν θα οδηγήσει στην ενότητα του κυπριακού χώρου, αφού θα υπάρχουν δύο κρατίδια με σύνορα και με καθαρό εθνοφυλετικό διαχωρισμό του πληθυσμού. Αυτός ο τόπος όμως χρειάζεται ένα όραμα που θα τον ενώνει, θα ενώνει τον χώρο και τους ανθρώπους με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, τους δημοκρατικούς θεσμούς αλλά και τα συλλογικά δικαιώματα. Αυτά τα δικαιώματα, ατομικά και συλλογικά, μπορούν να κατοχυρωθούν θεσμικά μέσα στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο στο οποίο είναι ενταγμένη η Κύπρος. Ακόμη και ένα μεταβατικό στάδιο θεσμικής συλλογικής κατοχύρωσης των Τουρκοκυπρίων όσο να ξεπεραστούν οι κάθε λογής καχυποψίες δεν θα πρέπει να αποκλείεται. Η σημερινή πορεία με σημαία τη διζωνική ομοσπονδία είναι αδιέξοδη. Είναι πορεία χωρίς όραμα και χωρίς μέλλον. Αν οι Τουρκοκύπριοι που ζούνε κάτω από την μπότα του τουρκικού στρατού τολμούν να λένε όχι στην Άγκυρα, θα ήταν τραγικό να νομιμοποιηθεί από την ελληνοκυπριακή πλευρά, με τη σημερινή της πορεία, η τουρκική επικυριαρχία σε ολόκληρη την Κύπρο. Η Κύπρος δεν είναι οικόπεδο να το καταπατούν οι κάθε λογής επίδοξοι νεοαποικιστές. Κι ο λαός της δικαιούται να διεκδικεί τα ίδια δικαιώματα που απολαμβάνουν οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Υ.Γ.
Αυτή η προστασία που παρέχεται στον Αλεξάντερ Ντάουνερ, από μεν τον Νίκο Αναστασιάδη είναι κατανοητή και εν πάση περιπτώσει συνάδει και με την πολιτεία του ανδρός αλλά και με τα ιδεολογικο-πολιτικά θέσφατα της μεταπρατικής αστικής τάξης της οποίας τα συμφέροντα προασπίζεται, προκειμένου να του δώσει επιτέλους την πολυπόθητη στήριξη στις επόμενες προεδρικές εκλογές, κάτι που ως τώρα του αρνείτο. Αλλά το ΑΚΕΛ, κόμμα της Αριστεράς, πως είναι δυνατόν να συμμαχεί με τον ΔΗΣΥκαι να καλύπτει τον Ντάουνερ, εκλεκτό εκπρόσωπο της υπερεθνικής ολιγαρχικής ελίτ, της οποίας τα συμφέροντα προασπίζεται στην Κύπρο;
*Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Φιλελεύθερος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου