Θα έπρεπε να γίνουμε όλοι μας κοινωνοί του Ελληνικού πνεύματος,μέσα από μνήμη του εκφραστή του,Κωστή Παλαμά,που πρόλαβε και μας άφησε παρακαταθήκη για τη σκέψη μας και τη συνείδησή μας…
Μα και κοινωνοί του σώματος της Ελλάδος,μέσα από τη μνήμη ενός γνήσιου και ηρωικού Έλληνος μαχητή,που μας δίδαξε πως οι Έλληνες δεν οφείλουν να ζούν γενναία μόνο,μα και να πεθαίνουν γενναιότερα………
Πόσο θα άλλαζαν από αύριο τα πράγματα αν είχαμε κοινωνήσει όλοι μας σήμερα,με το πνεύμα και το σώμα της Ελλάδος….
Και ίσως τότε η βραχνή φωνή του Παλαμά να ακουγόταν ξανά και να μας τραγούδαγε στην ψυχη,
“Κι αν είναι κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι, κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα, για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια, μη φοβηθείς το χαλασμό.
Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα!, ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφτο, και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα, για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα, π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει, κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων!..
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα!”
Και ίσως η φωνή του Γρηγόρη να ακουγόταν και πάλι στο Μαχαιρά,
«Είδετε βρε τι σημαίνει να πιστεύκεις σε κάτι;”
“Μέχρι σήμερα μαθαίνατε πώς πολεμούν οι Έλληνες. Σήμερα θα μάθετε και πως πεθαίνουν.”
Πόσο ανάξιοι μπορεί να γίναμε σε τόσο λίγα χρόνια;Να αφήνουμε χωρίς ντροπή να εξευτελίζουν και να λοιδωρούν με αναίσχυντο τρόπο,μικρά και χαμερπή ανθρωπάκια,το Πνεύμα και το Σώμα της Ελλάδος…..
Πόσοι σήμερα θα κοιμηθούν χωρίς να συλλογιστούν πως αύριο ίσως θα είναι αργά,και δε θα ‘χουν να αφήσουν ούτε ίχνος τιμής στα παιδιά τους;
Και τι θα πουν άραγε στα μάτια τα μεγάλα,τα γεμάτα απορία και εκείνο τον οίκτο τον Ελληνικό,σαν τους ρωτήσουν….κι εσείς,τι κάνατε;πως αφήσατε να μας αφανίσουν χωρίς να μιλήσετε………..
Το βλέμμα του ποιητή,παγωμένο στο μάρμαρο φωνάζει ακόμα…..
Και η στάση του “αετού του Μαχαιρά”,εκεί ψηλά στην αιωνιότητα,με τα χέρια στη μέση,μας μαλώνει πατρικά και βλοσυρά μας παροτρύνει……
- Πατρίδα μου, τι θες να σου χαρίσω
Για τον καλό το χρόνο που θα ’ρθή;
- Παιδί μου, το κορμί το λιονταρίσσο
Και το παλληκαρίσσο το σπαθί,
Και τη νεραϊδογέννητη τη χώρα
Μαζή με το δικέφαλον αϊτό.
Δε ’θελω ’γω καινούρια ή ξένα δώρα
Παληά δικά μου πλούτη σου ζητώ.
- Μητέρα, τα δικά σου τα στολίδια
Τα χαίροντ’ άλλοι μεσ’ την οικουμένη,
Και Λάμιες τα φυλάν, τα ζώνουν φείδια
Και χάνοντ’ εκεί μέσ’ αντριεωμένοι….
- Παιδί μου, όταν τη δόλια σου μητέρα,
Με του παιδιού τον πόνον αγαπάς,
Με την αγάπη μόνο μιαν ημέρα
Την παλαιά της δόξα θα της πας!
Λάβετε,φάγετε,τούτο εστί το πνεύμα μου……
Λάβετε,φάγετε,τούτο εστί το σώμα μου……….
ΚΑΙ ΟΡΘΙΑ ΣΤΗΛΩΣΤΕ ΤΗ ΨΥΧΗ ΣΑΣ, Σ’ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΠΡΟΣΜΕΝΟΥΝ
ΔΕ ΓΟΝΑΤΙΖΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑΜΕ, ΔΕΝ ΥΠΟΤΑΣΣΟΜΕΘΑ!
Λακεδαιμόνιος Αππελαίος http://antistasi.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου