Μέρες ολοκληρωτισμού και στιγμές ενστίκτων…

Η Μέρκελ το ονόμασε σχέδιο «πολιτικής ένωσης», παρότι με τους σκληρούς όρους που συνεχίζει να θέτει στους  εταίρους της και την εθελοτυφλία στο αδιέξοδο των λαών τους – είτε αυτοί εφαρμόζουν την «πανάκεια» της λιτότητας είτε όχι – διαβάζεται κυρίως σαν σχέδιο «Γερμανικής ένωσης». Μετά το Ιρλανδικό Ναι στο δημοψήφισμα για το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, η Μέρκελ προσδοκά και την πτώση της Ισπανίας στο δίκτυ εξουσίας που υφαίνει για την Ευρώπη. Αν αυτό τελικά συμβεί, τότε δύο θα είναι πλέον τα επόμενα εμπόδια στο «ενωτικό» της σχέδιο: η Γαλλική άρνηση και το Ελληνικό ερωτηματικό της 17^ης Ιουνίου…

Ο Γάλλος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Μπερνάρ Καζνέβ δήλωσε ότι η «πολιτική ένωση» δεν μπορεί να θεωρηθεί χωρίς την συμμετοχή των λαών και ότι αυτή η συμμετοχή θα είναι αδύνατη όσο χρονικό διάστημα η ΕΕ δεν αποδεικνύει την ικανότητά της να δώσει κατάλληλες απαντήσεις στην οικονομική και νομισματική κρίση. Αυτή η πρόταση για «πολιτική ένωση», γράφει η LeMonde, επιβεβαιώνει το ρητό «η επίθεση είναι η...
καλύτερη άμυνα» και δεν μπορεί να κρύψει το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει η Μέρκελ και η Γερμανία. Η επικράτηση της ιδίας στις Γερμανικές εκλογές του 2013 είναι αμφίβολη και η διεθνής της απομόνωση αναμφισβήτητη. «Πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να καταλάβει τη δογματική μας προσήλωση στη λιτότητα» γράφει ο Γιόσκα Φίσερ στη sueddeutsche zeitung και συμπληρώνει ότι θα ήταν ταυτόχρονα ειρωνικό και τραγικό να καταστρέψει η Γερμανία για τρίτη φορά, μετά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, την Ευρωπαϊκή τάξη και μάλιστα τώρα με τρόπο ειρηνικό και τις καλύτερες προθέσεις.

Ο τρόπος μπορεί να είναι ειρηνικός σε σύγκριση με τις βίαιες και επεμβατικές στρατιωτικές μεθόδους, αλλά δεν παύει να είναι πολεμικός με την έννοια της επικράτησης μέσα από την εκμετάλλευση των αδυναμιών των εταίρων. Τελικά, η Γερμανία δείχνει να σέβεται και να τιμά μόνο μία «ένωση», που δεν είναι άλλη από την ένωση των δύο μεταπολεμικών Γερμανιών. Δείχνει να αντιμετωπίζει τους εταίρους της σαν αντίπαλους και την Ευρώπη σαν μια οικονομικά και πολιτικά εκκολαπτόμενη Γερμανία. Η οικονομική κρίση του χρέους προσφέρει τα υλικά για την αναβίωση του Γερμανικού εθνικισμού και ολοκληρωτισμού, αλλά και τα υλικά για την αποδόμηση της μέχρι τώρα μεταπολεμικής πανευρωπαϊκής προσπάθειας για την ειρήνη και την ευημερία των Ευρωπαϊκών λαών.

Πολύ πιθανό η ιστορία να χρεώσει στην πολιτική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και τον Γιώργο Παπανδρέου το άνοιγμα της κερκόπορτας στη Γερμανική επεκτατικότητα, που τη ζουν σήμερα με καταστροφικό τρόπο οι κοινωνίες των υπερχρεωμένων χωρών. Όμως ανεξάρτητα από τι θα γράψει η ιστορία και τι ενδεχομένως θα κρίνουν τα δικαστήρια στο μέλλον, η ουσία είναι ότι, αυτά τα δύο χρόνια, τα πράγματα έχουν εξελιχθεί με φρενήρη ρυθμό. Οι εισαγόμενες αποτυχημένες πολιτικές και οι εγχώριοι μικροπολιτικοί χειρισμοί εκτός του ότι οδήγησαν την χώρα σε οικονομικό αδιέξοδο και την κοινωνία σε στείρες εμφύλιες αντιπαραθέσεις, επιπλέον καλλιέργησαν συνθήκες ακυβερνησίας, που στρώνουν ακόμα περισσότερο το έδαφος για έξωθεν επιτήρηση.

Αλλά υπάρχει και κείνο το σημείο, που η ιστορία έχει πολλές φορές επιβεβαιώσει και στο οποίο χάνεται ο έλεγχος των πραγμάτων. Παρότι υπάρχουν τέτοια τρανταχτά παραδείγματα στην ίδια τη Γερμανική ιστορία, αυτό δεν αρκεί για να προβληματιστεί το Βερολίνο και να αναλάβει το κόστος της ενότητας που πραγματικά του αναλογεί, αλλά μόνο απατηλά επικαλείται. Και αντίθετα επιλέγει να προωθεί στο όνομα της «ένωσης» τη διάλυση και τη διάσπαση.

Δεν χρειάζεται να έχει κανείς ιδιαίτερες πνευματικές ικανότητες για να αντιληφθεί ότι η έκρηξη, εδώ και σε ολόκληρη την Ευρώπη, έχει ήδη ξεσπάσει. Σπίθες και ριπές φωτιάς ανάβουν εύκολα νέες μικρές και μεγάλες εύφλεκτες ύλες στην πολιτική, την οικονομία, την κοινωνία και ξαναφουντώνουν παλαιότερες εστίες, που χρόνια σιγοκαίαν. Μπορεί, για πολλούς, αυτή η τεράστια έκρηξη να εξελίσσεται ακόμα σε αργή κίνηση, θυμίζοντας την τελική σκηνή της έκρηξης στην ταινία του Αντονιόνι «Ζαμπρίσκι Πόιντ» με τη μουσική των Pink Floyd. Αλλά η καθημερινότητα δεν παύει να ανατινάσσεται και όλες της οι βεβαιότητες να αιωρούνται μες τους καπνούς. Η εικονική πραγματικότητα δεν παύει να αποσυμπιέζεται και να κομματιάζεται στα επιμέρους μικρά και μεγάλα ψέματά της. Και όσο το ωστικό κύμα απλώνεται τόσο να λιγοστεύουν οι πιθανότητες διαφυγής. Και οι παλιές μέρες, αντί να ωριμάζουν σε μέρες πολιτισμού και ευημερίας, να εκπίπτουν σε μέρες ολοκληρωτισμού και στιγμές ενστίκτων…

Δ. Τρικεριώτης  στο http://gnathion.blogspot.gr/2012/06/blog-post_09.html