Πατριωτισμός και αστική τάξη της μεταπολίτευσης...

Της ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΜΠΕΖΑ – ΤΣΟΥΡΟΥΠΑΚΗ*

 Η σωστή διάγνωση της ασθένειας είναι το μισό της θεραπείας. Γι’ αυτό τα συναισθήματα που γεννάει η κρίση, δεν μπορούν και δεν πρέπει να υποκαταστήσουν την προσέγγισή της με τα εργαλεία της ανάλυσης, της λογικής και της γνώσης. Η «φιλολογία» του ανθρώπινου πόνου, μπορεί να είναι ιδιαίτερα δημοφιλής αλλά δεν αποτελεί ανάλυση, όπως δεν ισοδυναμεί η αίσθηση του πόνου με την διάγνωση μιας ασθένειας.
Η κρίση είναι οι άνθρωποι: Όσοι χάνουν την δουλειά τους υφίστανται μείωση στα εισοδήματά τους, βλέπουν να περιορίζονται οι προοπτικές τους. Δεν είναι βέβαια όλοι εξίσου χτυπημένοι, ούτε αντιδρούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Τι χειρότερο όμως μπορεί να φέρει αυτή η κρίση, από την υποτίμηση του όποιου πατριωτικού αισθήματος μπορεί να φέρει ο καθένας μέσα του; Στον τρόπο που σκέπτεται, στον τρόπο που συμπεριφέρεται και αντιδρά.
Παρεξηγημένη λέξη ο πατριωτισμός. Αφού την εξόρισε στην παρανομία ο προοδευτικός λυρισμός της μεταπολίτευσης. Η Ελλάδα της δεκαετίας του ’60, με την όλη της την οικονομική εξαθλίωση στην οποία βρισκόταν, είχε πατριωτισμό. Ο αγρότης που πήγαινε αξημέρωτα στο χωράφι του, ήλπιζε ότι το παιδί του θα γίνει καλύτερος άνθρωπος, ήτοι πιο μορφωμένος. Η μεσαία τάξη που μετεξελίχθηκε σε νέα αστική τάξη, μετά την μεταπολίτευση, είχε σαν πατριωτισμό την ανάγκη επιβεβαιώσεως και προβολής του πλούτου που απέκτησε και εξαντλείται στο επίπεδο αυτό.
Αναγνωρίζω ότι όταν είσαι άνεργος όλα αυτά τα διαβάζεις σαν τα ψιλά γράμματα των συμβολαίων. Το παράδοξο είναι ότι

η αστική τάξη της μεταπολίτευσης, εμφανίζει έλλειμμα ιδεολογικό και αγωνίζεται να συνδυάσει την διαρκή προσπάθεια διογκώσεως του πλούτου της, με έναν πολιτικό  «αριστερισμό» που διαρκώς υπονομεύει την δημιουργία κράτους αποτελεσματικού, για την διασφάλιση του κυριάρχου ρόλου της.
Η αστική αυτή τάξη που δημιουργήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στερείται ύφους. Αισθάνεται αμηχανία να αναλάβει τον ρόλο που της αναλογεί. Η έλλειψη βάθους που τη χαρακτηρίζει, ανέδειξε σε life style τον «αριστερισμό». Το γεγονός αυτό συνέβαλλε ώστε, όχι πληβειακά στοιχεία, αλλά νέοι, προερχόμενοι κατά συνθήκη από «αστικές» οικογένειες, να είναι αυτοί που επικαλούνται το «μίσος» κατά της κοινωνίας, παρεκκλίνοντας από την ταξική νομιμότητα, μέχρι του σημείου να εκλαμβάνουν σαν μεγάλη σοφία την ποιητική υπερβολή του Μπρεχτ «Μεγαλύτερο έγκλημα από την ληστεία της Τράπεζας, είναι η ίδρυση Τράπεζας»!
Οι γονείς που πράττουν κάθε τι για την σωτηρία των παιδιών τους, δεν δικαιολογούν ούτε υιοθετούν τις περισσότερες φορές τις ιδεολογικές τους εκτροπές. Αρνούμενοι μέχρι τότε να δουν την πραγματικότητα, θυμίζουν εκείνους τους Εβραίους που στην αποβάθρα του ‘Άουσβιτς αρνήθηκαν να δουν την πραγματικότητα της εξόντωσης, πιστεύοντας ότι θα ισχύει και εκεί το γερμανικό ρητό «τα πράγματα που από ηθικής απόψεως είναι αδύνατο να συμβούν, δεν μπορούν και να υπάρξουν».

***
Πρέπει να ξαναβρούμε το πατριωτικό αίσθημα που χάσαμε. Εργαστήκαμε σκληρά να καταστρέψουμε (!) αυτόν τον τόπο ο οποίος, παρόλα αυτά, αντιστέκεται. Αναμφίβολα, το μεγαλύτερο θύμα αυτής της κρίσης είναι η αστική τάξη της μεταπολίτευσης. Οφείλουμε όμως να αναρωτηθούμε, μήπως ο κυνισμός με τον οποίο αντιμετώπισε τη ζωή της και την εκπαίδευση των παιδιών της, που γαλουχήθηκαν στον «πατριωτισμό της Αράχωβας», οδήγησαν στην σημερινή της πανωλεθρία ή όπως θα έλεγε και ο μεγάλος φλωρεντίνος Δάντης «ο καθένας τραβάει τον δρόμο του»...

* Η κ. Αικατερίνη Μπέζα – Τσουρουπάκη, Ηπειρωτικής καταγωγής, είναι Συμβολαιογράφος Χανίων.

από τον Πρωινό Λόγο Ιωαννίνων