Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα το αποφύγει το πικρό ποτήρι. Στο ιδρυτικό του συνέδριο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αποφασίσει, αν θέλει το ευρώ ή όχι.
Η εσωκομματική αντιπολίτευση, η Αριστερή Πλατφόρμα, δεν πρόκειται να χαλαρώσει την πίεση σε αυτό το θέμα, το αντίθετο μάλιστα. Από τη στιγμή που το αδελφό κόμμα ΑΚΕΛ προσανατολίζεται στην έξοδο από το ευρώ, οι κ.κ. Π. Λαφαζάνης και Αντ. Νταβανέλος θεωρούν ότι έχουν δικαιωθεί, και θα κάνουν τα πάντα ώστε να επικεντρωθεί το συνέδριο στο θέμα αυτό. Αναγκαστικά, η Κουμουνδούρου θα σηκώσει το γάντι και δεν θα αποφύγει την εσωστρέφεια.
Το Μεγάλο Σάββατο στο κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, την «Αυγή» εμφανίστηκαν δυο άρθρα γι’ αυτό που κυριολεκτικά έπαιζαν... μπουνιές μεταξύ τους.
Το ένα από τον Γιάννη Τόλιο, chief economist της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, που εύρισκε την απόφαση του ΑΚΕΛ υπεύθυνη, σοφή και ιστορική. Το άλλο από το Γιάννη Μηλιό, chief economist της πλειοψηφίας, που κατηγορούσε το ΑΚΕΛ ότι πάει να φορτώσει την κρίση, μέσω της υποτίμησης στην εργατική τάξη.
Ο Μηλιός ήταν απαξιωτικός απέναντι στο ΑΚΕΛ, αμφισβήτησε μάλιστα ότι η πρότασή του αποτελεί προϊόν σοβαρής μελέτης. Από άρθρα σαν και αυτό γίνεται σαφές, ότι η πλευρά Τσίπρα θέλει να τελειώνει και με την απόφαση του ΑΚΕΛ αλλά και με το ζήτημα του ευρώ πριν από το συνέδριο, δεν θέλει το θέμα να σέρνεται: «η πρόταση για έξοδο από το ευρώ σημαίνει ότι...
προσδοκάται η αναβάθμιση της ανταγωνιστικής θέσης του κυπριακού κεφαλαίου μέσω της υποτίμησης του νομίσματος.
Η υποτίμηση του νομίσματος είναι ταυτόχρονα υποτίμηση της τιμής της εργασιακής δύναμης» γράφει ο Μηλιός και προσθέτει: «οι εργαζόμενες και λαϊκές τάξεις στην Κύπρο που αγωνιούν για το μέλλον τους διαβάζουν ότι η εναλλακτική λύση που τους προτείνει το κόμμα τους είναι και πάλι... θυσίες. Ποια είναι λοιπόν η διαφορά της τωρινής πολιτικής του ΑΚΕΛ από την πολιτική του κάθε μνημονιακού Αναστασιάδη;».
Η κατακλείδα της επιχειρηματολογίας του Μηλιού είναι ότι η έξοδος από το ευρώ θα οδηγήσει σε υποτίμηση, που είναι ταυτόχρονα υποτίμηση της τιμής της εργασιακής δύναμης σε βάρος των εργαζομένων και προς όφελος μερίδας του κεφαλαίου: «Το κάθε κόμμα της Αριστεράς στην Ευρώπη έχει δύο δρόμους να επιλέξει. Ή να ευνοήσει την εθνικοποίηση του ανταγωνισμού ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις ή να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των εργαζόμενων ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Στον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ έχουμε αποφασίσει τι θέλουμε», καταλήγει ο θεωρητικός του ΣΥΡΙΖΑ.
Έχουν όμως; Μια σελίδα παρακάτω, ο Τόλιος υποστηρίζει ότι η απόφαση για έξοδο από το ευρώ «ξαναδίνει πολιτική ηγεμονία στο ΑΚΕΛ» (χωρίς ωστόσο να το τεκμηριώνει). Στο άρθρο αυτό υποστηρίζεται ότι «έχει πλέον διαφανεί ότι Ευρωζώνη σημαίνει «κολαστήριο» λαών και εργαζόμενων».
Ο Τόλιος επικαλείται πέραν της απόφασης του ΑΚΕΛ και τον Όσκαρ Λαφοντέν που ζητά την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και αναφέρει ότι αυτά, «έχουν ιδιαίτερη σημασία για τις αριστερές δυνάμεις, που στην ουσία αναζητούν αριστερές λύσεις εντός της «Ευρωζώνης», προβάλλοντας ως στρατηγική «όλες οι χώρες μαζί» να ανατρέψουμε το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα (αυτή είναι η στρατηγική Τσίπρα).
Ο Τόλιος απαξιώνει αυτή την στρατηγική ως ανέφικτη, υποστηρίζοντας ότι το «όλες τις χώρες μαζί» διότι παραγνωρίζει την ασύμμετρη ανάπτυξη του κινήματος και τη διαφορετική χρονικά ωρίμανση των συνθηκών ανατροπής. Για το που το πάει η εσωκομματική αντιπολίτευση δεν θέλει μεγάλη φιλοσοφία: Αυτά είναι στοιχεία, «που πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ' όψιν από τον ΣΥΡΙΖΑ, στις επιλογές που θα γίνουν στο επικείμενο Συνέδριο». Το πεδίο μάχης είναι δεδομένο.
Θέμης Δαγκλής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου