ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ 17ην ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

Δημήτρης Τσίτος
(Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων)
Copyright: www.rieas.gr

Με την προοπτική της 17ης Ιουνίου είμαστε μάρτυρες διαφόρων αξιοπρόσεκτων εγχειρημάτων.

Τα πολιτικά κόμματα, είτε σαν πολιτικές οντότητες είτε με τους εκπροσώπους και τα στελέχη τους, επιδίδονται με εκπληκτική υποκρισία σε απίθανες υποσχέσεις, παραπληροφόρηση, τρομολαγνεία, αόριστες και συγκεκριμένες απειλές, και –ευπρεπή ή απρεπή, έμμεση ή άμεση- λασπολογία για τους αντιπάλους τους στον αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας.

Η αλήθεια, κατέληξε να είναι μια πολυπρόσωπη κατάσταση τόσο παραμορφωμένη και κακοποιημένη που μόνο σύγχυση και φόβο προκαλεί.

Η ίδια ιστορία και το ίδιο παραμύθι. Οι στρατηγικές και οι τακτικές που ακολουθούσαν οι παλαιοπολιτικοί, ξανά στο προσκήνιο σε όλο τους το μεγαλείο.

Οι διάφοροι σωτήρες ευαγγελίζονται σωτηρία των πολιτών και του έθνους, αλλά έχουν χάσει την αξιοπιστία τους (εντός και εκτός) και απλά παίζουν το παιγνίδι, που πιστεύουν ότι έχουν να παίξουν, με κύριο στόχο να εκλεγούν και να διοικήσουν (;) τον τόπο.

Εάν όμως καταφέρουμε να αποστασιοποιηθούμε από τα φαιδρά και λυπηρά τεκταινόμενα – στα οποία συλλειτουργούν και συμπαραστέκονται τα ΜΜΕ-, τότε ίσως μπορέσουμε να...

κατανοήσουμε το πραγματικό παιγνίδι που παίζεται αυτή τη στιγμή.

Η πραγματική αναμέτρηση δεν γίνεται ανάμεσα στα πολυάριθμα κόμματα (πολιτικά μορφώματα και «ποικιλίες τύπου εμπριμέ - patchwork»), αλλά σε δύο αντίρροπες πανίσχυρες δυνάμεις.

Σ αυτές τις εκλογές –στην ουσία- θα αναμετρηθούν αλύπητα και με κάθε τρόπο δύο συστήματα.

Το ένα σύστημα αποτελείται από όλους τους ισχυρούς –αυτούς που «ήταν» κι αυτούς που «έγιναν»- προκειμένου να διατηρήσουν τις θέσεις και την ισχύ τους. Αυτό το σύστημα απαρτίζεται από ντόπια συμφέρονται τα οποία δημιουργήθηκαν από τους «παραδοσιακούς»  επαγγελματίες πολιτικούς και τα οποία δημιούργησαν «παραδοσιακούς» πολιτικούς. Δηλαδή υπάρχουν αλληλένδετες και στέρεες σχέσεις και εξαιρετικά σημαντικές αλληλεξαρτήσεις.

Το άλλο σύστημα απαρτίζεται από τους «ξένους».  Αυτοί, όσο κι αν δεν μας είναι αρεστοί εξαιτίας του απάνθρωπου τρόπου και των βαρβάρων μεθόδων που χρησιμοποίησαν αδίστακτα, προσπαθούν να επιβάλουν με απροκάλυπτες απειλές ένα νέο τρόπο λειτουργίας του ελληνικού κράτους.  Βεβαίως αυτό δεν το επιδιώκουν από κάποιας μορφής φιλανθρωπία ή εκτίμηση για τον ελληνικό λαό αλλά επειδή έχουν μεγάλα και διαχρονικά συμφέροντα αφενός, και αφετέρου επειδή τρέμουν την περίπτωση του domino effect.

Το πρώτο σύστημα επιδιώκει μια κατάσταση ακυβερνησίας η οποία συμφέρει –μόνον αυτούς- επειδή οφείλουν εκατομμύρια στο δημόσιο, το οποίο εκμεταλλεύονταν απεριόριστα προκειμένου να πλουτίσουν οι ίδιοι και να «πλουτίσουν» και τους συνεργούς τους,  και τελικά επιθυμούν να καταρρεύσει πλήρως η χώρα ώστε να γλυτώσουν τα πάντα και τις ποινικές ευθύνες από τις έρευνες που άρχισαν να γίνονται –και σε ξένες τράπεζες-,  με ήδη τα εξόχως εντυπωσιακά αποτελέσματα.  Το σύστημα αυτό, και ως ηθικός αυτουργός, έχει συμβάλλει αφάνταστα πολύ στην εθνική διαφθορά και ενεργώντας προσεκτικά δεν έχει πάρει, εμφανώς, μέρος στο πολιτικό προσκήνιο αλλά λειτουργεί –εξαιρετικά αποτελεσματικά- από το παρασκήνιο με «εντεταλμένους» και «αντιπροσώπους μη αποκαλυπτόμενους δημοσίως».  Μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε πόσο πολύ θα αγωνιστεί όχι μόνο για να μη χάσει αυτά που κατέχει, αλλά και αυτά που θα μπορούσε να αποκτήσει στο μέλλον –σε βάρος του ελληνικού λαού.

Το δεύτερο σύστημα (οι «έξω»), ανεξάρτητα από τις δικές του επιδιώξεις και στόχους, θα μπορούσε να προσφέρει –και το επιζητούν μετά μεγάλης … μανίας σαν αποτέλεσμα- μια αναδιάρθρωση της χώρας.  Επιθυμούν, περισσότερο από εμάς, να είμαστε αξιόπιστοι, να είμαστε δίκαιοι –οι εισηγήσεις τους για το θέμα των διαδικασιών στη λειτουργία της δικαιοσύνης ήταν από τα πρώτα θέματα που έθεσαν- και να αποφεύγουμε την καθυστέρηση αποφάσεων δικαστηρίων (διάβαζε αρνησιδικία), να έχουμε ένα σωστό και δίκαιο αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, να μπορούμε να έχουμε «πρόσωπο προς τα έξω» σαν ένα κράτος όπου επικρατεί ασφάλεια για τους πολίτες του και τους επισκέπτες, να λειτουργεί ο κρατικός μηχανισμός με το σωστό αριθμό ικανών και έντιμων δημοσίων υπαλλήλων και να μην παραλύουν τα πάντα από τα εκάστοτε γούστα και τα προσωπικά συμφέροντα των «συνδικαλήσταρχων».

Φυσικά, για τη σημερινή δεν ευθύνεται –αμέσως- ο λαός.  Σαν διατύπωση, τα όσα εκθέτονται,  αποτελούν μια άμεση μομφή (κατηγορία) προς τα πολιτικά πρόσωπα –και τα κόμματα που τους προσέφεραν «εσταβλισμό». Το λάθος του λαού –όταν δεν πρόκειται για εξυπηρέτηση πελατειακών σχέσεων και ατομικών συμφερόντων- είναι όταν επιλέγει και δίνει εξουσία σε συστήματα που δημιούργησαν τις καταστάσεις οι οποίες έφεραν την Ελλάδα στο ελεεινό σημείο πρωτοφανούς εξαθλίωσης των πολιτών της –και έπεται συνέχεια στην … κατρακύλα.

Η 17η Ιουνίου ίσως αποτελέσει ορόσημο στην πορεία της Ελλάδας. Παρά το μαύρο χάλι στο οποίο βρισκόμαστε –το οποίο είναι πολύ πιθανό να είναι η γενεσιουργός αιτία πολλών και εξαιρετικά ανεπιθύμητων καταστάσεων- μπορεί να αποτελέσει μια καινούργια αρχή για τον τόπο.

Ο λαός –το εκλογικό σώμα- πρέπει να αποφασίσει ότι θέλουμε:

 Μια αξιόπιστη και σοβαρή εκπροσώπηση της κυβέρνησης της χώρας στο εξωτερικό και το εσωτερικό. Να έχει διεθνή εμπειρία και να είναι αποδεκτή. Δεν θέλουμε μαθητευόμενους μάγους με ροζ απόχρωση και κάτι ανάμεσα σε «Τσε Γκεβάρα» και «Ούγκο Τσάβες».
 Δικαιοσύνη και έλεγχο των διοικούντων, ακόμη και για τα «ημαρτημένα του παρελθόντος». Η «συγνώμη, κάναμε λάθη» δεν αρκεί πλέον.
 Η δικαιοσύνη πρέπει να ασκείται ελεύθερη και απρόσκοπτη. Όσοι διεφθαρμένοι εγκληματούν σε βάρος του λαού να δικάζονται γρήγορα και αυστηρά. Να μπαίνουν στη φυλακή, να διαπομπεύονται  οι παραβάτες των νόμων και να δημεύονται με συνοπτικές διαδικασίες οι περιουσίες τους και οι περιουσίες των συγγενών τους.
 Το περιβόητο «πόθεν έσχες» να λειτουργεί κανονικά και όχι σαν … ένα «χαρτί» που πρέπει να υπάρχει στα αρχεία.
 Η παιδεία να είναι παιδεία πραγματική και όχι εκκολαπτήριο πολιτικών στελεχών και ελεεινών συνδικαληστών.
 Να υπάρχει μέλλον και ελπίδα για τους νέους ανθρώπους.
 Η υγεία να παρέχεται σωστά και να μην αποτελεί μέσο πλουτισμού των επιτηδείων λειτουργών της και των επιχειρηματιών.
 Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να είναι έντιμα και να μην εξυπηρετούν σκοπιμότητες.
 Το φορολογικό σύστημα να είναι ακριβοδίκαιο και άτεγκτο για όσους το παραβιάζουν.
 Να υπάρχει ασφάλεια και να διαφυλάσσονται τα συμφέροντα και η ακεραιότητα των πολιτών από εγκληματικά στοιχεία που κατακλύζουν τον τόπο.
 Και τελικά, να έχουμε ένα έντιμο και αξιόπιστο κράτος με διάρκεια –συνέχεια και συνέπεια-, να λέει την αλήθεια -όποια κι αν είναι- και να μην είναι λίκνο της διαφθοράς και της συνδιαλλαγής.  Να μην είναι ένα κράτος που ενεργεί με πονηριά ανατολίτη και να εφευρίσκει τερτίπια για να αποστερεί τους πόρους από όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να αμυνθούν.

Αυτά ας είναι οι οδηγοί και οι επιλογές μας για την 17η Ιουνίου 2012 μαζί με ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Time Out – Η Ελληνική αίσθηση του χρόνου» του σύγχρονου διανοητή  Στέλιου Ράμφου:

«Πολιτικές ηγεσίες και πολίτες δεν μπορούν να παίζουν με την φωτιά, γιατί, ως γνωστό, υπάρχουν φωτιές που σβήνουν με νερό, υπάρχουν όμως και φωτιές που σβήνουν με αίμα!»