ΤΑ ΝΟΣΗΡΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΣ

Γράφει ο Μενέλαος Αυτόλυκος.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, διαχρονικά, δεν έχει να επιδείξει  ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο πολιτικού πολιτισμού. Λαϊκισμός, κομματισμός, μαύρηπροπαγάνδα και οχλαγωγία, σε κάθε ευκαιρία.  Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, οι συζητήσεις στα τηλεοπτικά πάνελ, δεν είναι τίποτα άλλο από μία αρένα, όπου κανένας δεν σέβεται τον λόγο κανενός  και ο ένας κατηγορεί τον άλλον, γιατί έτσι προστάζει η επικοινωνιακή πολιτική της εικόνας. Η εικόνα είναι πάνω από όλα και η υποκρισία της σιωπής και της διαστρέβλωσης της κοινής λογικής, βασιλεύουν. Ο στόχος είναι πάντα να χειραγωγηθούν τα αδαή πλήθη, σύμφωνα με τους στόχους των κομμάτων εξουσίας και των υποστηρικτών τους.

Τελικά, η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ, διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Ή μήπως όχι ;

Ειλικρινά, αρχίζω να αισθάνομαι ότι η Ελλάδα, η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό του διαλόγου (Σωκράτης και Πλάτωνας), την λογική (Αριστοτέλης) και την Δημοκρατία (Κλεισθένης), αρχίζει να αποκτά συστηματικά, χαρακτηριστικά χωρών της ανατολικής Ασίας και...
της Λατινικής Αμερικής, όπου έχουμε δει βουλευτές να παλεύουν μεταξύ τους και πολίτες να λιντσάρουν πολιτικούς.

Παρ΄ ότι δεν έχουμε φτάσει ακόμα στο σημείο να παρακολουθήσουμε τόσο ακραίες καταστάσεις, η ελληνική κοινωνία βράζει. Και αυτή η κατάσταση έντασης, έχει περάσει στην συμπεριφορά και τα αντανακλαστικά των πολιτευόμενων υποψηφίων.

Σε αυτή την προεκλογική περίοδο, και όχι στην προηγούμενη, έχουν συμβεί πλέον τουλάχιστον τρία τηλεοπτικά περιστατικά έντονου λεκτικού διαπληκτισμού, μεταξύ υποψηφίων βουλευτών και δημοσιογράφων, που το ένα κατέληξε σε χειροδικία και ανταλλαγή ύβρεων εκατέρωθεν. Αυτά τα περιστατικά, και ιδιαίτερα το τελευταίο που συνέβη μεταξύ υποψηφίου της Χρυσής Αυγής, του ΚΚΕ και του Σύριζα, "βαφτίστηκαν" από τα ΜΜΕ ως περιστατικά "βίας", εννοώντας την άσκηση σωματικής βίας.

Το ενδιαφέρον είναι ότι στο τελευταίο και σε άλλα προηγούμενα περιστατικά λεκτικής βίας τουλάχιστον, που συνέβησαν, οι πρωταγωνιστές ΠΟΤΕ δεν άνηκαν στο ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ. Αντίθετα, οι πρωταγωνιστές ήταν υποψήφιοι του ΚΚΕ, της ΔΡΑΣΗΣ, του ΣΥΡΙΖΑ και πάντα μικρών κομμάτων.

Τι να σημαίνει αυτό ; Να σημαίνει ότι υπάρχει ιδιαίτερη μεταχείριση των υποψηφίων κάθε κόμματος ;  Για παράδειγμα, σε αρκετές περιπτώσεις σε τηλεοπτικές προεκλογικές συζητήσεις αυτής της περιόδου, έχουμε εντοπίσει καταιγισμό πιεστικών και ακραίων ερωτήσεων να απευθύνονται προς υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Επίσης, σχεδόν συστηματικά, αφήνονται στο απυρόβλητο οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΚΚΕ, ανεξάρτητα από την διαλογική συμπεριφορά τους, ενώ επίσης, σχεδόν συστηματικά, οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, πιέζουν συνεχώς διαλεκτικά τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι, που είναι και η ουσία του άρθρου. Δεν ασχολούμαστε με το ιδεολογικό περιεχόμενο του κάθε κόμματος. Αυτό είναι δουλειά των ψηφοφόρων. Ούτε καν των δημοσιογράφων. Ειδικά των τελευταίων, η ελευθερία της έκφρασης και του τύπου, ορίζει ότι αποστολή των λειτουργών της ενημέρωσης είναι η αμερόληπτη παρουσίαση των θέσεων και των απόψεων. Όλων των απόψεων και όλων των θέσεων. Ως θεμέλιος λίθος της ισότιμης μεταχείρισης των πολιτών και όχι επειδή το επιβάλλει ο εκλογικός νόμος. Σε αντίθετη περίπτωση, πρόκειται για άσκηση κριτικής. Ο κριτής είναι ο πολίτης. Εάν η Χρυσή Αυγή είναι ένα ακραίο κόμμα, ας βάλει ο πολίτης το μυαλό του να σκεφτεί ώριμα και ας το απορρίψει. Στην πράξη ίσως δεν είναι το μόνο ακραίο κόμμα.

Είναι λοιπόν υποκριτικό, να κατηγορείται για βίαιη συμπεριφορά μόνο ο υποψήφιος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, ο οποίος χειροδίκησε, γιατί δεν διαθέτει την ευστροφία και την ψυχραιμία, και μάλλον και την ικανότητα να ακούει με την λογική και όχι με το συναίσθημα. Αυτό ισχύει βέβαια και για υποψηφίους άλλων κομμάτων, οι οποίοι όταν νιώσουν "πιεσμένοι", εκρήγνυνται κυριολεκτικά  φανερώνοντας τον πολιτικό τους πολιτισμό. Βέβαια δημιουργείται το ερώτημα, πως άνθρωποι που δεν έχουν συμφιλιωθεί με το θυμικό τους,  διεκδικούν την εξουσία, θέτοντας τον εαυτό τους και την κοινωνία στον κίνδυνο να δράσουν εν βρασμώ. Αυτό πάλι πρέπει να το αξιολογήσουμε εμείς οι ψηφοφόροι.

Όμως, η πραγματικότητα, έχω την αίσθηση, ότι είναι λίγο πιο πολύπλοκη.

Σε αυτή την προεκλογική περίοδο, έχουν συμβεί δύο σημαντικά γεγονότα για την ελληνική πολιτική σκηνή. Πρώτον, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχασαν την πρωτοκαθεδρία στις ψήφους, αθροίζοντας στις 6 Μαΐου 2012, το εκλογικό ποσοστό του 32% μόλις, όταν το 2009, έφτασαν σχεδόν το 70%. Δηλαδή έχασαν πάνω από το 50% των ψηφοφόρων τους.

Δεύτερον, κόμματα της αριστεράς, του εθνικιστικού χώρου και του άκρως νεοφιλελεύθερου χώρου, μέχρι πριν από λίγο σχεδόν περιθωριακά, μπήκαν στο πολιτικό προσκήνιο με αξιώσεις για την νομή της εξουσίας.

Όπως ήταν φυσικό, αυτά τα γεγονότα, οδήγησαν τα επιτελεία των τέως ισχυρών κομμάτων, αλλά και τους υποστηρικτές τους, να σχεδιάσουν μία στρατηγική υπονόμευσης και αποδόμησης της εικόνας των αντιπάλων τους.

Είναι φυσικό, αυτός που δεν διαθέτει εμπειρία στον πολιτικό στίβο, να είναι ευκολότερο θύμα από αυτόν που διαθέτει. Και η έκθεση στον πολιτικό στίβο, είναι πράξη που δεν συγχωρεί λάθη και ανεπάρκειες. Ο σκληρός και αθέμιτος ανταγωνισμός για την ανάληψη της εξουσίας, δεν συγχωρεί και δεν κάνει χάρες. Η προεκλογική περίοδος, ειδικά στην Ελλάδα, είναι σαν την αρένα με τα λιοντάρια.

Εμφανίζονται λοιπόν πράξεις βίας, λεκτικής και σωματικής και καταδικάζονται από όλους. Εδώ υπάρχει μία υποκρισία όμως. Διότι η ΒΙΑ έχει πολλές μορφές. Και συνήθως, η ισχυρότερη και πιο βδελυρή, είναι η ψυχολογική βία, γιατί αλλοιώνει συμπεριφορές και συνειδήσεις.

Παρακολούθησα με πολύ προσοχή όλα τα περιστατικά έκρυθμου διαλόγου που συνέβησαν τον τελευταίο μήνα. Δεν θα μπορούσα όμως να δικαιολογήσω κανέναν συμμετέχοντα, γιατί μία έκρηξη, πριν εκδηλωθεί, καλλιεργείται, επωάζεται και μόλις πατήσεις την σκανδάλη, συμβαίνει.

Επιπλέον, όπως αναφέρω πιο πάνω, η ψυχολογική βία, είναι το ίδιο απορριπτέα όπως η σωματική, γιατί αυτός που την ασκεί, ωθεί τα θύματά του στην έμπρακτη άσκηση βίας, είτε στον εαυτό τους, είτε σε τρίτους. Ο λάθος και ελλιπής τρόπος εφαρμογής ενός Μνημονίου, οδήγησε 2500 Έλληνες στην απόγνωση και την αυτοκτονία. Διότι καθημερινά άκουγαν από τα ΜΜΕ για μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξηση φορολογίας, απολύσεις, διάλυση της υγείας και της παιδείας. Αυτή η ψυχολογική βία, που ασκήθηκε επί 2,5 χρόνια από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ, έφερε σε αδιέξοδο εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά και ανθρώπους που δεν έχουν την δυνατότητα να διαχειριστούν ψύχραιμα μία πολύ δύσκολη κατάσταση. Και το πιο βδελυρό σε αυτό το σκηνικό, είναι ότι το ίδιο σύστημα που το έστησε, άφησε αβοήθητους τους πολίτες, κυρίως όσους δεν ευθύνονταν.

Η βία στην ψυχή των Ελλήνων, δημιουργείται από την υποκρισία αυτών που έφεραν την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού. Όταν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ (ως κύριο πλέον εκλογικό τους αντίπαλο), ότι είναι επικίνδυνο για την χώρα και ανίκανο κόμμα για να κυβερνήσει, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι περισσότερο ανίκανο και επικίνδυνο κόμμα από αυτά. Είναι σαν να λέει ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος "μην ψηφίσετε τον Τσίπρα, ψηφίστε εμάς, γιατί ο Τσίπρας θα την καταστρέψει ολοκληρωτικά την χώρα, ενώ εμείς απλά την ρίξαμε στον γκρεμό.......". Αυτό είναι τυχοδιωκτισμός και υποκρισία.

Από τον Μάρτιο του 2012, ενώ το ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ Η ΝΔ συγκυβέρνησαν ψηφίζοντας και εφαρμόζοντας τα δύο μνημόνια, που αποδόμησαν την παραγωγικό ιστό της χώρας, έστω και αυτόν που υπήρχε, ΣΗΜΕΡΑ υποστηρίζουν ακριβώς τα αντίθετα. Οι μέχρι χθες ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έγιναν ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ και έχουν στοχοποιήσει κάθε άλλο ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ κόμμα. Χρησιμοποιούν κάθε μέσο, κάθε εικόνα και κάθε τρόπο, ώστε να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη και να κερδίσουν μεγαλύτερα εκλογικά ποσοστά που θα τους επιτρέψουν να συγκυβερνήσουν πάλι. Γιατί στην ουσία, θεατρινισμούς αποτελούν οι "διαφωνίες στα τηλεοπτικά παράθυρα, μεταξύ υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Και θα έλεγα και του ΚΚΕ που τηρεί μία παράλληλη στάση ως προς το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ και όχι κάθετη. Αντίθετα το ΚΚΕ είναι πολύ εχθρικό με τα υπόλοιπα κόμματα της αριστεράς.

Γιατί ένα πολιτικό σύστημα που κατέστρεψε την χώρα, συνεχίζει να διεκδικεί την εξουσία, εξαπολύοντας κατηγορίες προς κάθε κατεύθυνση, διεκδικώντας να δώσει το ίδιο την λύση στο πρόβλημα που δημιούργησε ;

Θεωρώ ότι εμείς οι πολίτες οφείλουμε να κάνουμε μία μικρή επεξεργασία των αιτιών και του κλίματος που δημιουργείται.

Η βία είναι έκφραση συναισθήματος, χωρίς κρίση. Η σωματική βία εμπεριέχει συναισθηματικές καταστάσεις όπως είναι ο θυμός, η αγανάκτηση η εκδίκηση. Ποτέ όμως, δεν ξεκινάει κάποιος με το "καλημέρα σας" να δέρνει. Άλλωστε, είπαμε ότι η σωματική βία, πριν εκδηλωθεί, καλλιεργείται και βρίσκει γόνιμο έδαφος σε αυτόν που την φέρει ως ανεπεξέργαστη συμπεριφορά μέσα του. Αλλά και αυτός που την καλλιεργεί και επιδιώκει την εκδήλωσή της, έχει τον στόχο του.

Είμαι σίγουρος, ότι όπως εγώ ως πολίτης, έτσι και πάρα πολλοί άλλοι, έχουν συσσωρεύσει πολλή αγανάκτηση και πολύ θυμό για όλα όσα έχουν διαπράξει τα υπάρχοντα κόμματα. Εξαιρώ, την απογοήτευση που ένοιωσα και νοιώθω όταν βλέπω νέα κόμματα να ακολουθούν την πεπατημένη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Εκεί δεν μπορώ να αποδώσω ευθύνες, γιατί αυτά τα κόμματα δεν έχουν κυβερνήσει. Ίσως καβάλησαν το καλάμι, ίσως "είδαν" τον εαυτό τους ως "ελευθερωτή" της κοινωνίας από τα δεσμά των καταχραστών του δημόσιου χρήματος και της διαφθοράς. Αυτό όμως αποτελεί ένδειξη αλαζονείας και ανωριμότητας και είναι επικίνδυνο.

Διατηρώ τον θυμό και την αγανάκτησή μου για το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ που κυβέρνησαν επί 40 χρόνια και έριξαν την χώρα στην ξέρα. Και αφού έχω εξαντλήσει κάθε μέσο διαμαρτυρίας, η φωνή μου έχει σβήσει μπροστά στις ηχηρές υποσχέσεις δεκαετιών και έχει φτάσει σε κλειστά αυτιά, τι άλλο μπορώ να κάνω ; Να αρχίσω να δέρνω όποιον πολιτικό βρω μπροστά μου ;

Για να βρω το δίκιο μου, πρέπει να το διεκδικήσω με τον σωστό τρόπο, στον σωστό χρόνο και τόπο. Αλλιώς, και δίκιο να έχω πραγματικά, θα το χάσω (παράφραση από το γνωστό ρητό του προγόνου μας Αριστοτέλη).

Η επιθετικότητα, είναι αποτέλεσμα έλλειψης επιχειρημάτων και είναι χαρακτηριστικό της ιδιοσυγκρασίας ενός ατόμου. Δικαιολογείται όμως κάποιος όταν επειδή δεν πρέπει να ασκεί σωματική βία, επιλέγει να ασκεί συνεχώς ψυχολογική και λεκτική βία ; 

Τους καταδικάζω όλους λοιπόν, ως πολίτης. Γιατί όλοι αυτοί οι πολιτικοί που έφεραν τον ελληνικό λαό στην σημερινή κατάσταση, έχουν ασκήσει και βία σωματική μέσω της αστυνομίας και βία ψυχολογική μέσω των πολιτικών που εφάρμοσαν και εφαρμόζουν ακόμα με τους ισχύοντες νόμους του μνημονίου που δεν οδήγησαν πουθενά.

Έχω πάψει να παρακολουθώ συζητήσεις με πολιτικούς και πολιτευτές στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Είναι άκρως εκνευριστικές. Κυρίως διότι δεν μπορείς να ακούσεις ένα ολοκληρωμένο  νόημα από κάποιον, γιατί όλοι οι υπόλοιποι σπεύδουν να τον διακόπτουν, με το "επιχείρημα" του διαλόγου. Αλλά όταν έρχεται η σειρά τους, και γίνεται το ίδιο σε αυτούς, σπεύδουν να διαμαρτυρηθούν και ζητάνε "να μην τους διακόπτουν". Τραγελαφικές καταστάσεις διαλόγου. Εάν αυτό το πολιτικό σύστημα επιβιώσει μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, θα φταίει ο ακροατής - ψηφόρος - πολίτης, γιατί δεν έκλεισε την τηλεόραση, δεν απέρριψε τα τέως μεγάλα κόμματα και τα ξαναψήφισε, δίνοντάς τους δύναμη εξουσίας, ξεχνώντας όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία 40 χρόνια, ξεχνώντας όλους όσους αυτοκτόνησαν από απόγνωση και ανέχεια, ξεχνώντας τους δεκάδες χιλιάδες νέους που έφυγαν στο εξωτερικό και όσους μένουν ακόμα στην χώρα χωρίς μέλλον, ξεχνώντας τους νεοάστεγους και τα παιδιά που έφτασαν να πηγαίνουν στο σχολείο τους πεινασμένα.

 ΟΠΟΤΕ, την ερχόμενη Κυριακή 17 Ιουνίου, δεν πρέπει να καταδικάσουμε μόνο την έλλειψη πολιτικού πολιτισμού, αλλά και την έλλειψη κοινωνική ευαισθησίας. Και αυτά μεταφράζονται και σε σωματική και σε ψυχολογική βία, που διαχρονικά άσκησαν τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα. Είμαι πεπεισμένος, ότι η μοναδική ευκαιρία αλλαγής, με ανάληψη της ευθύνης από την ίδια την κοινωνία, είναι να εξοστρακισθούν οριστικά τα κόμματα που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Υπάρχουν και άλλοι για να κυβερνήσουν και να δοκιμαστούν. Ας ΚΑΤΑΔΙΚΆΣΟΥΜΕ την υποκρισία την δική τους και των δορυφόρων τους.

Γρηγορείτε.

 ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΑΥΤΟΛΥΚΟΣ στο «Λόγια-Σταράτα»