Ποιοί θυμούνται άραγε την γενοκτονία; Ποιοί θυμούνται τους πύρινους λόγους του Τσοχατζόπουλου κατά του σφαγέα Μιλόσεβιτς; Πόσοι θυμούνται τον Κώστα Σημίτη και τον Γιώργο Παπανδρέου να παρέχουν “κάθε δυνατή βοήθεια” στο Ράιχ; Εμείς πάντως θυμόμαστε. Και η ιστορία δεν συγχωρεί, ούτε εμάς τους ίδιους που τώρα είμαστε στο στόχαστρο. Εάν δεν αντισταθούμε, μας περιμένει ακριβώς η ίδια τύχη.Παραθέτουμε παρακάτω την ομιλία του, σε δύο βίντεο, στα γαλλικά με αγγλικούς υπότιτλους και την ελληνική μετάφραση ώστε να μη στερηθεί κανείς του αποκαλυπτικού κειμένου.
Ο Στρατηγός Γκαλουά έζησε τα γεγονότα της Γιουγκοσλαβίας από μέσα, ως Γάλλος αποσταλμένος της γαλλικής κυβέρνησης, και για αυτό το λόγο αποτελεί ο ίδιος μια εγκυρότατη πηγή πληροφοριών.
Η παρέμβαση του Στρατηγού Γκαλουά
Στόχοι και συνέπειες της επίθεσης της Σερβίας από το ΝΑΤΟ, 10 χρόνια μετά. Βελιγράδι, στις 23 και 24 Μαρτίου 2009.
Λοιπόν, συναντιόμαστε σήμερα για να γιορτάσουμε, η λέξη δεν είναι η καταλληλότερη, μια πολύ θλιβερή επέτειο … Πριν από 10 χρόνια, το 1999, οι δυτικές δημοκρατίες, με επικεφαλής τη Γερμανία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ, τις οποίες ακολούθησε και η Γαλλία, βομβάρδισαν ό, τι απέμενε από την πρώην Γιουγκοσλαβία, με απόλυτη περιφρόνηση...
Γι ‘αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν μια προγραμματισμένη επιχείρηση της Γερμανίας πριν από πολύ καιρό. Δεν επρόκειτο μόνο να περιμένουν το θάνατο του προέδρου Τίτο το 1980, αλλά να προετοιμάσουν τη διαδοχή του, εκμεταλλευόμενοι την αναχώρησή του, να εξαρθρώσουν αυτό το έδαφος το οποίο οι Γερμανοί πίστευαν ότι δεν ήταν έθνος επειδή αποτελούταν από εθνότητες και διαφορετικές θρησκείες. Και εκτός αυτού, όπως το είπα προηγουμένως, η Γερμανία είχε προφανώς το πλεονέκτημα αυτής της εξάρθρωσης.
Έτυχε να είχα έμμεση σχέση με αυτά τα γεγονότα κατά τα έτη 1976 και 1977, καθώς πήγαινα τακτικά στη Γερμανία μετά από προσκλήσεις του Φραντς Γιόζεφ Στράους (ο οποίος ήταν εκείνη την εποχή ο Γερμανός υπουργός Άμυνας , και έπειτα υπουργός Οικονομικών), σε ένα μικρό αγρόκτημα που είχε κοντά στο Μόναχο, όπου συναντιόμασταν, δέκα φίλοι, για να συζητήσουμε τις παγκόσμιες υποθέσεις, για δύο τρεις ημέρες.
Υπήρξε εκπρόσωπος της Μεγάλης Βρετανίας, ένας εκπρόσωπος της Ισπανίας, (της Opus Dei), ένας εκπρόσωπος του Βατικανού και εγώ ήμουν ο Γάλλος της ομάδας. Μιλάγαμε για τα πάντα και τίποτα για δύο τρεις μέρες. Και κράτησα την ανάμνηση από συζητήσεις μεταξύ μας όπου οι Γερμανοί γείτονές μου πίστευαν ότι η Γιουγκοσλαβία δεν είναι βιώσιμη και ότι έπρεπε να ετοιμαστούμε, κατά τη στιγμή του θανάτου του Τίτο, να την αντικαταστήσουμε με μια άλλη εδαφική οργάνωση.
Έτσι οι Γερμανοί, οι οποίοι είναι πολύ καλοί γεωπολιτικοί, ήταν πολύ ευαίσθητοι για αυτή την υπόθεση για τους ακόλουθους λόγους:
1. Από τη γερμανική πλευρά, η επιθυμία να πάρουν εκδίκηση από τους Σέρβους οι οποίοι δύο φορές, το 1914-1918, και 1939-1945, ενωθήκαν με τους Συμμάχους εναντίον τους, ακόμη και την σερβική αντίσταση, η οποία από τον Απρίλιο του 1941 πήρε τον δρόμο των βουνών με τον Μιχαήλοβιτς και μετά με τον Τίτο και κράτησε αρκετές γερμανικές μεραρχίες, που θα χρησιμεύονταν στη Ρωσία, της Μόσχα και στη συνέχεια στο μέτωπο του Στάλινγκραντ. Και, όχι χωρίς λόγο, η Βόννη εκτιμούσε ότι ήταν η σερβική αντίσταση, σε κάποιο βαθμό, που ώθησε τη Γερμανία στην ήττα του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου. Έπρεπε λοιπόν να τιμωρηθεί αυτός ο θαρραλέος λαός.
2. Δεύτερη. Έπρεπε να ανταμειφθούν οι Κροάτες και Βόσνιοι μουσουλμάνοι που είχαν ενταχθεί στη ναζιστική Γερμανία, στον στρατό VERMARCHT οι οποίοι κατέλαβαν ορισμένες θέσεις στη Γαλλία, για να τους ευχαριστήσουν για την σύνδεση τους με τη δράση της Γερμανίας, και επομένως να προωθήσουν τους Κροάτες και Βόσνιους μουσουλμάνους.
3. Τρίτη ιδέα της γερμανικής πλευράς, ήταν επίσης τον ενδιαφέρον της Γερμανίας να εισέρθουν η Κροατία και η Σλοβενία ??στη τροχιά της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας στην οποία ηγούταν η Δυτική Γερμανία, ως το ισχυρότερο μέλος της, και να αποκτήσει με αυτό τον τρόπο οικονομική επιρροή στην δαλματική ακτή μέσω αυτής να πλησιάσει τη Μεσόγειο, παλιό γερμανικό όνειρο με τον παραδοσιακό τροπισμό, η «Αγία Γερμανική Αυτοκρατορία» με βλέψεις προς τις δύο Σικελίες και τη Κεντρική Μεσογείου. Επιπλέον πρέπει να προστεθεί το γεγονός ότι η Γερμανία πίστευε ότι τελικά θα παρέμβαιναν οι ΗΠΑ και αφού κατείχαν τις σημαντικότερες θέσεις στη διοίκηση του ΝΑΤΟ, θα ήταν για εκείνη μια καλή συμφωνία που ετοιμαζόταν, μιλώντας στρατιωτικά.
Αυτοί οι λόγοι, κατά τη γνώμη μου, που ώθησαν τη Γερμανία να παίξει αυτό το ρόλο.
Έπρεπε επίσης να σύρει τη Γαλλία και τις ΗΠΑ σε αυτή την περιπέτεια.
Στη Γαλλία, ο κ. Κολ άσκησε αποφασιστική επιρροή στον πρόεδρο Μιτεράν, ο οποίος ήταν άρρωστος και αδύναμος, δεν είχε εξάλλου άλλη πολιτική παρά να μαζέψει τις αναγκαίες ψήφους για την επανεκλογή του, σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα. Αυτός είναι ο λόγος που ο Μιτεράν, ακολουθούμενος εξάλλου από τον Υπουργό Εξωτερικών του, τον κ. Αλαίν Ζιπέ, ήδη από τον Φεβρουάριο 1994, είχε προσχωρήσει στο συνασπισμό που οι Γερμανοί ήθελαν να συναρμολογήσουν, ενεργώντας υπέρ μιας μουσουλμανο-κροατικής ομοσπονδίας με σκοπό να εκδιώξει τους Σέρβους από τη γη τους, που κατείχαν για αιώνες (περίπου 64% των εδαφών της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης), να πάρουν το 40% για να το δώσει στους μουσουλμάνους, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο αυτή τη τερατώδη ομοσπονδία, και στη συνέχεια, οργανώνοντας και συμμετέχοντας στη πρωτοφανή παραπλανητική εκστρατεία ψεμάτων για την οποία θα μιλήσω σε λίγο. Η γαλλική προσέγγιση ακολούθησε τη γερμανική προσέγγιση.
Στη συνέχεια, παρενέβησαν οι ΗΠΑ. Ήταν αρχικά απρόθυμες, επειδή φοβόντουσαν την μόρφωση του εδάφους, φοβόνταν την ανδρεία της σερβικής αντίστασης κατά της γερμανικής κατοχής 1940-1945, για την οποία ήταν οι ίδιες μάρτυρες κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Φοβόντουσαν να συρθούν σε μια λεπτή και δύσκολη στρατιωτική περιπέτεια, ειδικότερα από τότε που στοιχειώνονταν από το πετρέλαιο της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράκ, περισσότερο από ό, τι την πορεία του πετρελαίου που θα πέρναγε μια μέρα κατά μήκος του Δούναβη από το Βελιγράδι ή που θα έφτανε μέσω του διάδρομου αριθ. 8 της Κασπίας Θάλασσας μέχρι την ακτή της Αλβανίας, στο Δυρράχιο, από όπου θα ξεκινούσε ένας νέος αγωγός. Αλλά όλα αυτά ήταν μακριά και δεν ήθελαν να δεσμευτούν. Τελικά, υπό τη συνεχή γερμανική πίεση, οι ΗΠΑ άλλαξαν γνώμη και πειστήκαν ότι υπήρχε συμφέρον να συμμετέχουν, και αυτό για τους ακόλουθους λόγους.
Καταρχήν ήθελαν να αποδείξουν στους Ευρωπαίους ότι είναι ανίκανοι να αυτοδιαχειριστούν και ότι μόλις αποχωρούν οι Αμερικανοί, ακολουθεί το χάος, την αταξία και τον πόλεμο, γεγονότα που τους αναγκάσουν (τους Αμερικανούς) να επιστρέψουν στην Ευρώπη. Αυτό αποδείχνει επίσης… ότι το ΝΑΤΟ είναι απαραίτητο!
Δεύτερον, οι ΗΠΑ πίστευαν ότι θα ταπείνωναν περισσότερο τη Ρωσία, η οποία εκείνη τη εποχή βρισκόταν στα χέρια του Γέλτσιν και των συμβούλων του Χάρβαρντ («τα αυγά του Χάρβαρντ»), που ήθελαν να γενικεύσουν την οικονομία της αγοράς στη Ρωσία, ενώ η ίδια η Ρωσία δεν ήξερε καλά καλά για το τι επρόκειτο, συνηθισμένη με το σύστημα της σχεδιασμένης οικονομίας.
Για τις ΗΠΑ, ήταν, επίσης, να επιβάλουν την ηγεσία τους εκεί (στα Βαλκάνια), όπου ο σλαβικός κόσμος έπρεπε να φανερώσει την ενότητα του και την αλληλεγγύη του.
Εξάλλου, (τρίτος λόγος), οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούνταν ότι η Γερμανία είχε ενηλικιωθεί και ότι κατά βάθος θα ήταν ενδιαφέρον να έχουν στην Βαλκάνια μια στρατιωτικά κατεχόμενη ζώνη, κατά προτίμηση στην Αλβανία, γεγονός που αποδεικνύεται από την εγκατάσταση του διάσημου στρατοπέδου του Bondsteel (στο Κόσοβο) με τέτοιο τρόπο ώστε να βρίσκεται στη πορεία του μελλοντικού διαδρόμου αριθ. 8, που θα έφερνε το πετρέλαιο από την Κασπία Θάλασσα στην Αδριατική.
Και έτσι, για αυτούς τους διαφόρους λόγους, οι ΗΠΑ παρενέβησαν αναλαμβάνοντας την διοίκηση του συνόλου των επιχειρήσεων, προκειμένου να περιθωριοποιηθεί η διοίκηση των Γερμανών, Γάλλων, Άγγλων, Ιταλών, έτσι ώστε να πάρουν το όλο θέμα στα χέρια τους .
Εξάλλου, αυτή η επιχείρηση ήταν πολύ σημαντική για αυτούς, επειδή κατά βάθος ήταν γι ‘αυτούς ένα προηγούμενο σχετικά με τον τρόπο διεξαγωγής των μελλοντικών επιχειρήσεων στο Ιράκ.
Οι επιχειρήσεις στα Βαλκάνια έγιναν ως εξής:
Πρώτον, οργάνωσαν μια τεράστια εκστρατεία παραπληροφόρησης, διηγώντας τα χειρότερα ψέματα, έτσι ώστε τα μελλοντικά θύματα να οδηγηθούν στη δημόσια ετυμηγορία και να μπορέσουν να τα ξυλοκοπήσουν με καθολική συναίνεση. Έπρεπε για αυτό να εφευρίσκουν κάθε είδος αδικημάτων. Ένα πρώτο αδίκημα, το πιο γνωστό, ήταν ο βιασμός 40.000 μουσουλμάνων γυναικών. Τελικά, ο Αμερικανός εμπειρογνώμονας ο οποίος επιθεώρησε τα Βαλκάνια έλεγε ότι δεν ήταν 40.000 αλλά 4.000, μετά μόνο 40 γυναίκες και στο τέλος της έρευνας , δεν είχαν μείνει παρά μόνο τέσσερις γυναίκες…
Οι εφευρέσεις ήταν πολλές, υπάρχει η ιστορία της έκρηξης στην οδό Miskina μπροστά από τον φούρνο, η περίπτωση της αγοράς του Markale (επίθεση), στην οποία κατηγόρησαν ψευδώς τους Σέρβους, ενώ στην πραγματικότητα οι μουσουλμάνους του Σεράγεβο πυροβολούσαν το ίδιο τον εαυτό τους, για τους εαυτούς τους (και μάλιστα ένα μικτό πληθυσμό Σερβο-μουσουλμανικό) για να κατηγορήσουν τους Σέρβους για αυτό το έγκλημα.
Δημιούργησαν επίσης τον μύθο της «κατάληψης» του Σεράγεβο από το σερβικό στρατό και η «ανθρωπιστική» Δύση έλεγε ότι έπρεπε οπωσδήποτε να κάνει κάτι εναντίον αυτής της κατάληψης. Η πόλη του Σεράγεβο ήταν σαφώς, κατά τη γνώμη τους, μια πόλη που δεν πολιορκούταν από τους Σέρβους, που ήταν τελείως λάθος. Μπορώ να καταθέσω. Πήγα εκεί. Έγινα δεκτός από τον Δήμαρχο του σερβικού τμήματος της Σεράγεβο από το της πόλης που μου πρόσφερε ένα γεύμα, επειδή η πόλη ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη. Ένα μέρος είχε καταληφθεί από τους μουσουλμάνους της Βοσνίας και το άλλο μέρος από τους Σέρβους. Υπήρξε ανταλλαγή πυρών και στις δύο πλευρές. Δεν υπήρξε, συνεπώς, περικύκλωση της πόλης από τους Σέρβους, ήταν μια εφεύρεση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Όταν πετάςλάσπη, κάτι θα μείνει για πάντα.
Αργότερα, ήρθε η ιστορία της ψευδούς σφαγής στο Ρατσάκ (Κοσσυφοπέδιο), ισχυριζόμενοι ψευδώς ότι ήταν οι Σέρβοι που έκαναν τη σφαγή, ενώ δεν ήταν αλήθεια, αλλά έδωσε αφορμή για να ξεκινήσουν τους βομβαρδισμούς, να αναλάβουν δράση, να βομβαρδίσουν από τον αέρα αυτή την άτυχη χώρα, συμπεριλαμβανομένου του άμαχου πληθυσμού της Σερβίας (κυρίως) με τη χρήση όπλων με «απεμπλουτισμένο» ουράνιο, χωρίς να λάβουν υπόψη τις μετέπειτα συνέπειες αυτής της επιχείρησης… Εν ολίγοις, να μετατρέψουν αυτό τον λαό σε μαρτυρικό λαό.
Και όλα αυτά έγιναν με τους δέοντες κανόνες. Πρώτον, μεταχειρίζεσαι πολύ σκληρά, κατηγορώντας τον λαό για όλα τα αδικήματα.
Δεύτερον, του δημιουργείς έναν οικονομικό αποκλεισμό για να αποδυναμώσεις τη θέλησή του να αντισταθεί, ό,τι έγινε (για τη Σερβία).
Τρίτον, τους βομβαρδίζεις, έτσι ώστε να μην μπορούν να ανακάμψουν οικονομικά, καταστρέφοντας σχεδόν όλη την οικονομική υποδομή τους, και τέταρτο, τους καταλαμβάνεις, όπως προβλεπόταν από τις συμφωνίες του Ραμπουγιέ. Μόλις εκεί επί τόπου, εκμεταλλευόμενος τη δυστυχία και την απόγνωση στην οποία βυθίστηκε αυτός ο άτυχος λαός, οι κατακτητές θα απαιτήσουν να ορίσει ο λαός πολιτικούς ηγέτες που υποστηρίζουν το σχέδιο του επιτιθέμενου.
Το σύστημα περιλαμβάνει, ως εκ τούτου, τέσσερα μέρη, καθώς σχεδιασμένα και εκτελεσμένα εν γνώσει, με έξυπνο τρόπο, το ένα μετά το άλλο, και του οποίου ένα μέρος χρησιμοποιήθηκε αργότερα στο Ιράκ.
Μπορεί κανείς επίσης να πει ότι η περίπτωση των Βαλκανίων, ήταν για τους Αμερικανούς ένα «μάθημα» στρατηγικής για τις μελλοντικές ιρακινές υποθέσεις. Αυτό τελείωσε με τις βομβιστικές επιθέσεις στο Ιράκ που γνωρίζετε, με τις υπερβάσεις που ξέρετε και τα βασανιστήρια, ιδίως στην απαίσια φυλακή του Αβ Γκράιμπ με τις φρικτές «θεραπείες» της, όλα αυτά είχαν δοκιμαστεί στα Βαλκάνια.
Οι Δυτικοί φέρθηκαν και σε δύο περιπτώσεις όπως φέρθηκαν άλλοτε οι απολυταρχίες του Στάλιν από τη μια πλευρά και του Χίτλερ από την άλλη.
Πρόκειται για μια επιχείρηση που πραγματικά μου έκανε εντύπωση γιατί ήταν ένα είδος μοντέλου που τελικά επικυρώθηκε από την κοινή γνώμη στην οποία είπαν κάθε είδος ιστορίας, στην οποία έκαναν «πλύση εγκεφάλου» μέσω μιας ισχυρής παραπληροφόρησης που επέτρεψε τις υπερβολές κάθε φύσης.
Σήμερα λοιπόν, εξετάζουμε αυτή τη ζοφερή δεκαετία, κατά την οποία οι Ευρωπαίοι έδειξαν ότι είναι ικανοί να αλληλοσκοτωθούν, αν μπορώ να το πω, σε μεγάλο βαθμό από την πρωτοβουλία της Γερμανίας, εξάλλου, μόλις επανανωμένη, το 1990-1991, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, και η οποία δεν βρήκε καλύτερη λύση από το να οργανώσει αυτό το περίφημο πόλεμο.
Επιπλέον, το 1999, μετά τις συμφωνίες του Ντέιτον (Δεκέμβριος 1995), και προπαντός μετά την άρνηση του Μιλόσεβιτς να αποδεχθεί το παράρτημα Β (Ιανουάριος 1999), το οποίο προέβλεπε την κατοχή του εδάφους της Σερβίας, για αόριστο χρονικό διάστημα, από τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ… και ότι το σερβικό κράτος έπρεπε να παρέχει στις κατοχικές δυνάμεις όλες τις εγκαταστάσεις του, τα αεροδρόμια, τους σιδηρόδρομους, τους δρόμους και όλα αυτά δωρεάν, εν ολίγοις σαν να έχει καταπατηθεί η Σερβία… Τιμή στον Μιλόσεβιτς ο οποίος αρνήθηκε αυτές τις συμφωνίες, ακόμη και αν αυτή η κωμωδία του Ραμπουγιέ, οδήγησε στους περίφημους βομβαρδισμούς (από τις 24 Μαρτίου 1999).
Σε αυτή τη θλιβερή περίοδο επιστρέφουμε σήμερα με μεγάλη θλίψη. Ο Δυτικός κόσμος, ενώ δεν το περίμενε κανείς, απέδειξε –και αυτός- ότι ήταν ικανός να διαπράξει τις χειρότερες διεστραμμένες πράξεις, για να καλύψει την γερμανική εμμονή, η οποία είναι να αρθούν όλα τα επακόλουθα, ό, τι απέμενε από τις Συνθήκες των Βερσαλλιών και του Τριανόν, ήτοι την Γιουγκοσλαβία, πρώτα, και στη συνέχεια την Τσεχοσλοβακία.
Αυτό συνέβη, για να μπορέσει η Γερμανία να διαγράψει από τον χάρτη τα πολιτικά και εδαφικά επιτεύγματα που σηματοδοτούσαν την νίκη των Συμμάχων, ώστε να μη μείνει τίποτα.
Η Γαλλία, ανόητα, συνεταιρίστηκε, πράγμα που επέτρεψε, εξάλλου, στον κ. Κολ να δηλώσει ότι το Ντέιτον και κυρίως την συνέχεια, ήταν μια «μεγάλη νίκη» για τη Γερμανία, δήλωση στην οποία θα μπορούσε ο κ. Μιτεράν να προσθέτει, αν την είχε καταλάβει, κάτι που δεν συνέβη, ότι ήταν μια μεγάλη ήττα για τη Γαλλία.
Πρόκειται για υλική ήττα με την εξαφάνιση της Γιουγκοσλαβίας, την εξαφάνιση των σημείων μιας σκληρά κερδισμένης νίκης των Συμμάχων, την σφαγή και το μαρτύριο ενός φιλικού λαού ο οποίος ενώθηκε με μας δύο φορές, και όλα αυτά επιτεύχθηκαν με τη δημιουργία ψευδών επιχειρήσεων, έτσι ώστε να δικαιολογηθούν πράξεις που δεν έπρεπε να γίνουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Οι Δυτικοί έδειξαν στη προκειμένη περίπτωση γεμάτοι υποκρισία, δεν το περίμενα, ιδιαίτερα από μέρος των ιδρυτών των λεγόμενων «ανθρώπινων δικαιωμάτων», της Γαλλίας, της Αγγλίας και ακόμα και της Γερμανίας.
Αλλά οι παλαιοί δαίμονες, ειδικά ο φιλοπόλεμος δαίμονας της Γερμανίας, επανήλθαν στο προσκήνιο και οδήγησαν στο χάος που υπάρχει τώρα σε αυτά τα εδάφη, είτε στη Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας είτε στο Κόσοβο, την καρδιά, την ίδια την προέλευση του πολιτισμού της Σερβίας, που περάσει πλέον στα χέρια των μουσουλμάνων, οι οποίοι κατάστρεψαν σε ελάχιστο χρόνο εκατοντάδες ιστορικά αριστουργήματα της σερβικής θρησκευτικής τέχνης της, και κατέσφαξαν την ίδια την ιστορική προέλευση του σερβικού λαού. Σαν να καταστρέψουν στη Γαλλία, τη κοιλάδα του Λίγηρα και τα κάστρα της, ή αν θέλετε, τηνIle de France, που είναι η καρδιά του έθνους.
Είναι λοιπόν μια πολύ θλιβερή στιγμή που περνάμε και δεν ξέρω πώς θα βγούμε ηθικά από αυτή. Τέλος πάντων, δώσαμε την απόδειξη της υποκρισίας μας και δεν μας τιμά καθόλου.
Pierre Marie Gallois.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου