 |
| Γράφει η Σοφία Βούλτεψη |
Αλλά μήπως είναι λίγο αργά;
Από όσο γνωρίζω, η παραίτηση αποτελεί ένα είδος ανάληψης ευθύνης, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα.
Διότι δεν ζούμε υπό κανονικές περιστάσεις και μια απόσυρση μετά την καταστροφή δεν εξαφανίζει τις ευθύνες.
Ο κ. Πάγκαλος, για παράδειγμα. Που ανακοίνωσε από το Μέγκα ότι δεν θα δώσει στον λαό την ευκαιρία να τον (κατα)ψηφίσει.
Το είπε χωρίς ίχνος αυτοκριτικής. Αν και πρόκειται για τον άνθρωπο που πρώτα δήλωνε πως δεν ήθελε καν να διανοηθεί την μετάβαση της χώρας στο ΔΝΤ, δεν ήθελε καν να ζήσει κάτι τέτοιο και μετά και το διανοήθηκε και το παρακολούθησε και το έζησε και το ωραιοποίησε, λέγοντας πως «δεν πρέπει να δαιμονοποιείται το ΔΝΤ».
Στο διάστημα της αντιπροεδρίας του (που διαρκεί ακόμη και από όπου ουδείς διανοείται να τον μετακινήσει) ανέλαβε την συγχώνευση των δημοσίων οργανισμών και δεν...
συγχώνευσε τίποτε.
Ανέλαβε επικεφαλής των δράσεων προσέλκυσης επενδύσεων και δεν προσείλκυσε ούτε μία – προχτές ξανάφυγε για το… Κατάρ!
Ανέλαβε συντονιστής των δράσεων για το κέντρο της Αθήνας (πέρσι τον Μάιο) και ένα χρόνο μετά συζητούμε το ίδιο θέμα.
Δήλωσε (τον Ιανουάριο του 2011) πως «ούτε έχουμε ζητήσει ούτε και έχουμε σκοπό να ζητήσουμε αναδιάρθρωση του χρέους» και αυτό ακριβώς ζούμε αυτές τις μέρες.
Έχουμε και τον κ. Σ. Ξυνίδη. Τον Οκτώβριο του 2009, αν και μόλις είχε εκλεγεί βουλευτής Ξάνθης – φροντίζοντας να εκλεγεί και ο διαγραφείς και δηλώνων… Τούρκος Μάντατζη Τσετίν – εξελέγη γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι συγκέντρωσε κάτω του 50% των ψήφων των εκλεκτόρων.
Μετά υπουργοποιήθηκε και παρέμεινε αμετακίνητος ως αναπληρωτής υπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας. Θητεία στη διάρκεια της οποίας το μόνο που κατάφερε ήταν να διαλύσει τον ΕΛΟΤ.
Πριν ανακοινώσει (επίσης τηλεοπτικώς) την απόσυρσή του, θέτοντας τέλος σε μια σύντομη και ατυχή πολιτική καριέρα, φρόντισε να διακηρύξει την στήριξή του στον κ. Βενιζέλο, να ζητήσει (νωρίτερα) έκτακτο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, να θέσει (τον Δεκέμβριο του 2011) θέμα εκλογικού νόμου, να ζητήσει παράταση του βίου της παρούσας κυβέρνησης.
Μια κινητικότητα αντιστρόφως ανάλογη της εκπλήρωσης των πραγματικών καθηκόντων του, όπως αυτά περιγράφονται στον τίτλο του υπουργείου στο οποίο παραμένει αμετακίνητος.
Ακόμη και επικεφαλής της Διαρκούς Επιτροπής για τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη τοποθετήθηκε, τον περασμένο Αύγουστο, αλλά παραμένει άγνωστο το έργο της.
Τώρα, δηλώνει πως δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τους πολίτες και να ζητήσει την ψήφο τους, διότι με άλλη ατζέντα είχε εκλεγεί το 2009.
Η αλήθεια είναι, όμως, πως μετά την εκλογή του στο βουλευτικό αξίωμα και καθώς είχε φθάσει στο ύπατο κομματικό αξίωμα, δεν είχε κανέναν δισταγμό να υποστηρίξει όλα αυτά για τα οποία… ΔΕΝ είχε εκλεγεί.
«Εάν σ’ αυτή τη συγκυρία υπάρχουν στελέχη του Πασόκ που δεν έχουν την ωριμότητα να αντιληφθούν ότι τα μέτρα είναι μονόδρομος, τότε πραγματικά υπάρχει μεγάλο πρόβλημα πολιτικής αντίληψης στη χώρα μας», είχε πει.
Μάλιστα, είχε συγκρουστεί και με τον (άρτι επανακάμψαντα, διότι τελικά το αίμα νερό δεν γίνεται) Γ. Παναγιωτακόπουλο, καλώντας τον να αναρωτηθεί τι δουλειά έχει στο Πασόκ αν πιστεύει ότι αυτό ασκεί νεοφιλελεύθερη πολιτική και επί της ουσίας καλώντας τον να αποχωρήσει.
Τώρα, αποχωρεί ο ίδιος και ο Παναγιωτακόπουλος επιστρέφει!
Είδατε τι ωραία περνάμε στα εξοχάς;
Επίσης, είχε επιτεθεί σκληρά (Μάρτιος 2010) στα μέλη της Νομαρχιακής Θεσσαλονίκης του ΠΑΣΟΚ που είχαν διαφωνήσει με το (ολέθριο) νομοσχέδιο μεταναστευτικής πολιτικής.
«Ντρέπομαι γι’ αυτή τη στημένη απόφαση της πλειοψηφίας, της δήθεν πλειοψηφίας, της Θεσσαλονίκης, που είναι λίγο πιο δεξιά από το ΛΑΟΣ. Είναι ντροπή κάποιοι να προωθούν τέτοιου είδους απόψεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ», είχε πει ο κ. Ξυνίδης – με τον κ. Πάγκαλο (επίσης υπό απόσυρση) να σιγοντάρει.
Τον Σεπτέμβριο του 2011, μιλώντας στον ραδιοσταθμό Βήμα Fm, είχε απολύτως δικαιολογήσει (και με πολύ πρωτότυπο τρόπο) όσα σήμερα θεωρεί ότι δεν μπορεί να πει κοιτάζοντας στα μάτια τον λαό του:
«Είναι γεγονός ότι, όπως και όλος ο λαός, έτσι και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, αν γυρίζαμε το χρόνο ένα-δύο χρόνια πίσω και λέγαμε ότι επί δικής μας διακυβέρνησης θα ήμασταν στη θέση να προσπαθούμε να περάσουμε αυτή την καμπή της χώρας και να πάρουμε αυτού του είδους τα μέτρα και το βιασμό κάποιες φορές της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού στρεβλού, κακού συστήματος να οδηγηθούμε στις διαρθρωτικές κατά τα άλλα αλλαγές για να αλλάξουμε τη χώρα, θα σας λέγαμε ότι αυτό όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει για λόγους ιδεολογικούς ή πολιτικούς ή δεν μπορεί να γίνει στην Ελλάδα ή δεν υπάρχει μοντέλο τέτοιο στον κόσμο. Θα λέγαμε οτιδήποτε. Από τη στιγμή, όμως, που η χώρα έχει φτάσει στο ζει-δεν ζει και στο πτωχεύει-δεν πτωχεύει, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε το καθήκον μας. Και οι εργάτες στη Φουκουσίμα ξέρουν ότι όταν εργάζονται εκτίθενται σε ακτινοβολία που κατά το 99% θα τους δημιουργήσει καρκινογένεση. Επιτελούν όμως το καθήκον τους».
Επομένως; Επομένως κάποιοι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη… Φουκουσίμα με ηρωική έξοδο.
Ερώτημα: Δυο άνθρωποι που έχουν δηλώσει (έστω και έμμεσα) ότι απέτυχαν, μπορούν παρ’ όλα αυτά να παραμένουν μέλη μιας κυβέρνησης που υποτίθεται πως είναι υποχρεωμένη να εργάζεται μέχρι την τελευταία στιγμή;
Διότι η απόφαση να αποσυρθούν απέχοντας από τις προσεχείς εκλογές είναι δική τους.
Αλλά η παραμονή τους στο υπουργικό συμβούλιο είναι θέμα του πρωθυπουργού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου