Είναι πραγματικά εκπληκτικό το να διαπιστώνει κανείς τον βαθμό της αρτηριοσκλήρυνσης από την οποία πάσχουν οι κομματικού μηχανισμοί στην Ελλάδα, ακόμα και την ώρα που υποτίθεται ότι αγωνιζόμαστε να αποφύγουμε την πτώχευση και την έξοδο από την Ενωμένη Ευρώπη, που θα μπορούσε να σημάνει την πραγματική αρχή δεινών τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρωζώνη, ή ακόμα και για τη συνοχή αυτής καθαυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αρχικά, δεν μπορεί κανείς να μη σχολιάσει το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, που κατόρθωσαν – περί κατορθώματος πρόκειται – να αρχίσουν πολιτικά παιχνιδάκια που έπαιζαν τη δεκαετία του 1980 και του 1990, αλλά και αυτή του 2000. Δηλαδή, για να εξηγήσουμε, μόλις...
ξεκινούσε η συζήτηση για τις εκλογές, πάντα βρίσκονταν κάποιοι μέσα από τα δυο κόμματα, που έσπευδαν να προεξοφλήσουν ότι σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας δεν προτίθενται να συμμαχήσουν στον σχηματισμό κυβέρνησης με τον βασικό αντίπαλο.
Γιατί γίνεται αυτό; Μα για το προφανές! Για να δοθεί η αίσθηση αδιεξόδου και ενδεχομένου ακυβερνησίας στους πολίτες και με τη μέθοδο αυτή να συσπειρώσουν το κομματικό τους ακροατήριο για να τους ξαναψηφίσουν! Που το ξέρουμε; Όχι, δεν είναι ότι είμαστε έξυπνοι ή/και δεινοί αναλυτές. Απλά διαπιστώσαμε ότι όσα έγραφαν οι πολιτικοί συντάκτες τις προεκλογικές περιόδους τα τελευταία τριάντα χρόνια, εξακολουθούν να ισχύουν ακόμα και σήμερα, στην Ελλάδα του Μνημονίου και της μνημειώδους απέχθειας που εκφράζεται από τους πολίτες για τα κόμματα συλλήβδην και το πολιτικό σύστημα εν γένει.
Η πολιτική τους μυωπία είναι ασύγκριτη. Καταναλώνονται ώρες επί ωρών σε αναλύσεις και συζητήσεις χωρίς ουσία, στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις, για να συζητάνε όλα όσα συζητούσαν όλα αυτά τα χρόνια, προβλήματα τα οποία, παρεμπιπτόντως, όχι μόνο απέτυχαν να λύσουν, αλλά τα έκαναν πολύ χειρότερα. Θέλει μεγάλο θράσος ή απλή αποστασιοποίηση από την πραγματικότητα για να συμπεριφέρεσαι έτσι. Και αυτό δεν λέγεται για να κατηγορηθεί ένα από τα δυο κόμματα που συνηθίσαμε να αποκαλούμε «κόμματα εξουσίας», αφού είναι πράγματι απίστευτο, ότι μια ομάδα πολιτικών της μιας παράταξης, δείχνει να έχει πολύ περισσότερα κοινά σημεία με την αντίστοιχη της άλλης παράταξης, παρά με τους «συντρόφους»…
Πάμε και στην τρίτη περίπτωση που μας προκάλεσε ισχυρό εκνευρισμό και απορία για το πώς είναι δυνατόν ορισμένοι να ακολουθούν συνειδητά τέτοια ρητορική: Το ΚΚΕ επιτέθηκε εναντίον του «κινήματος της πατάτας»! Ναι, είναι αλήθεια, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται! Τη στιγμή που όλοι οι Έλληνες ευελπιστούν στη γενίκευση του φαινομένου, το τσάκισμα των μεσαζόντων που έχουν καταστρέψει τα νοικοκυριά και την ουσιαστική «εσωτερική υποτίμηση», δηλαδή την διαθεσιμότητα προϊόντων σε τιμές που ανταποκρίνονται στην περικοπή των αποδοχών, ώστε η ελληνική κοινωνία να επιβιώσει με τα λιγότερα χρήματα που εισπράττει.
Στην ανακοίνωσή του, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στρέφεται ξεκάθαρα κατά της πρωτοβουλίας των πολιτών. Το γεγονός αυτό αποτελεί ξεκάθαρη απόδειξη ότι παρά τη γνωστή ρητορική περί… λαϊκής πάλης, κοινωνίας των πολιτών, ελευθερίας, «αποτίναξης» των άλλων κομμάτων και της πλουτοκρατίας, στην ουσία παραμένει ένα κόμμα που προσπαθεί να διατηρήσει «εργολαβικά» την επικυριαρχία του, επί πάσης φύσης λαϊκής πρωτοβουλίας.
Και αν αυτό σας φαίνεται πολύ επιστημονικό… «καπέλωμα» το έλεγαν τη δεκαετία του 1980! Όπως και στο Πολυτεχνείο το οποίο σήμερα τιμούν με μεγαλοστομίες οι πάντες, έντυπα κομματικά όργανα της εποχής «κατήγγελλαν» την κατάληψη του Πολυτεχνείου, μέχρις ότου έγινε αντιληπτό ότι θα μείνουν εκτός της Ιστορίας που φάνηκε ότι θα γραφτεί (ασχέτως της οπτικής, της αξιολόγησης και των διαφόρων απόψεων που έχουν ακουστεί και καταγραφεί έκτοτε.
«Αναδεικνύεται η αναγκαιότητα να μπουν σήμερα στο περιθώριο τα παράσιτα που λέγονται μονοπώλιο και μεσάζοντας», αναφέρει το ΚΚΕ στην ανακοίνωση, δεν συντρίβεται όμως ο μεσάζοντας εάν αυτό δεν το έχει πει το ΚΚΕ! Η προσπάθεια του λαού να δώσει λύση στα προβλήματα που απέτυχαν οικτρά οι πολιτικοί του να επιλύσουν, δεν τους λέει τίποτε!
Η «αποδέσμευση από την ΕΕ, ο κεντρικός σχεδιασμός και η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και της γης», είναι το μήνυμα που εκπέμπουν, στο οποίο αν και οι διαφωνίες μας σε επίπεδο φιλοσοφίας είναι χαώδεις, δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα, αντιθέτως βρίσκουμε πολύ πιο έντιμο αυτό που κάνουν, το να λένε κάτι αυθεντικό ασχέτως του αν μας αφήνει αδιάφορους σαν πολιτικό μήνυμα, από το να κοροϊδεύεται ο κόσμος από ορισμένους, που τον «ταΐζουν» ότι και στην ΕΕ και το ευρώ θα βρισκόμαστε και το Μνημόνιο θα αποφύγουμε. Σε τελική ανάλυση αυτό που ζητούν είναι η επίτευξη αυτάρκειας σε μια σειρά προϊόντων.
Ωστόσο, όμως, η πραγματικότητα δεν αλλάζει, ότι το ΚΚΕ διεκδικεί την «κηδεμονία» και την αποκλειστικότητα κάθε «κοινωνικού αγώνα», αλλιώς… δεν συμμετέχει! Το σύμπλεγμα μη αποδοχής οποιασδήποτε άλλης πολιτικής δύναμης ως εκπροσώπου των εργαζομένων είναι κατάλοιπο μιας άλλης εποχής. Είναι πραγματικά άξιον απορίας πως εκεί στον Περισσό δεν αντιλαμβάνονται την ευκαιρία να προσελκύσουν μεγαλύτερη μάζα πολιτών με πραγματικό πολιτικό λόγο και όχι με συνθηματολογίες που θυμίζουν άλλες εποχές.
Ίσως η αδυναμία ταχείας προσαρμογής των ελληνικών πολιτικών κομμάτων στην πραγματικότητα να αποτελεί μια ακόμη απόδειξη της χρεοκοπίας του πολιτικού μας συστήματος… κι ας μη χαίρονται όσοι χάρηκαν επειδή το άρθρο δεν φιλοξενεί το όνομα και του δικού τους κόμματος… δεν σημαίνει απονομή παρασήμου ορθής και υπεύθυνης συμπεριφοράς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου