Θανάσης Παπανδρόπουλος
Όχι, οι δυνάμεις του κρατισμού δεν έπαψαν να κυριαρχούν επειδή το κράτος τελεί στην ουσία υπό πτώχευση. Είναι παρούσες, πανίσχυρες, ύπουλες και με παρουσία σε όλες τις αρθρώσεις της πολιτικής, κοινωνικής και επικοινωνιακής ζωής της χώρας.
Για παράδειγμα, στην κρατική τηλεόραση παραμένουν αμειβόμενοι κάπου 160 δημοσιογράφοι οι οποίοι προσφέρουν μηδαμινό έργο –αν προσφέρουν. Στο σχεδόν ανύπαρκτο από πλευράς τηλεθέασης κανάλι της Βουλής υπάρχουν στο μισθολόγιο άλλοι 50 δημοσιογράφοι, όπως και στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Όλοι αυτοί, μαζί με τους δημοσιογράφους που αμείβονται από ΔΕΚΟ, υπουργεία και κρατικοδίαιτες τράπεζες, συνιστούν έναν ισχυρό επικοινωνιακό στρατό που υπεραμύνεται του κρατισμού με νύχια και με δόντια. Ακόμα χειρότερα, όλοι οι παραπάνω πραιτωριανοί του κρατισμού είναι ταυτοχρόνως και φορείς αντιεπιχειρηματικής...
και αντιφιλελεύθερης ιδεολογίας, γεγονός που επηρεάζει και τον ευρύτερο επικοινωνιακό χώρο στην Ελλάδα.
Στο πλαίσιο αυτό, όπως διαπιστώνει καθημερινά κανείς, οι πραιτωριανοί και οι πολιτικοί υποστηρικτές τους βαφτίζουν «νεοφιλελευθερισμό» κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού και βελτίωσης της παραγωγικότητας του δημοσίου τομέα, κάθε προσπάθεια αναπροσαρμογής του ρόλου του κράτους στα σύγχρονα δεδομένα της ανοιχτής παγκόσμιας αγοράς, την κοινωνία της πληροφορίας, του ευέλικτου παραγωγικού προτύπου. Υπονομεύουν επίσης κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης και ξορκίζουν τις μεταρρυθμίσεις.
Η αντικειμενική βάση αυτού του αμυντισμού βρίσκεται στα υπαρκτά συμφέροντα των κοινωνικών στρωμάτων της κατεστημένης καθυστέρησης στην Ελλάδα. Μέσα και γύρω από το κράτος και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα έχουν αρθρωθεί πολλαπλά συμφέροντα, των οποίων οι φορείς κατέχουν προνομιακή θέση στην κοινωνική κλίμακα. Αυτές οι κοινωνικές ομάδες διαθέτουν ισχύ, η οποία πολλαπλασιάζεται από την υπερεκπροσώπησή τους στα συνδικάτα κατά κόμματα και αντιστέκονται σε όποιες αλλαγές αποσταθεροποιούν την θέση τους. Γι αυτό, παρά την κρίση, οι ομάδες αυτές είναι αποφασισμένες να διαλύσουν τα πάντα και επωφελούνται από την κοινωνική ακινησία που υπάρχει στην χώρα. Ακόμα χειρότερα, παραπλανούν και δηλητηριάζουν την κοινή γνώμη με ψευδολογίες, εφευρίσκοντας ταυτοχρόνως και φανταστικούς εχθρούς.
Με άλλα λόγια, έχουν ήδη δημιουργήσει συνθήκες που υπήρχαν στην προναζιστική Γερμανία την περίοδο της δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Και αυτό το κάνουν διότι φοβούνται την πιθανή απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων που διαθέτει η ελληνική κοινωνία, παρά τις πλύσεις εγκεφάλου που υφίσταται.
Η ελληνική οικονομία έχει τεράστιες αναπτυξιακές προοπτικές, αρκεί να απελευθερωθούν οι δυνάμεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας από την ομηρία που ασκεί το κράτος. Χρειάζεται ένα κράτος με μικρότερη αλλά αποτελεσματικότερη παρέμβαση στα οικονομικά πράγματα. Δεν χρειάζονται ούτε επιδοτήσεις, ούτε αναπτυξιακοί νόμοι, ούτε σχεδιασμός σε κεντρικό επίπεδο. Η χώρα έχει ανάγκη ταχύτατης απαλλαγής από τις δυνάμεις του ζόφου που την έφεραν στην χρεοκοπία. Και αυτό μπορεί να το πετύχει αν οι δυνάμεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αποφασίσουν να πουν όχι στην κατάρρευση. Το κρατικοδίαιτο οικονομικό μοντέλο του ελληνικού καπιταλισμού έχει ήδη καταρρεύσει. Το ελληνικό κράτος, χωρίς ευρωπαϊκή βοήθεια, είναι ένα χρεοκοπημένο κράτος. Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας βρίσκεται σε οικτρή κατάσταση. Τώρα η Ελλάδα χρειάζεται να ανορθωθεί στηριγμένη στην ευρωπαϊκή επιτήρηση και την κατάκτηση της ελληνικής αυτογνωσίας. Αυτό είναι δύσκολο, αλλά δεν είναι ανέφικτο.
Όχι, οι δυνάμεις του κρατισμού δεν έπαψαν να κυριαρχούν επειδή το κράτος τελεί στην ουσία υπό πτώχευση. Είναι παρούσες, πανίσχυρες, ύπουλες και με παρουσία σε όλες τις αρθρώσεις της πολιτικής, κοινωνικής και επικοινωνιακής ζωής της χώρας.
Για παράδειγμα, στην κρατική τηλεόραση παραμένουν αμειβόμενοι κάπου 160 δημοσιογράφοι οι οποίοι προσφέρουν μηδαμινό έργο –αν προσφέρουν. Στο σχεδόν ανύπαρκτο από πλευράς τηλεθέασης κανάλι της Βουλής υπάρχουν στο μισθολόγιο άλλοι 50 δημοσιογράφοι, όπως και στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Όλοι αυτοί, μαζί με τους δημοσιογράφους που αμείβονται από ΔΕΚΟ, υπουργεία και κρατικοδίαιτες τράπεζες, συνιστούν έναν ισχυρό επικοινωνιακό στρατό που υπεραμύνεται του κρατισμού με νύχια και με δόντια. Ακόμα χειρότερα, όλοι οι παραπάνω πραιτωριανοί του κρατισμού είναι ταυτοχρόνως και φορείς αντιεπιχειρηματικής...
και αντιφιλελεύθερης ιδεολογίας, γεγονός που επηρεάζει και τον ευρύτερο επικοινωνιακό χώρο στην Ελλάδα.
Στο πλαίσιο αυτό, όπως διαπιστώνει καθημερινά κανείς, οι πραιτωριανοί και οι πολιτικοί υποστηρικτές τους βαφτίζουν «νεοφιλελευθερισμό» κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού και βελτίωσης της παραγωγικότητας του δημοσίου τομέα, κάθε προσπάθεια αναπροσαρμογής του ρόλου του κράτους στα σύγχρονα δεδομένα της ανοιχτής παγκόσμιας αγοράς, την κοινωνία της πληροφορίας, του ευέλικτου παραγωγικού προτύπου. Υπονομεύουν επίσης κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης και ξορκίζουν τις μεταρρυθμίσεις.
Η αντικειμενική βάση αυτού του αμυντισμού βρίσκεται στα υπαρκτά συμφέροντα των κοινωνικών στρωμάτων της κατεστημένης καθυστέρησης στην Ελλάδα. Μέσα και γύρω από το κράτος και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα έχουν αρθρωθεί πολλαπλά συμφέροντα, των οποίων οι φορείς κατέχουν προνομιακή θέση στην κοινωνική κλίμακα. Αυτές οι κοινωνικές ομάδες διαθέτουν ισχύ, η οποία πολλαπλασιάζεται από την υπερεκπροσώπησή τους στα συνδικάτα κατά κόμματα και αντιστέκονται σε όποιες αλλαγές αποσταθεροποιούν την θέση τους. Γι αυτό, παρά την κρίση, οι ομάδες αυτές είναι αποφασισμένες να διαλύσουν τα πάντα και επωφελούνται από την κοινωνική ακινησία που υπάρχει στην χώρα. Ακόμα χειρότερα, παραπλανούν και δηλητηριάζουν την κοινή γνώμη με ψευδολογίες, εφευρίσκοντας ταυτοχρόνως και φανταστικούς εχθρούς.
Με άλλα λόγια, έχουν ήδη δημιουργήσει συνθήκες που υπήρχαν στην προναζιστική Γερμανία την περίοδο της δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Και αυτό το κάνουν διότι φοβούνται την πιθανή απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων που διαθέτει η ελληνική κοινωνία, παρά τις πλύσεις εγκεφάλου που υφίσταται.
Η ελληνική οικονομία έχει τεράστιες αναπτυξιακές προοπτικές, αρκεί να απελευθερωθούν οι δυνάμεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας από την ομηρία που ασκεί το κράτος. Χρειάζεται ένα κράτος με μικρότερη αλλά αποτελεσματικότερη παρέμβαση στα οικονομικά πράγματα. Δεν χρειάζονται ούτε επιδοτήσεις, ούτε αναπτυξιακοί νόμοι, ούτε σχεδιασμός σε κεντρικό επίπεδο. Η χώρα έχει ανάγκη ταχύτατης απαλλαγής από τις δυνάμεις του ζόφου που την έφεραν στην χρεοκοπία. Και αυτό μπορεί να το πετύχει αν οι δυνάμεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αποφασίσουν να πουν όχι στην κατάρρευση. Το κρατικοδίαιτο οικονομικό μοντέλο του ελληνικού καπιταλισμού έχει ήδη καταρρεύσει. Το ελληνικό κράτος, χωρίς ευρωπαϊκή βοήθεια, είναι ένα χρεοκοπημένο κράτος. Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας βρίσκεται σε οικτρή κατάσταση. Τώρα η Ελλάδα χρειάζεται να ανορθωθεί στηριγμένη στην ευρωπαϊκή επιτήρηση και την κατάκτηση της ελληνικής αυτογνωσίας. Αυτό είναι δύσκολο, αλλά δεν είναι ανέφικτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου