Όταν είσαι ανίκανος έρχονται άλλοι να διαχειριστούν την κατάσταση. Και στα οικονομικά και στα υπόλοιπα, ενεργειακά, ασφάλεια… Έτσι όμως καταντάς χώρα μειωμένης κυριαρχίας, ένα επί της ουσίας προτεκτοράτο, αδιάφορο ποιανού…

Κρίση και… λογιστές: Να τι ΔΕΝ κάνατε κύριε Παπαδήμο, εκεί αποτύχατε!

Πως περιμένουμε να ξεφύγουμε από την οικονομική κρίση αφού ο τόπος μας κυβερνάται από ΛΟΓΙΣΤΕΣ οι οποίοι αδυνατούν να δουν τη μεγάλη εικόνα, τον παγκόσμιο καταμερισμό ισχύος ανάμεσα στις χώρες, όπου το οικονομικό κομμάτι είναι μόνο μία παράμετρος;

Ας δούμε καταρχάς τη δήλωση που αποτελεί την αφορμή για το σημερινό μας σχόλιο:

Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι κάλεσε την Κίνα να προχωρήσει σε επενδύσεις στη χώρα του και προσπάθησε να καθησυχάσει το Πεκίνο υποστηρίζοντας ότι το πρόβλημα με την κρίση χρέους της ευρωζώνης βρίσκεται πολύ κοντά στη λύση του και ότι οι σκληρές οικονομικές μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνησή του έχουν αποτέλεσμα.

Ο Μόντι, μετά από επαφές που είχε με την κινεζική πολιτική ηγεσία, στο Πεκίνο, όπου πραγματοποιεί επίσκεψη εργασίας, είπε ότι υπάρχει σαφώς ενδιαφέρον για μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών. Στο Πεκίνο, τελευταίο σταθμό της περιοδείας του που περιλάμβανε επίσης το Καζακστάν, τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία, ο Μόντι επανέλαβε τις δηλώσεις που είχε κάνει και στο Τόκιο, ότι τα χειρότερα στην κρίση χρέους της Ευρωζώνης φαίνεται να έχουν περάσει. Ωστόσο, επέμεινε...

ότι «κανείς δεν μπορεί να πει ότι η κρίση έχει τελειώσει».

Υπενθυμίζουμε, ότι λίγες μόλις ημέρες πριν, ο Ιταλός πρωθυπουργός που χαίρει εκτίμησης και εμπιστοσύνης σε πανίσχυρους οικονομικούς κύκλους παγκοσμίως, είχε επιτεθεί εναντίον της Μέρκελ και του Σαρκοζί για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται την κρίση. Δύο πολιτικούς από τους οποίους είχε αποσπάσει τα εύσημα για τις δραστικές κινήσεις του με αποτέλεσμα η οικονομική κρίση να δείχνει τάση αντιστροφής.

Ας τοποθετήσουμε λοιπόν απέναντι από τον Μάριο Μόντι τον Λουκά Παπαδήμο. Έναν ηγέτη τον οποίο στηρίξαμε στην προσπάθεια που ανέλαβε να βγάλει τον τόπο από την κρίση, υπό την έννοια ότι αποφύγαμε τις συνήθειες κραυγές στην Ελλάδα και τους αφορισμούς. Επισημαίναμε όμως από την πρώτη στιγμή ότι το παιχνίδι θα ήταν χαμένο εάν δεν αντιλαμβάνονταν οι κυβερνώντες ότι διακυβεύονται πολύ περισσότερα από την οικονομική επιβίωση της Ελλάδας.

Το πρώτο κρύο ντουζ ήρθε προ ημερών από την ίδια τη Μέρκελ και τον υπουργό της επί των οικονομικών, τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ούτε λίγο ούτε πολύ, αναφέροντας σε δηλώσεις τους ότι σε περίπτωση εξόδου της χώρας μας από την Ευρωζώνη η καταστροφή θα ήταν μεγάλη, δικαίωσε όσους υποστήριζαν ότι η χώρα παραδόθηκε στα Μνημόνια… με τα χέρια κατεβασμένα. Απέτυχε τραγικά να επηρεάσει τις αποφάσεις και να διαπραγματευτεί το οτιδήποτε, με αποτέλεσμα να δρουν ανεξέλεγκτοι όλοι και οι Έλληνες πολιτικοί, ενεοί, να «χορεύουν» στο ρυθμό που τους βαράνε, έχοντας απολύτως αποτύχει να καθορίσουν έστω κατ’ ελάχιστον το «ρεπερτόριο»…

Η κυβέρνηση της χώρας ποτέ δεν κατόρθωσε να «διαβάσει» σωστά την κατάσταση, όχι απλά ως ένα πρόβλημα οικονομικό όπου οι «συνταγές» για την έξοδο από το τέλμα περιγράφονται από λέξεις όπως λιτότητα, περικοπές ανάπτυξη κ.λπ. Το επιχείρημά μας είναι ότι η αντιμετώπιση της κρίσης απαιτούσε – και απαιτεί ακόμα – πολύ περισσότερα. Για παράδειγμα: Πάει ο Πάγκαλος στο Κατάρ και φεύγοντας δηλώνει ότι η επιθυμία του καθεστώτος παραμένει να διενεργηθούν επενδύσεις στην Ελλάδα. Μα αν κανείς διαβάσει τις προ ενός έτους δηλώσεις του τότε υφυπουργού Εξωτερικών, Σπύρου Κουβέλη», κι αυτός είχε δηλώσει ακριβώς το ίδιο!

Είπαν όμως και κάτι ακόμα οι Καταριανοί: Ότι θα προτιμούσαν διαφορετικές διαδικασίες για τη συνομολόγηση συμφωνιών για επενδύσεις (από τις «πολιτικώς ορθές» διαγωνιστικές διαδικασίες), προσθέτοντας ότι κατανοούν βέβαια την ανάγκη τήρησης των κανόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα. Οι πληροφορίες όμως φέρουν τους Καταριανούς κυριολεκτικά αγανακτισμένους με όσα έχουν συναντήσει στην Ελλάδα. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι διαγωνισμοί.

Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς, πόσοι τους πλησίασαν επικαλούμενοι τη γνωριμία με τον τάδε και το δείνα, προτείνοντας το γνωστό ελληνικό «φέρε να σου τα κανονίσω»; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πόσα λεφτά έχουν ήδη ξοδέψει στην Ελλάδα σε τέτοιες δουλειές, όπου οι αεριτζήδες θα μπορούσαν να είναι και πολιτικοί; Δεν τους είναι άγνωστη η μέθοδος, εδώ στην Ελλάδα που έμπλεξαν όμως, κατάλαβαν ότι και να πληρώσεις δεν είναι απαραίτητο να κάνεις δουλειά. Αστακό πάντως… δεν έφαγαν. Θα μπορούσαν οι αεριτζήδες να είναι και πολιτικοί; Μόνο που ο δικός τους «αέρας» αποτιμάται σε εκατομμύρια ευρώ… Και πόσο πιθανό θεωρούμε μετά από όλα αυτά να μας αντιμετωπίζουν σοβαρά και ως επενδυτικό Ελντοράντο;

Όταν κοιτάς την τσέπη σου και όχι πως θα κλείσεις μια συμφωνία για να δημιουργήσεις τη δυναμική που θα φέρει ανάπτυξη στον τόπο τα προβλήματα δεν πρόκειται να αντιμετωπιστούν. Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος όμως. Σκέφτηκε ποτέ κανείς ότι το Κατάρ δεν παίρνει ποτέ πρωτοβουλίες σε περιοχές γεωπολιτικού ενδιαφέροντος των ΗΠΑ εάν δεν έχει τη ρητή τους συναίνεση; Αυτό είναι πολύ ευρύτερο της φημολογίας ότι π.χ. επένδυσαν σε ελληνικές τράπεζες για να αποτρέψουν το να πέσουν στα χέρια των γερμανικών. Μας προβλημάτισε ποτέ τι μπορεί να σημαίνει ενδεχόμενη «παθητική στάση» και επενδυτική «ατολμία»;

Αν και άποψη έχουμε, καθώς επίσης και – καταρχήν – πληροφόρηση δεν θα προβούμε σε άκριτη δημοσιοποίηση σκόρπιων πληροφοριών, αλλά θα συνεχίσουμε το ρεπορτάζ και την ανάλυση και θα επανέλθουμε, είτε από το «defence-point.gr» είτε από το περιοδικό μας, το «ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ». Αυτό που θα κάνουμε σήμερα είναι ένας γενικότερος σχολιασμός της ελληνικής στάσης.

Σε ποιον οι ελληνικές κυβερνήσεις δίνουν την εντύπωση είτε ότι έχουν καταλάβει τη ολότητα του θέματος της οικονομικής κρίσης και κινούνται ευφάνταστα για την αντιμετώπισή του και όχι την εντύπωση ότι το μοναδικό μέλημά τους είναι μην και τους μαλώσουν από την Ευρώπη, μη και τους πούνε «κακά παιδιά»; Που αλλού ταξίδεψε πέραν των Βρυξελλών ο Παπαδήμος; Ποιος μπήκε στη σκέψη με ποιον τρόπο θα μπορούσε η χώρα να αξιοποιήσει τη γεωπολιτική της θέση ως «εργαλείο» υπέρβασης του προβλήματος; Και εάν πολλοί σκέφτονται την παράδοση της χώρας στον έναν ή τον άλλο, απλώς λανθάνουν. Διότι π.χ. εάν η Δύση επιθυμεί την απεξάρτηση της Ευρώπης από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες, μη νομίζετε ότι το τρομακτικό αμερικανικό ενδιαφέρον για τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης στη Μεσόγειο στο πλαίσιο της διαφημιζόμενης ενεργειακής ασφάλειας της Δύσης, δεν θα αντικαταστήσει για την Ευρώπη τη ρωσική εξάρτηση με αμερικανική…

Κατά συνέπεια, μήπως η υπερβολική μας προσκόλληση στην Ευρώπη μας έβλαψε; Τα επιχειρήματα μπορεί να είναι πολύ περισσότερα από το προαναφερθέν. Μήπως αποτύχαμε τραγικά να διαπραγματευτούμε πιο ανθρώπινους όρους, διακηρύσσοντας εξ αρχής ό,τι για μας η ΕΕ είναι το παν, ότι είναι για… τους μουσουλμάνους το κοράνι, κάπως έτσι; Κι αλήθεια να μην είναι, σημασία έχει τι εικόνα έχουν οι άλλοι για την υπόθεση και όχι τι θεωρούμε εμείς…

Η ουσία είναι ότι είμαστε μια χώρα χωρίς «σύστημα παραγωγής πολιτικής», με αποτέλεσμα να ζητάμε από άτομα, όσο ευφυή και καταρτισμένα μπορεί να είναι να αναλάβουν την ευθύνη για να πάρουν αποφάσεις με ρίσκο, αντί τις αποφάσεις αυτές να τις αναλαμβάνει «το σύστημα» το οποίο θα εκπροσωπείται από τον εκάστοτε πρωθυπουργό, ο οποίος θα αισθάνεται και πολύ ισχυρότερος, αφού δεν θα φοβάται ότι αν κάτι στραβώσει θα τον… κρεμάσουνε!

Για να είμαστε και δίκαιοι, πόσο δύσκολο ήταν να αναλάβει κάποιος προσωπικά την ευθύνη και να πει στους Γερμανούς «αφήστε τις μπλόφες, δεν υπογράφω, χρεοκοπώ, αναλαμβάνω το ρίσκο, αλλά ξεχάστε την Ευρώπη όπως την ξέρατε μέχρι σήμερα, άρα κι ό,τι άλλο ευεργετικό σας εξασφάλιζε». Η κατάσταση θα μπορούσε να είναι διαφορετική σήμερα. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το ξέρουμε μόνο εκ των υστέρων. Το ψυχανεμίζονταν πολλοί και το δήλωναν κιόλας, δεν ήταν αυτοί όμως που είχαν την ευθύνη να λάβουν αποφάσεις. Έξω από το χορό μπορείς να τραγουδάς ότι θέλεις, αφού και αρλούμπες να λες δεν τρέχει και τίποτε. Αν όμως κληθείς να εφαρμόσεις ότι πιστεύεις και κάτι στραβώσει, το δικό σου κεφάλι θα ζητηθεί επί πίνακι…

Το κακό είναι ότι τέτοια προβλήματα χρειάζονται ηγεσίες με άλλες ικανότητες. Ηγεσίες τις οποίες δεν διαθέτει η Ελλάδα ούτε κατ’ ελάχιστον. Με αποτέλεσμα να συνεχίζει την προσφιλή της τακτική, να αντιδρά σε εξωτερικά ερεθίσματα και να μην κάνει απολύτως τίποτε για να διαμορφώσει προς όφελός της τις εξελίξεις. Το ίδιο κάνει και σήμερα, αποδεικνύοντας την παντελή ανικανότητα να αξιοποιήσει ένα από τα καλύτερα «γεωπολιτικά οικόπεδα» του πλανήτη, το οποίο πλέον είναι γνωστό ότι διαθέτει απολήψιμα κοιτάσματα υδρογονανθράκων η αξία των οποίων είναι στη χειρότερη των περιπτώσεων υπερδιπλάσια του χρέους…

Όταν είσαι ανίκανος έρχονται άλλοι να διαχειριστούν την κατάσταση. Και στα οικονομικά και στα υπόλοιπα, ενεργειακά, ασφάλεια… Έτσι όμως καταντάς χώρα μειωμένης κυριαρχίας, ένα επί της ουσίας προτεκτοράτο, αδιάφορο ποιανού…
πηγή