Το Καστελόριζο δεν είναι, δεν επιτρέπεται να είναι μια κουκίδα πάνω στο χάρτη. Η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί το νησί «ιδιαίτερη περίπτωση» και είναι διατεθειμένη να απεμπολήσει κυριαρχικά δικαιώματα προκειμένου να «αποφύγει την επιβάρυνση των ελληνοτουρκικών διαπραγματεύσεων με νέα δύσκολα ζητήματα».

Στο Καστελόριζο με αγάπη

Προστέθηκε από 24grammata

24grammata.com/ Λόγος

Η συγγραφέας Βασιλική Πιτούλη συμμετέχει στο αφιέρωμα του 24grammata.com για το Καστελόριζο

Η πρώτη φορά που ένιωσα να έχω μια ολοζώντανη αίσθηση του Καστελόριζου ήταν ένα καλοκαίρι, θα έχουν περάσει περίπου 15 χρόνια. Καθόμασταν στη βεράντα του σπιτιού μας στο Βόλο, οι γονείς μου, ο αδερφός μου κι η γυναίκα του, κι εγώ. Τρώγαμε συζητώντας. Ο αδερφός μου ήταν νιόπαντρος και είχανε πάει ταξίδι με τη γυναίκα του στο Καστελόριζο – ένα πανέμορφο νέο ζευγάρι. Είχανε μόλις επιστρέψει και διηγούντο στην υπόλοιπη οικογένεια τις εντυπώσεις.
«Γιατί στο Καστελόριζο;» τον ρώτησε ο πατέρας.
«Επειδή είναι μικρό και ακριτικό» νομίζω ότι απάντησε ο αδερφός μου. «Έτσι, για να μπούμε στο ρουθούνι των Τούρκων».
Και άρχισαν να μας περιγράφουν με τη γυναίκα του το αεροπορικό ταξίδι, το οποίο, απ’ ό,τι θυμάμαι, περιείχε αρκετή λαχτάρα. Η νύφη μου γελούσε. Θυμάμαι τα ελαφρά της ρούχα και το ηλιοψημένο της δέρμα.
«Πώς ήταν το νησί;» τους ρώτησα.
«Ζεστό. Δε μας βλέπω να ξαναπηγαίνουμε σύντομα.»
Ο πατέρας μου εδώ και χρόνια είναι κάτοικος του ουρανού. Ανήκε σε μια γενιά που είχε δώσει αίμα για την Ελλάδα. Ίσως εμείς, η δική μου γενιά, να μην πολυκαταλαβαίνουμε τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Εμείς – ο αδερφός μου, η αδερφή μου κι εγώ – μεγαλώσαμε σε ένα αστικό ελληνικό σπίτι, με αρχές και αγάπη για την πατρίδα, με Πηνελόπη Δέλτα και διηγήσεις για την Κατοχή. Ο πατέρας μου πολέμησε στην πρώτη γραμμή, τον κάλεσε η πατρίδα σε έναν πόλεμο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χειρότερος απ’ όλους τους πολέμους, και ονομάζεται εμφύλιος.

Το Καστελόριζο δεν είναι, δεν επιτρέπεται να είναι μια κουκίδα πάνω στο χάρτη. Από τότε που έφτασε στον υπολογιστή μου το email των κ. κ. Θεόδωρου Καρυώτη, Ευριπίδη Μπίλλη, Μάριου Ευρυβιάδη, έμαθα ανησυχητικά πράγματα για το ακριτικό μας νησί. Η Τουρκία αμφισβητεί νομικά το δικαίωμα του συμπλέγματος των νησιών του Καστελόριζου να έχουν υφαλοκρηπίδα. Η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί το νησί «ιδιαίτερη περίπτωση» και είναι διατεθειμένη να απεμπολήσει κυριαρχικά δικαιώματα προκειμένου να «αποφύγει την επιβάρυνση των ελληνοτουρκικών διαπραγματεύσεων με νέα δύσκολα ζητήματα». Κοιτάζοντας το Καστελόριζο από έναν χάρτη της ανατολικής Μεσογείου, θα δείτε πως το νησί αποτελεί έναν κόμπο που δένει γεωπολιτικά την Ελλάδα με την Κύπρο. Χωρίς το Καστελόριζο, τα χωρικά ύδατα των ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου θα τέμνονταν κάθετα από ένα θαλάσσιο σύνορο μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου, καθιστώντας τη δυνατότητα κοινής ελλαδοκυπριακής συνεκμετάλλευσης κοιτασμάτων ορυκτού πλούτου, όπως επίσης και την δυνατότητα ενεργοποίησης του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος, αδύνατη. Για όποιον νοιάζεται για την οικονομική τύχη της Ελλάδας, η ύπαρξη του Καστελόριζου αποτελεί ευλογία. Ο ορυκτός πλούτος της περιοχής είναι τόσο σημαντικός, που αν αξιοποιηθούν σωστά οι πόροι, και με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, η χώρα μας θα μπορέσει να δώσει λύση στα τεράστια οικονομικά προβλήματα  που τη μαστίζουν.

Γεωπολιτικά λοιπόν και γεωστρατηγικά, το Καστελόριζο είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Αλλά το ίδιο είναι και στο συναίσθημα. Δεν ξεχνάμε τους αγώνες των Καστελορίζιων το 1821 και την περίοδο της γερμανικής Κατοχής. Δεν ξεχνάμε την κυρά της Ρω, αυτή την ευλογημένη κυρούλα που χρόνια ολόκληρα σήκωνε την ελληνική σημαία για να δείξει στον ήλιο και στον ουρανό, στη θάλασσα και στα σύννεφα, πως η Γη αυτή είναι ελληνική. Μπροστά σε κάτι τέτοιες ανθρώπινες υπάρξεις θεωρώ ότι οι αρχηγοί Κρατών θα πρέπει να σκύβουν ταπεινά το κεφάλι.

Σκέφτομαι τι θα απαντήσω αν τα παιδιά στο Σχολείο με ρωτήσουν: Κυρία, πού βρίσκεται το Καστελόριζο; Πώς περνάνε οι άνθρωποι εκεί; Ή, ακόμη καλύτερα, αν βρουν τον τρόπο να επικοινωνήσουν με τα “μαθητούδια” του Δημοτικού ή του Γυμνασίου Καστελορίζου, στέλνοντάς τους βεβαίως την αγάπη τους. Εμείς οι εκπαιδευτικοί που αναθρέφουμε τη νέα γενιά, ερχόμαστε πολύ συχνά σε αμηχανία, νιώθοντας σχεδόν οδυνηρή ευθύνη. Παρακινώ κάθε Έλληνα όπου γης, να ενδιαφερθεί γι αυτή τη γωνίτσα ελληνισμού που αποτελεί αυτό το νησιώτικο σύμπλεγμα, σ’ αυτή την τόσο κρίσιμη θέση. Αφιερώνω το άρθρο μου στους ακρίτες δάσκαλους του Καστελόριζου.  Ας γνωρίζουν τουλάχιστον ότι η σκέψη μας τους συνοδεύει.
www.bibliofagos.vasilikipitouli.gr