του Α. Φρυδά*
Επ’ αφορμή της εγκληματικής πράξης του φόνου στο Κερατσίνι από οπαδό -ή κάτι παραπάνω- της Χρυσής Αυγής, ξεσπάθωσαν και στην Κύπρο (βασικά από την ηγεσία του ΑΚΕΛ) και ολοφύρωνται και φτάνουν και στα όρια της κινδυνολογίας και για τον «φασισμό στην Κύπρο»! Ομολογουμένως από αρκετού λειτουργεί ένα παγκόσμιο δίκτυο καταπολέμησης του «φασισμού-ναζισμού και προάσπισης των «ατομικών ελευθεριών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων»: η ANTIFA. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα γιγαντιαίο μηχανισμό καταπολέμησης όχι τόσο του ανύπαρκτου σχεδόν φασισμού (που αποτελεί ουσιαστικά το άλλοθι για την ύπαρξή του), όσο των Λαϊκών Κινημάτων για εθνική ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση, βαφτίζοντας αυθαίρετα «φασιστικό και ρατσιστικό» οτιδήποτε δεν είναι αρεστό στους υπερατλαντικούς και Βρετανικούς αυτοκρατορικούς κύκλους. Και δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η ανάπτυξη αυτού του είδους των «αντιφασιστικών» οργανώσεων έλαβε χώρα μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ (1990). Και, σύμφωνα με τις ελιτίστικες αντιλήψεις τους, ο λαός μας χρειάζεται μια ριζική αναμόρφωση ώστε να σκέφτεται και να λειτουργεί «πολιτικά ορθά», υιοθετώντας τις δήθεν αξίες άλλοτε του αναρχισμού και άλλοτε της αστικής δημοκρατίας και μάλιστα της πλέον στυγνής εκδοχής της: Αυτής δηλαδή της απροκάλυπτης καταπάτησης της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και της άρνησης του δικαιώματος των λαών στην εθνική ανεξαρτησία
και αυτοδιάθεση. Σήμερα λοιπόν έχοντας -υποτίθεται- επιλύσει όλα τα προβλήματα που απασχολούν τον τόπο μας και την ανθρωπότητα, βρισκόμαστε δήθεν ενώπιον του φάσματος μιας «φοβερής απειλής», δηλαδή του ρατσιμού και της ξενοφοβίας και όχι της σήψης, της διαφθοράς, της ανεργίας, της εργοδοτικής και της τραπεζιτικής ασυδοσίας, τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και την αλλοίωση της δημογραφικής σύνθεσης του τόπου μας. Όχι, δεν υπάρχουν -κατά τους ιεροφάντες του ορθού- ή, τουλάχιστον, δεν είναι εν τω παρόντι τα πλέον φλέγοντα. Τα μείζονα είναι ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η «ομοφοβία» και πρωτίστως ο εθνικισμός (ο τουρκοκυπριακός εθνικισμός αποτελεί εξαίρεση!) Και η οποιαδήποτε αναφορά στην πατρίδα, στο λαό ή στο έθνος μας συνιστά γι΄αυτούς … ρατσισμός. Αυτά και πολλά άλλα ύποπτα. Πέραν όμως αυτών υπάρχει και μια έντονη μεταναστολαγνεία, ένας παθολογικού τύπου φετιχισμός για τους ξένους, παραλλήλως προς ένα εξίσου παθολογικό μίσος για τους έλληνες, την Ελλάδα, την Ιστορία της και τον πολιτισμό της (μας). Υ.Γ. Κάποιοι, λοιπόν, με πρόσχημα την καταπολέμηση του «αβγού του φιδιού» θέλουν να μας στερήσουν τα ατομικά και τα συλλογικά μας δικαιώματα, την ελευθερία σκέψης και γνώμης, ακόμα -αν τα καταφέρουν- και το δικαίωμα του συνέρχεσθαι.
*O Α. Φρυδάς είναι πτυχ. Νομικών και Πολιτικών Σπουδών.
Επ’ αφορμή της εγκληματικής πράξης του φόνου στο Κερατσίνι από οπαδό -ή κάτι παραπάνω- της Χρυσής Αυγής, ξεσπάθωσαν και στην Κύπρο (βασικά από την ηγεσία του ΑΚΕΛ) και ολοφύρωνται και φτάνουν και στα όρια της κινδυνολογίας και για τον «φασισμό στην Κύπρο»! Ομολογουμένως από αρκετού λειτουργεί ένα παγκόσμιο δίκτυο καταπολέμησης του «φασισμού-ναζισμού και προάσπισης των «ατομικών ελευθεριών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων»: η ANTIFA. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα γιγαντιαίο μηχανισμό καταπολέμησης όχι τόσο του ανύπαρκτου σχεδόν φασισμού (που αποτελεί ουσιαστικά το άλλοθι για την ύπαρξή του), όσο των Λαϊκών Κινημάτων για εθνική ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση, βαφτίζοντας αυθαίρετα «φασιστικό και ρατσιστικό» οτιδήποτε δεν είναι αρεστό στους υπερατλαντικούς και Βρετανικούς αυτοκρατορικούς κύκλους. Και δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η ανάπτυξη αυτού του είδους των «αντιφασιστικών» οργανώσεων έλαβε χώρα μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ (1990). Και, σύμφωνα με τις ελιτίστικες αντιλήψεις τους, ο λαός μας χρειάζεται μια ριζική αναμόρφωση ώστε να σκέφτεται και να λειτουργεί «πολιτικά ορθά», υιοθετώντας τις δήθεν αξίες άλλοτε του αναρχισμού και άλλοτε της αστικής δημοκρατίας και μάλιστα της πλέον στυγνής εκδοχής της: Αυτής δηλαδή της απροκάλυπτης καταπάτησης της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και της άρνησης του δικαιώματος των λαών στην εθνική ανεξαρτησία
και αυτοδιάθεση. Σήμερα λοιπόν έχοντας -υποτίθεται- επιλύσει όλα τα προβλήματα που απασχολούν τον τόπο μας και την ανθρωπότητα, βρισκόμαστε δήθεν ενώπιον του φάσματος μιας «φοβερής απειλής», δηλαδή του ρατσιμού και της ξενοφοβίας και όχι της σήψης, της διαφθοράς, της ανεργίας, της εργοδοτικής και της τραπεζιτικής ασυδοσίας, τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και την αλλοίωση της δημογραφικής σύνθεσης του τόπου μας. Όχι, δεν υπάρχουν -κατά τους ιεροφάντες του ορθού- ή, τουλάχιστον, δεν είναι εν τω παρόντι τα πλέον φλέγοντα. Τα μείζονα είναι ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η «ομοφοβία» και πρωτίστως ο εθνικισμός (ο τουρκοκυπριακός εθνικισμός αποτελεί εξαίρεση!) Και η οποιαδήποτε αναφορά στην πατρίδα, στο λαό ή στο έθνος μας συνιστά γι΄αυτούς … ρατσισμός. Αυτά και πολλά άλλα ύποπτα. Πέραν όμως αυτών υπάρχει και μια έντονη μεταναστολαγνεία, ένας παθολογικού τύπου φετιχισμός για τους ξένους, παραλλήλως προς ένα εξίσου παθολογικό μίσος για τους έλληνες, την Ελλάδα, την Ιστορία της και τον πολιτισμό της (μας). Υ.Γ. Κάποιοι, λοιπόν, με πρόσχημα την καταπολέμηση του «αβγού του φιδιού» θέλουν να μας στερήσουν τα ατομικά και τα συλλογικά μας δικαιώματα, την ελευθερία σκέψης και γνώμης, ακόμα -αν τα καταφέρουν- και το δικαίωμα του συνέρχεσθαι.
*O Α. Φρυδάς είναι πτυχ. Νομικών και Πολιτικών Σπουδών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου