To νοητικό επίπεδο των παιδιών

Το πήρα από το UDemand. Πραγματικά δεν κατάλαβα τι ακριβώς θέλει να πει ο Ν. Λυγερός με το παρακάτω κείμενο. Είμαι της άποψης ότι μια κοινωνία συγκεκριμένου νοητικού επιπέδου, το φυσικότερο θα ήταν να θεωρεί το νοητικό επίπεδο των παιδιών της αναλόγου  επιπέδου με το δικό της. Ακούω μερικούς να λένε: «Τα παιδιά είναι πιο έξυπνα σήμερα» και εννοούν ότι είναι πιο έξυπνα από τους γονείς και τους παππούδες. Διαφωνώ πλήρως και πιστεύω ακράδαντα ότι η νοητική ικανότητα των σημερινών παιδιών δεν έχει να κάνει με εξαιρετική ανάπτυξη της νόησης των σημερινών (των εκάστοτε σημερινών) παιδιών των μεγαλωμένων μέσα σε μια έκρηξη τεχνογνωσίας και την εκ τούτου ικανότητα χειρισμού των μέσων της. Φαντάζεσθε πώς θα φάνταζαν στους παπούδες μας οι πατεράδες μας και στους πατεράδες μας εμείς αν είχαμε μεγαλώσει με τις σημερινές συνθήκες τεχνογνωσίας (τηλέφωνο, τηλεόραση, ίντερνετ, διαστημικά ταξίδια κτλ); Από την στιγμή που τα παιδιά μας εξακολουθούν να παίζουν τα ίδια παιχνίδια επί γενεές τώρα  χωρίς να έχουν δημιουργήσει νέα (δεν υπολογίζονται αυτά που δημιουργήσαμε εμείς γι αυτά) το νοητικό επίπεδο των παιδιών μένει αυτό που η φυσική εξέλιξη προβλέπει. Αν ο Ν. Λυγερός «παραπονείται» για το πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίζει ένα σύστημα παιδείας τις εξαιρέσεις (στις οποίες όπως έμαθα ανήκει και ο ίδιος) με τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης είναι ένα άλλο θέμα και δεν αφορά το σύνολο. Αν αυτό είναι το θέμα τότε ναι!  Τα παιδιά με υψηλό δείκτη νοημοσύνης πρέπει να έχουν διαφορετική μεταχείριση γιατί σ' αυτά ανήκει το μέλλον μια και αυτά το διαμορφώνουν αλλά είπαμε...είναι οι εξαιρέσεις και δεν πρέπει να καταδικαστεί το σύνολο των παιδιών μιας ,δύο ή τριών γενεών προς χάριν των εξαιρέσεων. Οδυσσεύς

Του Νίκου Λυγερού

Το παράδοξο που βιώνει η κοινωνία είναι ότι θεωρεί τον εαυτό της έξυπνο και ταυτόχρονα ότι το νοητικό επίπεδο των παιδιών είναι χαμηλό. Βέβαια, δεν επενδύει περισσότερο στην παιδεία και βασίζεται τυπικά σε μία εκπαίδευση που αδιαφορεί για τα ταλέντα και λειτουργεί αποκλειστικά σε ένα μαζικό πλαίσιο, όπου το άτομο δεν είναι παρά ένας αριθμός. Με άλλα λόγια, δεν δίνει καμία ευκαιρία έκφρασης ούτε της νοημοσύνης, ούτε της δημιουργικότητας, διότι στην ουσία θεωρεί ότι δεν υπάρχουν σε αυτό το επίπεδο. Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι η ίδια βλέπει τα αποτελέσματα μιας άλλης προσέγγισης, όπως είναι και η αναζήτηση ενός παράγοντα χ, αλλά δεν

το εφαρμόζει ως στρατηγική μάθησης και περιμένει την αποκάλυψη. Τα παιδιά δεν έχουν σίγουρα το ίδιο επίπεδο, αλλά είναι επίσης σίγουρο ότι όλα μπορούν να το αναπτύξουν σε ένα βαθμό και η τάξη μεγέθους αυτού μπορεί να είναι σημαντική, αρκεί να υπάρχει η κατάλληλη μεθοδολογία, η οποία θα είναι αποτελεσματική μόνο και μόνο αν αντιλαμβάνεται τις διαφορές, διότι μόνο έτσι θα κάνει τη διαφορά. Στις επιστήμες αλλά και στις τέχνες γνωρίζουμε την ποικιλία και την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης σκέψης κι όμως αυτές οι γνώσεις φαίνεται να μην επηρεάζουν καθόλου την εκπαίδευση που παραμένει προσκολλημένη σε μία πατροπαράδοτη προσέγγιση των παιδιών, με αποτέλεσμα τα παιδιά να είναι πολλά και οι καθηγητές λίγοι. Ένας αντικειμενικός τρόπος να το συνειδητοποιήσουμε είναι η απλή εξέταση που αναδεικνύει το γεγονός ότι δεν υπάρχει όραμα. Η κοινωνία δεν βλέπει τα παιδιά ως τους επόμενους ανθρώπους, συνεχίζει να τα εξετάζει ως αντικείμενο εργασίας κι όταν μιλά για μαθητοκεντρική προσέγγιση δεν κάνει τίποτα άλλο από να τα ερμηνεύει με την νοοτροπία του μάρκετινγκ και μάλιστα σε χαμηλό επίπεδο δημιουργικότητας στην καλύτερη περίπτωση μία πελατειακή σχέση, η οποία δεν αποτελεί καν επένδυση. Με άλλα λόγια, η κοινωνία δεν έχει καν τα αποτελέσματα μιας επιχείρησης. Αυτό το γεγονός εξηγεί την πληθώρα των φροντιστηρίων που στην ουσία αντέχουν όλο το βάρος της εκπαίδευσης σε πρακτικό επίπεδο. Το πρόβλημα είναι ότι τα τελευταία δεν είναι ούτε ιδρύματα, ούτε ινστιτούτα, λειτουργούν όπως μπορούν με τον τρόπο που ξέρουν. Δεν είναι μια παραπαιδεία, απλώς μία παράλληλη που υποστηρίζει δίχως να αγγίξει την παιδεία. Τα αποτελέσματα του όλου πλαισίου είναι γνωστά σε όλους και δεν μας αφορούν. Σημασία έχει για μας το νοητικό επίπεδο των παιδιών και κατά πόσο μπορεί να αυξηθεί ουσιαστικά. Η ομάδα είναι πιο ισχυρή από το σύνολο των μονάδων και πρέπει να είναι το θεμελιακό στοιχείο της προσέγγισής μας. Το μέγεθός της είναι καθορισμένο από τα τεστ ζωής – θανάτου της NASA και γνωρίζουμε ήδη βιωματικά το βέλτιστο, απλώς δίχως ανθεκτικότητα η ομάδα έχει δυσκολίες ν’ αναπτυχθεί και διασπάται φυσιολογικά σε μονάδες. Ο ρόλος του δασκάλου είναι η ενεργοποίηση της ανοιχτής δομής που θα αντέξει την ανέλιξη προς όφελος όλων των παιδιών. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες.