Το Ισραήλ χρωστά στην Κύπρο

Μιχάλης Ιγνατίου

Όταν σε μία ημέρα (όπως την Πέμπτη) γεμάτη με ντόπιες και διεθνείς ειδήσεις, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης καταγράφουν ψηλά στην ειδησεογραφική τους ατζέντα την επίσκεψη του πρωθυπουργού του Ισραήλ στη Λευκωσία, τότε κάτι πολύ σημαντικό πρέπει να συμβαίνει στην Κύπρο αλλά και στη γειτονιά της Μεσογείου. Έτυχε να βρεθώ σε παρέα διπλωματών και δημοσιογράφων και ομολογώ πως μονοπώλησε το ενδιαφέρον η συνάντηση, με βασικό ερώτημα που ετέθη από συνάδελφο τηλεοπτικού δικτύου του Λιβάνου, για «το πού το πάνε η Κύπρος και το Ισραήλ». 
Ξεκίνησα την απάντησή μου με μία κουβέντα που αποδίδεται στον Αρχιεπίσκοπο...
Μακάριο, ο οποίος φέρεται να την είπε στον καταστροφέα του νησιού, Χένρι Κίσινγκερ: Ότι το δυστύχημα της Κύπρου ήταν ότι παράγει λεμόνια και πορτοκάλια, και δεν έχει πετρέλαιο. Και τους υπογράμμισα κάτι που πιστεύω απόλυτα και οφείλεται βασικά στην εμπειρία μου, όλα αυτά τα χρόνια, που καλύπτω το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οτι ο πραγματικός λόγος της αναπτυσσόμενης (ακόμα) 
συνεργασίας του Ισραήλ με την Κύπρο είναι το φυσικό αέριο και μόνο. 
Διακινδύνευσα στην ανάλυσή μου την τοποθέτηση ότι ίσως το Ισραήλ να προχωρούσε το ίδιο σε αποστασιοποίηση από την Άγκυρα, διότι τα στρατηγικά του συμφέροντα καλύπτονται περισσότερο από τη συνεργασία με την Κύπρο και την Ελλάδα, η οποία μπορεί προς το παρόν να διστάζει, αλλά η οικονομική της κατάσταση θα την αναγκάσει να αποδεχθεί την πρόταση του Τελ Αβίβ για συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων στη νότια Κρήτη και αλλού. 
Υπήρξαν ενστάσεις από συναδέλφους του αραβικού κόσμου και ένας εξ αυτών υποστήριξε ότι η Κύπρος διακινδυνεύει την υποστήριξη των χωρών της Μέσης Ανατολής. Αλλά, η αλήθεια είναι -την γνωρίζουν και οι ίδιοι- πως οι Άραβες έχουν μετατραπεί σε όργανα της Τουρκίας, επηρεασμένοι από τον άκρατο λαϊκισμό του ισλαμιστή Ταγίπ Ερντογάν, που εκμεταλλεύθηκε τις λαϊκές κινητοποιήσεις της αραβικής νεολαίας, χωρίς όμως η Άγκυρα να έχει την οποιαδήποτε συμμετοχή. Άλλωστε, ο κ. Ερντογάν αγκάλιασε τη στρατιωτική ηγεσία της Αιγύπτου, η οποία συνεχίζει να παραβιάζει τα δικαιώματα του αιγυπτιακού λαού, αρνούμενη το αίτημα για Ελευθερία και Δημοκρατία. 
Καλώς ή κακώς, το Ισραήλ εκμεταλλεύεται και την ανάγκη της Κύπρου για ανεύρεση συμμάχων, που θα τη στηρίξουν όχι μόνο οικονομικά. Βασικά η Κύπρος προσβλέπει σε πολιτική υποστήριξη στις ΗΠΑ, μία εύκολη υπόθεση για το Εβραϊκό Λόμπι, το οποίο αντιμετωπίζει δυναμικά στην Ουάσιγκτον τους Τούρκους, σε όλες τους τις εκδηλώσεις. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, ένιωσε την εβραϊκή δύναμη, αλλά και την απέχθειά τους προς το ισλαμικό καθεστώς της Τουρκίας, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον. Βέβαια, ουδείς περιμένει ότι σε περίπτωση κτυπήματος από την Τουρκία οι Ισραηλινοί θα σπεύσουν να προστατεύσουν την Κύπρο. Εάν, όμως, κινδυνεύσουν τα συμφέροντά τους, θα το πράξουν. Έχουν συνηθίσει να απαντούν με ατσάλι όταν απειλούνται και το έχουν πράξει και σε εποχές που δεν διέθεταν τη σημερινή δύναμη πυρός, που τους εξασφάλισαν οι Αμερικανοί. Γι’ αυτό τον λόγο, η Λευκωσία πρέπει να πράξει ό,τι είναι δυνατόν, ώστε οι συμφωνίες με το Ισραήλ να αφορούν και τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας πρέπει να κλείσει τα αυτιά του στους συμβουλάτορες της «επαναπροσέγγισης» και να αναλάβει την ευθύνη για υλοποίηση του βασικού αιτήματος του Ισραήλ, που αφορά τη στρατιωτική συνεργασία. 
Το Ισραήλ χρωστά στην Κύπρο. Δεν χρωστούμε εμείς σ’ αυτούς. Διότι δεν ξεχνάμε ότι το Εβραϊκό Λόμπι ήταν αυτό που εξαφάνισε από τα διεθνή ΜΜΕ τη λέξη κατοχή και την αντικατέστησε με την «απομόνωση» (των Τουρκοκυπρίων)...