Η συναίνεση ως αποτέλεσμα έσχατης ανάγκης

Οι πολιτικοί μας οδηγούν αργά και βασανιστικά σε ελεύθερη πτώση, έχοντας καταφέρει προηγουμένως να μας αφαιρέσουν κάθε δυνατότητα πρόσβασης στο χώρο που φυλάσσονται τα αλεξίπτωτα

Γράφει ο Πραγματιστής

Οι περισσότεροι σοβαροί αναλυτές συγκλίνουν στην άποψη ότι η συμφωνία που φαίνεται τελικά να επιτυγχάνεται στο σημερινό Eurogroup, σχετικά με την έγκριση του ελληνικού προγράμματος που ψηφίστηκε από τη Βουλή την προηγούμενη Κυριακή, είναι η απαρχή μίας εξαιρετικά δύσκολης περιόδου που η ελληνική κοινωνία θα πρέπει αναγκαστικά να βιώσει προκειμένου να θέσει τις προϋποθέσεις για μια στέρεη και βιώσιμη ανάπτυξη τα χρόνια που θα ακολουθήσουν.

Όχι ότι τα δύο προηγούμενα χρόνια ήταν ευχάριστα, όμως τώρα οι...

συνθήκες θα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο και το σημαντικότερο είναι ότι από εδώ και στο εξής δεν θα δοθεί περαιτέρω πίστωση χρόνου από τους εταίρους μας και οποιαδήποτε κωλυσιεργία της ελληνικής κυβέρνησης στην εφαρμογή του προγράμματος θα στοιχίσει πολύ ακριβά στη χώρα, πιθανότατα με αποπομπή της από το Ευρώ και σύντομα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τουλάχιστον όσον αφορά το ισότιμο που απολαμβάνει έως σήμερα. Κάτι τέτοιο είναι βέβαιο ότι θα οδηγούσε τη χώρα στο περιθώριο της Ευρώπης και ταυτόχρονα θα τοποθετούσε στο πάγο την ελληνική οικονομία και μαζί της ολόκληρη την κοινωνία για αρκετές δεκαετίες.

Στην επείγουσα και με ακρίβεια εφαρμογή όλων αυτών των εξοντωτικών μέτρων που ψηφίστηκαν την Κυριακή, σε συνδυασμό με άλλα που δεν αναφέρθηκαν και είναι όμως απαραίτητα για να βγούμε από το τούνελ της ύφεσης (κυρίως μέτρα μεταρρυθμιστικά που θα αλλάξουν την δομή της οικονομίας), καλούνται οι παρούσες πολιτικές δυνάμεις να προχωρήσουν μέσα σε συγκεκριμένο περιβάλλον και με πολύ αυστηρά χρονοδιαγράμματα και κριτήρια. Από τη μία δηλαδή θα πρέπει να στραφούν εναντίον της πελατείας τους και των εαυτών τους και από την άλλη θα πρέπει να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν μέτρα αναδόμησης του κράτους και της οικονομίας, μέτρα τα οποία δεν καθορίζονται επαρκώς από το νέο μνημόνιο και με δική μας πρωτοβουλία θα πρέπει να εφαρμόσουμε.

Τα παραπάνω μόνο σε ένα κλίμα ευρείας, ουσιαστικής και συνειδητής συναίνεσης θα μπορούσαν να υλοποιηθούν αποτελεσματικά. Μίας συναίνεσης που θα προέκυπτε από την ανιδιοτελή βούληση να σώσουμε τη χώρα και όχι από το να μοιραστούμε την ευθύνη και να εκμεταλλευτούμε καθαρά κομματικά, με ψέματα και υποκρισία, τις δήθεν σκληρές προσπάθειες για διαπραγμάτευση οι οποίες τελικά στέφθηκαν από φαντασιακές επιτυχίες. 

Η συναίνεση με τον τρόπο που προέκυψε στην χώρα ήταν αποτέλεσμα έσχατης ανάγκης και όχι επιλογής. Η συναίνεση όμως, η οποία είναι απαραίτητη για την Ελλάδα τούτες τις κρίσιμες στιγμές, θα πρέπει να βάζει στο περιθώριο κάθε κομματικό συμφέρον, να απορρίπτει οποιαδήποτε ψηφοθηρική λογική ενόψει ή και κατόπιν των εθνικών εκλογών και μοναδικό στόχο και κίνητρο να έχει το όφελος της χώρας και των πολιτών της.

 Δυστυχώς όμως καμία από τις παρούσες πολιτικές δυνάμεις δεν εμφανίζεται ικανή να υιοθετήσει μία τέτοια στάση. Τους δικαιολογώ απόλυτα. Και αυτό διότι, όπως έχω ξαναγράψει, το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι εκλογές. Φανταστείτε το μήνυμα που θα εκπέμπαμε τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό εάν μετά το συμβούλιο των αρχηγών όλοι οι συμμετέχοντες με επικεφαλής τον πρωθυπουργό προχωρούσαν σε κοινή συνέντευξη Τύπου και παρουσίαζαν από κοινού τη συμφωνία, δίνοντας τα χέρια, όπως συνηθίζουμε να λέμε, μπροστά στα μάτια όλων μας. Αντί αυτού τι έγινε; Ο κάθε αρχηγός αφού συσκέφτηκε με τα αρμόδια όργανα του κόμματος προχώρησε σε ανακοινώσεις που μοναδικό σκοπό είχαν να υποτιμήσουν την νοημοσύνη μας και να εκμεταλλευτούν κομματικά το γεγονός.

Από τους ανθρώπους αυτούς δεν περιμένω τίποτα παραπάνω από το να μας οδηγήσουν αργά και βασανιστικά σε ελεύθερη πτώση, έχοντας καταφέρει προηγουμένως, συνειδητά ή και ασυνείδητα, να μας αφαιρέσουν κάθε δυνατότητα πρόσβασης στο χώρο που φυλάσσονται τα αλεξίπτωτα.

πηγή