Γράφει
ο Αθανάσιος Έλλις
Σπάνια η Ιστορία προσφέρει σε πολιτικούς ηγέτες μια δεύτερη ευκαιρία. Συμβαίνει στην περίπτωση του Αντώνη Σαμαρά.
Παρά τις ευθύνες για τον τρόπο που διαχειρίσθηκε την οικονομική κρίση, τον λαϊκισμό που τον διέκρινε επί μια διετία, στη διάρκεια της οποίας επέλεξε τον δρόμο της απόρριψης των δύσκολων αποφάσεων και παρέσυρε ένα φοβισμένο και αμήχανο κοινό σε αντιμνημονιακή ρητορική, σήμερα εμφανίζεται ως η μόνη ρεαλιστική λύση για τη χώρα.
Δύο φορές το τελευταίο επτάμηνο η σκληρή πραγματικότητα «προσγείωσε» με βίαιο τρόπο τον κ. Σαμαρά.
Η πρώτη ήταν τον περασμένο Νοέμβριο, όταν αναγκάσθηκε να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο άμεσης χρεοκοπίας που γιγαντώθηκε μετά τις Κάννες, και ευτυχώς, επέδειξε την υπευθυνότητα που αρμόζει στον ηγέτη ενός μεγάλου κόμματος εξουσίας. Τόλμησε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου και συνέβαλε έτσι στην προσωρινή διάσωση της χώρας και στην επιτυχή προώθηση της σημαντικής απομείωσης του χρέους προς τους ιδιώτες πιστωτές.
Η μεταστροφή προς τη στήριξη του Μνημονίου είχε σημαντικό πολιτικό κόστος για τον ίδιο και το κόμμα του, αλλά απεκατέστησε τις πολιτικές ισορροπίες και τον...
επανέφερε στον ρόλο αξιόπιστου πρωταγωνιστή.
Η δεύτερη φορά ήταν στις εκλογές της 6ης Μαΐου.
Η αρχική στρατηγική για μια «καθαρή» Λαϊκή Δεξιά, σε συνδυασμό με την προεκλογική τακτική της εμμονής του σε αυτοδυναμία, αποδείχθηκαν εσφαλμένες επιλογές και οδήγησαν στην πρωτοφανή κατάρρευση της Ν.Δ.
Αποδυναμωμένος από τη συντριβή της 6ης Μαΐου προχώρησε σε πρόσκληση-έκκληση προς την Ντόρα Μπακογιάννη, την οποία εσφαλμένα είχε διαγράψει πριν από δυόμισι χρόνια, και αρχίζει τη δύσκολη προσπάθεια της επανασυσπείρωσης της παράταξης που εκ των πραγμάτων προβάλλει ως ο κύριος πυλώνας της μελλοντικής πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας.
Ο κ. Σαμαράς εμφανίζεται σήμερα ως ο ηγέτης της μόνης παράταξης που υπό τις παρούσες συνθήκες μπορεί να πρωταγωνιστήσει στη διασφάλιση της παραμονής της χώρας εντός της Ευρωζώνης.
Καλείται να διαψεύσει όσες δημοσκοπήσεις δείχνουν τη Ν.Δ. να υπολείπεται του ΣΥΡΙΖΑ, να κερδίσει με ευκρινή διαφορά, και να πρωτοστατήσει σε μια αποτελεσματική διακυβέρνηση που θα υλοποιήσει τις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Είναι σαφές ότι δεν έχει πείσει πολλούς, και πάντως όχι το 33% των πολιτών που το 2009 ψήφισαν τον Κώστα Καραμανλή, στη μέχρι τότε χειρότερη εμφάνιση της Ν.Δ., ούτε φυσικά το 45% που τον είχε φέρει πανηγυρικά στην εξουσία το 2004.
Ομως, ενώ υπό φυσιολογικές συνθήκες, ύστερα από μια τέτοιας έκτασης εκλογική συντριβή θα είχε εξαναγκασθεί σε παραίτηση, η ιδιαιτερότητα και κρισιμότητα των στιγμών τού προσφέρουν μια δεύτερη ευκαιρία, εντός και εκτός Ελλάδας.
Στο εσωτερικό, το διακύβευμα επιβάλλει την αναγκαστική περί αυτόν συσπείρωση δυνάμεων από ένα ευρύ φάσμα, συμπεριλαμβανομένης και της κύριας εσωκομματικής αντιπάλου του, διασφαλίζοντας την παραμονή του στην ηγεσία του κόμματος και, πιθανώς, τη διεκδίκηση της πρωθυπουργίας.
Ταυτόχρονα, στο διεθνές επίπεδο οι Ευρωπαίοι εταίροι και το ΔΝΤ κατανοούν ότι η Ν.Δ., ως η κύρια δύναμη μιας ενδεχόμενης κυβέρνησης συνασπισμού, αποτελεί απαραίτητο συστατικό μιας προσπάθειας βιώσιμης διεξόδου.
Υπό αυτό το πρίσμα έγινε δεκτός ο κ. Σαμαράς στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα την περασμένη εβδομάδα.
ο Αθανάσιος Έλλις
Σπάνια η Ιστορία προσφέρει σε πολιτικούς ηγέτες μια δεύτερη ευκαιρία. Συμβαίνει στην περίπτωση του Αντώνη Σαμαρά.
Παρά τις ευθύνες για τον τρόπο που διαχειρίσθηκε την οικονομική κρίση, τον λαϊκισμό που τον διέκρινε επί μια διετία, στη διάρκεια της οποίας επέλεξε τον δρόμο της απόρριψης των δύσκολων αποφάσεων και παρέσυρε ένα φοβισμένο και αμήχανο κοινό σε αντιμνημονιακή ρητορική, σήμερα εμφανίζεται ως η μόνη ρεαλιστική λύση για τη χώρα.
Δύο φορές το τελευταίο επτάμηνο η σκληρή πραγματικότητα «προσγείωσε» με βίαιο τρόπο τον κ. Σαμαρά.
Η πρώτη ήταν τον περασμένο Νοέμβριο, όταν αναγκάσθηκε να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο άμεσης χρεοκοπίας που γιγαντώθηκε μετά τις Κάννες, και ευτυχώς, επέδειξε την υπευθυνότητα που αρμόζει στον ηγέτη ενός μεγάλου κόμματος εξουσίας. Τόλμησε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου και συνέβαλε έτσι στην προσωρινή διάσωση της χώρας και στην επιτυχή προώθηση της σημαντικής απομείωσης του χρέους προς τους ιδιώτες πιστωτές.
Η μεταστροφή προς τη στήριξη του Μνημονίου είχε σημαντικό πολιτικό κόστος για τον ίδιο και το κόμμα του, αλλά απεκατέστησε τις πολιτικές ισορροπίες και τον...
επανέφερε στον ρόλο αξιόπιστου πρωταγωνιστή.
Η δεύτερη φορά ήταν στις εκλογές της 6ης Μαΐου.
Η αρχική στρατηγική για μια «καθαρή» Λαϊκή Δεξιά, σε συνδυασμό με την προεκλογική τακτική της εμμονής του σε αυτοδυναμία, αποδείχθηκαν εσφαλμένες επιλογές και οδήγησαν στην πρωτοφανή κατάρρευση της Ν.Δ.
Αποδυναμωμένος από τη συντριβή της 6ης Μαΐου προχώρησε σε πρόσκληση-έκκληση προς την Ντόρα Μπακογιάννη, την οποία εσφαλμένα είχε διαγράψει πριν από δυόμισι χρόνια, και αρχίζει τη δύσκολη προσπάθεια της επανασυσπείρωσης της παράταξης που εκ των πραγμάτων προβάλλει ως ο κύριος πυλώνας της μελλοντικής πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας.
Ο κ. Σαμαράς εμφανίζεται σήμερα ως ο ηγέτης της μόνης παράταξης που υπό τις παρούσες συνθήκες μπορεί να πρωταγωνιστήσει στη διασφάλιση της παραμονής της χώρας εντός της Ευρωζώνης.
Καλείται να διαψεύσει όσες δημοσκοπήσεις δείχνουν τη Ν.Δ. να υπολείπεται του ΣΥΡΙΖΑ, να κερδίσει με ευκρινή διαφορά, και να πρωτοστατήσει σε μια αποτελεσματική διακυβέρνηση που θα υλοποιήσει τις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Είναι σαφές ότι δεν έχει πείσει πολλούς, και πάντως όχι το 33% των πολιτών που το 2009 ψήφισαν τον Κώστα Καραμανλή, στη μέχρι τότε χειρότερη εμφάνιση της Ν.Δ., ούτε φυσικά το 45% που τον είχε φέρει πανηγυρικά στην εξουσία το 2004.
Ομως, ενώ υπό φυσιολογικές συνθήκες, ύστερα από μια τέτοιας έκτασης εκλογική συντριβή θα είχε εξαναγκασθεί σε παραίτηση, η ιδιαιτερότητα και κρισιμότητα των στιγμών τού προσφέρουν μια δεύτερη ευκαιρία, εντός και εκτός Ελλάδας.
Στο εσωτερικό, το διακύβευμα επιβάλλει την αναγκαστική περί αυτόν συσπείρωση δυνάμεων από ένα ευρύ φάσμα, συμπεριλαμβανομένης και της κύριας εσωκομματικής αντιπάλου του, διασφαλίζοντας την παραμονή του στην ηγεσία του κόμματος και, πιθανώς, τη διεκδίκηση της πρωθυπουργίας.
Ταυτόχρονα, στο διεθνές επίπεδο οι Ευρωπαίοι εταίροι και το ΔΝΤ κατανοούν ότι η Ν.Δ., ως η κύρια δύναμη μιας ενδεχόμενης κυβέρνησης συνασπισμού, αποτελεί απαραίτητο συστατικό μιας προσπάθειας βιώσιμης διεξόδου.
Υπό αυτό το πρίσμα έγινε δεκτός ο κ. Σαμαράς στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα την περασμένη εβδομάδα.
Η συγκυρία αναγκάζει πολλούς όχι μόνο να του αναγνωρίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά να προσβλέπουν σε αυτόν.
Το πώς ο Αντώνης Σαμαράς θα διαχειρισθεί τις επόμενες εβδομάδες αυτή τη δεύτερη ευκαιρία που του δίνεται, θα καθορίσει όχι απλά το μέλλον του ιδίου και του κόμματός του, αλλά και της χώρας, που είναι φυσικά το κύριο ζητούμενο.
Πηγή, Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου