Σημείωση: Αυτή η μαρτυρία είναι απόσπασμα από μια δήλωση μιας Κινέζας, της Wujian (ψευδώνυμο), ενώπιον της Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ‘Tom Lantos’ της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων στις 10 Νοεμβρίου 2009. Αυτό το απόσπασμα που αρχικά εμφανίστηκε στο blog ‘Minnessota Concerned Citizens for Life’.
Το όνομά μου είναι Wujian. Γεννήθηκα σε ένα μικρό χωριό στη βόρεια Κίνα. ...
Ήταν άνοιξη του 2004, όταν ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος. Ήταν όμορφο να αισθάνομαι αυτή τη ζωή να μεγαλώνει μέσα μου: τι θαύμα! Εν τω μεταξύ, ήμουν πολύ φοβισμένη επειδή δεν είχα άδεια για την εγκυμοσύνη ή άδεια τοκετού, πράγμα που σημαίνει, σύμφωνα με το κινεζικό δίκαιο, ότι αυτό το μωρό δεν επιτρέπεται να γεννηθεί σε αυτόν τον κόσμο. Κατά την περίοδο αυτή στη γενέτειρά μου, αυτός ήταν ο νόμος που αποφασίστηκε από την κινεζική πολιτική του «οικογενειακού προγραμματισμού» ...
Πολύ σύντομα, η κοιλιά άρχισε να διογκώνεται. Προκειμένου να προστατευθεί το μωρό μου, έπρεπε να κρύψω τον εαυτό μου σε ένα πολύ παλιό, άθλιο σπίτι σε μια απομακρυσμένη περιοχή. Δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα σε κανένα δωμάτιο ... Ο φόβος και η μοναξιά γέμιζαν την κάθε μου μέρα, αλλά όσο μπορούσα να έχω το μωρό μου, μπορούσα να αντέξω τα πάντα. ...
Τελικά, τα κυβερνητικά στελέχη του Οικογενειακού Προγραμματισμού έμαθαν για την εγκυμοσύνη μου. Έτσι άρχισαν να ψάχνουν για να με συλλάβουν και επειδή δεν μπορούσαν να με βρουν, έπιασαν τον πατέρα μου αντί για μένα. Τον έβαλαν στο κέντρο κράτησης και τον χτυπούσαν κάθε μέρα. Την τέταρτη ημέρα που έπιασαν τον πατέρα μου, ένας γείτονας ήρθε και μου είπε ότι ο πατέρας μου πέθαινε: ότι θα συνέχιζαν να χτυπάνε τον πατέρα μου - ακόμα και μέχρι θανάτου – εκτός αν πήγαινα στο τοπικό νοσοκομείο για να κάνω έκτρωση. ...
Πολύ σύντομα μετά από αυτό, συνέβη το χειρότερο: διάφοροι κυβερνητικοί αξιωματούχοι οικογενειακού προγραμματισμού εισέβαλαν στο σπίτι όπου κρυβόμουν, και χωρίς να πουν λέξη, με έσυραν στο φορτηγό τους.
Μόλις μπήκα στο φορτηγό, βρήκα ότι μια άλλη μαμά ήταν ήδη μέσα στο βαν. Μου είπε ότι ήταν έγκυος στο πρώτο μωρό της, και ότι ήταν 28 ετών. Δεν είχε την άδεια εγκυμοσύνης ή την άδεια τοκετού, και ήταν 7 μηνών έγκυος. Ήταν τόσο πρόθυμη να κρατήσει αυτό το μωρό που μάλωνε με τους κυβερνητικούς υπαλλήλους στο βαν. Ξαφνικά, ένας κυβερνητικός αξιωματούχος, 20 χρονών περίπου, την χαστούκισε στο πρόσωπο και αμέσως το στόμα της άρχισε να αιμορραγεί. Όντας έτσι προσβεβλημένη, ούρλιαζε σαν λιοντάρι και πολέμησε με τους κυβερνητικούς αξιωματούχους Οικογενειακού Προγραμματισμού.
Περίπου μία ώρα αργότερα, το φορτηγό σταμάτησε στο νοσοκομείο. Ενώ με έσυρανν έξω από το βαν, είδα εκατοντάδες έγκυες μητέρες εκεί - όλες τους, όπως ακριβώς τα γουρούνια στο σφαγείο. Αμέσως με πήγαν σε ένα ειδικό δωμάτιο, και χωρίς καμία προκαταρκτική ιατρική εξέταση, μία νοσοκόμα έκανε μια ένεση οξυτοκίνης ενδοφλεβίως. Τότε με έβαλαν σε ένα δωμάτιο με διάφορες άλλες μαμάδες.
Η αίθουσα ήταν γεμάτη από μητέρες που μόλις είχαν υποστεί μια αναγκαστική άμβλωση. Μερικές μητέρες έκλαιγαν, κάποιες μητέρες θρηνούσαν, κάποιες μητέρες ούρλιαζαν, και μια μαμά κυλιόταν στο πάτωμα με αφόρητους πόνους. ...
Με τράβηξαν σε ένα άλλο μικρό δωμάτιο. Μια νοσοκόμα έβγαλε μία μεγάλη, 8 ιντσών μακριά βελόνα για να μου κάνει ενδομυϊκή ένεση. ...
Εκείνη τη στιγμή, ήμουν η μοναδική μαμά στο δωμάτιο. Άρχισα να παρακαλάω τη νοσοκόμα, και φώναζα, "έχω ήδη κάνει την ένεση οξυτοκίνης, παρακαλώ αφήστε με να φύγω. Θα πάω όσο πιο μακριά μπορώ και δεν θα πω σε κανέναν άλλο αυτό που μου κάνατε και θα είμαι ευγνώμων για σας για το υπόλοιπο της ζωής μου». Η νοσοκόμα δεν ανταποκρίθηκε στα παρακάλια μου - έμοιαζε να είναι από ξύλο.
Τότε συνέχιζα να της λέω, «Είσαι ένας άγγελος, ως νοσοκόμα ή γιατρός που βοηθά τους ανθρώπους και σώζει ανθρώπινες ζωές. Πώς μπορείς να γίνεις δολοφόνος, σκοτώνοντας ανθρώπους κάθε μέρα" ... Σύντομα θύμωσε πολύ με αυτό που της είπα, και μου είπε ότι μιλούσα πολύ. Μου είπε επίσης ότι δεν ήταν κάτι το σοβαρό το όλο θέμα γι 'αυτήν. Το έκανε όλο το χρόνο. Μου είπε επίσης ότι υπήρχαν πάνω από 10.000 αναγκαστικές εκτρώσεις στο νομό μας [στο νομό και όχι στη χώρα] εκείνο το έτος, και εγώ ήμουν μόνο μία από αυτές. Έμεινα έκπληκτη από τα λόγια της και συνειδητοποίησα ότι το μωρό μου και εγώ ήμασταν ακριβώς όπως ένα αρνί μπροστά στο σφαγέα. Τέλος, έβαλε τη μεγάλη, μακριά βελόνα στο κεφάλι του μωρού μου μέσα στη μήτρα. Εκείνη η στιγμή, ήταν το τέλος του κόσμου για μένα και ένιωσα ότι ακόμα και ο χρόνος είχε σταματήσει. ...
Προς μεγάλη μου έκπληξη, το επόμενο βράδυ με πήγανε σε μια χειρουργική αίθουσα. ... Ενώ ήμουν ξαπλωμένη στο χειρουργικό τραπέζι είδα ότι υπήρχαν δακτυλικά αποτυπώματα από αίμα στον τοίχο, που είχαν αφήσει άλλες μητέρες κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης τους για αναγκαστική έκτρωση.
Ένας γιατρός μου είπε ότι τους είχα φέρει ήδη πολλά προβλήματα γιατί το μωρό μου έπρεπε να βγει έξω από μόνο του μετά την ένεση. Δεδομένου ότι δεν βγήκε όπως αναμενόταν, αποφάσισαν να κόψουν το μωρό μου σε κομμάτια στην κοιλιά μου με το ψαλίδι, και στη συνέχεια να το ‘ρουφήξουν’ έξω με ειδικό μηχάνημα.
Τι είχα κάνει στη ζωή μου που να αξίζω αυτό το είδος της τιμωρίας; Ποιο ήταν το κακό που έκανα για όλα αυτά; Ακόμη και ένα άγριο ζώο όπως μια τίγρη θα έδινε τη ζωή της για να σώσει το τιγράκι της. Ως μαμά και ως ανθρώπινο ον, δεν μπορούσα να προστατεύσω τη ζωή του μωρού μου; ...
Μπορούσα να ακούσω τον ήχο του ψαλιδιού να κόβει το σώμα του μωρού μου στην κοιλιά μου. ... Προτιμούσα να πεθάνω μαζί με το μωρό μου εκείνη τη στιγμή. ...
Τελικά το ταξίδι στην κόλαση, η χειρουργική επέμβαση είχε τελειώσει, και μια νοσοκόμα μου έδειξε το κομμάτι ενός ποδιού γεμάτο αίματα με τσιμπιδάκι. Μέσα από τα δάκρυά μου, η εικόνα του αιματηρού ποδιού έμεινε χαραγμένη στα μάτια μου και στην καρδιά μου, καθώς μπορούσα να δω τα πέντε μικρά ματωμένα δάχτυλα των ποδιών. Αμέσως το μωρόρίχτηκε σε ένα δοχείο απορριμμάτων. ...
Τέλος, πήρα την άδεια να πάω στο σπίτι από το νοσοκομείο. Δεν είχα φάει τίποτα, ούτε καν νερό είχα πιει, για αρκετές ημέρες. Ίσα που μιλούσα σε άνθρωπο. Κατά καιρούς άκουγα τον πατέρα μου να θρηνεί. Τον άφησαν ελεύθερο μόλις με έπιασαν, αλλά τον είχαν χτυπήσει τρομερά. Του πήρε πάνω από ένα μήνα για να ανακτήσει σωματικά. Βλέποντας τον πατέρα μου και σκεπτόμενη το νεκρό μωρό μου, φώναζα μέρα και νύχτα, και συχνά η εικόνα του μικρού ματωμένοι ποδιού ερχόταν στο μυαλό μου. Συνήλθα σωματικά, μετά από περίπου ένα μήνα, αλλά ψυχολογικά και πνευματικά - ποτέ! ...
Ξέρω ότι υπάρχουν εκατομμύρια Κινέζες αδελφές μου που υποφέρουν και θα υποστούν το ίδιο πράγμα που έχω υποστεί. Ποιος μπορεί να τις βοηθήσει; Ποιος μπορεί να τις σώσει; Η πολιτική του ενός παιδιού και η πολιτική της καταναγκαστικής άμβλωσης έχει σκοτώσει εκατομμύρια αθώων ζωών στην Κίνα. Πώς αυτό το απάνθρωπο έγκλημα θα σταματήσει; Πότε αυτό το απάνθρωπο έγκλημα θα σταματήσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου