Καθήκον: Ένα ξεχασμένο αξίωμα

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Δεν είναι τυχαίο που φτάσαμε έως εδώ. Πολλές οι αιτίες της ηθικής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής κατάπτωσής μας.

Αν ψάξουμε βαθιά μέσα μας για να βρούμε τι έφταιξε, χωρίς να επιτρέψουμε στον εγωισμό να μας κλείσει τα μάτια, θα διαπιστώσουμε ότι κύρια αιτία των δεινών που μας βρήκε είναι η συνειδητή απόρριψη του σημαντικού αξιώματος που ακούει στο όνομα ΚΑΘΗΚΟΝ.

Ο Λεωνίδας με τους 300 Σπαρτιάτες θυσιάστηκε στις Θερμοπύλες γιατί είχε ανεπτυγμένο το αξίωμα του καθήκοντος. Ήταν ο βασιλιάς της Σπάρτης κι είχε πρώτιστο καθήκον να φροντίζει για τον λαό του. Ήταν πατέρας κι είχε πρώτιστο καθήκον να φροντίζει για την οικογένειά του. Ήταν Έλληνας κι είχε πρώτιστο καθήκον να φροντίζει για την ελευθερία της πατρίδας του. Και έκανε αυτό που έπρεπε, αυτό που του υπαγόρευσε η Παιδεία του, η συνείδησή του. Στάθηκε... αντιμέτωπος στις ορδές των Περσών, δεν δείλιασε ούτε στιγμή και πέρασε με χρυσά γράμματα στο πάνθεον των ηρώων.

Το καθήκον απέναντι στις οικογένειές τους, απέναντι στην πατρίδα, απέναντι στον λαό τους, ήταν αυτό που έκανε μεγάλους ηγέτες να οδηγήσουν τους λαούς τους στην ευημερία, ηρωικούς άνδρες να χαρίσουν την λευτεριά στην πατρίδα τους, σημαντικούς δικαστικούς να αποδώσουν δικαιοσύνη, ανθρώπους του πνεύματος να ανοίξουν παράθυρα στο φως, να διώξουν το γκρίζο από το μυαλό των ανθρώπων και να μετατρέψουν τον φόβο πρώτα σε ελπίδα και μετά σε ανίκητη δύναμη.

Αυτό το αξίωμα, το καθήκον, χρόνια τώρα απουσιάζει από την ζωή όλων μας.

Οι πολιτικοί δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων γιατί δεν κάνουν το καθήκον τους. Είτε γιατί δεν θέλουν κάποιοι από αυτούς να σηκώσουν στις πλάτες τους το βαρύ φορτίο του καθήκοντος και να συγκρουστούν με τα οργανωμένα συμφέροντα που λειτουργούν σε βάρος της χώρας και του λαού είτε γιατί είναι μέρος του συστήματος και συνειδητά ενεργούν με μοναδικό σκοπό να ωφεληθούν συγκεκριμένα άτομα και φυσικά και οι ίδιοι.

Αν οι πολιτικοί μας είχαν μεγαλώσει με τις αρχές και τις αξίες των Ιαπώνων, τότε όλοι θα είχανε κάνει χαρακίρι. Γιατί από δικές τους επιλογές, από δικά τους λάθη, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Και δεν υπάρχει δικαιολογία ακόμα και για εκείνους που δεν συμμετείχαν σε κυβερνήσεις γιατί δεν κατήγγειλαν, γιατί δεν πολέμησαν με όλες τους τις δυνάμεις, τα φαινόμενα διαφθοράς, το ξεπούλημα της χώρας. Νοιαζόντουσαν μόνο για την πολιτική τους πελατεία, για το κομματικό όφελος. Ατράνταχτη απόδειξη της έλλειψης καθήκοντος που διακρίνει τους πολιτικούς αποτελεί το γεγονός πως ποτέ στο παρελθόν δεν παρέπεμψαν στη δικαιοσύνη βουλευτές που είχανε παραβεί το νόμο. Μοναδική εξαίρεση ο Τσοχατζόπουλος κι αυτός παραδόθηκε στην πυρά προκειμένου να αποκτήσουν οι υπόλοιποι, άλλοθι. Όμως ακόμη και σήμερα, που έχουμε φτάσει στο χείλος του γκρεμού, αυτοί συνεχίζουν να διαπράττουν τα ίδια πολιτικά εγκλήματα, να σπρώχνουν πιο βαθιά τη χώρα στην καταστροφή, στο ξεπούλημα. Και το πιο σημαντικό; Δεν έχουν το σθένος να σηκώσουν το ανάστημά τους στην οικονομική πίεση που μας ασκούν οι ξένοι παράγοντες.

Ζητούν οι ξένοι να μειωθούν μισθοί, συντάξεις, δικαιώματα, να πουλήσουμε έναντι πινακίου φακής την δημόσια περιουσία, τον Ελληνικό πλούτο κι αυτοί το δέχονται. Μήπως λοιπόν δεν έχουν ανάστημα; Μήπως όλοι αυτοί που θέλουν να λέγονται πολιτικοί, είναι ένα μεγάλο κι επικίνδυνο τίποτα;

Οι δικαστικοί λειτουργοί θα πρέπει να εξετάσουν αν έχουν παραβλέψει το καθήκον τους κάποιες φορές. Το δικαστικό σώμα οφείλει να ελέγχει την συνταγματικότητα των νόμων και να παρεμβαίνει άμεσα. Στην περίπτωση του Μνημονίου, ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών χαρακτήρισε το Μνημόνιο αντισυνταγματικό με συγκεκριμένα νομικά επιχειρήματα. Οι δικαστικοί, άλλα νομικά μαθήματα διδάχθηκαν;

Αυτός που υπερασπίζεται κάποιον (γίνεται η ασπίδα του ενάντια στις κατηγορίες) πρέπει να γνωρίζει ότι θα βρεθεί αντιμέτωπος με την άλλη πλευρά. Και δεν πρέπει να δειλιάσει ακόμα κι αν η άλλη πλευρά είναι πανίσχυρη. Πρέπει να κάνει το ΚΑΘΗΚΟΝ του. Να μείνει ακλόνητος βράχος μέχρι την τελευταία στιγμή. Αν όμως δειλιάσει, αν φοβηθεί μήπως χάσει αξιώματα και χρήματα, τότε είναι βέβαιο πως θα αφήσει κατά μέρος το ταπεινό αλλά τόσο πολύτιμο μανδύα του καθήκοντος και θα φορέσει την λαμπερή στολή του χαμαιλέοντα.

Οι αστυνομικοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι επαγγελματίες, οι στρατιωτικοί, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, οι απλοί πολίτες, αφαιρέσαμε από το μυαλό μας το αξίωμα του καθήκοντος και στη θέση του τοποθετήσαμε και μάλιστα σε εξέχουσα θέση το αξίωμα του βολέματος.

Αφήσαμε στην άκρη την σωστή αγωγή κι εκπαίδευση των νέων. Τους στερήσαμε την δυνατότητα να οπλιστούν με αξίες, με πρότυπα, με ιδανικά.

Πάψαμε να αγωνιζόμαστε και να υπερασπιζόμαστε το κοινό καλό, το κοινό συμφέρον και αγωνιζόμαστε για το ατομικό συμφέρον.

Την πολιτική δεν την ακολουθήσαμε σαν δρόμο που οδηγεί στην πρόοδο, στην ανάπτυξη αλλά σαν εφαλτήριο για την επίτευξη προσωπικών στόχων και φιλοδοξιών.

Δεν είναι τυχαίο που φτάσαμε έως εδώ.

Για όλα τα ερωτήματα υπάρχουν απαντήσεις αρκεί να θέλουμε να τις βρούμε και – το σημαντικότερο – να τις αποδεχθούμε… ΤΥΠΟΣ