Οι εκλογές δεν μπορεί να είναι πιο ευχάριστες από το σεξ....

Γράφει ο Μάκης Δεληπέτρος

 Οι εκλογές δεν μπορεί να είναι πιο ευχάριστες π.χ. από το σεξ ή μπορούν να είναι λίγο πιο ευχάριστες από μια μακαρονάδα aglοlio, olio peperoncino με καλή παρέα.

Γιατί δεν απευθύνονται παρά μόνο σε μία στιγμή του όντως πανάρχαιου ερωτήματος «ποιοι είμαστε ρε παιδιά»;

Είναι το Exit Poll μιας στιγμής. Έστω μιας πολύ σύντομης περιόδου. Είναι νευρωσική «αμυντική» απάντηση και όχι ευχάριστη επιλογή. Όπου μαζεύονται όχι παρέες, συντροφιές, κοινότητες, ομάδες, έστω συντεχνίες, συνδικάτα αλλά η κάθε συνοικιακή τρελλόγκα που πιστεύει ότι θα τα βρει με τον εκπρόσωπο του τάδε βιομήχανου, όπως στις Ελληνικές ταινίες και θα… συναποφασίσουν!

Η συνοικιακή τρελλόγκα και ο …

βιομήχανος!

Θυμάστε την φοβερή ταινία σε σκηνοθεσία Αλέκου αλεξανδράκη «Συνοικία το Όνειρο»;

Η νεαρή βιζιτοπούλα από τον Ασύρματο (γειτονιά ήταν αυτή, όχι mobile) πίστευε ότι την έχει ερωτευθεί το πλουσιόπαιδο που την έπαιξε τελικά στα χαρτιά με τα άλλα κωλόπαιδα.

Έτσι είναι και οι εκλογές στην ουσία τους.

Μας παίζουν, κυριολεκτικά σε χαρτιά κάτι κωλόπαιδα-εξαιρέσεις θα υπάρξουν για αυτό και πηγαίνουμε και ψηφίζουμε, όπως παίρνουμε λαχεία με την ελπίδα να μας κάτσει μετά από δεν ξέρω πόσα Τζακ ποτ.

Βέβαια κάπως πρέπει να γίνει. Και εγώ αν και Πλατωνιστής (με ποιο κόμμα κατεβαίνει αυτός;) πηγαίνω σαν καλό παιδί και ψηφίζω και μετά πάω στο Πόρτο Λεόνε και πίνω καφέ και τρώμε τοστούρες και περνάμε όμορφα, γιατί μέχρι εκεί είναι.

Εκτός και αν είσαι μέρος της «μηχανής»- τότε αλλάζει.

Πάντως σεμνά- σεμνά, αν δεν γίνει καμία στραβή και όταν μιλάμε για στραβή μιλάμε για πολύ στραβή πριν, μετά ή κάμποσο μετά τις εκλογές θα σας πω ότι ο άνεργος δεν μπορεί να ποντάρει στο ίδιο άλογο με τον «νταβατζή» και να περιμένει κέρδη-ούτε στον ιππόδρομο δεν γίνονται αυτά. Άλλα κέρδη μπορεί να έχει κάποιος που παίζει με δανεικά και άλλα αυτός που στήνει την «κούρσα».

Αλλά αυτά τα ξέρετε-θα μου πείτε. Εσείς.

Έχετε αναρωτηθεί ότι το προϊόν της ψήφου σας θα ανακατευτεί με το προϊόν του κάθε παρανοημένου, με τις …στέρεες πολιτικές απόψεις της κυρά Νανούλας, το κομματικό όφελος του κυρ …Στέλλα του περιπτερά (που τον θυμήθηκα, μια χαρά άνθρωπος ήταν) και χιλιάδων οπαδών του Λάκη Γαβαλά, των κάθε λογής σαδομαζοχιστών και εν τέλει του κάθε πικραμένου που έχει λαλήσει και νομίζει ότι αλλάζει τον κόσμο;

Μην με πείτε φασίστα παρακαλώ. Δεν είμαι φασίστας όπως δεν είμαι επ ουδενί και Παναθηναϊκός.

Απλώς πιστεύω βασίμως ότι όλα θα παιχτούν και θα ξαναπαιχτούν, σαν το μπαρμπούτι, στις… έξω ζαριές. Και στα πίσω. Τους επόμενους μήνες.

Καλή ψήφο σε όλους. Δεν θα ξεμπλέξουμε εύκολα αλλά θα ξεμπλέξουμε.

Με τον ένα ή άλλο τρόπο.

Εγώ λέω εκείνο το βράδυ να μαγειρέψω σικελιάνικα μακαρόνια.

Στην Μάνη, εκπαιδευόμαστε στον πιο βασικό κανόνα της βεντέττας: να περιμένουμε με απίστευτη υπομονή την ώρα, την στιγμή και τον τόπο.

Όπου σκοτιστήκαμε για την άποψη της κάθε Διαμαντοπούλαινας, του κάθε Μηταράκη, των κάθε λογής Προβόπουλων, Μίχαλων, των τσάτσων κ.λ.π. συγγενών τους.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Όταν αρχίζει το πραγματικό πανηγύρι, το μαθαίνεις θες δεν θες, γιατί βαράνε τα όργανα!