ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ

του Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου*

Μετά τη μεταπολίτευση, δηλαδή εδώ και 37 ολόκληρα χρόνια, ο "κυρίαρχος" λαός, μαζί με τους κάθε λογής πολιτικούς μεσσίες και ηγετίσκους παντός κομματικού επιπέδου, αντιμετώπισαν την άσκηση της πολιτικής και τη λειτουργία της ως χαβαλέ. Ανεύθυνοι κυβερνήτες, φαύλα κομματικά στελέχη, πολιτικός φαβοριτισμός και φαυλεπίφαυλος λαός, χόρεψαν το χορό των κολασμένων στο πτώμα της Ελλάδος. Τώρα, όλοι μαζί οδύρονται και ολοφύρονται για το κακό που μας βρήκε. Αργά, πολύ αργά...

Όμως, από το 1992 ο γράφων προειδοποιούσε για την επερχόμενη εθνική καταστροφή με ένα πολυσέλιδο κείμενό του, το οποίο είχε τον τίτλο: "Το κατηγορώ ενός πολίτη", στο οποίο διαβάζουμε  και τα εξής: "Ήρθε η ώρα να φωνάξουμε: ΟΧΙ, η ιδεολογία δεν είναι εμπόρευμα και η πολιτική δεν είναι  προσοδοφόρο επάγγελμα".

Συνεχίζοντας έγραφα:

"Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί με τον κομματικό του φανατισμό, την πολιτική ακαμψία και την ιδεολογική του υστεροβουλία συντηρεί και αναπαράγει ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο είναι πια φανερό ότι οδηγεί και τον ίδιο και την Ελλάδα στην εθνική καταστροφή. Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί από οκνηρία της σκέψης δεν προσπαθεί να ερευνήσει από πού αρχίζει η δημαγωγία και ποιοι είναι οι δημαγωγοί που συναποτελούν τους κύριους υπεύθυνους της σημερινής μας κατάπτωσης.

Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί έντυσε με θρησκευτικό μανδύα την πολιτική μας ζωή και θεοποίησε πολιτικούς τυχοδιώκτες, οι οποίοι δρουν με ένα και μόνο κριτήριο: Το ατομικό και κομματικό συμφέρον. Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί δεν θέλει να μάθει και να δει ότι η σημερινή τραγική κατάσταση της οικονομίας δεν γεννήθηκε ξαφνικά... αλλά έχει ιστορικές και χρονικές καταβολές...

Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί δέχθηκε να μετατραπεί σε χειροκροτητή άβουλο θεατή μιας πολιτικής και κοινωνικής ζωής της οποίας οι πρωταγωνιστές ξεπέρασαν τα όρια του ποινικού νόμου και των ηθικών αρχών της κοινωνίας. Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί με τον πολιτικό και κοινωνικό του αβδηριτισμό επέτρεψε στους θλιβερούς πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής να διδάξουν στα παιδιά μας ότι όλα επιτρέπονται στην πολιτική και όλα είναι δυνατά στο όνομά της, έστω κι αν είναι ανήθικα...

Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί αφέθηκε να χάσει την υπερηφάνεια του και την αξιοπρέπειά του, την ατομική του υπόσταση ως ελευθέρου ανθρώπου, ακολου­θώ­ντας χρεοκοπημένες πολιτικές και χρεοκοπημένους πολιτικούς Μεσ­σίες... Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί έτσι ομολογεί επίσημα ότι του αρέσει να ζει σε μια κοινωνία μαϊμού την οποία λατρεύει..." (Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στις 2 και 9 Οκτωβρίου 1992 στο εβδο­μαδιαίο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" και αναδημοσιεύθηκε στο έργο μου: "Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα" εκδ. "Ergo", Αθήνα 2002, σελ. 82-94).

Ήταν τότε που έτρεχαν οι πάντες να τ' αρπάξουν χορεύοντας τον "χορό των κολασμένων" στο πτώμα της πατρίδος, κατά πως έγραφε και ο Μακαριστός Χριστόδουλος στην εφ. "Το Βήμα" της 19 Δεκεμβρίου 1992, σ' ένα εμπνευσμένο άρθρο του, το οποίο είχε ως τίτλο: "Η έκπτωση ήθους". Ήταν τότε που οι πάντες σιωπούσαν και ο γράφων απαιτούσε από τους πολιτικούς ηγέτες να μην τον συμπεριλαμβάνουν στο λαό.

Έγραφα: "Όταν οι πολιτικοί αρχηγοί χρησιμοποιούν τον όρο "λαός" στο όνομα του οποίου μιλούν όλη  την ημέρα και κάθε μέρα, να προσθέτουν και τη φράση: "πλην του πολίτη Π. Παπαγαρυφάλ­λου... γιατί δεν θέλω ν' αποτελώ το γράσο στην πολιτική τους μηχανή. Θέλω να είμαι και να παραμείνω ΠΟΛΙΤΗΣ και όχι ένα μόριο μιας συμπαγούς άμορφης μάζας, όπως, δυστυχώς, έπλασαν όλα ετούτα τα χρόνια το "λαό", όσοι άσκησαν και ασκούν την εξουσία στην Ελλάδα" (βλ. "Πολιτικά Θέματα" της 26/6/1992, όπου το άρθρο μου: "Εθνικός συναγερμός").

Από παντού σιωπή και χαβαλές, αλλά τώρα πρέπει να γίνουν οι πληρωμές.... ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α