Γλώσσα και Μ. Εβδομάς

Ε Ν Α Σ ΑΠΟ τους ικανούς της ελληνικής γλώσσας δημοσιογράφος ρωτήθηκε από ακροατή, πώς τα καταφέρνει; Του 'δωσε την απάντηση: «Συνεχίζω να διαβάζω και να πηγαίνω εκκλησία». Ιδού, λοιπόν, κάθε χρόνο η θαυμάσια Μεγάλη Εβδομάδα: Δεν είναι μόνο το υπερούσιο Νόημα. Ούτε μόνο η μαγεύουσα τα ώτα Μελωδία. Είναι κι η απέραντη ομορφιά της Γλώσσας, κορμός της μυσταγωγίας. Πώς παρελαύνουν, κορδωτές καμαρωτές, πλήθος δοτικές, συγκεντημένες με τις πιο όμορφες μετοχές και τα εξαίσια απαρέμφατα, σ’ ένα αριστούργημα τέχνης; Απ’ όπου διαρκώς τσιμπολογάμε, αιώνες τώρα, για να ομορφαίνουμε την καθομιλουμένη:

Εκτός νυμφώνος. Μωραί παρθένοι. Κύμβαλα αλαλάζοντα. Πριν αλέκτωρ φωνήσει. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Πρόβατον επί σφαγήν. Εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι. Επί ξύλου κρεμάμενος. Άρον - άρον. Το φιλί του Ιούδα. Τα τριάκοντα αργύρια. Η κουστωδία. Το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σαρξ ασθενής. Τι χρείαν έχομεν μαρτύρων. Ούκ οίδα τον άνθρωπον. Καθάπερ ο Ιούδας. Ήγγικεν η ώρα. Αντί του μάννα χολήν... Αποσυνάγωγος… Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί. Ένιψεν τας χείρας του…

Α Λ Λ ’ ΟΜΩΣ, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Πολιτεία μας, εδώ και εν Αθήναις,...

κατακρεουργήσασα από δεκαετιών τη στοιχειώδη έστω διδασκαλία τού απέραντου πλούτου τής Αρχαίας Ελληνικής, παρήγαγε ήδη νεοέλληνες ανίκανους τέτοιου πλουτισμού. Μ’ εντελώς περιορισμένες έως ανύπαρκτες τις δυνατότητες να κοινωνήσουν των αχράντων τής γλώσσας: Από το «μήνιν άειδε θεά» και το «αμύνεσθαι περί πάτρης» του προπάππου Ομήρου και το «ελευθερίης γλιχόμενοι - ουδαμά προδώσομεν την Ελλάδα» τού παππούλη Ηρόδοτου, ώς το «νυξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας» της θερμώς δακρυρροούσης Κασσιανής μοναχής…

Ο Τ Α Ν κάποτε η δυσώδης και βεβορβορωμένη ανανήψει, αίφνης θ’ ανακαλύψει ότι: Τα πανεπιστήμιά της έπαυσαν να παράγουν φιλόλογους ικανούς να διδάσκουν επαρκώς Αρχαία Ελληνικά. Η δε εκφωνούσα ετησίως κάθε Μεγ. Βδομάδα αυτόν τον πλούτον Εκκλησία, περί του πλούτου τής παιδείας, αγρόν ηγόρασε και ζεύγη βοών πέντε.

Τ Ο Τ Ε, ίσως θα ψάχνουν εις την ξένην, κάποιες των αλλοδαπών πανεπιστήμιων σχολές, θεραπαινίδες της Αρχαίας Ελληνικής, κατά πως διά βίου αγωνιζόταν, φερ’ ειπείν, η τών Παρισίων, εξ επιλογής και κατ’ απονομήν επαξίως Ελληνίς, μ. Ζαγκλίν ντε Ρομιγύ, για να επανακτήσουν ψήγματα του απωλεσθέντος πλούτου: «Ήσαν δέ τινες Έλληνες… ο δε Ιησούς απερκίνατο αυτοίς, λέγων: Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου». Γι’ αυτό: Θαρσείν χρη! Θα δείξει [και] ημίν και την ένδοξόν Του Ανάστασιν.
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ