Ο Gereon Karl Goldmann (1916-2003) ήταν Γερμανός φραγκισκανός ιερέας, βετεράνος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου και συνωμότης στο σχέδιο της 20ης Ιουλίου 1944 κατά της ζωής του Αδόλφου Χίτλερ (γνωστό και ως «επιχείρηση Βαλκυρία»).
Ο Gereon Karl Goldmann γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1916 στο Ziegenhain σε μία οικογένεια με επτά παιδιά. Ο πατέρας του ο Karl Goldmann, ήταν κτηνίατρος. Μετά τον θάνατο της μητέρας του Margarethe Goldmann το 1924, ο Karl Goldmann ξαναπαντρεύτηκε και η οικογένεια μετακόμισε στη Κολωνία. Εκεί, ο Gereon Goldmann προσχώρησε στην Bund Neudeutschland, μια ένωση καθολικών νέων που διεύθυναν οι Ιησουίτες. Αυτή η ομάδα έκανε φιλανθρωπικά έργα στην πόλη και την ύπαιθρο. Συχνά έμπλεκαν σε βίαιες μάχες στους δρόμους με την ομάδα νεολαίας του Χίτλερ. Μετά από μια καλή εκπαίδευση ο Goldmann μπήκε σε μια σχολή Φραγκισκανών στις 10 Οκτωβρίου 1935.
Ο Goldmann εντάχθηκε στη Βέρμαχτ για να εκπληρώσει την στρατιωτική του
Στις αρχές του 1942, ως απάντηση σε μια Αντιναζιστική διαμαρτυρία που έγινε γνωστή στον Heinrich Himmler, ο Goldmann μεταφέρθηκε πίσω στη Βέρμαχτ σε δυσμένεια. Καθώς δεν έκρυβε το μίσος του για το ναζισμό, ο Goldmann δικάστηκε από στρατοδικείο στο Kassel το Σεπτέμβριο του 1942 και κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία. Μόλις ξέφυγε από την ποινή του θανάτου και μεταφέρθηκε στο ανατολικό μέτωπο. Ο Goldmann συνελήφθη και πάλι αμέσως μετά και - αφού πέρασε το χειμώνα του 1943 στη φυλακή – πήγε αρχικά στη Γαλλία, και στη συνέχεια στη Σικελία.
Σε μια άδειά του στη Γερμανία, τον πλησίασαν οι Adam von Trott zu Solz, νομικός και διπλωμάτης καριέρας και μέλος της Αντιναζιστικής οργάνωσης Circle Kreisau. Αν και ο Goldmann ήταν βαθιά ανήσυχος για ηθικό θέμα με την δολοφονία του Αδόλφου Χίτλερ, ο Adam von Trott τον έπεισε ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος για τη Γερμανία για να σωθεί από την ντροπή της. Ενημέρωσαν επίσης, τον Goldmann ότι η αθώωσή του από το στρατοδικείο οφείλεται στην επιρροή της γερμανικής Αντίστασης.
Την επομένη, ο υπολοχαγός Goldmann ενώθηκε με το σχέδιο της 20 Ιουλίου ως φορέας των μυστικών αποστολών. Σε μία τέτοια πήγε στη Ρώμη τον Ιανουάριο του 1944. Ωςευγνωμοσύνη για τις ειδήσεις της συνωμοσίας, ο Πρέσβης της Γερμανίας κανόνισε να συναντηθεί με τον Πάπα Πίο ΧΙΙ, ο οποίος του παραχωρήσει ειδική απαλλαγή να χειροτονηθεί στην ιεροσύνη χωρίς τα συνήθη τρία έτη της θεολογίας.
Ο υπολοχαγός Goldmann συλλήφθηκε από το βρετανικό στρατό μετά τη μάχη του Monte Cassino, και τον απέστειλαν σε στρατόπεδο αιχμαλώτων στο Μαρόκο, και αργότερα στη γαλλική Αλγερία. Στις 24 Ιουνίου 1944, χειροτονήθηκε ιερέας σε Notre Dame de Rivet, μια εκκλησία στην περιοχή του στρατοπέδου POW στην Αλγερία. Από τον Αύγουστο του 1944 έως το τέλος του 1945, εργαζόταν ως εφημέριος στρατόπεδο στο Ksar es Souk, το Μαρόκο. Στο τέλος του 1945, ο Goldman συνελήφθη και μεταφέρθηκε στο Meknes του Μαρόκου, όπου δικάστηκε από γαλλικό στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε θάνατο από εκτελεστικό απόσπασμα. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Goldmann, πολλοί από τους κρατούμενους στο Ksar es Souk παρέμεναν πιστοί Ναζί και ως εκ τούτου θεωρούσαν τον εφημέριό τους προδότη. Έτσι, τον κατηγόρησαν ψευδώς ότι είναι ο πρώην διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Νταχάου, ισχυριζόμενοι ότι είχε προσπαθήσει να αποφύγει την ποινική δίωξη με το να γίνει ιερέας. Λίγο πριν από την εκτέλεση του Goldmann τον Φεβρουάριο του 1946, ο Πάπας Πίος ΧΙΙ και αρκετοί άλλοι μεσολαβήσαν για λογαριασμό του και επέμειναν ότι οι κατηγορίες ήταν αβάσιμες. Ως αποτέλεσμα, η εκτέλεση του Goldmann καθυστέρησε και τελικά ανατράπηκε εντελώς.
Μετά την αποφυλάκισή του το 1947 επέστρεψε στην Fulda. Ανακρίθηκε και πάλι για εγκλήματα πολέμου από τον στρατό των ΗΠΑ, αλλά οι κατηγορίες αποσύρθηκαν αφού αποκαλύφθηκε η συμμετοχή του στην απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ. Σπούδασε θεολογία για ένα χρόνο και μετά αποφάσισε να ασχοληθεί με τη νεολαία.
Στις αρχές του 1954, ο Goldmann ταξίδεψε στην Ιαπωνία για να αναλάβει την ενορία της Αγίας Ελισάβετ στην συνοικία Itabashi του Τόκιο που μαστιζόταν από φτώχεια. Μεταξύ του 1954 και του 1961, μάζευε κουρέλια για τους ενορίτες του, αλλά τελικά κατάφερε να συλλέξει αρκετά χρήματα για την δημιουργία ιδρύματος για την εκπαίδευση. Έχτισε δύο εκκλησίες, πολλές κατοικίες, νοσοκομεία, ένα κέντρο διακοπών για τις οικογένειες και ένα κοινοτικό κέντρο. Για τις προσπάθειές του, τιμήθηκε από τον αυτοκράτορα Χιροχίτο και τον Πρόεδρο Tadashi Adachi το 1965 με το υψηλότερο βραβείο που απονέμεται από το κράτος για κοινωνική εργασία, το Τάγμα των Καλών Πράξεων. Συνέχισε τα φιλανθρωπικά έργα του στην Ιαπωνία, αλλά και στην Ινδία.
Η υγεία του δεν ήταν σε καλή κατάσταση και τα πράγματα χειροτέρευσαν από μια χρόνια πάθηση της καρδιάς και το 1994 επέστρεψε στη Γερμανία, όπου παρέμεινε μέχρι το θάνατό του στις 26 Ιουλίου 2003 στο μοναστήρι των Φραγκισκανών στην Fulda. Ήταν 87 ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου