Ποια Ευρώπη;

Η μόνη βεβαιότητα είναι ότι Ενωμένη Ευρώπη δεν υπάρχει. Ο κάθε ηγέτης αντιλαμβάνεται ότι η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη και ακολουθεί το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»

Όταν ακούω να γίνεται λόγος για την «Ευρώπη», μου έρχονται στο νου τα λόγια ενός Ελληνοαμερικανού πολιτικού, που κάνοντάς του λόγο για τη συμπεριφορά των Ηνωμένων Πολιτειών, με διέκοψε λέγοντας ότι πρέπει να είμαι συγκεκριμένος όταν αναφέρομαι στις ΗΠΑ.

Τι εννοώ δηλαδή: Την κυβέρνηση, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τα λόμπις, το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας (το NSA, που τότε δεν είχε υποβαθμιστεί), τις πολυεθνικές (και ποιες: των οπλικών συστημάτων ή...

τις πετρελαϊκές), τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα; Ποια Αμερική εννοώ; Δεν είναι κοινά τα συμφέροντα των αναφερομένων φορέων.
Το ίδιο νομίζω ότι συμβαίνει και με την Ευρώπη. Είναι αλήθεια ότι οι αρχικοί οραματιστές είχαν κατά νου τη δημιουργία Ηνωμένων Πολιτειών Ευρώπης, στα πρότυπα των Η.Π.Α. Τότε βέβαια υπήρχαν ισχυροί άνδρες στους κυβερνητικούς θώκους, οι οποίοι αποφάσιζαν για την τύχη των λαών τους. Όταν σταδιακά αντικαταστάθηκαν από διαχειριστές της εξουσίας, με προδιαγεγραμμένο ουσιαστικά το πλαίσιο εντός του οποίου κινούνται, τα πράγματα άλλαξαν δραματικά.

Στην αρχή, έγινε προσπάθεια να αποτύχει η Ένωση των ευρωπαϊκών κρατών. Στο δεύτερο στάδιο χρησιμοποιήθηκαν δούρειοι ίπποι, όπως στην περίπτωση της Βρετανίας, την οποία ο Ντε Γκωλ ούτε ζωγραφιστή δεν ήθελε στην Ε.Ο.Κ. Αλλά υπήρξαν και περιπτώσεις όπου η προσπάθεια αποδυνάμωσης ενδεχόμενης Ένωσης έπαιρνε και ιδεολογικές διαστάσεις.

Έγιναν και συζητήσεις να υπάρξει Ευρώπη δύο ταχυτήτων, Ευρώπη Βορρά-Νότου, διάσπαση της Ευρώπης και δημιουργία Μεσογειακής Ένωσης… Τώρα φαίνεται ότι όλα αυτά εγκαταλείφθηκαν. Η διάλυση της Ευρώπης μάλλον εντάχθηκε στη «διάλυση του παντός».

Εδώ στην Ελλάδα, επειδή πιστεύουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου, ελάχιστη σημασία δίνουμε στα παγκόσμια δρώμενα. Ούτε μια συζήτηση δεν έγινε για να αναλυθούν οι λόγοι εξασθένισης των Η.Π.Α. Προφανώς και δεν προσέχθηκε ότι οι ισχυροί του χρήματος από το Πεκίνο ή το Λονδίνο κάνουν τις ανακοινώσεις τους.

Δεν μελετήθηκε ότι σταδιακά τα ευρωπαϊκά κράτη εξασθενούν και διασπώνται. Ούτε ότι τα αφρικανικά κράτη (με αμύθητο πλούτο στα έγκατά τους) διαλύονται. Ούτε ότι στη Μέση Ανατολή δεν μπορεί να αποκλεισθεί μια περιορισμένη έστω πυρηνική σύγκρουση. Ούτε ότι εξοπλίζεται με ταχύτατους ρυθμούς η Κίνα, την ώρα που οι Η.Π.Α. αυξάνουν συνεχώς την στρατιωτική τους παρουσία στον Ειρηνικό (Αυστραλία και Ν. Ζηλανδία), ελπίζοντας ότι θα ανακτήσουν τον έλεγχο της υφηλίου.

Η μόνη βεβαιότητα είναι ότι Ενωμένη Ευρώπη δεν υπάρχει. Ο κάθε ηγέτης αντιλαμβάνεται ότι η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη και κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει τη χώρα του. Όσο επιτυχημένες και αν είναι οι προσπάθειές του, απλώς αναβάλλει την καταστροφή της. Πιστεύει ότι εφαρμόζοντας το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», όλοι οι άλλοι μπορεί να καταστραφούν, η χώρα του όμως θα σωθεί.

Εκείνο στο οποίο δεν είμαι σίγουρος, είναι αν και η κα. Μέρκελ βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο των άλλων ηγετών ή αποτελεί το όργανο διάσπασης της Ευρώπης. Το βιογραφικό της είναι πολύ περίεργο. Και δεν έχει και νόημα να γίνεται λόγος και για Γερμανική Ευρώπη, σε μια Ευρώπη που σύντομα δεν θα υπάρχει.

Η ελπίδα μας είναι να συναισθανθούν οι Ευρωπαίοι «ηγέτες» πού οδηγούνται τα πράγματα. Ότι κάθε ένας μόνος του, όχι μόνον την Ευρώπη δεν μπορεί να σώσει, αλλά ούτε και τη χώρα του. Θα έρθει και η σειρά της. Θα πει κάποιος βέβαια, ότι δεν μπορούν συνεννοηθούν οι Έλληνες πολιτικοί μεταξύ τους για τα αυτονόητα, είναι δυνατόν να συνεννοηθούν οι Ευρωπαίοι;

Ο Μακεδών