H Eυρωζώνη ως αγορά, είναι ακραία εχθρική για τους λαούς της και το κοινωνικό κράτος. Για να σταθεί στο παγκόσμιο στερέωμα των αγορών και να στηρίξει την παντοκρατορία των τραπεζών της, επιβάλει στους λαούς της λιτότητες, μνημόνια και περιοριστικά μέτρα.

Ευρωζώνη: Μια μονοκομματική χούντα(;)

HTTP://PAPAIOANNOU.WORDPRESS.COM

Η λέξη Χούντα (Junta) έχει ισπανική προέλευση και σημαίνει σύνδεσμοςένωση ή γενικότερα επιτροπή διοίκησης/ συμβούλιο διοίκησης/ διοίκηση. Βικιπαίδεια

Δυο δυνάμεις επέδρασαν στο χτίσιμο της Ευρώπης. Ο φόβος για την διάλυση της και η πίεση από τις αγορές. Αν υποθέσουμε ότι ζητήσαμε κάποτε κοινή ευημερία και ειρήνη, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι φτάσαμε σήμερα στο να κυριαρχεί ο φόβος για τα αποτελέσματα μιας πιθανής διάλυσης και η πίεση, καποιες φορές  Βία  από τις αγορές .

Επί δυο τρεις δεκαετίες όλη η Ευρώπη κινήθηκε υπό την έντονη πίεση των αγορών ώστε να επιταχυνθεί η πορεία της, προς το άνοιγμα των συνόρων, των αγορών και την υιοθέτηση ευρώ. Οι αγορές  ήταν ο κυρίαρχος μοχλός που πίεσε και άλλαξε  την Ευρώπη.

Η πίεση αυτή προερχόμενη από τον οικονομικό φιλελευθερισμό είναι αμφίβολο εάν κάλυπτε κάποια πραγματική ανάγκη των ευρωπαίων. Για να είμαστε αληθείς οποτεδήποτε στην σύντομη αυτή Ιστορία ερωτήθηκε θεσμικά ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης σχεδόν πάντα αντέδρασε, και αντέδρασε τόσο...
στην ταχύτητα όσο και στην ποιότητα της ένωσης. Όμως σε αυτές στις αντιδράσεις έμπαινε μπροστά ο φόβος της διάλυσης και αναλάμβανε να σώσει το παιχνίδι.

Στην κίνηση αυτή προς την ένωση δεν υπήρξε κανένας σοβαρός αντίλογος ή διαλογος. Οι δυο κυρίαρχοι πόλοι του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος η Σοσιαλιδημοκρατία και το Ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα υπήρξαν κόμματα κατ εξοχήν προσανατολισμένα στην ένωση. Δεχόμενα την πίεση των αγορών για ένωση, υποχωρούσαν συνεχώς. Μπροστά στις κοσμοϊστορικές αλλαγές που συνέβησαν είχαν αποδεχτεί εξ αρχής τον τελικό στόχο της πορείας.

Κάθε φορά βρεθήκαν μπροστά σε κρίσιμα σημεία τα κόμματα αυτά, παρέλυσαν φοβούμενα την διάλυση του οικοδομήματος και απέτυχαν να θέσουν ερωτήματα, να σχεδιάσουν και τελικά να εξελιχτούν τα ίδια.

Φτάσαμε στην κρίση και πουθενά σε όλη την Ευρώπη δεν τέθηκε μια φρέσκια ιδέα. Μονάχα νέα ευρωομόλογα και φόρος τραπεζικών συναλλαγών. Ιδέες παλιές που θα μπορούσαν να είχαν υιοθετηθεί οποτεδήποτε πριν και οποτεδοίποτε στο μέλλον.

Σήμερα η ευρωζώνη ως αγορά, είναι ακραία εχθρική για τους λαούς της και το κοινωνικό κράτος. Για να σταθεί στο παγκόσμιο στερέωμα των αγορών και να στηρίξει την παντοκρατορία των τραπεζών της, επιβάλει στους λαούς της λιτότητες, μνημόνια και περιοριστικά μέτρα.  Φοβούμενη την διάλυση της στηρίζει με τα παραπάνω μέσα την τραπεζική της αγορά. Οι τράπεζες της βρίσκονται σε ένα πλέγμα αλληλεξάρτησης μεταξύ τους στο οποίο ένας μικρός τριγμός θα πυροδοτούσε ντόμινο χρεοκοπιών παντού. Μα το πιο βασικό είναι οτι αφήνει ευρωπαίους πολίτες να εξαθλιωθούν για να σωθούν κάποιοι άλλοι.

Η έλλειψη διαλόγου και αντιλόγου στο εσωτερικό της ένωσης οδήγησε στα σημερινά χάλια. Πλήρης οικονομική τραπεζική παντοκρατορία σε βάρος της δημοκρατίας, πλήρης απουσία εξωτερικής πολιτικής και κεντρικής εκλεγμένης διοίκησης, πλήρης απουσία κοινής κοινωνική ή αναπτυξιακής πολιτικής. Η μονοκομματική  σχεδον μονοκομματική ένωση είναι εδώ και δεν καλύπτει καμία πραγματική ανάγκη των ευρωπαίων.

Υπάρχει μονό γιατί η καταστροφή της θα δημιουργούσε ανεξέλεγκτα θύματα.

Απέναντι σε αυτήν την Ευρωένωση ποτέ δεν τοποθετήθηκε η πραγματικά Αριστερά ή η σοσιαλδημοκρατία.  Απέναντι της βρέθηκαν  κυρίως ακροδεξιά φαντασματα, οι πατριωτισμοί και οι τοπικές ιδιαιτερότητες. Όλα αυτά  θα μπορούσαν να τινάξουν την Ένωση στον αέρα. Απέναντι σε αυτό τον φόβο διάλυσης συνασπιστήκαν τελικά όλοι οι υπόλοιποι προχωρώντας σε μια ένωση όπως όπως…

Καλώς ή κακώς η πολιτική θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και να καθοδηγεί. Όμως ο στόχος τη ένωσης -είτε από την πίεση των αγορών είτε από τον φόβο της ακροδεξιάς- είχε ήδη τεθεί, οπότε όλοι προσαρμοστήκαν. Οι ιδέες και η πολιτική τελικά απέτυχαν να καθοδηγήσουν και να εξελιχτούν.

Ας το δούμε

Αυτοί που αισθάνονται πιο βολικά σήμερα είναι οι Δεξιοί του Λαϊκού κόμματος. Ο τελικός στόχος της οικονομικής δεξιάς ήταν μια μονοθεματική Ευρώπη των κεφαλαίων των τραπεζών και των αγορών. Το να παράγεται πλούτος με κάθε μέσο και περιβαντολογικό κοινωνικό ή άλλο κόστος ήταν το ζητούμενο. Από εκεί και πέρα άπτεται της ικανότητας του ατόμου να φτάσει στο πλούτο αυτό. Δίπλα σε αυτούς μια πατριωτική δεξιά έκανε παιχνίδι και δεν άφησε να εξελιχτεί η κουβέντα που θα προχωρούσε σε μια ομοσπονδία των εθνών ή των λαών. Ο φόβος της απώλειας εθνικής κυριαρχίας καλλιεργήθηκε,  ώσπου τελικά αυτή η κυριαρχία παραδόθηκε εκ των πραγμάτων στους τραπεζίτες.

Στο αντίποδα ο τελικός στόχος το σχέδιο της Σοσιαλδημοκρατίας για την Ευρώπη δεν τέθηκε ποτέ. Οι σοσιαλδημοκράτες μπήκαν σε μια ένωση στην οποία θα προσπαθούσαν να κρατήσουν ότι μπορέσουν και τελικά… ότι βγει. Κρινόμενοι εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι περισσότερο νοιάστηκαν για να αποτελέσουν σοβαρή κυβερνητική αντιπρόταση και αρπάξουν την εξουσία από τους δεξιούς. Έγιναν πολιτικοί καριέρας. Χρησιμοποίησαν για αυτό πιασαρικη ρητορεία περασμένων δεκαετιών για να βρουν επαφή με ένα ακροατήριο που αλλά ήθελε, αλλά ψήφιζε,  και άλλα εφαρμόζονταν κάθε φορά.

Σταδιακά οι διάφορες στην κυβερνητική πολιτική των δυο αυτών κομμάτων στην μονοθεματικη Ευρώπη εξαλειφθήκαν και το μόνο που παρέμεινε ήταν ρητορικές αντιπολιτευτικές διαφορές. Τελικά φτάσαμε στο στήσιμο της σχεδόν μονοκομματικής Ευρώπης του απροσδιόριστου φόβου.

Οι κομουνιστογενής αριστερά συνέχισε να κινείται αντικαπιταλιστικά ως συνήθως και αυτό όρισε μια αυξανομένη ή μειωμένη κατά περιόδους εχθρότητα  με την Σοσιαλδημοκρατία. και την καπιταλιστική ένωση.  Δεν χτύπησε την Ευρώπη αλλά τον καπιταλισμό. Όταν όμως έφτασε στο δια ταύτα,  κυριάρχησε  και εδώ ο φόβος της ακροδεξιάς και ο διεθνισμός οδήγησε τα βήματα της στο να αποδεχτεί το εγχείρημα της ένωσης με όποιο κόστος για το κάθε λαό…

Το πλαίσιο  αυτό ερμηνείας του κόσμου  (Ακροδεξία-Δεξιά-Σοσιαλδημοκρατία-  κομουνιστογενής Αριστερά),  είναι σαφές ότι  απηχεί ανάγκες άλλων εποχών. Συγκεκριμένα τις κυρίαρχες ιδεολογίες του ψυχρού πολέμου αλλά και τους φόβους του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Ενώ  ο κόσμος έχει κινηθεί εμπρός και η  Ευρώπη άλλαξε  το πλαίσιο έμεινε  ίδιο. Μπροστά στις αγορές και στον ακραίο καπιταλισμό που είχε μανδύα ελευθερίας, αλλά και μπροστά στις εξαφάνιση του προλεταριάτου ή στην γιγάντωση του μη παραγωγικού κερδοσκοπικού κεφαλαίου,  δεν υπήρξε κανένας έλεγχος και καμιά απάντηση.  Τελικά Όλοι οι πολιτικοί και οι ιδέες του τέθηκαν κάτω από τις αγορές.

Η μόνη επιλογή για την Ενωση ήταν αυτό που έγινε τελικά και φυσικά απότυχε στα βασικά. Η Ένωση μεταβάλεται ραγδαία σε Γερμανική συμπολιτεία και δεν χρειάζεται να γίνει η σφαγή των Μηλίων για να το αντιληφθούμε όλοι. Ούτε χρειάζεται να αφήσουν μούσι και να φορέσουν τουρμπάνι  οι τεχνοκράτες, για να δούμε τις ομοιότητες του δογματικού καπιταλισμού με τους μουλάδες του  ΙΡΑΝ.

Ζητήσαμε κάποτε κοινή ευημερία και ειρήνη και καταλήξαμε να ζούμε με τον φόβο των αγορών των χρεκοπιών  ή με τον φόβο της βίαιης διάλυσης. Κάθε κίνηση μας παράγει διαλυτικά φαινόμενα και ταυτόχρονα περισσότερο φόβο και αβεβαιότητα για την ισχύ των αγορών.  Η δυναμική των πραγμάτων έχει τεθεί.

Χρειάζεται λοιπόν τώρα πια που η Ενωμένη Ευρώπη και η ευρωζώνη είναι γεγονός  μια νέα διαίρεση του πολιτικού συστήματος.   Χρειάζεται μια διαδικασία αφαίρεσης των προσμίξεων από τις βασικές ιδέες και βασικά ζητούμενα  της ανθρωπότητας.

Χρειάζεται κατά βάση μια νέα ανθρωποκεντρική πολιτική δύναμη η οποία θα τεθεί απέναντι στην εξοντωτική δύναμη των αγορών. Αυτή η ανθρωποκεντρική δύναμη ίσως να προστατέψει την ίδια την Ευρώπη από την εσωτερική βία της. Χρειάζεται οι άνθρωποι να μπουν μπροστά από τον φόβο που δημιουργούν οι αγορές και από τον φόβο που γεννά η πιθανότητα βίαιης διάλυσης.

Στην βάση αυτής της διαίρεσης θα γίνει εφικτό να πέσουν οι ρυθμοί μεταβολής της Ευρώπης σε γερμανική Ευρώπη ή στην μονοκομματική χούντα που στηρίζεται στον φόβο και σε οικονομική υπερδύναμη. Κανείς δεν ζήτησε να γίνει η Ευρώπη υπερδύναμη των αριθμών ή παράδεισος των τραπεζών. Ζητήσαμε όμως όλοι κοινή ευημερία και ειρήνη και ας μείνουμε σε αυτά.

Στην βάση αυτή της ανθρωποκεντρικής διαίρεσης θα γίνει εφικτό να χωριστούμε πολιτικά σε ευρωπαϊστές και σκεπτικούς, σε ενωτικούς και ανθενωτικούς σε οικονομολάτρες και σε ανθρωπιστές. Μέσα από αυτές τις διαιρέσεις που απαντούν στα σημερινά δεδομένα,  θα υπάρξει η παραγωγική τριβή μεταξύ όλων των τάσεων η οποία θα δημιουργήσει το έδαφος ώστε να προχωρήσουμε εάν υπάρχει χρόνος και διάθεση σε μια Ευρώπη που θα είναι αποτέλεσμα  σοβαρού διαλόγου και δημοκρατίας και όχι εκβιαστικός μονόδρομος.