Του Σάββα Καλεντερίδη
Ένα από τα πράγματα που δεν διαθέτει η πατρίδα μας, είναι και η παράδοση στη διαχείριση κρίσεων σε επίπεδο κράτους, κυβέρνησης και πολιτικού συστήματος. Αυτό φάνηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο σε περιπτώσεις αντιμετώπισης απειλών που προέρχονταν από φυσικά και καιρικά φαινόμενα (σεισμοί, πυρκαγιές, χιονοπτώσεις και πλημμύρες), αλλά και σε περιπτώσεις ταχέως εξελισσόμενων εθνικών κρίσεων, όπως τα Ίμια και το Οτζαλάν, όπου εκτός των άλλων δοκιμάστηκαν η αποτελεσματικότητα των κρατικών μηχανισμών και η οξυδέρκεια, τα αντανακλαστικά, η επαγγελματική κατάρτιση, η υπευθυνότητα και ο πατριωτισμός των κρατικών αξιωματούχων, των υπηρεσιακών παραγόντων και των κατά περίπτωση πολιτικών προϊσταμένων τους.
Τα αίτια της αναποτελεσματικότητας του κράτους και της εν γένει συμπεριφοράς εκείνων που το υπηρετούν, και εννοούμε τους κρατικούς υπαλλήλους και τους πολιτικούς που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονται ή επηρεάζουν τη λειτουργία του, είναι βαθιά και... δεν είναι του παρόντος. Πάντως, εντοπίζονται στην εμπεδωμένη νοοτροπία, η οποία εμποδίζει τους παραπάνω, που δεν χάνουν την ευκαιρία να επιδείξουν δουλική συμπεριφορά προς τους ξένους, να συνειδητοποιήσουν ότι είναι ταπεινοί υπηρέτες του έθνους, της πατρίδος και των πολιτών και όχι επιβήτορες και δυνάστες όλων των ανωτέρω.
Δεν θα αναφερθούμε στις επιδόσεις του ελληνικού κράτους και των πολιτικών στη διαχείριση των προαναφερθεισών κρίσεων, δηλαδή των Ιμίων και του Οτζαλάν. Και στη μια περίπτωση και στην άλλη, πρωταγωνιστές ήταν πολιτικοί, με σούπερσταρ τον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, οι οποίοι πολιτικοί επέδειξαν χαρακτηριστική αδυναμία υπεράσπισης των εθνικών μας συμφερόντων κατά τη διάρκεια διαχείρισης των κρίσεων, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να υποστεί τεράστιες ήττες, με σοβαρές και μακροχρόνιες αρνητικές συνέπειες στα εθνικά και στρατηγικά μας συμφέροντα.
Από τα τέλη του 2008, ως αποτέλεσμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης που ξέσπασε στις ΗΠΑ, εμφανίστηκε στον ορίζοντα η απειλή εξάπλωσης της κρίσης αυτής στις χώρες της Ευρωζώνης και στην Ελλάδα. Τότε, η κυβέρνηση Καραμανλή έκανε κάποια δειλά βήματα για να προετοιμάσει και να θωρακίσει τη χώρα, βήματα που ενώ από μόνα τους δεν αποτελούσαν ούτε καν ασπιρίνη για ασθενή που πάσχει από σχεδόν ανίατη ασθένεια, τορπιλίστηκαν από τους λαϊκιστές του ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα αντί για να θωρακιστεί, η χώρα μας να γίνει ακόμα πιο ευάλωτη και διάτρητη απέναντι στην επερχόμενη κρίση.
Η τρέλα της εξουσίας, που αποσταθεροποιεί τον εγκέφαλο και τη σκέψη ακόμα και των πιο σοβαρών Ελλήνων πολιτικών, αν μπορούμε να μιλήσουμε για τέτοιους, δεν επέτρεψε στον Γιώργο Παπανδρέου και τους χειροκροτητές του -κυρίως αυτούς- να δουν ότι αν δεν βάλουν πλάτη στην κυβέρνηση για να απασφαλίσει την βόμβα,αυτή θα σκάσει στα δικά τους χέρια, καταστρέφοντας φυσικά και την ίδια τη χώρα.
Έτσι εξευτέλισαν τον ήδη απαξιωμένο θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας, και εκβιάζοντας με ανευθυνότητα και αναίδεια που θα έκανε ακόμα και προσωπικότητες της άλλοτε θρυλικής Τρούμπας να μοιάζουν με αθώους ναυτοπρόσκοπους μπροστά τους, οδήγησαν τη χώρα σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο και πρόωρες εκλογές, τότε που αντί να μετρούν οι πολιτικοί μια προς μια τις λέξεις που χρησιμοποιούσαν κατά την προεκλογική περίοδο, ακούστηκε το περίφημο «λεφτά υπάρχουν».
Φυσικά, και η φοβική συμπεριφορά της κυβέρνησης Καραμανλή απέναντι στον πασοκικό λαϊκισμό, είναι στην ουσία η άλλη πλευρά του ιδίου νομίσματος, αφού η κυβέρνηση θα έπρεπε να πάρει όλα εκείνα τα μέτρα που θα προστάτευαν και θα θωράκιζαν τη χώρα, καταγγέλλοντας την ανευθυνότητα του ΠΑΣΟΚ και των κομμάτων της Αριστεράς, και ας πλήρωνε στις εκλογές το τίμημα των επιλογών της. Ποσοστό κατώτερο από το 18% της 6ης Μαΐου δεν θα έπαιρνε ενώ ταυτόχρονα θα είχε πράξει και το εθνικό της καθήκον. Γιατί στις 6 Μαΐου οι ψηφοφόροι τιμώρησαν τα κόμματα που άσκησαν εξουσία για όλα όσα έπραξαν και για εκείνα που θα έπρεπε να πράξουν στη διάρκεια της διαχείρισης αυτής της κρίσης.
Τη φοβική διαχείριση της κρίσης από την κυβέρνηση Καραμανλή, ακολούθησε η διαχείριση των κυβερνήσεων Γιώργου Παπανδρέου, που ήταν η μόνη πετυχημένη, αφού όλα δείχνουν ότι ο στόχος ήταν να δεθεί η χώρα χειροπόδαρα και να γίνει πειραματόζωο των δανειστών και του διεθνούς κεφαλαίου, όπως δήλωσε πρόσφατα ο ίδιος, φυσικά κατόπιν εορτής.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά η Ελλάδα βρίσκεται παγιδευμένη στα μνημόνια και τους δανειστές, με τις ευθύνες να διαχέονται σε πολίτες και πολιτικούς, με τους πρώτους να άγονται και να φέρονται από τους δεύτερους λαϊκιστές.
Αν δεχτούμε ότι οι κυβερνήσεις Παπανδρέου έπαιζαν έναν άλλο ρόλο, δεν μπορούμε να το πούμε αυτό για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, το οποίο παρακολουθούσε την υποδούλωση και την καταστροφή της Ελλάδος επί 2,5 χρόνια, κατάσταση που εκτός από την ποιότητα των πολιτικών και των κομμάτων, καταδεικνύει και το συστημικό πρόβλημα της χώρας, αφού δεν υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας που θα λειτουργούσαν λυτρωτικά στην περίπτωση που ένας βλάκας ή εγκάθετος ξένων συμφερόντων καθίσει στη θέση του πρωθυπουργού και βαλθεί να καταστρέψει τη χώρα.
Το συστημικό πρόβλημα της χώρας έρχεται στην επιφάνεια για άλλη μια φορά και εμφανίζεται ως η «Αχίλλειος πτέρνα» της Ελλάδος, μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου, όπου έκανε την εμφάνισή του ένα νέο πολιτικό ρεύμα, αυτό των νεολαϊκιστών, που αντί να κεφαλαιοποιήσουν τα όποια εκλογικά τους κέρδη επ’ ωφελεία της πατρίδας, τσογάρουν στον πόνο και την ανασφάλεια των καθημαγμένων από τα μνημόνια Ελλήνων, για να αυξήσουν τα ποσοστά τους στις επόμενες εκλογές, που ούτως ή άλλως προκαλούν.
Στο αποτέλεσμα των εκλογών αντικατοπτρίζεται η δυσαρέσκεια και η απόγνωση των Ελλήνων πολιτών που συνθλίβονται από τις πολιτικές του μνημονίου. Οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις, ως κυβέρνηση θα μπορούσαν να καταστήσουν το αποτέλεσμα αυτό ως διαπραγματευτικό όπλο στις συνομιλίες με την Ευρώπη και το ΔΝΤ, για τη βελτίωση των όρων ή για την μείωση των απωλειών των εργαζομένων και των συνταξιούχων από την εφαρμογή του μνημονίου. Δηλαδή να πράξουν αυτό που δεν έπραξαν οι προηγούμενοι τους οποίους κατηγορούν.
Αντ’ αυτού, τις ημέρες αυτές γινόμαστε μάρτυρες απίστευτης αλαζονείας, υποκρισίας και λαϊκισμού, με μοναδικό στόχο τα ποσοστά των επομένων εκλογών.
Εμείς απλά να πούμε ότι σύμφωνα με φήμες που κυκλοφορούν στους πολιτικούς διαδρόμους, ο Σαμαράς υποχρεώθηκε να υπογράψει το δεύτερο μνημόνιο όταν συνειδητοποίησε ότι αν δεν τον πράξει, θα «σκάσει η βόμβα» στα χέρια του και θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός της δραχμής.
Το μνημόνιο, μπορεί να θεωρείται από πολλούς ως η συνταγή που επιφέρει τον αργό θάνατο της Ελλάδος και των Ελλήνων, όμως εξασφαλίζει τους μισθούς και τις συντάξεις κάθε τέλος του μηνός όλων, ακόμη και των αλαζόνων επικριτών του.
Αυτοί που το καταγγέλλουν, με τον αφοριστικό τρόπο που το κάνουν, δεν αφήνουν στον εαυτό τους το περιθώριο να ελιχθούν διαπραγματευτικά και να υποχωρήσουν, αν αυτό επιβάλλουν τα εθνικά μας συμφέροντα, αύριο που θα γίνουν κυβέρνηση, προετοιμάζοντας με τον τρόπο αυτό τις συνθήκες για να «σκάσει η βόμβα» στα δικά τους χέρια. Και να γίνει αυτό -πράγμα που φυσικά απευχόμεθα- εκτός των άλλων θα μείνουν στην ιστορία ως μια αριστερή κυβέρνηση που μείωσε μισθούς και συντάξεις σε ποσοστά κάτω του 50%, για να μην μιλήσουμε για τα σενάρια της δραχμής.
Τελικά, η ανευθυνότητα και ο λαϊκισμός των πολιτικών μας αποδεικνύονται η πιο επικίνδυνη ασύμμετρη απειλή για την πατρίδα μας. Κρίμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου