ΜΑΧΗnews Live
Είναι πολύ δύσκολο αλλά ταυτόχρονα και τόσο εύκολο να καταφέρει κανείς να ζει όπως αυτή η γυναίκα. Κατάφερε ότι οι περισσότεροι από εμάς ονειρευόμαστε, να ζει όπως τότε που οι άνθρωποι δεν ήταν τόσο υλιστές αλλά είχαν επαφή και συνεργασία με τη φύση. Κατάφερε να ξεφύγει από τον υλιστικό παραλογισμό και το σημερινό τρόπο ζωής και όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο, δεν έχει καθόλου άγχος, κάτι που οι περισσότεροι από εμάς θα πληρώναμε για να καταφέρουμε. Η γυναίκα αυτή γνωρίζει καλά πως η φύση αποτελεί ένα βασικό και καθοριστικό παράγοντα για τη βιολογική, ψυχική και πνευματική ζωή του ανθρώπου. Γνωρίζει καλά πλέον πως, στην ψυχική ζωή του ανθρώπου, η φύση ασκεί πρωταρχικό ρόλο. Το έδαφος, το φως και οι κλιματολογικές συνθήκες διαμορφώνουν τη βιολογική υπόσταση του ανθρώπου και επιδρούν άμεσα στην υγεία του. Ζωντανό παράδειγμα αποτελεί ο πατέρας της που σήμερα είναι 97 ετών. Πρόκειται για έναν υγιέστατο άνθρωπο που οδηγεί, αρμέγει και σκαλίζει καθημερινά τη γη του. Στο θέμα αντοχής θα μπορούσε κάλλιστα να συγκριθεί με έναν έφηβο άντρα.
Πατέρας και κόρη κατάφεραν στη φύση να βρουν τη ψυχική τους γαλήνη και ξεκούραση. Από
αυτήν αντλούν δυνάμεις και συνεχίζουν. Διαπίστωσαν πως στη φύση ο άνθρωπος γίνεται φυσιολογικός, δεν εξαγριώνεται με τίποτα και με κανέναν. Γίνεται απλός στους τρόπους και στις διαπροσωπικές του σχέσεις και με τον τρόπο αυτό διαμορφώνει ένα πιο σωστό και ανθρώπινο χαρακτήρα. Είναι και οι δύο πολύ ευτυχισμένοι γιατί δεν προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα απάνθρωπο κι ανθυγιεινό περιβάλλον αλλά σε μια φυσιολογική, πιο ανθρώπινη ζωή.
Η 60χρόνη σήμερα Σοφία ζει με τον πατέρα της σε ένα πολύ μικρό και μέχρι πρόσφατα πέτρινο σπίτι και σήμερα σε ένα επίσης πολύ μικρό λιόμενο σπιτάκι, σε μια τεράστια έκταση γης αρκετά μακριά από το υπόλοιπο χωριό. Μέσα υπάρχουν διάφορα καρποφόρα δέντρα όπως, μανταρινιές, πορτοκαλιές και ροδιές. Επίσης παράγουν καρπούζια, πεπόνια, μελιτζάνες, ντομάτες, φασόλια, λουβί, πιπεριές και κολοκύθια. Αλλά και διάφορα χόρτα όπως λάχανα και μαρούλια. Οι ποσότητες αρκούν για τις δικές τους ανάγκες αλλά και για τις ανάγκες των φίλων και των συγγενών τους. Πραγματικά υπέροχη εικόνα αποτελούν και τα ζώα τους, περισσότερες από 100 κότες τριγυρνάνε γύρω από το σπίτι μαζί με 15 γάτους. Πέντε κατσίκες καθώς και περιστέρια κρατούν συντροφιά στην Σοφία και στον πατέρα της. Η γαλήνη απλώνεται παντού και μια αίσθηση ελευθερίας, ηρεμίας και ψυχικής ευφορίας κυριαρχούν τον κάθε επισκέπτη τους, από τα πρώτα κιόλας λεπτά που βρίσκεται εκεί.
Αν και ο κόσμος μας βουλιάζει και τίποτα δε θυμίζει το όμορφο παρελθόν, ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μας θυμίζουν την παλιά Κύπρο που το μεγαλύτερο ποσοστό των συμπατριωτών μας νοσταλγεί.
Η Σοφία περιγράφει στην «ΜΑΧΗ» την καθημερινότητα της:
«Γεννήθηκα το 1951 και όταν τελείωσα το σχολείο πήγα στην Αθήνα για σπουδές. Σπούδασα δύο χρόνια Σχέδιο Μόδας και έζησα εκεί 15 ολόκληρα χρόνια. Μετά πήγα στη Λεμεσό όπου έζησα για ένα χρόνο περίπου και στη συνέχεια μετακόμισα στην Λάρνακα. Εκεί έζησα έξι χρόνια. Πάντα μου άρεσε η ζωή του χωριού και επειδή δεν έκανα δική μου οικογένεια αποφάσισα να μετακομίσω στους γονείς μου. Ήξερα πως ζούσαν εδώ, απομονωμένοι από το υπόλοιπο χωριό αλλά δεν με πείραζε καθόλου. Χαιρόμουν που θα φρόντιζα τους γονείς μου και θα ζούσα μαζί τους κοντά στη φύση.
Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που ζω εδώ και δε μετανιώνω στιγμή για αυτό. Οι εμπειρίες και τα ερεθίσματα είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που βίωνα στην πόλη. Όλες οι αισθήσεις ενεργοποιούνται με την άμεση επαφή με την φύση. Όλες αυτές οι μυρωδιές και οι ήχοι, γενικά η ηρεμία έχει κυριαρχήσει στη ζωή μου όπως και κάθε ανθρώπου που επιλέγει αυτό τον τρόπο ζωής. Κάθε μου μέρα είναι διαφορετική αν και σχεδόν πάντα έχω το ίδιο πρόγραμμα.
Ξυπνώ στις επτά συνήθως και πριν βγω έξω καθαρίζω λίγο το σπιτάκι μου έπειτα ανοίγω την πόρτα και όλα τα παράθυρα. Μετά πάω στα ζώα μου, τα καθαρίζω, τα ταΐζω και αρμέγω τις κατσίκες μου. Καθημερινά ανοίγω τις πόρτες όλων των κλουβιών, εκτός βέβαια από τα κουνέλια. Όλα τα ζώα είναι έξω μέχρι να σουρουπώσει -τον τελευταίο καιρό κυκλοφορούν αλεπούδες στην περιοχή μας και πρέπει να τα προστατεύσω. Μου αρέσει πολύ που σχεδόν όλα με ακολουθούν παντού, είναι δίπλα μου σε κάθε μου βήμα. Στη συνέχεια ποτίζω τα δέντρα αλλά και όλα τα ρεντικά μου. Η χαρά μου είναι να μαζεύω τους καρπούς τους αλλά και να τα βλέπω μεγαλώνουν. Πολλές φορές σουρουπώνει και εγώ είμαι ακόμα έξω, τόσο γρήγορα περνάει η μέρα μου. Η τελευταία δουλειά που έχω να κάνω είναι να βάλω όλα τα ζώα πίσω στα κλουβιά τους, να μαντρίσω δηλαδή. Υπάρχουν μέρες που με τη βοήθεια του πατέρα μου ανάβω το φούρνο και φτιάχνω ψωμιά αλλά κάνω και χαλούμια. Γενικά τρεφόμαστε με ότι παράγουμε, γάλα από τις κατσίκες μας, αυγά από τις κότες μας και όλα αυτά που παράγουμε.
Τα βράδια τα περνάμε συντροφιά με την τηλεόραση. Το καλοκαίρι έξω στην βεράντα και τα κρύα βράδια του χειμώνα μέσα στο σπίτι. Πολλές φορές πάω για ύπνο μετά τις 3 τα ξημερώματα επειδή ξεχνιέμαι διαβάζοντας.
Ο πατέρας μου αν και 97 χρονών είναι υγιέστατος, οδηγεί, φέρνει κριθάρι για τα ζώα αλλά πάει καθημερινά και στο καφενείο. Με βοηθάει αρκετά αν και πολλές φορές του ζητώ να ξεκουράζεται αφού μπορώ και μόνη μου. Τον προσέχω πολύ γιατί είναι η μοναδική μου συντροφιά. Η μητέρα μου πέθανε σε ηλικία 86 ετών πριν πέντε χρόνια. Τα αδέλφια μου μας επισκέπτονται πολύ συχνά αλλά σίγουρα δεν είναι το ίδιο με μια μόνιμη συντροφιά. Μαζί του νιώθω ασφάλεια και το γεγονός ότι έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου να ανταλλάζω μια κουβέντα είναι ό,τι σημαντικότερο. Δεν έχω νιώσει μοναξιά ποτέ όσο και αν ακούγεται παράξενο. Η ζωή που κάνω είναι καθαρά δική μου επιλογή και μπορώ να πω πως είμαι ευτυχισμένη. Είναι πολύ σκληρό να μιλά κανείς για ομορφιά και ευτυχία την στιγμή που ο κόσμος γύρω μας υποφέρει τόσο πολύ και μέρα με τη μέρα χάνεται αλλά θα ήταν ψέμα να πω πως όλα γύρω μου δεν είναι όμορφα. Όλο αυτό το πράσινο μαζί με τα ζώα, τι άλλο θα μπορούσαν να προσφέρουν στον άνθρωπο;»
Η άμεση επαφή με τη φύση, η συρρίκνωση του κόστους ζωής αλλά και οι λιγότερες και μικρότερες οικονομικές απαιτήσεις προσφέρουν πραγματική ηρεμία αλλά και θετικότερη αντιμετώπιση της ζωής. Μήπως τελικά η επιστροφή στη φύση είναι η λύση;
Total images: 2
Click to see images
Click to see images
Πατέρας και κόρη κατάφεραν στη φύση να βρουν τη ψυχική τους γαλήνη και ξεκούραση. Από
αυτήν αντλούν δυνάμεις και συνεχίζουν. Διαπίστωσαν πως στη φύση ο άνθρωπος γίνεται φυσιολογικός, δεν εξαγριώνεται με τίποτα και με κανέναν. Γίνεται απλός στους τρόπους και στις διαπροσωπικές του σχέσεις και με τον τρόπο αυτό διαμορφώνει ένα πιο σωστό και ανθρώπινο χαρακτήρα. Είναι και οι δύο πολύ ευτυχισμένοι γιατί δεν προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα απάνθρωπο κι ανθυγιεινό περιβάλλον αλλά σε μια φυσιολογική, πιο ανθρώπινη ζωή.
Η 60χρόνη σήμερα Σοφία ζει με τον πατέρα της σε ένα πολύ μικρό και μέχρι πρόσφατα πέτρινο σπίτι και σήμερα σε ένα επίσης πολύ μικρό λιόμενο σπιτάκι, σε μια τεράστια έκταση γης αρκετά μακριά από το υπόλοιπο χωριό. Μέσα υπάρχουν διάφορα καρποφόρα δέντρα όπως, μανταρινιές, πορτοκαλιές και ροδιές. Επίσης παράγουν καρπούζια, πεπόνια, μελιτζάνες, ντομάτες, φασόλια, λουβί, πιπεριές και κολοκύθια. Αλλά και διάφορα χόρτα όπως λάχανα και μαρούλια. Οι ποσότητες αρκούν για τις δικές τους ανάγκες αλλά και για τις ανάγκες των φίλων και των συγγενών τους. Πραγματικά υπέροχη εικόνα αποτελούν και τα ζώα τους, περισσότερες από 100 κότες τριγυρνάνε γύρω από το σπίτι μαζί με 15 γάτους. Πέντε κατσίκες καθώς και περιστέρια κρατούν συντροφιά στην Σοφία και στον πατέρα της. Η γαλήνη απλώνεται παντού και μια αίσθηση ελευθερίας, ηρεμίας και ψυχικής ευφορίας κυριαρχούν τον κάθε επισκέπτη τους, από τα πρώτα κιόλας λεπτά που βρίσκεται εκεί.
Αν και ο κόσμος μας βουλιάζει και τίποτα δε θυμίζει το όμορφο παρελθόν, ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μας θυμίζουν την παλιά Κύπρο που το μεγαλύτερο ποσοστό των συμπατριωτών μας νοσταλγεί.
Η Σοφία περιγράφει στην «ΜΑΧΗ» την καθημερινότητα της:
«Γεννήθηκα το 1951 και όταν τελείωσα το σχολείο πήγα στην Αθήνα για σπουδές. Σπούδασα δύο χρόνια Σχέδιο Μόδας και έζησα εκεί 15 ολόκληρα χρόνια. Μετά πήγα στη Λεμεσό όπου έζησα για ένα χρόνο περίπου και στη συνέχεια μετακόμισα στην Λάρνακα. Εκεί έζησα έξι χρόνια. Πάντα μου άρεσε η ζωή του χωριού και επειδή δεν έκανα δική μου οικογένεια αποφάσισα να μετακομίσω στους γονείς μου. Ήξερα πως ζούσαν εδώ, απομονωμένοι από το υπόλοιπο χωριό αλλά δεν με πείραζε καθόλου. Χαιρόμουν που θα φρόντιζα τους γονείς μου και θα ζούσα μαζί τους κοντά στη φύση.
Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που ζω εδώ και δε μετανιώνω στιγμή για αυτό. Οι εμπειρίες και τα ερεθίσματα είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που βίωνα στην πόλη. Όλες οι αισθήσεις ενεργοποιούνται με την άμεση επαφή με την φύση. Όλες αυτές οι μυρωδιές και οι ήχοι, γενικά η ηρεμία έχει κυριαρχήσει στη ζωή μου όπως και κάθε ανθρώπου που επιλέγει αυτό τον τρόπο ζωής. Κάθε μου μέρα είναι διαφορετική αν και σχεδόν πάντα έχω το ίδιο πρόγραμμα.
Ξυπνώ στις επτά συνήθως και πριν βγω έξω καθαρίζω λίγο το σπιτάκι μου έπειτα ανοίγω την πόρτα και όλα τα παράθυρα. Μετά πάω στα ζώα μου, τα καθαρίζω, τα ταΐζω και αρμέγω τις κατσίκες μου. Καθημερινά ανοίγω τις πόρτες όλων των κλουβιών, εκτός βέβαια από τα κουνέλια. Όλα τα ζώα είναι έξω μέχρι να σουρουπώσει -τον τελευταίο καιρό κυκλοφορούν αλεπούδες στην περιοχή μας και πρέπει να τα προστατεύσω. Μου αρέσει πολύ που σχεδόν όλα με ακολουθούν παντού, είναι δίπλα μου σε κάθε μου βήμα. Στη συνέχεια ποτίζω τα δέντρα αλλά και όλα τα ρεντικά μου. Η χαρά μου είναι να μαζεύω τους καρπούς τους αλλά και να τα βλέπω μεγαλώνουν. Πολλές φορές σουρουπώνει και εγώ είμαι ακόμα έξω, τόσο γρήγορα περνάει η μέρα μου. Η τελευταία δουλειά που έχω να κάνω είναι να βάλω όλα τα ζώα πίσω στα κλουβιά τους, να μαντρίσω δηλαδή. Υπάρχουν μέρες που με τη βοήθεια του πατέρα μου ανάβω το φούρνο και φτιάχνω ψωμιά αλλά κάνω και χαλούμια. Γενικά τρεφόμαστε με ότι παράγουμε, γάλα από τις κατσίκες μας, αυγά από τις κότες μας και όλα αυτά που παράγουμε.
Τα βράδια τα περνάμε συντροφιά με την τηλεόραση. Το καλοκαίρι έξω στην βεράντα και τα κρύα βράδια του χειμώνα μέσα στο σπίτι. Πολλές φορές πάω για ύπνο μετά τις 3 τα ξημερώματα επειδή ξεχνιέμαι διαβάζοντας.
Ο πατέρας μου αν και 97 χρονών είναι υγιέστατος, οδηγεί, φέρνει κριθάρι για τα ζώα αλλά πάει καθημερινά και στο καφενείο. Με βοηθάει αρκετά αν και πολλές φορές του ζητώ να ξεκουράζεται αφού μπορώ και μόνη μου. Τον προσέχω πολύ γιατί είναι η μοναδική μου συντροφιά. Η μητέρα μου πέθανε σε ηλικία 86 ετών πριν πέντε χρόνια. Τα αδέλφια μου μας επισκέπτονται πολύ συχνά αλλά σίγουρα δεν είναι το ίδιο με μια μόνιμη συντροφιά. Μαζί του νιώθω ασφάλεια και το γεγονός ότι έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου να ανταλλάζω μια κουβέντα είναι ό,τι σημαντικότερο. Δεν έχω νιώσει μοναξιά ποτέ όσο και αν ακούγεται παράξενο. Η ζωή που κάνω είναι καθαρά δική μου επιλογή και μπορώ να πω πως είμαι ευτυχισμένη. Είναι πολύ σκληρό να μιλά κανείς για ομορφιά και ευτυχία την στιγμή που ο κόσμος γύρω μας υποφέρει τόσο πολύ και μέρα με τη μέρα χάνεται αλλά θα ήταν ψέμα να πω πως όλα γύρω μου δεν είναι όμορφα. Όλο αυτό το πράσινο μαζί με τα ζώα, τι άλλο θα μπορούσαν να προσφέρουν στον άνθρωπο;»
Η άμεση επαφή με τη φύση, η συρρίκνωση του κόστους ζωής αλλά και οι λιγότερες και μικρότερες οικονομικές απαιτήσεις προσφέρουν πραγματική ηρεμία αλλά και θετικότερη αντιμετώπιση της ζωής. Μήπως τελικά η επιστροφή στη φύση είναι η λύση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου