Τα αντεθνικά λόμπι και το ποντιακό ζόμπι....

Γνωστή η αγάπη μου για τους Ποντίους γενικώς. Έλαβα σήμερα από το e-pontos (www.epontos.blogspot.com) το κείμενο που φιλοξενώ και είναι γεγονός ότι μου δημιουργήθηκαν ορισμένα ερωτήματα και δίστασα ως προς την δημοσίευσή του. Έλαβα την υπόσχεση ότι στις 12 τρέχοντος που θα επιστρέψει από το εξωτερικό ο διαχειριστής του ιστολογίου θα λάβω τις απαντήσεις και το κείμενο θα συμπληρωθεί. Εν τω μεταξύ εσείς διαβάστε τις σκέψεις ....

του Θανάση Στυλίδη
Δικηγόρου

«Εν δε διχοστασίη και Ανδροκλέης πολεμαρχεί»
(όταν πέφτει διχόνοια, κυβερνά ακόμα κι ο Ανδροκλής…) 

Για να ασκεί μια ομάδα επιρροή και για να πετυχαίνει τους πολιτικούς της στόχους και όχι μόνο, το πρώτο που απαιτείται και δεν αμφισβητείται, νομίζω από κανέναν, είναι η σύμπνοια, η ενότητα και η αλληλεγγύη. Χωρίς αυτά τα χαρακτηριστικά δεν υπάρχει ομάδα, αλλά σκορποχώρι, το οποίο άγεται και φέρεται από τις ορέξεις και τις πολιτικές επιδιώξεις άλλων ομάδων ανταγωνιστικών, που στόχο τους έχουν να εδραιώνουν τη δύναμή τους μέσα από την αδυναμία και την ασυνεννοησία των άλλων. Η αρχή αυτή δεν είναι άλλη από τη γνωστή «διαίρει και βασίλευε».

Ας έρθουμε λοιπόν στα καθ’ ημάς. Προς πείσμα τον καιρών οι Πόντιοι ως εθνική συνιστώσα επιθυμούν να μη χάσουν τα χαρακτηριστικά τους και τις ιδιαιτερότητες τους.

Για το λόγο αυτό έχουν οργανωθεί, έχουν φτιάξει σωματεία και ομοσπονδίες και προσπαθούν να κερδίσουν το στοίχημα με το πεπρωμένο, πολεμώντας τη λήθη και τον εκφυλισμό, δημιουργώντας δε και τη σχετική ιδεολογία.

Κατά τον τρόπο αυτό η Πόντιοι ως εθνοτοπική ομάδα του Ελληνισμού δρουν πολιτικά και θέλουν να διαδραματίσουν εδώ και τώρα ρόλο σοβαρό μέσα στο εθνικό γίγνεσθαι, που δοκιμάζεται από τις εξουθενωτικές πιέσεις της παγκοσμιοποίησης.

Μέγιστος πολιτικός στόχος του «ποντιακού κινήματος», που φιλοδοξεί να ενώσει γύρω από αυτό όλους τους Πόντιους, είναι η αναγνώριση της Ποντιακής γενοκτονίας. Ο στόχος αυτός λειτουργεί κυρίως ως μέσο εθνικής αυτογνωσίας και αυτοπροστασίας των ίδιων των Ποντίων και λιγότερο ως πολιτική νίκη τους απέναντι στην Τουρκία.

Πέρα από την ιστορική πραγματικότητα του παραπάνω γεγονότος που για εμάς τους Πόντιους είναι αδιαπραγμάτευτη, για την επίτευξη του παραπάνω πολιτικού στόχου απαιτούνται στρατηγική αλλά και κάποια υποτυπώδης υποδομή. Απαιτείται πολιτική σκέψη, πολιτική γραμμή, πολιτική συμπεριφορά και κυρίως απαιτείται πολιτική ηγεσία.

Για το Ποντιακό ζήτημα λίγο πολύ η πολιτική θεωρία έχει διατυπωθεί. Θεωρητικοί και ιστορικοί έχουν εργασθεί πάνω σε αυτήν την πλατφόρμα που διατυπώθηκε αρχικά από τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και τον... Κώστα Φωτιάδη στο αξεπέραστο έργο τους «Πόντιοι, δικαίωμα στη Μνήμη». Ιστορικοί όπως ο Κώστας Φωτιάδης και ο Βλάσης Αγτζίδης έχουν οικοδομήσει το ιστορικό και επιστημονικό υπόβαθρο για αυτό που εμείς οι Πόντιοι συνηθίζουμε να περιγράφουμε σαν «ποντιακή ιδέα». Η βάση και το εποικοδόμημα του Ποντιακού ζητήματος, έχουν αχνοπροβάλλει εδώ και αρκετά χρόνια μέσα στο απίστευτο Νεοελληνικό αλαλούμ, σε αυτό όμως που υστερούμε δραματικά είναι ο τομέας της πολιτικής οργάνωσης και εκπροσώπησης. Ο υποκειμενικός παράγοντας, ο φορέας, το εκτελεστικό πολιτικό όργανο που θα φέρει του Πόντιους από το παρασκήνιο στο προσκήνιο, όπως φαίνεται και από τα τελευταίως διαδραματιζόμενα, είναι πόρρω μακριά από το επιθυμητό και το αναγκαίο.

Στην παρούσα στιγμή το ποντιακό ζήτημα φαίνεται να το διαχειρίζονται δευτεροβάθμια όργανα, που είτε αντηχούν το μίζερο παρελθόν του ποντιακού χώρου, είτε εμφανίζονται ως δήθεν αναμορφωτές του χώρου αυτού. Τα ανωτέρω όργανα διαγκωνίζονται για τη μαζικότητα τους και την επιρροή τους στην ποντιακή βάση των σωματείων και για το λόγο αυτό επιλέγουν εκδηλώσεις λαϊκίστικες, προκειμένου να αποδείξουν την επιρροή τους. Στην πραγματικότητα καμία από τις παραπάνω ομοσπονδίες δεν κατάφερε να συνεπάρει τη μεγάλη ποντιακή μάζα και να της δώσει όραμα και στόχους.

Εξάλλου καμία από αυτές, δεν καλλιέργησε τη σύμπνοια και την κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των Ποντίων. Δε συμπεριφέρονται ως πολιτικοί οργανισμοί, αλλά ως λαογραφικά σωματεία που αντί να συγκεντρώνουν και να αναδεικνύουν τις ποντιακές αρετές, καλλιεργούν ένα απίστευτο διχασμό μεταξύ των Ποντίων με κίνδυνο να διαρραγεί βαθειά η ποντιακή βάση. Έννοιες όπως πατριωτική αλληλεγγύη, συνεργασία, οικονομική αυτοτέλεια, κομματική απεξάρτηση για αυτούς είναι άγνωστες. Και όσον αφορά τους «παλαιούς» τα πράγματα λίγο πολύ ήταν αναμενόμενα, καθώς σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά σκιά του «ένδοξου» παρελθόντος. Μια παρέα κουρασμένων παλαιών παραγόντων, η οποία είναι απολύτως αποκομμένη από τη μεγάλη ποντιακή λαϊκή βάση.

Τι γίνεται όμως με το χώρο εκείνο που εμφανίστηκε περίπου ως τελική λύση στο πρόβλημα του «μεγάλου ασθενούς», που λέγεται οργανωμένος ποντιακός χώρος;
Αντί ο χώρος αυτός να χειραφετηθεί επιχειρώντας να αποκτήσει πολιτική αυτοτέλεια, πολιτικό όραμα και γιατί όχι ακόμη και οικονομική αυτοδυναμία, αναλώνεται επαιτώντας μέσα σε κομματικά γραφεία, και σε αυλές κομματικών παραγόντων, δαπανώντας επιπόλαια το ποντιακό όραμα και καταστώντας το περίπου γραφικό!

Δεν μπόρεσε ο χώρος αυτός να αναδείξει το διεκδικητικό του ρόλο, δε μπόρεσε να ενώσει όλες τις ποντιακές δυνάμεις και μαράθηκε μέσα στις διαπροσωπικές σχέσεις και στα παιχνίδια της εξουσίας. Υιοθετήθηκαν πρακτικές επικίνδυνες, από τον πειθαναγκασμό των σωματείων μέχρι ακόμη και τη σπίλωση ατόμων και προσωπικοτήτων. Βλέπεται για κάποιους από το χώρο αυτό ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ….! Και ακόμη χειρότερα τις περισσότερες φορές ο σκοπός δεν είναι τίποτε άλλο παρά το μέσο. Ένας βρώμικος πόλεμος, που πραγματικά δίχασε, κούρασε και αηδίασε τον ποντιακό λαό.

Άτομα και πρόσωπα δεύτερης γραμμής με αμφίβολες ικανότητες, έγιναν στελέχη και τους δόθηκε βήμα να λοιδορούν, να απαξιώνουν, να λασπολογούν, να διχάζουν και να απορρίπτουν. Εκφέρουν γνώμη επί παντός επιστητού και παρουσιάζονται ως κριτές διαχωρίζοντας τους Πόντιους σε πατρικίους και πληβείους. Ένας ανούσιος, φτηνός και αδικαιολόγητος εθνικισμός κατέλαβε ως παράκρουση τους «εκλεκτούς», οι οποίοι δεν διστάζουν να χαρακτηρίζουν με αγοραίο τρόπο συμπατριώτες μας. Τι ακούσαμε όλα αυτά τα χρόνια... «Ρώσοι, λαμόγια, κλεφτρόνια, Αμιρούτσηδες, φεσοφόροι, κολόζηδες…» και άλλα τραγελαφικά. Δυστυχώς το έλλειμμα ιδεών, στελεχών και πρακτικών είναι τρομακτικά μεγάλο και αναπληρώνεται με ύβρεις.

Γνωρίζω ότι όλα αυτά δεν θα ακουστούν ευχάριστα σε πολλούς «ζηλωτές», αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να ορθώσουμε το ανάστημά μας για να υπερασπίσουμε την προοπτική και το μέλλον του λαού μας, του ποντιακού λαού !

Η ιδιότυπη τρομοκρατία των παραγόντων, η οποία λειτουργεί σε βάρος της ομοψυχίας των Ποντίων, δεν πρέπει να περάσει. Γιατί πάνω από τα μικρά πρέπει όλοι οι Πόντιοι να προτάξουμε τα μεγάλα. Κόντρα στον κατακερματισμό, τη διχόνοια και την άνανδρη λασπολογία, κόντρα στη πατριδοκαπηλία, θα πρέπει να προβάλλει ο συντεταγμένος αγώνας μας για το μέλλον και τα δίκαια του λαού μας.

Το όραμα αυτό θα οργανώσει και θα εμπνεύσει όλους του Πόντιους, για μια εκπροσώπηση γνήσια δημοκρατική και πατριωτική. Για μια εκπροσώπηση που θα ενώνει, θα γεφυρώνει και θα καλλιεργεί πρώτα από όλα την αλληλεγγύη μεταξύ των Ποντίων. Για έναν οργανωμένο ποντιακό χώρο που θα είναι η αιχμή του δόρατος μιας διεκδίκησης πολιτικής και οικονομικής που θα μας καταστήσει μπροστάρηδες του αγώνα ενάντια στο ξεπούλημα της πατρίδας και του γένους...