Ο Ζαχαριάδης ζητά την επιείκια του Στάλιν για την αποτυχία απόσπασης της Μακεδονίας από την Ελλάδα.

Στη φωτογραφία: Άποψη της λίμνης Ρίτσα.
Παραθεριστικό μέρος του Στάλιν. Εκεί ελήφθησαν οι
κρίσιμες αποφάσεις σχετικά με το μέλλον  της Ελλάδος
 και τον ρόλο του ΚΚ

Για να μη απομείνει καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι ο Συμμοριτοπόλεμος δεν ήταν «εμφύλιος πόλεμος», αλλά Σλαβικής εμπνεύσεως ξενοκίνητη επιβουλή εναντίον της Ελλάδας, δηλαδή πόλεμος εξαπολυθείς υπό μισθάρνων οργάνων της Μόσχας, εντελλομένων, καθοδηγούμενων και διευθυνομένων από αυτήν, δηλαδή από μισθοφόρους - ανδρείκελα του Σλαβισμού, βλέπουμε τον πράκτορα της Σοβιετικής Ένωσης και ηγέτη του Κ.Κ.Ε., Νίκο Ζαχαριάδη, μετά την νίκη τού Ελληνικού Εθνικού Στρατού να μεταβαίνει κατ' ευθείαν στην Κριμαία και να παρουσιάζεται περιδεής ενώπιον του αφέντη του Στάλιν, επιζητών και εκλιπαρών την κατανόηση και την επιείκια του, για την επελθούσα πανωλεθρία.

 Αποδεικνύεται, έτσι, γι' άλλη μία φορά, ότι την ευθύνη της διεξαγωγής της επίθεσης εναντίον της Ελλάδας, η ηγεσία του Κ.Κ.Ε., δεν την είχε έναντι του «δημοκρατικού Λαού», όπως ισχυριζόταν, ούτε έναντι των «συντρόφων» της, αλλά αποκλειστικά και μόνον έναντι της Μόσχας, της οποίας ήταν ο εντολοδόχος και της όποιας τα επεκτατικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα εις βάρος της Ελλάδος εξυπηρετεί.

Από τον Στάλιν, ο όποιος παραθέριζε την εποχή εκείνη στην λίμνη Ρίτσα της Γεωργίας, έλαβε...
ο Ζαχαριάδης, τον Απρίλιον 1946, την εντολήν έναρξης του Συμμοριτοπολέμου, και στον Στάλιν, και μάλιστα στην ίδια τοποθεσία, επανέρχεται ο Ζαχαριάδης, τρισήμιση χρόνια αργότερα, δηλαδή τον Σεπτέμβριο του 1949, για να αναφέρει ευπειθώς, ως υποτελής, την αποτυχία της αποστολής που είχε ο ίδιος αναλάβει. Όλα αυτά εξιστορεί και ο αριστερός συγγραφέας Λευτέρης Μαυροειδής στην σελίδα 17 του βιβλίου του «Φάκελλος Καραγιώργη». Συγκεκριμένα, γράφει:

«Αμέσως μετά την ήττα στο Γράμμο και την υποχώρηση των δυνάμεων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στην Αλβανία, ο Ζαχαριάδης πέταξε για τη Μόσχα κι από κει για τη λίμνη Ρίτσα, της Γεωργίας, όπου παραθέριζε την ώρα εκείνη ο Στάλιν, και είχε μαζί του μια συζήτηση γύρω από την κατάσταση πού είχε δημιουργηθή στην Ελλάδα. Μετά τη συζήτηση συντάχθηκε ένα κείμενο πού το προσυπέγραψαν ο Στάλιν και ο Ζαχαριάδης (σ.σ. δηλαδή οι δύο συμβαλλόμενοι για την επιχείρηση διαμελισμού της Ελλάδος) και πού στη συνέχεια αποτέλεσε τον πυρήνα της επίσημης πλατφόρμας του κόμματος σχετικά με τις αιτίες και την περαιτέρω πορεία του Κ.Κ.Ε.».

Μέσα από το κείμενο αυτό, θεωρήθηκε ότι ή επιλογή του ένοπλου αγώνα (1946) ήταν ορθή απόφαση, όπως ορθή ήταν και η στρατηγική που εφάρμοσε το Κ.Κ.Ε. για την ανατροπή του Ελληνικού πολιτεύματος, την εγκαθίδρυση κομμουνιστικής τυραννίας και τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας.

Τα ίδια, σχεδόν, περιγράφει και ο Γιώργης Βοντίτσος ή «καπετάν Γούσιας», στις σελίδες 11-13 του Β' Τόμου, του βιβλίου του «Οι αιτίες γιά τις ήττες, τη διάσπαση του Κ.Κ.Ε. και της Ελληνικής Αριστεράς». Αυτός, αφού αναφέρει λεπτομέρειες για την απόφαση του Στάλιν για την, δίκην αγέλης ζώων, μεταφορά των αξιοθρήνητων λειψάνων του κομμουνιστοσυμμοριτισμού στην Τασκένδη, πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν και αφού κάνει λόγο και για την συνυπογραφή κοινού κειμένου για τα αίτια της ήττας των συμμοριτών («γράφτηκε και ένα γραφτό ντοκουμέντο πού το υπόγραψε ο Στάλιν»), συνεχίζει ως εξής:

«Ο Στάλιν είπε στον Ζαχαριάδη: Δεν έχεις γιατί να μας ευχαριστήσεις, εσείς κάνατε πάρα πολλά για μας». Αυτό αποτελεί άλλη μίαν μαρτυρία και πιστοποίηση σχετικά με την εξυπηρέτηση των Σλαβικών συμφερόντων από τις συμμορίες του Κ. Κ. Ε.

Τέλος, ο αρχισυμμορίτης και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. Δημήτρης Βλαντάς, Στην σελίδα 143 του βιβλίου του «Εμφύλιος πόλεμος 1945 - 1949», γράφει:

«Ο Ζαχαριάδης έδρασε σαν να ήταν δούλος της Ρωσσικής ηγεσίας». Και στην σελίδα 119 του βιβλίου του «Η τραγωδία του Κ.Κ.Ε.», διευκρινίζει: «Η δεύτερη βασική αιτία της ήττας μας ήταν η τότε ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή, από το Μάρτη του 1946, ενθάρρυνε την ηγεσία τον Κ.Κ.Ε. γι' ανταρτοπόλεμο με σκοπό να εξυπηρετήσει Ρωσσικά ιδιοτελή συμφέροντα... Θα ήταν ανόητο να φανταστεί κάνεις ότι, χωρίς την έγκριση της Σοβιετικής ηγεσίας, χωρίς υπόσχεση της για βοήθεια, θ' άρχιζε η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. ένοπλο αγώνα μετά τις 31 Μαρτίου 1946».

Με άλλα λόγια, ακόμη και τα ηγετικά στελέχη του «Δημοκρατικού Στρατού» και του Κ.Κ.Ε. παραδέχονται ότι έδρασαν ως μισθοφόροι του Σλαβισμού, για την εξυπηρέτηση των Σοβιετικών σχεδίων εις βάρος της Ελλάδας.


Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ

Επειδή ο κομμουνιστής δικτάτωρ της Αλβανίας, Εμβέρ Χότζα, κατηγόρησε, στον Στάλιν, τον Νίκο Ζαχαριάδη ως υπεύθυνο της ήττας των κομμουνιστοσυμμοριτών, λόγω της εφαρμοσμένης από αυτόν λανθασμένης τακτικής στην διεξαγωγήν του ανταρτοπόλεμου, ο Στάλιν, πέντε μόλις μήνες μετά την συντριβή των κομμουνιστοσυμμοριτών, κάλεσε στη Μόσχα, το Νίκο Ζαχαριάδη και τον Δημήτριο Παρτσαλίδη και τους παρέπεμψε σε «δίκη». Στην «δίκη» αυτήν, χρέη «δικαστή» ανέλαβεν ο ίδιος ο Στάλιν, παρουσία των Μολότωφ, Μαλένκωφ κλπ., ενώ χρέη «εισαγγελέως - κατηγόρου» ανέλαβε ο Έμβέρ Χότζα, με βοηθό του τον συνεργάτη του Μεχμέτ Σόχου. Ο Στάλιν αποδέχτηκε όλες τις κατηγορίες εναντίον Ζαχαριάδη-Παρτσαλίδη και αυτοί αναγκάστηκαν, απολογούμενοι, να παραδεχθούν τα «λάθη» τους και να υποσχεθούν ότι θα προσπαθήσουν να τα επανορθώσουν. Ακολούθως ο Στάλιν υποχρέωσε τον Εμβέρ Χότζα και το Νίκο Ζαχαριάδη να αγκαλιαστούν, σε εκδήλωσιν συμφιλίωσης!         

Έτσι, δόθηκε από τον αφέντη-εργοδότη Στάλιν συγχώρεση και άφεση αμαρτιών προς τους έμμισθους πράκτορες της Μόσχας, Ζαχαριάδη και Παρτσαλίδη, γιά την ήττα των κομμουνιοτοσυμμοριτών στο Βίτσι και στον Γράμμο. Είναι και αυτό μία επί πλέον απόδειξη της απόλυτης εξάρτησης και υποτέλειας του Κ.Κ.Ε. από τη Μόσχα, όπως επίσης και της Σλαβικής επιβουλής εναντίον της Ελλάδας, με την έγκριση της Σοβιετικής ηγεσίας.    

Πηγή, http://sfoulidis.landofheroes.org/symoritopolemos/sym10.htm