Χρειαζόμαστε κάποια γραμμή πλεύσης ή οδηγίες προς ναυτιλομένους τέλος πάντων, σχετικά με την Έλενα Κουντουρά. Άκουσα μερικές από τις δηλώσεις της όπως, π.χ., στο Βήμα FM, συνέντευξη με τον Άρη Ραβανό (6/3/2012) και στον Alpha FM 104,7 Kρήτη Ι.
Καλά κρατεί μεν, με τα αντιμνημονιακά ‘όχι’ της, αλλά δεν κάνει καν προτάσεις πέραν από τα όσα ακούγαμε στα Ζάππειο Ι και ΙΙ, της τότε ντε και καλά ‘νέας’ ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά. Δεν γνωρίζω πόσο καλά μπορεί να λειτουργήσει το “εμείς δεν αλλάξαμε, εκείνοι αλλάξαν” της Κουντουρά, τουλάχιστον σχετικά με την επιτακτική ανάγκη ανατροπής του όλου νυν πολιτικού συστήματος της ανθελληνικής, ξενόφερτης και στυγνά δυναστικής κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας.
Μάλλον έχει απόλυτο δίκαιο ο Δρ. Γιώργος Δ. Κοντογιώργης όταν λαλεί πως: «τα [νυν] πρόσωπα της πολιτικής είναι απλώς διαχειριστές ενός συστήματος που τα παράγει. Το ελληνικό...
σύστημα παράγει, δηλαδή αποδέχεται στους κόλπους του μόνο “σκουπίδια”. Δεν παράγει φιλοδοξία υστεροφημίας και αφιέρωσης στο δημόσιο συμφέρον».
Δεν έχει καν κάποια ιστορία να μας πεί η Έλενα Κουντουρά. Καλός κ’ αγαθός ο πατριωτισμός, αλλά η πολιτική θέλει και όραμα και εντεταλμένη από τον ελληνικό λαό αποστολή και στρατηγικό σχέδιο και σχεδιασμό των επι μέρους τακτικών και σχέδιο εφαρμογής τους και έλεγχο αναδράσεων, αλλά δεν ακούω ούτε δείγμα σχετικά με όλα τούτα τα απαραίτητα από την Έλενα Κουντουρά· τίποτα!
Αν και με άδεια χέρια λοιπόν έρχεται στην Νέα Υόρκη. Γιά να μας πείσει!
Να μας πείσει γιά τι δεν ξέρω. Μάλλον γιά χρηματοδότηση από τίποτα περίεργους Αμερικανοκινέζους ψάχνει, μιάς και οι Ελληνοαμερικανοί δεν είμαστε δα και τόσο κάφροι γιά να μασάμε ταραμά και να φτύνουμε και τα μανικετόκουμπα.
Λέτε να πάω να την δώ; Γιατί όμως, γιά να κάνω το φαντεζί μπλουζάκι;
Πέθανε γαρ η ΝΔ. Μετά πέθανε το ΠαΣοΚ. Τώρα έχουμε το ‘καθεστώς’ ΝΔ·ΠαΣοΚ στην Ελλάδα. Που θα το ανατρέψει μόνος του ο Πάνος Καμμένος, μιάς και, αν και είναι γάτα η κυρία, δεν πατάει και πολύ σταθερά πολιτικά η Έλενα Κουντουρά.
Έκανε πάντως πάρα πολύ καλά ο Πάνος Καμμένος που άφησε πίσω του τον Αντώνη Σαμαρά. Μιλάμε γιά πολλά γκάζια και καμμένα λάστιχα πάνω στην καυτή άσφαλτο της πολιτικής, βέβαια υπό το καθεστώς ΝΔ·ΠαΣοΚ.
Τώρα όμως πρέπει να αφήσει πίσω του και τις σαχλαμάρες. Π.χ., πέταξε μία ακόμη μπανανόφλουδα πίσω του ο Θεόδωρος Πάγκαλος, από το καθεστώς ΝΔ·ΠαΣοΚ ντε και, πάνω στην φούρια του, πάει και την πατάει την του ‘φεντεραλισμού’ μπανανόφλουδα ο Πάνος Καμμένος, λες και είναι κανένα χαϊβάνι. Τι περίμενε, πως είναι πιά τόσο μάγκας που δεν θα γλίστραγε;
Καλά κάνει και τον λούζει τώρα το διαδύκτιο. Διότι αυτά που είπε δημόσια ο Καμμένος ήταν λες και μπέρδεψε τον φεντεραλισμό με κάποια χριστιανική αίρεση.
Έτσι θα ανατρέψει το καθεστώς ΝΔ·ΠαΣοΚ ο Πάνος Καμμένος; Με την μπανανόφλουδα του φεντεραλισμού, ακόμα και ο σατανάς σκάει στα γέλια.
Έχει όμως πετάξει πολλές μπανανόφλουδες πίσω του ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Να δούμε πότε θα του δωθεί κάποια κλήση από κάποιον αστυφύλακα γιά ρύπανση του ανθρωπίνου πνεύματος σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Αλήθεια, τι απέγιναν οι αστυφύλακες στην Ελλάδα; Γιατί τώρα έχουμε μόνον αστυνομικούς;
Είναι πάντως μεγίστη πνευματική μπανανόφλουδα ο φεντεραλισμός που πέταξε πίσω του ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Ο φεντεραλισμός λοιπόν ή η ‘ομοσπονδιοποίηση’ έχει να κάνει, κατά τον Τριανταφυλλίδη τουλάχιστον, με την πολιτική θεωρία που υποστηρίζει το ομοσπονδιακό σύστημα κυβέρνησης ενός κράτους.
Σε πρόφατο άρθρο του δε με τίτλο “Φεντεραλιστής σε λάθος εποχή”, ο πολιτικός επιστήμων Κωνσταντίνος Χολέβας, πρώτα απ’ όλα πολύ σωστά εκλιπαρεί τον Θεόδωρο Πάγκαλο να “προσγειωθεί”, δηλαδή να μην πλανάται πλάνην πεπλανημένην. Μετά βέβαια ο Χολέβας προσπαθεί —με 640 λέξεις ακριβώς— να εξηγήσει τι ακριβώς είναι ο φεντεραλισμός και ποιά είναι η σημασία του στην μεταμοντέρνα προσωρινότητα της Ελλάδος και της Ευρώπης.
Τι δαίμονες που είμαστε τέλος πάντων εμείς οι Έλληνες! Όχι πως οι Ελληνίδες πάνε πίσω, αλλά φεντεραλισμός με 640 ακριβώς λέξεις μόνον;
Οι φουκαράδες οι Αμερικανοί, ο Alexander Hamilton, ο James Madison και ο John Jay έπρεπε να γράψουν, αμερικανάκια γιά, μία ολόκληρη σειρά από 85 άρθρα και δοκίμια γιά την προώθηση του φεντεραλισμού και την κύρωση του Συντάγματος των ΗΠΑ. Εβδομήντα επτά από τις εργασίες τούτες δημοσιεύτηκαν από τον Οκτώβριο του 1787 έως τον Αύγουστο του 1788. Μια συλλογή από αυτά τα άρθρα, μαζύ με άλλα οκτώ, εκδόθηκαν σε δύο τόμους το 1788 (έκδοση McLean) [1].
Είναι βέβαια αναγκαίο να διαβάζονται τα άρθρα αυτά της ομοσπονδιοποίησης των ΗΠΑ με πάρα πολλή μεγάλη προσοχή, μιάς και οι συγγραφείς τους ήθελαν τόσο ένθερμα όχι μόνον να επηρεάσουν την ψήφο υπέρ της επικύρωσης του φεντεραλισμού, αλλά και να διαμορφώσουν στο μέλλον την ερμηνεία του Συντάγματος των ΗΠΑ. Φαίνεται όμως πως είχαν και κάποιο άλλο, πλέον μεγαλεπίβολο σχέδιο στο μυαλό τους, όπως τουλάχιστον δείχνει το ομοσπονδιακό άρθρο #1:
«Έχει συχνά παρατηρηθεί, ότι φαίνεται να έχει επιφυλαχθεί γιά τους ανθρώπους αυτής της χώρας, με την συμπεριφορά και το παράδειγμά τους, να αποφασίσουν το σημαντικό ζήτημα, εάν οι κοινωνίες των ανθρώπων είναι πραγματικά σε θέση ή όχι, γιά την ίδρυση χρηστής κυβέρνησης μέσω του προβληματισμού και της επιλογής, ή εάν προορίζονται διά παντός να εξαρτώνται, γιά τα πολιτικά τους συντάγματα, από τα ατυχήματα και την βία [ή ισχύ]».
Οι συγγραφείς των ομοσπονδιακών άρθρων χρησιμοποίησαν το ψευδώνυμο ‘Publius’, προς τιμήν του Publius Valerius Publicola, ενός από τους τέσσερις ρωμαίους αριστοκράτες που οδήγησαν στην ανατροπή της μοναρχίας. Ο Publius έγινε ύπατος, συνάδελφός του Λούσιου Γιούνιους Βρούτος, το 509 π.Χ., που θεωρείται παραδοσιακά το πρώτο έτος της ρωμαϊκού πολιτικού συστήματος ‘res publica’ ή ‘republic΄, που σημαίνει ‘δημόσια υπόθεση’.
Εξ’ αιτίας του ψευδωνύμου Publius, το 1944, ενεργώντας ως ένας ακαδημαϊκός ντετέκτιβ, ο Douglass Adair υπέθεσε τις παρακάτω εκχωρήσεις της πατρότητας των άρθρων του φεντεραλισμού των ΗΠΑ. Το 1964, οι εκχωρήσεις αυτές ενισχύονται με μία ανάλυση του κειμένου τους από ηλεκτρονικό υπολογιστήρα: Αλεξάντερ Χάμιλτον (51 άρθρα #: 1, 6-9, 11-13, 15-17, 21-36, 59-61 και 65-85) Τζέιμς Μάντισον (26 άρθρα, #: 10, 14, 37-58 και 62-63) John Jay (5 άρθρα, #: 2-5 και 64). Τα άρθρα # 18-20 ήταν το αποτέλεσμα συνεργασίας μεταξύ των Μάντισον και Χάμιλτον.
Υπάρχουν βέβαια πολλά αξιόλογα σημεία μέσα στα ομοσπονδιακά δοκίμια των ΗΠΑ. Π.χ., στο #10, ο Μάντισον συζητά τα μέσα γιά την πρόληψη από τον κανόνα της πλειοψηφίας και υποστηρίζει μία μεγάλη, εμπορική res publica.
Από φιλοσοφική σκοπιά, το άρθρο #10 γενικά θεωρείται ως το πλεόν σημαντικό από τα 85 άρθρα του φεντεραλισμού. Συμπληρώνεται δε από το ομοσπονδιακό #14, όπου ο Μάντισον αφού πρώτα κυριολεκτικά ‘ζυγίζει’ τις ΗΠΑ, μετά δηλώνει ότι η χώρα ενδείκνυται γιά μία εκτεταμένη res publica και καταλήγει με μία αξέχαστη υπεράσπιση της συνταγματικής και πολιτικής δημιουργικότητας της Ομοσπονδιακής Συνέλευσης.
Στο ομοσπονδιακό άρθρο #84, ο Χάμιλτον υποθέτει πως δεν υπάρχει ανάγκη να τροποποιηθεί το Σύνταγμα με την προσθήκη ενός Χάρτη των Δικαιωμάτων. Επιμένει δε πως οι διάφορες διατάξεις του προτεινομένου Συντάγματος γιά την προστασία της ελευθερίας συναποτελούν έναν χάρτη δικαιωμάτων (Bill of Rights).
Επίσης γραμμένο από τον Χάμιλτον, το άρθρο #78 θέτει τα θεμέλια γιά το δόγμα του δικαστικού ελέγχου από τα ομοσπονδιακά δικαστήρια της ομοσπονδιακής νομοθεσίας ή των εκτελεστικών πράξεων. Στο δε άρθρο #70, ο Hamilton επίσης παρουσιάζει την ανάγκη επάνδρωσης του προεδρικού θώκου από έναν μόνον άνθρωπο.
Στο ομοσπονδιακό άρθρο #39, ο Madison παρουσιάζει τη σαφέστερη έκθεση του πολιτικού φαινομένου που ονομάζεται ‘ομοσπονδιοποίηση’. Αλλά είναι το άρθρο #51, όπου ο Μάντισον αποστάζει επιχειρήματα γιά τους ελέγχους και τις πολιτικές ισορροπίες της χώρας, σε ένα αξέχαστο δοκίμιο, όπου αναφέρεται συχνά στην αιτιολόγηση της κυβέρνησης ως “την λαμπρότερη όλων των αντανακλάσεων πάνω στην ανθρώπινη φύση”.
Τα παραπάνω είναι μερικά παραδείγματα, αληθινά ίσως ψήγματα πολιτικής γνώσης, γιά το τι θα μπορούσε να έχει απαντήσει ο Πάνος Καμμένος, όταν πάτησε και γλίστρισε πάνω στην μπανανόφλουδα του φεντεραλισμού, που τόσο έντεχνα πέταξε πίσω του ο Θεόδωρος Πάγκαλος, από το καθεστώς ΝΔ·ΠαΣοΚ. Το μεγάλο ερώτημα είναι μήπως πρέπει ο ελληνικός λαός να αφήσει πίσω του και τον Πάνο Καμμένο, όπως ακριβώς ο Πάνος Καμμένος άφησε πίσω του τον Αντώνη Σαμαρά, από το νυν καθεστώς ΝΔ·ΠαΣοΚ.
Όχι μόνον οι αστυνομικοί αλλά και οι αστυφύλακες ακόμα, που περιπολούν τους δρόμους της Νέας Υόρκης, γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πως ο φεντεραλισμός δεν συνεπάγεται αυτόματα την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Ίσως η Έλενα Κουντουρά και ο Πάνος Καμμένος μάθουν κάτι στους δρόμους της Νέας Υόρκης, πριν αρχίσουν να γράφουν τα δικά τους ομοσπονδιακά άρθρα γιά την Ευρώπη.
Το μόνο όμως που μπορεί να σώσει τον ελληνικό λαό στις δύσκολες τούτες ώρες είναι το ότι ο σατανάς ίσως και να μην υπάρχει. Δυστυχώς όμως, και γιά την Ελλάδα και γιά την Ευρώπη, ο Θεόδωρος Πάγκαλος και το καθεστώς ΝΔ·ΠαΣοΚ σίγουρα υπάρχουν και βασιλεύουν ανθελληνικά, και στυγνά και δυναστικά.
Ευοί Ευάν,
Νίκος Γεωργαντζάς
[1] The Federalist http://constitution.org/fed/federa00.htm
ΥΓ: Είναι κατανοητό τα κόμματα να ρέπουν προς τον λαϊκισμό και τον ξύλινο λόγο όσο πλησιάζουμε στις εκλογές. Οι κοκορομαχίες άνευ αντικειμένου, οι υπερβολές και οι κατηγορίες δίνουν και παίρνουν. Πηγή:http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_28/03/2012_435037, http://tonoikaipnevmata.wordpress.com/2012/03/29/38398/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου